Πωλητήριο σε άγονη γη

Τις μέρες του final-4 του 1995 στη Σαραγόσα, ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός διαγκωνίζονταν σε μία πλουσιοπάροχη κούρσα εξοπλισμών, μοιράζοντας δεξιά αριστερά δώρα, τσιμπούσια και χάντρες για τους ιθαγενείς. Τα περίπτερα που στήθηκαν από τους δύο Έλληνες «αιώνιους» στους διαδρόμους του «Πρίνθιπε Φελίπε» άστραφταν από πολυτέλεια και κολυμπούσαν στον νεοπλουτισμό.

Ώσπου, το πρωινό των ημιτελικών, εγκανιάστηκε ακριβώς ανάμεσά τους το έως τότε σκοτεινό κιόσκι της Ρεάλ. Στη βιτρίνα του δεν υπήρχε τίποτε άλλο, εκτός από επτά κούπες. Τα επτά Κύπελλα Πρωταθλητριών, που δύο μέρες αργότερα έγιναν οχτώ! Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια ή μάλλον πλούτος.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος θα μπορούσε να κάνει ακριβώς το ίδιο. Δεν χρειαζόταν να πει τόσα πολλά στην –μέχρι αποδείξεως του εναντίου- αποχαιρετιστήρια συνέντευξη Τύπου του. Αρκούσε να προβάλει ένα νούμερο στην οθόνη και να το δείχνει σιωπηλός: 372.800.000. Ευρώ, όχι μαρούλια.

Ή, σε παλιές δραχμές, 170 δισεκατομμύρια. Το αναφέρω ολογράφως γιατί φοβάμαι ότι θα ξεχάσω κανένα μηδενικό από τη ζαλάδα μου.

Εδώ κολλάει το: «Άντε γεια». Ξόδεψα τρεις περιουσίες και δεν έχω να δώσω λογαριασμό σε κανέναν. Στη Σαραγόσα, το λιοντάρι βρηχύθηκε άπαξ και τα γατιά εξαφανίστηκαν.

Ο απερχόμενος ιδιοκτήτης της ΚΑΕ έχει απόλυτο δίκιο στη συλλογιστική που ανέπτυξε σχετικά με το πωλητήριο. Είναι εντελώς παράλογο, ανεδαφικό και αντιπαραγωγικό, να συντηρείται μία ομάδα ή ένας σύλλογος από την τσέπη ενός τρελού.

Το μοντέλο είναι χτισμένο στην άμμο. Αλλά αυτό ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος το γνώριζε εξαρχής. Παιδιόθεν. Άσχετα αν ισχυρίζεται ότι έπαθε σκοτοδίνη, μόλις πληροφορήθηκε τα ακριβή ποσά.

Την ίδια παράνοια θα μπορούσαν να επικαλεστούν από την πλευρά τους οι Αγγελόπουλοι ή οποιοσδήποτε άλλος μπήκε στον αθλητισμό για να σκορπίσει πακτωλούς, με πρωταρχικό διακύβευμα τη δόξα και τη λεζάντα.

Υπάρχουν, φυσικά, και εκείνοι –οι ουκ ολίγοι- που τρυπώνουν από το παράθυρο του υπογείου, για να εξυπηρετήσουν ύποπτες δραστηριότητες και παράπλευρα συμφέροντα. Πολιτικά, επιχειρηματικά ή και τα δύο μαζί. Σε αυτή την περίπτωση δεν μιλάμε για τρέλα, αλλά για υστερόβουλη σκοπιμότητα.

Προσθέστε το ονοματεπώνυμο της αρεσκείας και της οπαδικής σας προτίμησης, αλλά σημειώστε και την εύγλωττη ατάκα που ο Γιαννακόπουλος επανέλαβε δις στη σημερινή συνέντευξη: «Το σημαντικό είναι, να μη πέσει ο Παναθηναϊκός στα χέρια ανθρώπων που έχουν άλλα πράγματα στο μυαλό τους».

Εάν ήταν περισσότερο γαλαντόμος, θα μπορούσε να το διατυπώσει διαφορετικά: «Ψάχνουμε τους δικούς μας Αγγελόπουλους». Ή τους επόμενους Γιαννακόπουλους. Πάντως όχι έναν νέο Αλαφούζο. Ούτε Μαρινάκη. Ούτε Ιβάν.

