Οι μικρές νίκες του προπονητή

Μετά την ομολογουμένως εφιαλτική περασμένη διαβολοβδομάδα επί ισπανικού εδάφους, ο Παναθηναϊκός ήταν υποχρεωμένος να αλλάξει πράγματα, αλλά πάνω απ’ όλα ήταν υποχρεωμένος να νικήσει την Μπάγερν. Το δεύτερο, το απαραίτητο συνέβη. Κι ενώ όλοι στρέφουν βλέμματα και απευθύνουν συγχαρητήρια σε Νέντοβιτς, Σαντ Ρος και Παπαγιάννη, θα μου επιτρέψετε να αφιερώσω λίγες λέξεις στον Γιώργο Βόβορα και στις πολλές μικρές νίκες, που πέτυχε μέσα στην εβδομάδα ως τη λήξη του χθεσινού αγώνα.

Χωρίς ιδεοληψίες και εμμονές κοίταξε τον πάγκο του και σήκωσε για starter ένα άγουρο guard, που στην χειρότερη των περιπτώσεων έχει γρήγορα πόδια και μακριά χέρια για να πιέσει στην άμυνα και να θυσιάσει και 2-3 φάουλ στην ανάγκη. Χτες ο Γιώργος Καλαϊτζάκης δεν ήταν αυτό το minimum, αλλά έδωσε και πόντους στο ανοικτό γήπεδο και σιγουριά στις πάντα απαραίτητο να μπουν βολές και ένα παρά λίγο κρίσιμο τρίποντο που χωρίς δική του ευθύνη σούταρε με την ελάχιστη καθυστέρηση. Έπαιξε σοβαρή, νευρώδη άμυνα κι έδειξε ότι έχει ρόλο και χρησιμότητα στους Πράσινους.

Η μπάλα πήγε περισσότερο από άλλες βραδιές στο ζωγραφιστό, γιατί απλά ήταν απαραίτητο. Δεν έχει πάντα σημασία τι υλικό έχεις εσύ αλλά και τι υλικό έχει ο αντίπαλος και η Μπάγερν δεν έχει τα σέντερ που θα ματώσουν τον Παπαγιάννη ή θα απαγορεύσουν τη διείσδυση. Αν πρέπει τη μια εβδομάδα να χτυπάς στη ρακέτα, την άλλη στα πόδια της περιφέρειας και μια άλλη κάπου αλλού, τότε είσαι υποχρεωμένος να αλλάζεις κάθε εβδομάδα εσύ, η ομάδα που χτίζεσαι κι όχι οι «μασίφ» ομάδες της Euroleague.

Η εικόνα του Νέντοβιτς και του Μακ στην περιφερειακή πίεση δεν μπορεί να μην είναι έργο του προπονητή. Μιλάμε για παίκτες που έχουν το μυαλό τους στο σκορ, στην κόντρα με τον αντίπαλο έχοντας την μπάλα στα χέρια. Χτες βράδυ η νοοτροπία τους ήταν, «θα κλέψω εγώ την μπάλα για να την πάρω στα χέρια μου». Ο Σέρβος σταρ εκτός από το διαστημικό καλάθι-πεταχτάρι που θα θυμόμαστε, έψαξε τον Παπαγιάννη με λόμπες, τον Παπαπέτρου με διαγώνιες πάσες και κυνηγούσε το κλέψιμο σε κάθε ευκαιρία περνώντας πίσω, μπρος και μέσα από κάθε σκριν των αντιπάλων.

