Ζητείται υπομονή ή νέο σχέδιο;

Το ξενέρωμα είναι νομίζω το κυρίαρχο συναίσθημα των φίλων του Παναθηναϊκού και του μπάσκετ και είναι συνέπεια πολλών πραγμάτων κι όχι απλά μια πολύ βαριάς ήττας ή μιας δυσοίωνης συνέχειας. Πράγματα που ήταν αυτονόητα, μοιάζουν πια να μην είναι, άνθρωποι που ήταν υπεράνω κριτικής, τώρα χτυπιούνται ανηλεώς και το γνωστό κλίμα πράσινης εσωστρέφειας κρύβουν από τον ορίζοντα την πορτοκαλί ευχαρίστηση που οι φίλοι του Τριφυλλιού είχαμε συνηθίσει εδώ και πολλά χρόνια. Πιθανώς έρχεται ένας τίτλος πρωταθλήματος που δεν νοιάζεται να πανηγυρίσει ιδιαίτερα κανείς, μια ακόμα άγονη ευρωπαϊκή σεζόν κι ένα ακόμα καλοκαίρι που πρέπει να παρθούν αποφάσεις.

Τα εργαλεία κάνουν το μάστορα

Είναι το παραδοσιακό αξίωμα όσων ασχολούνται με τεχνικές εργασίες και νομίζω εφαρμόζει και στο μπάσκετ. Κάποιος πρέπει να πάρει μια απόφαση κι αυτός ο κάποιος δεν μπορεί να είναι άλλος από τον ιδιοκτήτη. Σαν σπιτονοικοκύρης πρέπει η απόφασή του να έχει δυο σκέλη. Πρώτον το ότι επειδή έχει τα χρήματα δε σημαίνει ότι χρειάζεται να κάνει ο ίδιος τη δουλειά και δεύτερον ότι αφού έχει τα χρήματα πρέπει να επιλέξει πρωτομάστορα της απόλυτης εμπιστοσύνης του. Μετά όπως σε όλες τις περιπτώσεις πρέπει ο επικεφαλής των τεχνικών εργασιών να επιλέξει τα εργαλεία του. Δε γίνεται να του δώσει κανείς το παλιό κατσαβίδι και το ξελιγωμένο από μπαταρία δράπανο και να του πει «κάνε δουλίτσα μ’ αυτά». Εκτός αν ο μάστορας είναι λίγο κατσαπλιάς και λέει, «μην αγχώνεσαι, εγώ θα τα φτιάξω όλα». Η ευθύνη του προπονητή είναι στο μυαλό μου τεράστια όταν λέει «αναλαμβάνω». Σημαίνει ακριβώς αυτό, «το παίρνω πάνω μου» κι αυτό ισχύει και στο καλό και στο κακό αποτέλεσμα.

Γιατί να ασχολούμαστε με τον Παππά, με τον Τζόνσον, με τον Φρεντέτ, με τον Βουγιούκα, με τον Ουάιλι, με τον Καλάθη; Κανένας από τους παραπάνω δε βρέθηκε εκεί με το ζόρι, δε μας αφορούν τα χρήματα που παίρνουν, δεν τα παίρνουν από την τσέπη μας. Κάποιος υποτίθεται σχεδίασε πάνω τους, αν το σχέδιο δε βγαίνει, προφανώς κάποιος πρέπει να ξανασχεδιάσει. Θα λέγεται Πιτίνο, θα λέγεται αλλιώς, είναι απόφαση του νοικοκύρη να δώσει την εργολαβία και να τη χρηματοδοτήσει. Το οικοδόμημα του μπάσκετ μόνο με διακριτούς ρόλους χτίζεται, αλλιώς φανταστείτε να σηκώνονται οι όροφοι κι όποιος περνάει να λέει και μια γνώμη.

