Πάρτι σε αφύλαχτη διάβαση

O Παναθηναϊκός του 2020-1 έχει ποικίλα στοιχεία στο παιχνίδι του, θετικά και αρνητικά, ενθαρρυντικά και αποθαρρυντικά, αλλά μοναχά ένα από όλα αυτά μπορεί να θεωρηθεί σταθερά: η άμυνά του ανασταίνει και -με το συμπάθιο- νεκρούς.

Σύμφωνοι, η Ζαλγκίρις δεν αποπνέει φορμόλη, αλλά προερχόταν από έξι συνεχόμενες ήττες και θεωρείται «εύκολη» λεία για έναν άρτια διαβασμένο μνηστήρα.

Δεν έχει έφεση στο τρίποντο, δεν διαθέτει τρομερά κορμιά για τα ριμπάουντ, της λείπουν και οι μεγάλες προσωπικότητες.

«Κανένα πρόβλημα», την καλωσόρισε ο Παναθηναϊκός. «Θα σας αφήσουμε να κάνετε το παιχνίδι σας μέχρι να αισθανθείτε πιο σίγουροι για τον εαυτό της».

Κάπως έτσι, οι Λιθουανοί μετέτρεψαν το πρώτο ημίχρονο σε προπόνηση, σαν να μην υπήρχε καθόλου αντίπαλος στο γήπεδο.

Οι λίγοι καλοί σουτέρ της είδαν ορίζοντα και βάλθηκαν να μπουμπουνίζουν, με αποτέλεσμα να γράψουν 9/13 τρίποντα πριν την ανάπαυλα.

Ξέρετε πόσα σούταραν όλοι μαζί στο προηγούμενο ματς; Mόλις 2 στα 18. Στο προ-προηγούμενο; Για να φτάσει να γράψει στο κοντέρ 13 τρίποντα, όπως σήμερα, η Ζαλγκίρις χρειάζεται συνήθως τρία ματς.

Όταν όμως η διάβαση είναι αφύλαχτη, το χέρι ανοίγει, το μυαλό ξενοιάζει και η μπάλα πάει ασάλιωτη στο πλεχτό, ακόμα και όταν το σουτ γίνεται από 8,5 μέτρα (όρα Γκριγκόνις).

Επιτρέψτε μου να πω το ίδιο πράγμα με διαφορετικά νούμερα. Στο πρώτο ημίχρονο, ο Παναθηναϊκός παραχώρησε ακριβώς 6 φάουλ. Τα μισά από αυτά ήταν επιθετικά και τα άλλα μισά έγιναν, μαζεμένα, στο τέλος της α’ περιόδου, για λόγους σκοπιμότητας.

Με άλλα λόγια, οι «πράσινοι» έβγαλαν ένα ολάκερο ημίχρονο χωρίς ουσιαστικά να κάνουν έστω ένα φάουλ στα μετόπισθεν.

Τι σόι άμυνα είναι αυτή, χωρίς επαφές, χωρίς μούσκουλα, χωρίς λίγο ξύλο για να νιώσει ο επισκέπτης ότι βρίσκεται σε αφιλόξενο τόπο; Εάν στη θέση της Ζαλγκίρις ήταν καμιά Ρεάλ ή Μπαρτσελόνα, θα τελείωνε το ημίχρονο με 55-60 πόντους.

Και πώς να βρει ρυθμό η επίθεση, αυτής ειδικά της ορφανής από πλέι-μέικερ ομάδας, αν δεν δημιουργήσει η άμυνα τις προϋποθέσεις για εύκολα καλάθια στο ανοιχτό και μισάνοιχτο γήπεδο;

Επειδή μιλάμε για Εuroleague και όχι για ελληνικό πρωτάθλμα, ομάδα που δίνει θάρρος στον χωριάτη δεν μπορεί να ελπίζει ότι θα κρατήσει το κρεβάτι της καθαρό.

Μια στο τόσο θα βρει την άκρη για να βγει από το πηγάδι (όπως ο ίδιος Παναθηναϊκός πριν από μία εβδομάδα στο Μιλάνο), συνήθως όμως θα γκρεμοτσακιστεί.