Η κρυστάλλινη σφαίρα είναι ακόμη θολή και θα παραμείνει έτσι για αρκετό καιρό. Παραείναι νωρίς για να αποκρυπτογραφήσουμε την ετυμηγορία της Ιστορίας. Είναι επίσης νωρίς για να θεωρήσουμε «οριστικά και αμετάκλητα» φευγάτο τον γιο του Παύλου και ανιψιό του Θανάση.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι η απόφασή του για αποχώρηση θα πρέπει να θεωρηθεί τεχνοκρατικά ορθή. Αλλά πότε πήραν τεχνοκρατικές αποφάσεις οι Γιαννακόπουλοι; Για τον Παναθηναϊκό μιλάμε και όχι για τη Βιανέξ. Η λογική τελειώνει στις γραμμές του γηπέδου.

Τριαντατρία χρόνια τώρα, από τη βραδιά του ημιτελικού Ελλάδας-Ιταλίας, η οικογένεια ξοδεύει καραβιές χρημάτων για το μπάσκετ, χωρίς το παραμικρό οικονομικό κέρδος. Στο εξής, «ο σύλλογος θα λειτουργεί με βάση τα έσοδά του», ισχυρίστηκε ο Γιαννακόπουλος.

Εφ’ όσον αυτό ισχύσει σε απόλυτο βαθμό, η ομάδα μπάσκετ αντιμετωπίζει άμεσο κίνδυνο φτωχοποίησης. Ο τζίρος της νέας σεζόν προβλέπεται μηδαμινός, ιδίως αν το τζάμπολ γίνει τον Οκτώβριο κεκλεισμένων των θυρών λόγω της πανδημίας.

Ακόμα και με μέση προσέλευση 10.000 φιλάθλων στο ΟΑΚΑ, για τους ευρωπαϊκούς αγώνες μιλάμε, πλουσιοπάροχα συμβόλαια όπως αυτό του Νικ Καλάθη δεν χωράνε στον προϋπολογισμό.

Ο Γιαννακόπουλος εξακολουθεί να πανηγυρίζει για τον υποβιβασμό του Ολυμπιακού στην Α2 και να το θεωρεί μέγιστο επίτευγμά του, αλλά η μείωση των εσόδων από το εμπορικά ναυαγισμένο ελληνικό πρωτάθλημα είναι ένα πρόσθετο αγκάθι.

Εάν στον ισολογισμό της άγονης γης υπολογιστεί και η πληρωμή ρήτρας-μαμμούθ προς την Εuroleague, το ταμείο τινάζεται στον αέρα.

Αλλά αυτό είναι ένα μεγάλο «εάν».

Ο Γιαννακόπουλος άφησε να εννοηθεί ότι ο Παναθηναϊκός δεν σκοπεύει να πληρώσει τα 10 εκατομμύρια της ρήτρας. Οι νομικοί του σύμβουλοι ετοιμάζονται για δικαστικό αγώνα και πιστεύουν ότι έχουν πιθανότητες νίκης.

«Όταν τελεσιδικήσει το θέμα, δεν θα χρωστάμε εμείς στην Euroleague αλλά αυτή σε εμάς», τόνισε ο ιδιοκτήτης. Το ήμισυ της αίθουσας που στελεχωνόταν από κανονικούς δημοσιογράφους –και όχι από τις ορδές των οπαδικών ιστοσελίδων- γέμισε με βλέμματα δυσπιστίας.

Πώς ακριβώς θα προσβάλει ο Παναθηναϊκός την υπογραφή του ίδιου του Γιαννακόπουλου, εφ’ όσον τηρούνται πιστά από τον καταγγελλόμενο οι όροι του συμβολαίου;

Οι κραυγές ενάντια στον Μπερτομέου είναι χρήσιμες για εσωτερική κατανάλωση και οι καταγγελίες για αδιαφάνεια μπορεί να περιέχουν δόσεις αλήθειας, αλλά ένα τέτοιο κοντράτο δεν προσβάλλεται εύκολα. Το δίκιο δεν αρκεί. Πρέπει να αποδεικνύεται κιόλας.

