Ο Χουάντσο που έγινε και... Μπο Κρούζ και “άμυνα αγάπη μου”

Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από τον Παναθηναϊκό απέναντι στην Ρεάλ στο ΟΑΚΑ. “Μετά Χριστόν προφήτης” θα πείτε και με το δίκιο σας, εδώ που τα λέμε. Έχω βέβαια... κανά-δυό μάρτυρες συναδέλφους, αλλά άντε να σας πείσω. Το θέμα όμως είναι να πείθει η ομάδα του Αταμάν και όχι η αφεντιά μου. Και αυτό το κάνει και με το παραπάνω. Κυρίως στο ΟΑΚΑ. Και αυτό ακριβώς είναι που κάνει την πρόβλεψη πιο εύκολη, αυτό “τιγκάρει” τις εξέδρες και φέρνει την τρέλα που περνάει και στην ομάδα. Αυτό είναι που δίνει τη δύναμη που απαιτείται και στην ζόρικη εποχή των απουσιών, όπου αρκετά πράγματα πρέπει να γίνουν διαφορετικά. Αλλά τελικά γίνονται πολύ καλά και το κάστρο παραμένει άπαρτο. Στα “παρακάτω” τώρα που προκύπτουν στην τελική ευθεία και ενώ το πλεονέκτημα έδρας μοιάζει πλέον πιο κοντά από ποτέ (και) για τους Πράσινους.

Τα όσα έχει δοκιμάσει ο Αταμάν για να οχυρώσει την ρακέτα του (προτιμώ τον παλιό όρο από το...καλλιτεχνικό “ζωγραφιστό”) μετά την απώλεια του Λεσόρ κυρίως (δεν μπορώ να δώσω το ίδιο βάρος στην απουσία του Γιουρτσεβέν ειδικά στην άμυνα) έχουν και ενδιαφέρον τεχνικά, αλλά έχουν βοηθήσει και τον ίδιο να το “ψάξει” περισσότερο. Μέσα από αυτή τη διαδικασία κερδίζει ξανά τον καλό Μήτογλου που ανταποκρίνεται και με την ευχέρεια του στο σουτ, μπερδεύει πάντα την αντίπαλη άμυνα στις αποστάσεις που πρέπει να έχει. Αλλά αυτός που απογειώθηκε πραγματικά ήταν ο Χουάντσο!

Καλύτερος και απο τον...κινηματογράφο!

Σα να το πήρε προσωπικά από τη στιγμή του τραυματισμού του Λεσόρ, ο Ισπανός που είχε ούτως ή άλλως σαφέστατα ανοδική πορεία όλη τη σεζόν αγώνα με τον αγώνα γίνεται ακόμα καλύτερος και από τον... Μπο Κρουζ τον οποίο υποδύθηκε στο Hustle. Όσοι γνώριζαν καλύτερα έλεγαν και να περιμένουμε, αλλά -κυρίως- να ξέρουμε...τι να περιμένουμε και τι να “ζητάμε” από αυτόν, δικαιώνονται απόλυτα. Από το Μόναχο και μετά ο Χουάντσο παίρνει σταθερά 30+ λεπτά συμμετοχής και δίνει στον μέσο όρο 12,4 πόντους, 8,5 ριμπάουντ, 1,8 ασιστ, 0,9, κλέψιμο με μόλις ένα λάθος και έχει (επίσης μ.ο) 19 στην αξιολόγηση! Πέρα από τα νούμερα όμως είναι πραγματικά απολαυστικό να τον βλέπεις να παίζει, με την ευφυία, την ταχύτητα αντίδρασης και την επιδραστικότητα που το κάνει. Έχουν ειπωθεί πολλά (και απόλυτα δίκαια) για τον Ναν, τον Σλούκα και το υπερεργαλείο Γκαρντ. Ισχύουν όλα, αλλά η άνοδος και η σταθερότητα του Χουάντσο είναι επίσης κομβικός παράγοντας στο να κρατάει στα χέρια τον στόχο του ο Παναθηναϊκός.