Το ερώτημα είναι, θα δουλέψουμε με ό,τι έχει η αποθήκη ή θα βγούμε για ψώνια; Κι επίσης θα βγει για ψώνια ο ίδιος ο εργοδηγός ή έχουμε κάποιον που ξέρει να ψωνίζει; Να ψωνίζει όμως, όχι να παίρνει ό,τι έχει το φυλλάδιο στο γραμματοκιβώτιο, αντιληπτό;

Λεφτά υπάρχουν

Η φράση του Γιώργου Παπανδρέου που έμεινε στη νεοελληνική ιστορία και τιτλοφορεί την παράγραφο θα μπορούσε να έχει ως εναλλακτική το, «τα λεφτά δε φέρνουν την ευτυχία» Ρίξτε μια ματιά στην από κει πλευρά του Αιγαίου και δείτε τον κουμπαρά και τα ψώνια της Φενέρ. Και με πρωτομάστορα μεγάλο μάγκα ε; Το μπάτζετ του Παναθηναϊκού δεν είναι το μεγαλύτερο, δεν είναι όμως κι αμελητέο για να γίνεται σάκος του μποξ σε εκτός κι εντός έδρας βραδιές. Αν το δώσεις σε μένα τον προπονητή του twitter, θα στο κάνω ρημάδι κι ακόμα περισσότερο, ποιος σοβαρός μάστορας θα θέλει να το πιάσει στα χέρια του μετά το έργο; Το χειρότερο συναίσθημα βλέποντας τον φετινό Παναθηναϊκό είναι που κανείς δεν καταλαβαίνει τι μπάσκετ θέλει να παίξει. Όλο προσπαθεί να προσαρμοστεί στο μπάσκετ που παίζουν οι αντίπαλοι κι όλο απροσάρμοστος είναι.

Νικ Καλάθης

Εξαιρετικός παίκτης. Φανταστικός στα πράγματα που ξέρει να κάνει καλά, δε γίνεται να μην εξαντληθεί σε μια τόσο απαιτητική σεζόν με την κατάχρηση που γίνεται στο σώμα του και ναι, δεν προσφέρει ασφάλεια στο σουτ, ενώ θολώνει εύκολα υπό ειδικές συνθήκες. Να τον κατηγορήσουμε; Αυτά έκανε πάντα αυτά κάνει και τώρα. Η μοναξιά του τόσα χρόνια δεν περιγράφεται! Λες κι είναι όρος στο συμβόλαιο να πρέπει να είναι απόλυτα μόνος στην περιφερειακή άμυνα απέναντι σε oλοένα και περισσότερους, ολοένα και νεώτερους killers. Αντί να συζητάμε μάταια αν είναι ηγέτης, μήπως να βλέπαμε ότι σε αυτόν δεν τίθεται ως επιλογή αλλά ως υποχρέωση; Στο κάτω κάτω δε θα αποφασίσει ο ίδιος ο Καλάθης αν είναι ηγέτης, άλλος θα το αποφασίσει.

Παπαπέτρου, Μήτογλου, Παπαγιάννης

Για διαφορετικούς λόγους τον καθέναν, μπορείτε να φανταστείτε τον Παναθηναϊκό να ξεκινά τη σεζόν χωρίς κάποιον από αυτούς στο ρόστερ; Φυσικά δεν έχουν προσφέρει τα ίδια, φυσικά δεν έχουν τις ίδιες προοπτικές, προφανώς δεν έχουν το ίδιο μπάσκετ μέσα τους αλλά σκέφτεστε άλλο σενάριο από το να συνεχίσουν; Έλληνες, σε πολύ καλές ηλικίες, με αρκετές ήδη παραστάσεις στη Euroleague, που να τους χαρίσει ο Παναθηναϊκός;

Τζόνσον, Ουάιλι, Φρεντέτ, Ράις

Δυο βαριά χαρτιά του καλοκαιριού, ένας MVP και ένας πολλά υποσχόμενος. Ποιος να συνεχίσει του χρόνου; Τώρα κανείς τους δεν είναι στοίχημα, κανείς τους δεν είναι άγνωστος. Με ποιον συνεχίζεις; Πόσο να τον περιμένεις τον χαλαρό Ουέσλι να σφίξει, όταν σφίγγουν τα μηνίγγια σου να τον βλέπεις παρόντα απόντα να ανεβοκατεβαίνει το γήπεδο; Ταυτόχρονα όμως θα σας προκαλέσω στο εξής. Πάρε όποιον από αυτούς θες και δωσ’ τον στον Γιασικεβίτσιους. Κάτι θα πάρει ρε φίλε, κάπου θα τον «κρύψει», κάπου θα τον «εμφανίσει», θα τον κάνει factor του παιχνιδιού. Δεν εννοώ ότι είναι καλύτερος ο Σάρας από τον Πιτίνο, πιο υποψιασμένος είναι και πιο μπασμένος στη Euroleague.

