Μια τίμια ομάδα

Η λέξη τιμιότητα είναι ίσως αυτή που ακούγεται συχνότερα για τον μπασκετικό Παναθηναϊκό. Δεν είναι κακομοιριά η λέξη τιμιότητα, είναι ρεαλισμός μπροστά στο απόλυτο άγνωστο που γνωρίζαμε το καλοκαίρι που πέρασε. Τώρα που το άγνωστο πήρε σάρκα και οστά μπορούμε να ξεκινήσουμε μια κάποια συζήτηση.

Αρχή γίνεται από την άμυνα

Να συμφωνήσουμε σε κάτι; Μια καινούργια ομάδα είναι ευκολότερο να παίξει καλή ομαδική άμυνα παρά καλή ομαδική επίθεση. Το «ομαδική» είναι η λέξη κλειδί. Εντυπωσιακές ατομικές επιδόσεις μπορούμε να συναντήσουμε σε όλες τις λίγκες, σε όλες τις ομάδες, σε όλα τα μήκη και πλάτη του μπάσκετ. Ομαδικά σταθερά καλή επίδοση στις δύο άκρες του παρκέ σπάνια και δύσκολα. Μια καλή άμυνα στηρίζεται στα σωματικά προσόντα, στην αγωνιστική διάθεση, στην τήρηση κάποιων κανόνων, στο χαρακτήρα των παικτών. Φυσικά οι μεγάλοι αμυντικοί προπονητές και παίκτες έβαζαν πολύ μυαλό στις άμυνες που έπαιζαν και προσάρμοζαν στον αντίπαλο, όμως υπάρχει πάντα η βάση του «θέλω να παίξω άμυνα».

Οι ιδέες στην επίθεση

Αν συμφωνήσουμε ότι το μπάσκετ έχει ξεφύγει από τη λογική του streetball ειδικά στην Ευρώπη και συμφωνήσουμε επίσης ότι σπανίζουν πια οι εξωπραγματικά προικισμένοι παίκτες, όλοι παίζουν επιθετικά ένα μπάσκετ αρχών και ιδεών. Αναπόφευκτα υπάρχουν παίκτες που παίζουν ως ομάδα αρκετά χρόνια μαζί (Σπανούλης-Πρίντεζης-Παπανικολάου συν τον γνωστό τους Σλούκα) κι άλλοι που μια μέρα όχι πολύ καιρό πριν πρωτοσυναντήθηκαν (Νέντοβιτς-Σαντ Ρος-Σάικς συν τον συνειδητοποιημένο Παπαπέτρου). Άλλη προσαρμογή στις ιδέες και στα σχέδια του Μπαρτζώκα μπορούν να έχουν οι μεν, άλλη οι δε στα σχέδια του Βόβορα. Φέρνω ως παράδειγμα τους δύο αιώνιους όχι λόγω της γνωστής αντιπαλότητας αλλά επειδή τους ξέρουμε καλά διαχρονικά. Είναι απολύτως λογικό ο Ολυμπιακός να είναι τώρα που μιλάμε μια καλύτερη ομάδα από τον Παναθηναϊκό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μπορεί να αντιστραφεί στο μεσομακροπρόθεσμο μέλλον. Πάντως δεν μπορεί να αντιστραφεί την άλλη εβδομάδα, είναι παράλογο. Χρειάζεται χρόνο το πράσινο προπονητικό team να καταστρώσει και να δοκιμάσει σχέδια, να δοκιμάσει ιδέες. Κάποια από αυτά θα πετύχουν, άλλα θα αποτύχουν, σίγουρα θα χρειαστούν αναπροσαρμογές, όλα τα παραπάνω θα χρειαστούν χρόνο και τύχη. Την τύχη να μην υπάρχουν τραυματισμοί, ώστε όλοι μαζί να κάνουν όσες περισσότερες προπονήσεις γίνεται.

