Κέρασμα και ένα κεράκι

Το καλοκαίρι του 2015, ο Παναθηναϊκός βρέθηκε σε δύσβατο σταυροδρόμι. «Σκουπισμένος» στους εγχώριους τελικούς από τον ευρωφιναλίστ Ολυμπιακό και αποκλεισμένος αμαχητί από την ΤΣΣΚΑ στα πλέι-οφ της Εuroleague, ένιωθε το έδαφος να τρέμει κάτω από τις πατούσες του.

Προπονητής ουσιαστικά δεν υπήρχε μετά το διαζύγιο με τον αποτυχημένο Ιβάνοβιτς και το υπηρεσιακό δίμηνο του Μανωλόπουλου, ενώ το ρόστερ του ήταν γεμάτο με παίκτες που ουδείς θυμάται σήμερα ότι φόρεσαν τα πράσινα: Κούπερ, Μπατίστα, Μπλουμς, Μόργκαν, Νέλσον, Σλότερ, καθώς και Μαυροκεφαλίδη, Μποχωρίδη, Διαμαντάκο.

Ο ελληνικός πυρήνας είχε ήδη αποψιλωθεί στο πέρασμα των χρόνων, ενώ ο ιστορικός ηγέτης της ομάδας Δημήτρης Διαμαντίδης ετοιμαζόταν σιγά σιγά να κλείσει την πόρτα της ονειρεμένης καριέρας του.

Τότε, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έκανε την κίνηση που έδωσε νέα πνοή στην ομάδα. Θρυμμάτισε τον οικογενειακό κουμπαρά και ξανάφερε στο ΟΑΚΑ τον Νικ Καλάθη, μετά από τρία χρόνια απουσίας στα ξένα.

Το διάβημα έμοιαζε απονενοημένο για τα δεδομένα της εποχής, οικονομικά και άλλα, ωστόσο ο ιδιοκτήτης του Παναθηναϊκού τόλμησε και δικαιώθηκε.

Παίκτης του «τριφυλλιού» από τα 20 του και πρωταθλητής Ευρώπης με την ομαδάρα του Ομπράντοβιτς στη Βαρκελώνη, ο Καλάθης ήταν ένας από τους πολλούς παίκτες -και όχι μόνο- που αποχώρησαν από τον Παναθηναϊκό το μαρτυρικό καλοκαίρι της μεγάλης φυγής (2012).

Την επόμενη χρονιά διέπρεψε με τη φανέλα της Λοκομοτίβ Κουμπάν στη Ρωσία, ενώ στη συνέχεια μετακόμισε για μία διετία στο ΝΒΑ, όπου έγινε ρεζέρβα του Μάικ Κόνλεϊ στους Μέμφις Γκρίζλις.

Ήταν φανερό, ότι ο ρόλος του χαμάλη δεν του ταίριαζε. Η παλιννόστηση στην πατρίδα του πατέρα του τού πρόσφερε μία χρυσή ευκαιρία για να γίνει ηγέτης σε μία ομάδα πρωταθλητισμού.

Μπορεί το κρανίο του να είναι άτριχο, αλλά ο Νικ άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά. Με το αζημίωτο, βεβαίως. Χωρίς αυτό, δεν θα αποχωριζόταν εύκολα τη χώρα που ανέκαθεν ονειρευόταν να ζήσει και να εργαστεί.

«Ο Καλάθης παίρνει πολλά», διαμαρτύρονται εδώ και πέντε χρόνια οι αυτόκλητοι εφοριακοί της κερκίδας. Τρίχες κατσαρές. Δεν μπορεί να αποτιμηθεί σε χρήμα η ανάσταση μίας μαθημένης σε μεγαλεία ομάδας, που έπλεε πλησίστια προς τα βράχια.

Στα 26 του, ο Νικ επέστρεψε στην Ελλάδα ώριμος και πανέτοιμος για να παραλάβει τη σκυτάλη του μπροστάρη από τον γερασμένο Διαμαντίδη.

Οι παντογνώστες αμφισβητούν την ηγετική του στόφα, επισημαίνοντας ότι ο Παναθηναϊκός αποκλείστηκε πέντε χρόνια σερί από το φάιναλ-φορ υπό την καθοδήγηση του Ελληνοαμερικανού.

