Σαντ-Ροος: «Η Ελλάδα θα με ακολουθεί πάντα!»
Γεννημένος στην Αβάνα της Κούβας, που αποτελεί έναν ονειρικό προορισμό για πολύ κόσμο, δεν μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι το επάγγελμά του θα τον μετέτρεπε σε «μόνιμο κάτοικο» Ευρώπης και η οικογένειά που μελλοντικά θα δημιουργούσε, θα τον «έδενε» τόσο πολύ με μία τόσο μακρινή χώρα όσο η Ελλάδα!
Όλα ξεκίνησαν, όμως, στην γειτονική Ιταλία, όπου η μητέρα του μετακόμισε το 2006 και τον πήρε μαζί της. Το μπάσκετ πρωτομπήκε στην ζωή του στα ανοιχτά γήπεδα της Μόντσα και η πρώτη φανέλα που φόρεσε ήταν αυτή της Κάζαπουστερλέγκο η οποία εδρεύει στο Κοντόνιο (60 χλμ. νοτιοανατολικά του Μιλάνου), μίας ομάδας που πλέον αγωνίζεται στην Α2, αλλά τότε συμμετείχε στο πρωτάθλημα της 4ης κατηγορίας.
Εκεί τον ανακάλυψε η γερμανική Μπραουνσβάϊγκ, που τον απέκτησε ως δανεικό και εκείνη την περίοδο (2012-13) είχε προπονητή τον «δικό μας», Κώστα Φλεβαράκη. Ο Θεσσαλονικιός τεχνικός εισηγήθηκε την προαγωγή του νεαρού Κουβανού από την θυγατρική (Γ' Κατηγορία) στην επαγγελματική ομάδα και ουσιαστικά του άνοιξε τα μάτια αρκετών ευρωπαϊκών ομάδων αλλά και πολλών από τους scouters του ΝΒΑ.
Το 2015 υπέγραψε διετές συμβόλαιο με την τσεχική Νίμπουρκ, ακολούθησε μία σεζόν στην Τουρκία υπό τις οδηγίες του Ντέϊβιντ Μπλατ, με την φανέλα της Νταρουσάφακα, απ' όπου και τον «τσίμπησε» η ΑΕΚ, μετά από υπόδειξη του Λούκα Μπάνκι. Όλα τα υπόλοιπα είναι γνωστά για την πορεία του Χάουαρντ Σαντ-Ροος, ο οποίος εδώ και δύο μήνες αποτελεί παίκτη της ΤΣΣΚΑ Μόσχας.
To gazzetta.gr τον συνάντησε στο ξενοδοχείο που κατέλυσε η αποστολή της πρωταθλήτριας Ευρώπης για το πρόσφατο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό και σας παρουσιάζει τις απαντήσεις του για την ξαφνική αποχώρησή του από την «Ένωση», την σχέση του με την Ελλάδα, την κόντρα που προέκυψε με τον στενό του φίλο και πρώην ατζέντη, αλλά και πολλά άλλα, όπως το ενδεχόμενο να τελειώσει την καριέρα του με την «κιτρινόμαυρη» φανέλα.
Κατ' αρχήν, θα ήθελα να σε ρωτήσω πως ένα παιδί που γεννήθηκε σε μία χώρα, χωρίς μεγάλη μπασκετική παράδοση, κατέληξε να αγωνίζεται να βγάζει το ψωμί του χτυπώντας την «πορτοκαλί μπάλα»;
«Μπορεί να μεγάλωσα στην Κούβα, αλλά η οικογένειά μου είχε το μπάσκετ μέσα της! Θυμάμαι τον πατέρα μου και τον θείο μου να παίζουν σχεδόν κάθε απόγευμα όταν ήμουν μικρός, ενώ πολύ γρήγορα το "μικρόβιο" κόλλησε και η αδελφή μου, οπότε ήταν κάπως δύσκολΟ για μένα να... αποδράσω (σ.σ.: γέλια!!)...»
Κανένας όμως, δεν είχε ασχοληθεί πιο σοβαρά, όμως;
«Μόνο ο πατέρας μου, που χάρη στο μπάσκετ πήρε υποτροφία για το πανεπιστήμιο κι έπαιξε λίγο επαγγελματικά στο πρωτάθλημα της Κούβας. Αλλά δεν τον πρόλαβα! Ήμουν πολύ μικρός τότε για να έχω εικόνες του...