Η ζαριά του Παναθηναϊκού στα guard

Ακριβώς επειδή αυτή η ομάδα χτίστηκε με την παρουσία του Δημήτρη Διαμαντίδη στο διοικητικό σχήμα και των Καλαϊτζή – Χαραλαμπίδη στο staff πίστευα ότι στα guard θα δινόταν μεγαλύτερο βάρος και βάθος. Η προσωπικότητα και το ταλέντο του Νέντοβιτς είναι στοιχεία δεδομένα, η ανθεκτικότητα και η καλή μπασκετική υγεία όχι και τόσο. Ο Κουβανός-πολυεργαλείο είναι ένας εντυπωσιακά αφοσιωμένος αμυντικός παίκτης αλλά έχει θέματα ακόμα και στο βασικό ball handling όταν πιέζεται. Χρειάζεται οι Σάικς και Φόστερ να βάλουν όλη τη σεζόν πολλή δημιουργία στο παιχνίδι τους, ο Λευτέρης Μποχωρίδης να είναι σταθερά «διεθνής» παίκτης και θα ήθελα και τους Καλαϊτζάκη - Δίπλαρο παρόντες. Για να είμαι ειλικρινής τα βλέπω όλα αυτά too good to be true να συμβαίνουν όλα μαζί. Και θα ήθελα πραγματικά ασχέτως εξέλιξης να δω τον Βόβορα αρκετά γενναίο στο θέμα του Καλαϊτζάκη.

Μια μόνιμη απορία στους ψηλούς

Παπαγιάννης, Μήτογλου, Μπέντιλ, Ουάιτ, Όγκαστ και Βουγιούκας. Με βοήθειες φυσικά από Παπαπέτρου, Κασελάκη, Περσίδη (ίσως) και Σαντ Ρος σε κάποια σχήματα. Απορώ γιατί δεν έχει προσληφθεί ακόμα στο τεχνικό σχήμα ο Κώστας Τσαρτσαρής, ο μεγαλύτερος overachiever της πράσινης δοξασμένης ομάδας. Δεν τον χαρακτηρίζω έτσι εξαιτίας του μπάσκετ που ήξερε, αυτό αποδείχθηκε άφθονο. Το γράφω γιατί έφερε τον κόσμο πάνω κάτω (κυριολεκτικά) προκειμένου να βρει τη θέση που του άξιζε. Και ήταν ο πιο έξυπνος στο να κρύβει τις αδυναμίες του και να επικρατεί με το ταλέντο και με το μυαλό του. Αυτή την απορία περί Τσαρτσαρή μου τη φύτεψε ένας πολύ μπασκετικός φίλος αλλά δεν εφαρμόζει μόνο στη φετινή ομάδα, είναι διαχρονική. Εκτός από τα προφανή, άμυνα, ριμπάουντ, low post score που ψάχνει ο Παναθηναϊκός από τους ψηλούς του, το κυριότερο για μένα είναι η δημιουργία. Θα μπορέσει να το βρει; Μπορεί να συμβούν θαύματα. Δε θα μπορέσει; Τότε του λείπει ένας τέτοιος παίκτης ή ένα τέτοιο ανορθόδοξο σχήμα που η πάσα θα μπορεί να βγαίνει από μέσα προς τα έξω. Άποψη μου.

Σε κάθε περίπτωση θα υπάρξουν μερικές ωραίες βραδιές όπως αυτή με την Φενέρ , θα υπάρξουν σίγουρα και μερικές «σκληρές» βραδιές στην πορεία. Με τον κόσμο στα περισσότερα γήπεδα να απουσιάζει οι ομάδες θα παίξουν κατά κύριο λόγο αυτό που ξέρουν και μπορούν. Ο Παναθηναϊκός ειδικά δε θα κερδίσει ώθηση εντός έδρας, εκτός δε θα τρομάξει από την κερκίδα. Τον περιμένουμε λοιπόν να χτιστεί και να χτίσει τον χαρακτήρα του. Να αποδείξει αν εκτός από τίμια είναι και καλή ομάδα.