Διαβάζεται όμως και ανάποδα η εξίσωση. Χωρίς τον Καλάθη, πληρώνοντας υπεραξίες σε κάποιον λεγεωνάριο κουμανταδόρο παρόμοιου βεληνεκούς, ο Παναθηναϊκός θα γινόταν μία ομάδα του ευρωπαϊκού σωρού.

Με 1,5 εκατομμύριο ευρώ μπορείς να αγοράσεις έναν ικανό σκόρερ ή έναν σπουδαίο αμυντικό ή έναν προικισμένο δημιουργό, αλλά πακέτο που να περιέχει και τα τρία συστατικά βρίσκεις μόνο κατά τύχη.

Εκτός από όλα τα παραπάνω, ο Καλάθης διαθέτει και ελληνικό διαβατήριο, με όσα αυτό συνεπάγεται για τη σταθερότητα και το δέσιμο της ομάδας. Και ας είναι ...αμερικανάκι.

Οι διάφοροι Ουίλμπεκιν, Ουαναμέικερ και Ράις θα περνούσαν τα καλοκαίρια με το βλέμμα στο παζάρι, ενώ τα «δικά μας παιδιά» ρίχνουν ρίζες και δεν μετακινούνται εύκολα.

Πόσοι παίκτες θα έμεναν πέντε σερί χρόνια στον Παναθηναϊκό, σε αυτό το παράξενο μαγαζί όπου ενίοτε φουρτουνιάζει εν αιθρία, χωρίς να ρίξουν χαρταετό προς το ΝΒΑ ή προς την Κίνα ή προς τις Ρωσίες και τις Τουρκίες;

Το τραγούδι των σειρήνων παραείναι μελωδικό για να αγνοηθεί, εκτός αν ο αθλητής αισθάνεται ότι βρίσκεται στη θαλπωρή του σπιτιού του.

Ακόμα και τότε, οι τοίχοι ενδέχεται να αποδειχθούν τρύπιοι. Η φυγή του Κώστα Σλούκα από τον Ολυμπιακό διέλυσε τις ψευδαισθήσεις πολλών ρομαντικών.

Κατά την όχι ιδιαίτερα ταπεινή γνώμη μου, ο Καλάθης είναι συνολικά ο κορυφαίος γκαρντ στην Euroleague της τελευταίας πενταετίας, μολονότι ο μοναδικός ευρωπαϊκός τίτλος του κερδήθηκε το μακρινό 2011.

Είναι αδικαιολόγητη μάλλον αστεία η απουσία του από την Ομάδα της Δεκαετίας, όπου χώρεσε π.χ. ο Ντόντσιτς με 2 σκάρτα χρόνια σταδιοδρομίας στη Ρεάλ.

Καλύτερα να μη σχολιάσω την απουσία του Καλάθη από τη λίστα με τους Αμυντικούς της Χρονιάς, γιατί θα γίνω πολύ κακός με τους εκλέκτορες.

Ο Καλάθης δεν κατέκτησε ευρωπαϊκά τρόπαια στη δεύτερη θητεία του στον Παναθηναϊκό, αλλά σήκωσε στους στιβαρούς ώμους του μία ομάδα μεσαίου διαμετρήματος και την ανέβασε δύο σκαλοπάτια ψηλότερα, με επιδόσεις συχνά εξωπραγματικές.

Εκτός αν ο Παναθηναϊκός της τελευταίας τετραετίας είχε Μπατίστ, Πέκοβιτς, Γιασικέβιτσιους, Σισκάουσκας, Σπανούλη, Διαμαντίδη, Ομπράντοβιτς και δεν το πρόσεξα...

Λέμε συχνά για τον Σπανούλη και τους ετερόφωτους σέντερ του Ολυμπιακού διαχρονικά, αλλά πόσοι από τους άτεχνους ψηλούς που φόρεσαν την πράσινη στολή χρωστούν ευγνωμοσύνη και κέρασμα στον Νικ Καλάθη;

Και πόσοι αμυντικά ευάλωτοι γκαρντ σαν τον Τζίμερ Φρεντέτ οφείλουν να του προσφέρουν μερίδιο από το μεροκάματό τους;

Πηγαίνοντας στην τράπεζα για τη μηνιαία είσπραξη, ας σταματήσουν στον πλησιέστερη εκκλησία για να ανάψουν κεράκι στον ακοίμητο φύλακα άγγελό τους. Ο Καλάθης πρόσφερε στον Παναθηναϊκό πολύ περισσότερα από όσα πήρε από αυτόν.

Ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός και οι άλλες ομάδες πρωταθλητισμού που ποντάρουν πρωτίστως στον τζίρο από τα εισιτήρια βρίσκονται αντιμέτωπες με την εφιαλτική προοπτική μίας χρονιάς δίχως έσοδα.

Δεν αναφέρομαι στη σχεδόν ξεγραμμένη σεζόν 2019-20, που αφήνει αβυσσαλέες τρύπες στους προϋπολογισμούς, αλλά στην περίοδο 2020-21, η οποία υπολογίζεται ότι θα ξεκινήσει πίσω από κλειστές πόρτες.

Όχι τόσο στο ξέφραγο αμπέλι αθλιότητας που λέγεται Ελλάδα, με τα ούτως ή άλλως άδεια γήπεδα, όσο στον υπόλοιπο κόσμο. Παντού.

Ο Γιαννακόπουλος μπορεί να δηλώνει τρελός με τον Παναθηναϊκό, αλλά δεν είναι παράφρων, για να εκταμιεύσει από την τσέπη του 5-10 εκατομμύρια μόνο και μόνο για τη λεζάντα και το μεγαλείο του συλλόγου.

Κατά πάσα βεβαιότητα, η επόμενη σεζόν θα βρει τις ομάδες μας οικονομικά καταβαραθρωμένες, με αραχνιασμένους κουμπαράδες και δίχως τα απαραίτητα εφόδια για να αντέξουν.

Ο ιδιοκτήτης του Παναθηναϊκού είναι φαρμακοβιομήχανος, αλλά δεν μπορεί να παρασκευάσει φάρμακο για την επερχόμενη ύφεση, ούτε φυσικά για τον κορονοϊό.

Προκειμένου να εξασφαλίσει την επιβίωση, θα αναγκαστεί να στείλει τον Καλάθη, τον Φρεντέτ, τον Τζόνσον, τον Παππά και τους άλλους χρυσοπληρωμένους στο καλό όποιου θεού πιστεύει ο καθένας.

Ούτε ο Ρικ Πιτίνο υπήρχε πιθανότητα να χωρέσει στα νέα δεδομένα, οπότε η συμφωνία του με το κολέγιο Αϊόνα έπεσε από τον ουρανό στο πράσινο τραπέζι σαν μάννα.

Οι καλομαθημένοι οπαδοί μπορεί να ονειρεύονται Σλούκα, Ντιλέινι, Σάρας ή Ομπράντοβιτς, αλλά το νεφελώδες αύριο ανήκει στους πτωχούς, πλην ικανούς, πλην πτωχούς.

Το πραγματικό στοίχημα για τον Παναθηναϊκό είναι να παραμείνει στην ομάδα όχι ο Καλάθης, αλλά ο ίδιος ο Γιαννακόπουλος. Έστω, με τις παθογένειες και με τα ελαττώματά του.

Αν οι «αιώνιοι» του μπάσκετ στάθηκαν όρθιοι μέσα στην οικονομική κρίση που προηγήθηκε, το οφείλουν όχι σε κάποια χρηστή διαχείριση που θα τους νοικοκύρευε, αλλά στις τρύπιες τσέπες προέδρων που μάτωσαν για να χρηματοδοτήσουν τη μεταξύ τους διαμάχη.

Οι ευρωπαϊκές διακρίσεις ήρθαν μάλλον από σπόντα και ως παράπλευρο όφελος, παρά ως μέρος του αρχικού σχεδίου.

Από αυτή την άποψη, ο Νικ Καλάθης αποχωρεί από το ΟΑΚΑ ως απόλυτα επιτυχημένος. Τον Ολυμπιακό του ζήτησαν να νικήσει, όχι τη Ρεάλ και τη Φενέρμπαχτσε.