Η δική σου διαδρομή στο άθλημα πως άρχισε και πότε συνειδητοποίησε ότι το μπάσκετ θα γίνει η ζωή σου;
«Όταν πήγα στην Ιταλία! Μετακόμισα εκεί στα 15 μου, επειδή η μητέρα μου αποφάσισε να κάνει μία αλλαγή στην ζωή της και με πήρε μαζί της. Ο καλός μου φίλος, Μάσιμο Μπαρντότι με ενθάρρυνε να ασχοληθώ πιο σοβαρά. Προερχόμουν από την Κούβα, δεν είχα ουσιαστικές μπασκετικές παραστάσεις, ούτε μπορούσα να φανταστώ ότι αν το έπαιρνα πιο σοβαρά, θα μπορούσα να εξασφαλίσω το μέλλον της οικογένειάς μου.»
Να υποθέσουμε ότι κάποιος σε πρόσεξε έξω στον δρόμο και εντυπωσιάστηκε με την σωματική σου διάπλαση;
«Ναι κάπως έτσι έγινε! Είμαστε σε ένα ανοικτό γήπεδο της Μόντσα και παίζαμε όταν γνώρισα τον Μάσιμο, που τώρα είναι πρόεδρος μίας εκ των τοπικών μπασκετικών ενώσεων στην Ιταλία και με παρότρυνε να ενταχθώ σε μία ομάδα. Έτσι ξεκίνησα, από το πρωτάθλημα της 4ης Κατηγορίας στην Ιταλία.»
Ας επιστρέψουμε στο παρόν που σε βρίσκει στο ρόστερ της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Έχουν περάσει σχεδόν δύο μήνες από την μετακόμισή σου στη Μόσχα από την Αθήνα και στο διάστημα της απουσίας σου, η πρώην ομάδα σου η ΑΕΚ, κατάφερε να κατακτήσει το Κύπελλο και να φτάσει και στους "8" του BCL. Παρακολουθείς καθόλου την πορεία της, έχεις επαφή με τους πρώην συμπαίκτες σου;
«Ανταλλάσσω συνέχεια μηνύματα με τα παιδιά! Όλα έγιναν πολύ γρήγορα, η πρόταση της ΤΣΣΚΑ ήταν πολύ δελεαστική, αλλά οι σχέσεις των ανθρώπων δεν χαλάνε λόγω της αλλαγής στο επαγγελματικό περιβάλλον! Στη Μόσχα έμεινα καρφωμένος στην τηλεόραση σε όλη την διάρκεια του τελικού με τον Προμηθέα και πίστεψέ με, για μένα δεν ήταν καθόλου εύκολο. Χάρηκα πολύ για την επιτυχία των συμπαικτών μου και του οργανισμού και ήμουν νοερά εκεί μαζί τους!»
Είναι αλήθεια ότι η συμφωνία σου με την ΤΣΣΚΑ ήταν μία απόφαση που πήρε δύσκολα και με ανάμικτα συναισθήματα;
«Χωρίς καμία αμφιβολία! Η ΑΕΚ με πίστεψε, μου χάρισε έναν καταπληκτικό ενάμιση χρόνο, με έκανε να νιώσω μέλος της "κιτρινόμαυρης" οικογένειας, έκανα φίλους και οι προπονητές μου έμαθαν πολλά... Επομένως, ήταν δίχως άλλο μία πολύ δύσκολη απόφαση. Ταυτόχρονα, όμως, ήταν η στιγμή που το όνειρό μου - να παίξω στο κορυφαίο επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, την Euroleague - θα γινόταν πραγματικότητα. Οπότε δεν γινόταν να χάσω την ευκαιρία...»
Λίγο μετά την αποχώρησή σου, ο πρόεδρος της ΑΕΚ, Μάκης Αγγελόπουλος, εξέφρασε την πεποίθηση ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψεις και θα ξαναφορέσεις τη φανέλα της «Ένωσης». Είναι κάτι που υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού σου;
«Δεν θα εκπλαγώ αν συμβεί αυτό! Αισθάνθηκα και αισθάνομαι ακόμη πάρα πολύ οικεία στην ΑΕΚ και στον πρόσφατο αγώνα με την Βόννη που επισκέφτηκα τα αποδυτήρια, ήταν σαν να μην πέρασε μία μέρα από τότε που έφυγα... Όταν με κάποιους ανθρώπους νιώθεις όπως με την οικογένειά σου και έχεις τέτοια σύνδεση, τότε πάντα θέλεις κάποια στιγμή να επιστρέψεις...»