Από εκεί και πέρα είχα γράψει κάποια στιγμή ότι δεν μπορεί να δίνει πάντα (και μόνο) το ΟΑΚΑ τη λύση και τις απαντήσεις. Θα πει κάποιος ότι η εξέλιξη της σεζόν λέει κάτι διαφορετικό. Και ναι και...όχι θα απαντήσω. Για να έχουν λίπος να κάψουν (σε κάποια “στραβή”) οι Πράσινοι, ώστε να μην παίζουν με το μαχαίρι στο λαιμό συνέχεια, έπρεπε να νικήσουν και εκτός έδρας. Το έκαναν στο Αστρομπάλ. Τι με προβληματίζει ώστε να πω ότι λύθηκε η εκτός έδρας “κακοδαιμονία”; Οτι συμπεριφέρθηκε και πάλι διαφορετικά αμυντικά εκτός, απ ́ ότι μέσα στο σπίτι του.

Δέχθηκε 93 πόντους και έφθασε τα πράγματα στο όριο. Γι αυτό και είχα πει μετά το διπλό στο Μόναχο ότι ο “οδηγός” ήταν εκείνο το 69 στην άμυνα. Δεν είναι εύκολο το ξέρω, αλλά όταν κρατάει τον αντίπαλο εκεί (ή μέχρι το 73 το πολύ) με το ταλέντο που έχει στην επίθεση ο Παναθηναϊκός, θα βγει έστω έναν πόντο...ψηλότερος. Αν δεί κάποιος το παθητικό του στις εκτός έδρας ήττες θα πάρει τις απαντήσεις. Και επιτρέψτε μου να παραμένω αμετανόητος εραστής της άμυνας.

Η Ρεάλ και το ραντεβού στο ΣΕΦ

Άλλωστε κάπως έτσι κατάπιε και τη Ρεάλ η ομάδα του Αταμάν. Ότι και να είναι φέτος αυτή η Ρεάλ, έστω και όχι ομάδα άλλα άθροισμα παικτών που δεν φαίνεται να έχουν και εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και στο πλάνο, είναι η ομάδα -που αν της το επιτρέψεις- έχει την εμπειρία να σε κάνει να το πληρωσεις. Ο Παναθηναϊκός του ΟΑΚΑ, απλά...δεν σηκώνει τέτοια. Και τώρα θα πάει στο ΣΕΦ σε ένα ντέρμπι που λέγεται ότι μπορεί να μην είναι καθοριστικό για κανέναν από τους δύο, αλλά αυτά τα ακούω βερεσέ. Το είδαμε και στο Κύπελλο. Ανεξάρτητα από την κατάταξη της Euroleague, σε ψυχολογικό επίπεδο είναι πάρα-πάρα πολύ σημαντικό για την πορεία τους. Για το τον Ολυμπιακό αν θα κόψει το σερί που διαμορφώνει ο Παναθηναϊκός και θα είναι “αφεντικό” στις ευρωπαϊκές αναμετρήσεις και για τους Πράσινους αν θα φύγουν νικητές από μια έδρα όπου πραγματικά θα σημαίνει πολλά περισσότερα πράγματα το διπλό σε αυτό το χρονικό σημείο.

Και κάτι τελευταίο άσχετο αλλά και (ίσως)...πολύ σχετικό. Διαβάζω για τις “ατυχίες” σε σχέση με τους τραυματισμούς. Αφού διευκρινίσω (ξανά) πως είναι ευχή μου να βλέπω πάντα και παντού όλους τους παίκτες υγιείς μέσα στο γήπεδο, θα σημειώσω ότι δεν μιλάμε για ατυχίες αλλά δυστυχώς για μια νέα κανονικότητα που έχει να κάνει από τηγν ένταση, τις επιβαρύνσεις και την υπερφόρτωση των παικτών. Η εικόνα του ΝΒΑ έρχεται και στην Ευρώπη και σε συνδυασμό με τον μέσο όρο ηλικίας που ανεβαίνει, όπως και τις υποχρεώσεις αρκετών παικτών με την εθνική τους ομάδα το καλοκαίρι το μείγμα είναι εκρηκτικό. Δεν ξέρω πως θα διαχειριστούν από εδώ και πέρα όλες οι ομάδες (γιατί αυτό δεν αφορά μόνο Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό) αυτή την κατάσταση, που έχει πλήξει τους πάντες. Ήδη βλέπουμε τα ρόστερ να μεγαλώνουν μέσα στη σεζόν και υπάρχουν διαστήματα που μια ομάδα μπορεί να παρουσιαστεί εντελώς διαφορετική, απ ότι ένα μήνα πριν. Όταν την ίδια ώρα διαβάζω ότι η Euroleague σκέφτεται να γίνουν οι ομάδες 24 χαίρομαι στην προοπτική να ανοίξει η αγορά, αλλά δεν μπορώ να μην ανησυχώ με τον τρόπο που θα γίνει αυτό.