Ο ιδιοκτήτης της ΚΑΕ Παναθηναϊκός προανήγγειλε σαφώς την αποχώρηση του Παναθηναϊκού από την Euroleague και την προσχώρηση στο Basketball Champions League, αλλά στη συνέχεια αναδιπλώθηκε.

«Ελπίζω να πάμε στη FIBA, αλλά δεν μπορώ να δεσμεύσω τον επόμενο ιδιοκτήτη», εξήγησε, το αυτονόητο. Το ντέφι πλέον το κρατάει άλλος.

Η διαπραγμάτευση με τον επίδοξο αγοραστή, όταν εμφανιστεί τέτοιος, θα γίνει άνευ όρων τέτοιου είδους. Πώς να φορτώσεις σε έναν επενδυτή πρόσθετο χρέος 10 εκατομμυρίων ευρώ, με αντάλλαγμα την απεμπλοκή από το «προτεκτοράτο του Μπερτομέου» και την απαλλαγή από τις ...σφαγιαστικές διαιτησίες;

Το BCL μπορεί να είναι τίμιο και να πλησιάζει το επίπεδο του Eurocup, αλλά παραμένει πτωχό. Την εμπορική δυναμική της Euroleague δεν μπορεί προς το παρόν ούτε να τη διανοηθεί.

Η Εuroleague δεν πρόκειται φυσικά να διαλυθεί με την πιθανή αποχώρηση μίας –οποιασδήποτε- ομάδας από το παρκέ. Ούτε διαφαίνονται στον ορίζοντα αποσχιστικές τάσεις, πέρα από κούφια λόγια διαμαρτυρίας.

Στη χειρότερη περίπτωση, η Βαρκελώνη θα ταρακουνηθεί και θα μεταβάλει μερικώς την οικονομικές της σχέσεις με τους 11 μεγαλομετόχους της διοργάνωσης. Αλλά ο Παναθηναϊκός δεν θα είναι παρών για να επωφεληθεί από τις συνέπειες της ανταρσίας του.

Εάν οι υποψήφιοι επενδυτές έκαναν ουρά έξω από το γραφείο του Γιαννακόπουλου, ο πωλητής θα είχε κάθε δικαίωμα να επιβάλει τους δικούς του όρους.

Εφ’ όσον όμως το μαγαζί πωλείται όσο όσο (στο 1/3 της πραγματικής αξίας του, σύμφωνα με τον ίδιο τον νυν ιδιοκτήτη), τις συντεταγμένες τις ορίζει ο αγοραστής.

Το πρόβλημα είναι, ότι τέτοιος δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Εάν το εγχείρημα έπεσε με πάταγο στο κενό το έτος 2012 (όταν ο Παναθηναϊκός ήταν ευρωπαϊκή υπερδύναμη), πώς θα βρεθεί αγνός επενδυτής το 2020 για μία εταιρία θνησιγενή, με αμελητέο εμπορικό ορίζοντα;

Εάν το τμήμα μπάσκετ με την ένδοξη ιστορία περιπέσει σε περιπέτειες αντίστοιχες με εκείνες του ποδοσφαίρου, βράσε όρυζα. Η παρακμή θα βρίσκεται τότε επί θύραις.

Ο εξαίρετος Μάνος Παπαδόπουλος και ο άγνωστος σε εμένα Τάκης Τριαντόπουλος μπορούν να εγγυηθούν χρηστή διαχείριση, αλλά δεν είναι δα λεφτάδες για να πληρώσουν από την τσέπη τους μεταγραφές και συμβόλαια.

Στο τέλος της συνέντευξης, ο Γιαννακόπουλος πρόσθεσε ότι θέλει να ακούγεται και η δική του γνώμη. Πάνω απ' όλα, είπε. Μέχρι να πουληθεί η ΚΑΕ, θα εννοούσε.

Όταν εμφανιστούν μυστήριοι τύποι με αόρατο παχύ πορτοφόλι στο κλειστό του ΟΑΚΑ, τότε και μόνο τότε θα πέσουν τίτλοι τέλους στην εποχή των Γιαννακόπουλων.