Πάμε λίγο στη νέα εποχή στην καριέρα σου. Το εντυπωσιακό είναι ότι η μετεγγραφή σου στην ΤΣΣΚΑ ολοκληρώθηκε, λίγες μέρες μετά την εντυπωσιακή σου εμφάνιση (11π., 6ρ., 4ασ. & 3κλ. με μηδέν λάθη σε 40') κόντρα στον Παναθηναϊκό και την μεγαλύτερη νίκη της χρονιάς για την ΑΕΚ...
«Κάποια πράγματα συμβαίνουν για κάποιο λόγο! Αλλά είναι λογικό γιατί αυτά τα παιχνίδια σε καταξιώνουν σαν παίκτη και σε βάζουν στο στόχαστρο των μεγάλων ομάδων. Χαίρομαι πολύ ο coach Ιτούδης, αν και με είχε στα υπ' όψιν του, παρακολούθησε αυτό το ματς και έκτοτε αποφάσισε ότι η μετεγγραφή έπρεπε να προχωρήσει...»
Σε επίπεδο φημών κυκλοφόρησε ότι ο Παναθηναϊκός κάποια στιγμή ενδιαφέρθηκε να σε αποκτήσει; Ισχύει ή «ράδιο αρβύλα»;
«Προσωπικά δεν ξέρω τίποτε απ' αυτού!»
Το ότι προσαρμόστηκες πολύ γρήγορα σε μία ομάδα με τεράστιες απαιτήσεις και χωρίς πολλά περιθώρια να σε περιμένει, σε κάνεις να νιώθεις μία μεγάλη δικαίωση για όλες τις θυσίες που έκανες έως τώρα;
«Όταν πετυχαίνεις ένα παιδικό όνειρο, που έχει σφηνώσει στο μυαλό σου από την την ηλικία που άρχισες να παίζεις μπάσκετ, να βλέπεις στην τηλεόραση όλους τους μεγάλους παίκτες της Euroleague και να θέλεις να τους μοιάσεις, το συναίσθημα είναι υπέροχο και απερίγραπτο. Οπότε σίγουρα μέσα σ' αυτό, υπάρχει κι ένα μεγάλο ποσοστό δικαίωσης.»
Μπορεί να άφησες την Ελλάδα, αλλά και στην Ρωσία περικυκλωμένος από Έλληνες (οι προπονητές Ιτούδης και Πιστιόλης, ο γυμναστής Κώστας Χατζηχρήστος και ο φυσιοθεραπευτής Κοσμάς Κοντογιάννης) είσαι... Φαίνεται ότι η χώρα μας θα σε ακολουθεί για πάντα...
«Ναι αυτό που το πας! Σχεδόν όλο το επιτελείο είναι Έλληνες! Κι αυτό έκανε και πιο εύκολη την προσαρμογή μου!»
Πόσο απαιτητικός και αυστηρός είναι ο Δημήτρης Ιτούδης;
«Θέλει πάντα να παίρνει τον καλύτερο εαυτό απ' όλους τους παίκτες του και αυτό είναι συστατικό που χαρακτηρίζει τους κορυφαίους προπονητές στο παγκόσμιο μπάσκετ. Αυτός είναι ο τρόπος του και φυσικά δεν έχω καμία δουλειά να τον αμφισβητήσω, πολύ απλά γιατί η δουλειά και τα αποτελέσματά της καριέρας του, μιλούν από μόνα τους και το ποιος είναι! Με κάνει συνεχώς καλύτερο παίκτη και πιο χρήσιμο σε ομαδικό επίπεδο, οπότε δεν πρόκειται ποτέ να παραπονεθώ επειδή μπορεί να super απαιτητικός και πιο σκληρός από τον μέσο προπονητή...»
