Γιουλ στο Gazzetta: «Φινάλε με ένα μανταρίνι σε τελικό»
Σύμφωνοι, οι ταμπέλες στους ανθρώπους είναι τουλάχιστον επικίνδυνες ωστόσο ο Σέρχιο Γιουλ ήταν πάντα εκείνος ο… εκνευριστικός τύπος που έθετε εν αμφιβόλω την κανονικότητα ενός αγώνα, ένας από τους καλύτερους clutch παίκτες στην Ευρώπη που άλλαζε τις ισορροπίες του ματς. Το επίπεδο της αυτοπεποίθησής του ξεχείλιζε. Για την ακρίβεια, υπήρχε σε ελάχιστους παίκτες στην EuroLeague όμως εκείνος ο τραυματισμός στο γόνατο στο φιλικό της Ισπανίας με το Βέλγιο το καλοκαίρι του 2017 τον λύγισε.
O παίκτης που έμοιαζε ανίκητος όλα τα προηγούμενα χρόνια, ένας από τους πιο συμπαθείς τύπους των παρκέ βίωνε τις χειρότερες στιγμές της καριέρας του. Η ρήξη πρόσθιου χιαστού τον άφησε πίσω όμως επέστρεψε σιωπηλά, αφήνοντας τις γκρίζες στιγμές και παραμένοντας στη μεγάλη σκηνή, ως αρχηγός της Ρεάλ Μαδρίτης πια, όντας ενεργός και όχι ένας βετεράνος που ζει με τις αναμνήσεις και τα κατορθώματα του παρελθόντος. Στα 35 του χρόνια, ο Γιουλ συνεχίζει να κουβαλά τα «μανταρίνια». Τα τρίποντα, δηλαδή που βάζει με πολύ μεγάλη καμπύλη και εκτός ισορροπίας, που μοιάζουν να αιωρούνται σε μια ατελείωτη στιγμή πριν καταλήξουν στο καλάθι.
Το συμβόλαιό του με τη Ρεάλ ανανεώθηκε ως το 2024, σε μια σχέση διαχρονικής αγάπης που δεν διαταράχθηκε ακόμα και όταν οι Ρόκετς επέμεναν κάθε καλοκαίρι να τον φέρουν στο Χιούστον. Σε κάθε περίπτωση, ο Ισπανός γκαρντ των 23 τίτλων με τη «Βασίλισσα» και των επτά μεταλλίων με τη «ρόχα» καλείται να οδηγήσει τους Μαδριλένους στην επόμενη μέρα, βοηθώντας στη μετάβαση από τη Χρυσή Εποχή του Lasismo και τον μπασκετικό κόσμο του Πάμπλο Λάσο έπειτα από 11 χρόνια.
Προς το παρόν, σκέφτεται μόνο τον αποψινό (20/1, 21:00) αγώνα με τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ έχοντας μπόλικη δουλειά στα οργανωτικά καθήκοντα αφού οι Σέρχιο Ροντρίγκεθ, Νάιτζελ Γουίλιαμς-Γκος και Αλμπέρτο Αμπάλντε έμειναν στη Μαδρίτη. Και μπορεί ο συμπατριώτης του, Ράφα Ναδάλ που μόλις αποκλείστηκε από το Australian Open να δηλώνει ενοχλημένος κάθε φορά που οι ρεπόρτερ τον ρωτούν αν και πότε θα σταματήσει, εντούτοις ο ίδιος έχει κατασταλάξει ότι η δουλειά του προπονητή παραείναι ζόρικη για αυτόν ενώ θα ήθελε να γράψει τους τίτλους τέλους σε έναν τελικό. Με ένα «μανταρίνι».
Το Gazzetta συνάντησε τον Σέρχιο Γιουλ στο ξενοδοχείο που καταλύει η αποστολή της Ρεάλ έχοντας την ευκαιρία να συνομιλήσει μαζί του για λίγα λεπτά και να ακούσει τις απόψεις του για τον… καλύτερο αριστερόχειρα όλων των εποχών, τη ζωή χωρίς τον Λάσο, την παράνοια στην εφετινή EuroLeague, τα διαδοχικά «άκυρα» στο ΝΒΑ και τι χρειάζεται για να είναι κανείς ηγέτης στη «Βασίλισσα». Όπως και το πού προτιμά να παίζει, στο γεμάτο ΟΑΚΑ ή το γεμάτο ΣΕΦ.
