Μία μουτζουρωμένη φωτογραφία

Η αμαχητί αποχώρηση του Νικ Καλάθη από τον Παναθηναϊκό με προορισμό τη Μπαρτσελόνα, αλλά και αυτή του Νίκολα Μιλουτίνοβ από τον Ολυμπιακό για την ΤΣΣΚΑ δεν είναι παρά μία φωτογραφία της στιγμής για το ελληνικό μπάσκετ.

Η φωτογραφία αυτή είναι μουτζουρωμένη και διόλου κολακευτική για τους αιθεροβάμονες έχουν ξεχαστεί στον καιρό των τετράπαχων αγελάδων.

Πλέον, οι ομάδες μας δεν είναι σε θέση να μετάσχουν στην κούρσα των εξοπλισμών, παρά μόνο ως απλοί παρατηρητές. Θυμίζουν το κοριτσάκι με τα σπίρτα, που παρακολουθούσε τα λουκούλλεια γεύματα των πλουσίων, με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι.

Ναι, ξέρω, ο Σλούκας. Ωστόσο, η πιθανολογούμενη παλιννόστηση του 30χρονου άσου (που δεν είναι δα στην πρώτη του νιότη) έχει ως βασικό επιχείρημα το συναίσθημα και τη νοσταλγία, με την κυριολεκτική έννοια της λέξης.

Υπό κανονικές συνθήκες και με αυστηρούς όρους αγοράς, κανένας Σλούκας δεν θα αψηφούσε τις σειρήνες των Ευρωπαίων για να πιάσει Ελλάδα. Εάν μάλιστα αφαιρεθεί από την εξίσωση το διαβατήριο του νυμφίου, το προξενιό ναυαγεί αυτοστιγμεί.

Ο Ολυμπιακός και –ειδικά- ο Παναθηναϊκός του 2020 δεν έχουν ελπίδα να προσελκύσουν ακριβοπληρωμένες μονάδες όπως ο Τεόντοσιτς, ο Χάινς, ο Σίνγκλετον ή ο φιλαράκος μας ο Τζέιμς.

Επίτηδες χρησιμοποιώ ως παραδείγματα παίκτες που ανδρώθηκαν σε ελληνικές ομάδες και εκτόξευσαν το κασέ τους με έδρα το Φάληρο ή το ΟΑΚΑ.

Ο Παναθηναϊκός δεν κατέβαλε την παραμικρή προσπάθεια για να κρατήσει τον Καλάθη, μολονότι ξέρει ότι αποκλείεται να βρει άλλον σαν αυτόν. Ο Σάρας τον υποδέχεται με ορθάνοιχτες αγκάλες στη Βαρκελώνη, όπως στο παλαιό ενσταντανέ που συνοδεύει αυτό το κείμενο.

Ο Νικ παραείναι «κρύος» για να γίνει λάβαρο μίας ομάδας και είδωλο μίας κερκίδας, αλλά η προσφορά του στο «τριφύλλι» που χρειαζόταν απεγνωσμένα έναν συνεχιστή της κληρονομιάς Διαμαντίδη θα πρέπει να θεωρηθεί ανεκτίμητη.

Η επιστροφή του στον Παναθηναϊκό το 2015, με αμοιβή μάλιστα «προκλητική» για τη χώρα που τότε κινδύνευε με άτακτη χρεοκοπία, ήταν η κίνηση που κράτησε την ομάδα όρθια για μία ολόκληρη πενταετία.

Χωρίς τον Καλάθη (και χωρίς τον Διαμαντίδη μετά το 2016), ο Παναθηναϊκός θα ήταν πιθανότατα ένα σύνολο δίχως ταυτότητα και δίχως σημείο αναφοράς.

Οι μεγάλοι γκαρντ είναι αυτοί που δίνουν το στίγμα της μεγαλοσύνης και της ποιότητας. Θα δυσκολευτεί πολύ όποιος προσπαθήσει να αναζητήσει μία ευρωπαϊκή ομάδα πρώτης γραμμής χωρίς πρωτοκλασάτο περιφερειακό ηγέτη. Οι περισσότερες έχουν δύο και τρεις.

Στη δεύτερη θητεία του στον Παναθηναϊκό, ο Καλάθης υπήρξε ο καλύτερος δημιουργός, ο καλύτερος σκόρερ, ο καλύτερος αμυντικός, αλλά και ο καλύτερος ριμπάουντερ της ομάδας.

Παράλληλα, ήταν ένας προπονητής μέσα στο γήπεδο, το μάτι, το αυτί και το στόμα του Πιτίνο, του Πασκουάλ, του Πεδουλάκη, του Τζόρτζεβιτς.

Η απουσία του από τη λίστα των Κορυφαίων Αμυντικών της Euroleague (αλλά και των υποψηφίων για τον σχετικό τίτλο) είναι η καλύτερη απόδειξη ότι αυτά τα βραβεία μπάζουν νερό.

Ειδικά φέτος, που πάσχιζε ο φουκαράς να καλύψει και την παροιμιώδη αδυναμία των Φρεντέτ, Ράις μαρκάροντας ανά πάσα στιγμή δύο και τρεις αντιπάλους…

Ο Καλάθης ήταν και ο MVP της Εθνικής εάν «πακετάρουμε» συνολικά τις τελευταίες τέσσερις περιπέτειές της (από το Προολυμπιακό του Τορίνο μέχρι το Μουντομπάσκετ της Κίνας), αλλά ας μην την περιλάβουμε αυτήν σε τούτο το αποχαιρετιστήριο κείμενο.

Καλώς εχόντων των πραγμάτων, ο 31χρονος άσος θα ξαναφορέσει τα μπλε το καλοκαίρι του 2021, στον δρόμο για το Τόκιο.

Ο ίδιος δήλωσε προ πανδημίας ότι σκόπευε να εγκαταλείψει την Εθνική ομάδα μετά το 2020, αλλά η αναβολή των Ολυμπιακών Αγώνων αλλάζει τα δεδομένα. Ιδίως αν παραμείνει στο τιμόνι της «επίσημης αγαπημένης» ο Ρικ Πιτίνο.

Φαίνεται ότι ο Νεμάνια Νέντοβιτς θα κληρονομήσει τα άβολα παπούτσια του Καλάθη, για να γίνει ο μαέστρος του νέου Παναθηναϊκού.

Πρόκειται φυσικά για επιλογή υψηλού επιπέδου, οικονομικά προσιτή εξαιτίας των σοβαρών τραυματισμών που έκοψαν τη φόρα του Σέρβου γκαρντ.

Εάν ο Νέντοβιτς κατορθώσει να μείνει υγιής στη διάρκεια της νέας σεζόν, το κενό θα αποδειχθεί λιγότερο ευδιάκριτο, αφού ο Παναθηναϊκός θα έχει στη μηχανή του έναν γκαρντ με ηγετική στόφα.

Αλλά αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο «εάν». Ο 29χρονος Νέντοβιτς έπαιξε μόλις 17 αγώνες πέρυσι στο Μιλάνο, 15 πρόπερσι. Ουδείς τον θεωρεί πλέον «next big thing» του σερβικού μπάσκετ και ελάχιστοι θυμούνται το φιλόδοξο πέρασμά του από το Γκόλντεν Στέιτ.

Στον Παναθηναϊκό της επόμενης ημέρας μπορεί είτε να αναγεννηθεί είτε να γίνει καλός πελάτης του φυσιοθεραπευτή.