Ρικ Πιτίνο

Πόσο διαφορετικά όλα φέτος! Πως κρεμόμασταν από τα χείλη του πέρισυ για μια κουβέντα πριν το ματς, μετά το ματς, στη Media Day, πόσο καυλωμένος φαινόταν κι ίδιος, τέλειωσε η χρονιά χωρίς κάτι εξαιρετικά πετυχημένο και λέγαμε, «αν το πιάσει το πράγμα από την αρχή του χρόνου, θα κάνει παπάδες». Και δεν το ‘πιασε. Δε λέω ότι φταίει κάποιος συγκεκριμένα για αυτό αλλά η συνέχεια δεν ήρθε ποτέ. Όταν ανέλαβε, ήταν σαν μια καινούργια αρχή χωρίς σύνδεση με τα προηγούμενα. Αν δεν είναι κι ο Ρικ Πιτίνο ο «καταλληλότερος για Πρωθυπουργός», τότε ποιός; Δεν έχει την πολυτέλεια να σχεδιάσει ένα κολλεγιακό πρόγραμμα σε βάθος χρόνου, έχει το πολύ ένα καλοκαίρι να εμφανίσει κάτι διαφορετικό. Ας μην πάρει Ευρωλίγκα, ας μην πάει Final 4, ας αποτύχει με έναν διαφορετικό τρόπο. Ας δοκιμάσει κι άλλα εργαλεία. Αν ξεκινήσει κάτι υγιές, μπορεί να το κληροδοτήσει στον όποιον επόμενο. Αν δεν μείνει, τότε ποιός; Ποιος δεν θα είναι αναλώσιμος κατά τον Δεκέμβρη, ποιος θα εμπνεύσει υπομονή;

Οι πανηγυρτζήδες θέλουν μόνο πανηγύρια

Τι παραπάνω έχει καταφέρει η Ζάλγκιρις από Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό για να αξίζει να παίζει any given Friday μπροστά σε sold out arena ; Πως γίνεται δυο από τα πιο βαριά χαρτιά της Euroleague να βασίζονται σε έδρες που γεμίζουν κι αδειάζουν ανάλογα με τα κέφια των ποδοσφαιρικών οργανωμένων ; Αντί να ασχολούμαστε με ουσιαστικά μπασκετικά θέματα, αντί να βλέπουμε απλά μπασκετάκι, πρέπει να ζητάμε πότε τη γνώμη, πότε συγγνώμη στις Θύρες και στα αφεντικά τους. Μισώ το ελληνικό γήπεδο που φέρνει στις μπροστινές θέσεις τα κομάντο που κάνουν κωλοδάχτυλα στους πρωταγωνιστές σε απόσταση αναπνοής, σιχαίνομαι τις χειραψίες των Προέδρων με τα κουκουλοφόρα πρωτοπαλίκαρα και τα αστειάκια με τα string. Ένας δρόμος υπάρχει, ο σεβασμός. Στην ομάδα, στους φιλάθλους της, στον απέναντι. Οτιδήποτε άλλο θα τιμωρηθεί νομοτελειακά από τη μπασκετική δικαιοσύνη. Δε θα είναι σήμερα, θα είναι αύριο ή μεθαύριο, πάντως θα γίνει. Για αυτό δεν έχει καμιά σημασία η γνώμη των πανηγυρτζήδων, αυτοί έρχονται και παρέρχονται. Το σχέδιο μετράει και η υπομονή. Αυτά ράβουν αστέρια, όχι μόνο τα λεφτά.