«Θα πάω με τον Τζινόμπιλι»
Σε ένα από τα τελευταία σου tweets, σούταρες σαν τον Κοζέρ και ζητούσες από τον κόσμο να αναφέρει τον καλύτερο αριστερόχειρα μπασκετμπολίστα που θυμάται. Ποιος είναι όμως ο καλύτερος αριστερόχειρας όλων των εποχών για σένα;
«Λοιπόν, υπάρχουν πολλοί που συμπληρώνουν αυτή την ιστορία. Ο κόσμος απάντησε τον Τόνι Κούκοτς, τον Τζέιμς Χάρντεν… Όμως εγώ θα πάω με τον Μανού Τζινόμπιλι. Ένας τεράστιος παίκτης. Ένας τύπος με χαρακτήρα και μεγάλη ψυχή. Ένας νικητής. Ακριβώς αυτοί οι παίκτες μου αρέσουν».
Παίκτες πάνε και έρχονται στη Μαδρίτη, προπονητές αλλάζουν, ο ανταγωνισμός στην EuroLeague είναι πιο μεγάλος από ποτέ όμως η Ρεάλ είναι πάντα εκεί. Τι κάνετε, λοιπόν καλύτερα από τους υπόλοιπους και είστε στην κορυφή;
«Η αλήθεια είναι πως είμαστε καλά. Και είμαστε καλά επειδή κάνουμε καλά πολλά μικρά πράγματα. Παίζουμε ως ομάδα, δεν εξαρτόμαστε μόνο από έναν παίκτη, είμαστε συγκεντρωμένοι στα ριμπάουντ, παίζουμε άμυνα και πασάρουμε καλά την μπάλα στην επίθεση για να πάρουμε νίκες εντός και εκτός έδρας. Το κάνουμε με τον δικό μας τρόπο».
Μιλώντας για τον ανταγωνισμό, πώς εξηγείς τον συνωστισμό στις πρώτες θέσεις ή το ότι ο πρώτος απέχει από τον ένατο μόλις τρεις νίκες; Τελικά, το επίπεδο ανέβηκε ή οφείλεται στο ότι έχει διαχυθεί το ταλέντο;
«Όχι, όχι! Σε κάθε περίπτωση, νομίζω ότι το επίπεδο της EuroLeague έχει ανέβει. Κάθε χρόνο είναι πιο ισορροπημένη και γι’ αυτό οι ομάδες έχουν μικρότερο αριθμό νικών. Κερδίζεις δυο συνεχόμενα παιχνίδια και παραμένεις ψηλά, χάνεις δυο συνεχόμενα παιχνίδια και… βουτάς στον ωκεανό. Νομίζω, λοιπόν ότι μιλάμε για μια πολύ ισορροπημένη κατάσταση και παράλληλα, πολύ όμορφη για τους φιλάθλους. Σίγουρα».
Τι σου αρέσει περισσότερο στην EuroLeague φέτος;
«Το ότι παίζω σε αυτή την EuroLeague! Υπάρχει ποιότητα, ξεδιπλώνονται μεγάλες ομάδες και παίκτες με ταλέντο. Το να παίζεις σε έδρες όπως στον Ερυθρό Αστέρα, την Παρτίζαν ή τον Ολυμπιακό είναι κάτι που έχεις να λες».
Η μεγαλύτερη κληρονομιά του Λάσο
Οι συγκρίσεις που ήδη γίνονται και λογικά θα συνεχίσουν να γίνονται με τις ομάδες του Πάμπλο Λάσο είναι κάτι που η Ρεάλ Μαδρίτης πρέπει να συμβιβαστεί και να μάθει να ζει με αυτό;
«Είναι λογικό, έτσι; Όταν ένας προπονητής δουλεύει τόσα χρόνια σε ένα κλαμπ όπως ο Πάμπλο στη Ρεάλ, όταν έχει πετύχει τόσα πολλά, είναι φυσιολογικό να συγκρίνουμε εποχές και καταστάσεις. Πρέπει να απολαμβάνεις κάθε εποχή. Με τον Πάμπλο έμαθα πολλά. Απόλαυσα το μπάσκετ και τον ευγνωμονώ για την αυτοπεποίθηση που μου έδωσε. Τώρα πρέπει να συνεχίσουμε τη δουλειά με τον Τσους για να κατακτήσουμε και άλλους τίτλους».
Ποια είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά του Λάσο στη Ρεάλ;
«Νομίζω ότι ο Πάμπλο άφησε ένα στιλ παιχνιδιού πολύ χαρακτηριστικό και πολύ δυναμικό. Είναι αυτό που σημάδεψε τη Ρεάλ τα προηγούμενα χρόνια. Να παίζουμε άμυνα, να μαζεύουμε το ριμπάουντ και να τρέχουμε στον αιφνιδιασμό. Ήταν πολύ ελκυστικό και ιντριγκαδόρικο για τον θεατή. Αυτό πιστεύω πως είναι το κληροδότημά του, το πολύ ξεχωριστό στιλ παιχνιδιού της Ρεάλ».