Ήσουν πολύ ενεργός στα social media, αλλά από τότε που έγινες κάτοικος της ρωσικής πρωτεύουσας, διέγραψες όλους τους λογαριασμούς σου... Έγινε κάτι;
«Τίποτε ιδιαίτερο! Απλά ένιωσα ότι ξόδευα πολύ χρόνο σε αυτό το είδος επικοινωνίας κι αποφάσισα να αφοσιωθώ περισσότερο στην καθημερινή ρουτίνα του μπάσκετ, τουλάχιστον μέχρι το τέλος της σεζόν...»
Όλο όσοι σε γνωρίζουν λίγο καλύτερα, λένε ότι έχεις αγαπήσει πολύ την χώρα μας. Παντρεύτηκες ελληνίδα μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα και περιμένεις το πρώτο σου παιδί. Περίμενες ότι η ζωή σου θα αλλάξει τόσο πολύ, όταν πρωτοερχόσουν στην Ελλάδα και πως αισθάνεσαι για αυτή την αλλαγή;
«Όλα συνέβησαν πολύ γρήγορα! Η γυναίκα μου ήταν πάρα πολύ υποστηρικτική από την πρώτη στιγμή που την γνώρισα! Είναι μία τρελούτσικη αλλά πανέμορφη ιστορία, το πως γνωριστήκαμε, ερωτευτήκαμε και παντρευτήκαμε μέσα σε 1,5 χρόνο, αλλά από την στιγμή που την αγαπώ τόσο πολύ, δεν με νοιάζει τίποτε! Δίπλα της έχω γνωρίσω πολύ καλύτερα την Ελλάδα και λατρεύω τα πάντα στην χώρα σας! Από τον καιρό και το φαγητό, μέχρι τους ανθρώπους της και τον τρόπο ζωής της!»
Είμαι σίγουρος ότι δίπλα της έχεις μάθει κι αρκετές ελληνικές λέξεις...
«Καλά κάνεις (γέλια...)! Προσπαθώ αρκετά, αλλά δεν είμαι τόσο καλός σ' αυτό! Ειδικότερα όταν εκνευρίζεται η γυναίκα μου και μιλάει γρήγορα, μου είναι δύσκολο να ακολουθήσω... Αλλά γελάω πολύ γιατί γίνεται πολύ διασκεδαστική! Όταν είναι ήρεμη μου μαθαίνει αρκετά πράγματα! Όσο για τις άσχημες λέξεις; Αυτές τις έχω μάθει όλες από τους συμπαίκτες μου στην ΑΕΚ...»
Στα ελληνικά νησιά, ελπίζω να έχεις πάει γιατί το καλοκαίρι με το μωρό θα είναι πιο δύσκολο...
«Πήγαμε πέρυσι στην Μύκονο! Είναι πολύ όμορφο νησί, έστω κι αν επικρατεί απίστευτη παράνοια σχεδόν 24 ώρες το 24ωρο...
Α εσύ άρχισες από τα «σκληρά»...
(Γέλια!!)... Όταν ξεκινάς δυνατά, ξέρεις περίπου τι να περιμένεις στη συνέχεια. Αλλά φέτος, μας βλέπω στην Κούβα γιατί τώρα πρέπει να της δείξω το δικό μου νησί...
Κλείνοντας και με την ευκαιρία θα ήθελα το σχόλιό σου για την πίκρα που έβγαλε στην ανάρτησή του, ο πρώην ατζέντης σου που δήλωσε απογοητευμένος από την απόφασή σου να αλλάξεις εκπρόσωπο...
«Είμαστε φίλοι και συνεργαστήκαμε πάρα πολλά χρόνια, οπότε μπορώ να δικαιολογήσω την στενοχώρια του και τον θυμό του και σίγουρα δεν έχω να πω τίποτε άσχημο γι' αυτόν! Ίσα-ίσα που έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Σε όλη την πορεία μου, ήταν φίλος και μέντορας για μένα, αλλά στη ζωή, δυστυχώς ή ευτυχώς, κάποια στιγμή πρέπει να πάρεις κάποιες αποφάσεις για το μέλλον σου και να κοιτάξεις μπροστά. Κάπως έτσι, λοιπόν, αποφάσισα να προχωρήσω όπως έκρινα εγώ και εκείνος θύμωσε πάρα πολύ, κάτι για το οποίο δεν τον κακίζω! Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο...»