Ο Σαντ Ρος είναι προφανώς το πουλέν όλων των «σκεπτόμενων» προπονητών και όσων λατρεύουν την all around λογική. Φαντάζομαι τον Δημήτρη Διαμαντίδη να τον πιάνει σε ένα τρυφερό κεφαλοκλείδωμα, όπως κάποτε τον Ρομέιν Σάτο μέσα στο Γιαντ Ελιάου πριν από ένα κρίσιμο 5^ο ματς με την Μακάμπι και να του κάνει τη γνωστή 3D κατήχηση. Το μόνο πράγμα που δεν πρέπει να ξεχάσει ο Κουβανός, είναι το πόσο τον χρειάζεται η ομάδα και στις δυο άκρες του παρκέ. Η άμυνα είναι τράπεζα αλλά πρέπει να μπει και η μπάλα στο ρημάδι το διχτάκι. Με τους πιο ασφαλείς, τους πιο συνεπείς τρόπους. Χτες τα τρίποντα μπήκαν, όσα μπήκαν, είναι απαραίτητο ο Σαντ Ρος να διεισδύσει περισσότερο, να κερδίσει φάουλ, να σκοράρει με συνέπεια τις βολές του.

Ο Παπαγιάννης, τον οποίο συχνά πυκνά περνάω πριονοκορδέλα, χτες ήταν καλός. Θα ήταν πολύ καλός αν είχε κυριαρχήσει και στα ριμπάουντ του 3^ου δεκαλέπτου αλλά για να είμαι δίκαιος ήταν αναιμική η βοήθεια που πήρε εκεί από συμπαίκτες, όταν αλλοίωνε την πρώτη προσπάθεια κι έτρωγε καλάθι με τη δεύτερη. Είναι βελτιωμένος, είναι πιο γρήγορος, θα ήθελα να είναι και πιο σκληρός. Είναι πάντως 23 ετών και είναι σαφώς καλύτερος από πέρσι. Έχει δουλέψει και φαίνεται, θέλει ακόμα πολλή δουλειά κι επίσης φαίνεται.

Για τον Ιωάννη Παπαπέτρου έχω μια μπετόν αρμέ πεποίθηση. Όταν υποδέχεται την μπάλα για spot shoot στις 45 μοίρες, όταν τρέχει σε ανοικτό γήπεδο, όταν διεισδύει, όταν παίζει all around άμυνα κι όταν διεκδικεί επιθετικό ριμπάουντ για να τελειώσει μια άστοχη επίθεση, είναι από τους καλύτερους στην Ευρώπη στη θέση του. Όταν πρέπει να κουβαλήσει την μπάλα στα χέρια του σαν περιφερειακός, να ξεκινήσει από την κορυφή της ρακέτας και να κρατήσει την μπάλα για 8” μέχρι να δει πάσα, τότε υπολείπεται και σε όλα τα δυνατά χαρακτηριστικά του που περιέγραψα πριν. Θέμα ενέργειας ή μπέρδεμα στο μυαλό του, δεν ξέρω. Πάντως φαίνεται όλο και συχνότερα φέτος, που δεν υπάρχει το καθαρό point guard δίπλα του.

Είναι μεγάλο στοίχημα για τον Γιώργο Βόβορα και το staff του να επαναφέρουν τον Παπαπέτρου στα γνωστά υψηλά του standards τις επόμενες εβδομάδες, δηλαδή να τον αφήσουν να κυριαρχήσει στη θέση 3, ούτε στο 2 ούτε στο 4. Και είναι μεγάλος στόχος για τον κόουτς των Πρασίνων ο Παναθηναϊκός να εμφανίζεται κάθε εβδομάδα, έστω και λίγο καλύτερος από τις προηγούμενες αγωνιστικές. Προσωπικά εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο Βόβορας είναι ο κατάλληλος άνθρωπος κι ας μη βρίζει, κι ας είναι χαμογελαστός, κι ας είναι Έλληνας, αν καταλαβαίνετε τι εννοώ.

Υ.Γ. Για Μήτογλου, Μπέντιλ και Ουάιτ θα μου επιτρέψετε να μη γράψω σήμερα αλλά το επόμενο Σάββατο μετά τα 2 επόμενα ματς. Και θέλω να δω και την επίδραση του Γιώργου Βόβορα πάνω τους.