Ο Παναθηναϊκός δεν είναι πια ο Παναθηναϊκός του Ομπράντοβιτς ούτε έχει το ειδικό βάρος μίας ΤΣΣΚΑ, για να κερδίσει τέτοια ματς σβηστός.

Για να πετύχει υπερβάσεις της μίας νύχτας, θα πρέπει να πάρει πολλά από πολλούς και να μην έχει τόσες μαύρες τρύπες στη σύνθεσή του.

Ο Παπαγιάννης και ο Μήτογλου έκαναν σωστά τη δουλειά που τους ανατέθηκε, αλλά το κλειδί σε αναμετρήσεις αυτού του βεληνεκούς το κρατούν οι γκαρντ: ο Νέντοβιτς, ο Σαντ-Ρόος, ο Παπαπέτρου όταν αναλαμβάνει να σουτάρει.

Όμως, οι τρεις τους είχαν 3/16 τρίποντα και υστέρησαν και στη δημιουργία, ειδικά οι δύο πρώτοι.

Τα 15 λάθη των Λιθουανών δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι αντιμετώπισαν αποτελεσματική άμυνα, αλλά το στατιστικό που λέει την αλήθεια είναι οι 81 πόντοι του πέτυχαν και τα 13/20 τρίποντα, όταν ο Παναθηναϊκός σούταρε 8 στα 28.

Από το 65% ως το 28% η απόσταση είναι χαώδης, ιδίως όταν συνδυάζεται με μία ασυνήθιστη αιμορραγία στα ριμπάουντ (28-38).

Το στοιχείο που απογοητεύει στην ανάλυση του αγώνα είναι ότι ο Παναθηναϊκός έχυσε μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα την καρδάρα με το γάλα, πάνω που ανακάλυψε τον τρόπο για να τη γεμίσει.

Στο εναρκτήριο τρίλεπτο της γ’ περιόδου, όλα έγιναν σωστά, λες και η ανάπαυλα αφιερώθηκε εξ ολοκλήρου σε κούρδισμα της ξεχαρβαλωμένης μηχανής.

Ο Παπαγιάννης έβγαλε τρεις άμυνες μαζεμένες, ο Παπαπέτρου άλλες δύο και μάλιστα από μειονεκτική θέση (αιφνιδιασμός), η μπάλα κυκλοφόρησε γρήγορα και σωστά, τα σουτ έγιναν υπό καλές προϋποθέσεις, η ανατροπή αποδείχθηκε ζήτημα ενός τετραλέπτου με σερί 17-7.

Ωστόσο, ο Παναθηναϊκός έχασε το μυαλό του μόλις είδε τους Λιθουανούς σε απόσταση βολής και αναλώθηκε σε βιαστικά μακρινά σουτ (1/7 τρίποντα), την ίδια ώρα που η άμυνα επέστρεφε στη συνήθη χαλαρότητα.

Η Ζαλγκίρις, που για λίγο έμοιαζε έτοιμη να παραδοθεί μοιρολατρικά στην έβδομη σερί ήττα, δεν πίστευε στην τύχη της.

Μολονότι έχασε προσωρινά τον ασταμάτητο Γκριγκόνις με 3 φάουλ, απάντησε με ενέσεις ενέργειας (Ρούμπιτ), πείρας (Γιανκούνας, ετών 36) και νιότης (Γιοκουμπάιτις, ετών 20), οπότε ξέφυγε ξανά με σερί 0-13 αμέσως μετά την ισοφάριση.

Ο Παναθηναϊκός δεν προσπέρασε ποτέ και παραδόθηκε γονυπετής όταν αποχαιρέτησε τον μοναδικό παίκτη που μπορούσε να μετατρέψει τον αγώνα σε ροντέο (Νέντοβιτς).

Ο αγνώριστος -προς το καλύτερο- Παπαγιάννης έκανε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της καριέρας του, αλλά δεν έχει τρόπο να τουμπάρει τέτοιο ματς αβοήθητος.