Περπατώντας στο τελευταίο κομμάτι της καριέρας σου, πόσο vocal είσαι στα αποδυτήρια; Είσαι αυτός που θα πάει πρώτος σε έναν συμπαίκτη για να του δώσει μια συμβουλή ή να του κάνει μια παρατήρηση;
«Ως αρχηγός έχεις μια έξτρα ευθύνη απέναντι στους συμπαίκτες και όλους όσοι είναι γύρω σου. Προσπαθώ να βοηθώ κάθε φορά τους νέους παίκτες να προσαρμοστούν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, κάνω ό,τι μπορώ προς αυτή την κατεύθυνση. Θέλω να δίνω το παράδειγμα. Να προπονούμαι σκληρά, να δίνω ό,τι έχω στο παιχνίδι ώστε να βλέπουν ότι ο αρχηγός παίζει με τη βελόνα στο κόκκινο και να θέλουν να κάνουν το ίδιο».
Τελικά, τι χρειάζεται για να είσαι ηγέτης στη Ρεάλ Μαδρίτης και την Εθνική Ισπανίας;
«Χαρακτήρα… Πάνω απ’ όλα. Να είσαι νικητής. Να είσαι ανταγωνιστής. Να μην αφήνεις καμία μπάλα χαμένη, να μην παρατάς κανένα παιχνίδι και να τα αφήνεις όλα στο γήπεδο. Αυτό είναι το πιο σημαντικό».
Έχεις κερδίσει τα πάντα σε αυτή τη διαδρομή. Τι ψάχνεις πλέον σε αυτή τη φάση της καριέρας σου; Τι είναι αυτό που σε ξεσηκώνει και ανάβει τη σπίθα στα 35 σου;
«Να συνεχίσω να απολαμβάνω αυτό που κάνω. Να το ζω και μετά να ξυπνάω την άλλη μέρα και να το χαίρομαι πάλι. Να βοηθώ τη Ρεάλ με όποιον τρόπο μπορώ για να πετύχουμε και άλλα σπουδαία πράγματα μαζί. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Να είμαστε δηλαδή ψηλά σε όποια διοργάνωση συμμετέχουμε και να κερδίζουμε όλους τους τίτλους».
«Το καλύτερο κομπλιμέντο της ζωής μου»
Κάποιος ανέφερε πως όταν κοιτάς τη Ρεάλ Μαδρίτης, βλέπεις τον Γιουλ. Σου έχουν κάνει καλύτερο κομπλιμέντο;
«Όχι! Είναι τιμή όταν ο κόσμος σκέφτεται έτσι. Έχω περάσει πολλά χρόνια της ζωής μου εδώ, ελπίζω να μείνω κι άλλα. Για μένα, ήταν ένα όνειρο όταν υπέγραψα στη Ρεάλ Μαδρίτης. Είναι ένα όνειρο που συνεχίζω να ζω».
Παρεμπιπτόντως, τι θα έλεγες στον Ντάριλ Μόρεϊ, τον πρώην GM των Ρόκετς αν τον είχες μπροστά σου; Έκανε τα πάντα για να σε φέρει στο Χιούστον όμως δεν τα κατάφερε ποτέ.
«Αρχικώς, θα του έλεγα ένα μεγάλο ευχαριστώ. Πάντα έδειχνε το ενδιαφέρον του και συγχρόνως, πάντα σεβόταν την απόφασή μου. Ήταν μια δύσκολη απόφαση όμως νομίζω πως η σωστή επιλογή για μένα. Το να μείνω δηλαδή στη Ρεάλ και να μην πάω στο ΝΒΑ. Πάνω απ’ όλα, τον ευγνωμονώ για την αγάπη του, την κατανόησή του, το ενδιαφέρον του. Πάντα σεβόταν την απόφασή μου να συνεχίσω εδώ».
Πού σου αρέσει να παίζεις περισσότερο; Στο γεμάτο ΟΑΚΑ ή το γεμάτο ΣΕΦ;
«Δύσκολο! Σαν να πρέπει να πεις ποιόν αγαπάς περισσότερο, τον μπαμπά ή τη μαμά (γέλια)! Δεν μπορείς να επιλέξεις ένα. Νομίζω ότι οι οπαδοί στην Ελλάδα είναι εκπληκτικοί, στο ΟΑΚΑ και στον Πειραιά. Όταν είναι γεμάτα, σε παρασύρουν και σε γεμίζουν πίεση. Για έναν παίκτη του μπάσκετ, είναι πάντα ξεχωριστό να παίζει στην Ελλάδα».
Πόσο δύσκολο είναι για έναν παίκτη που μεγαλώνει μπασκετικά να αφήνει στην άκρη τον εγωισμό και να συμβιβάζεται με έναν νέο ρόλο;
«Δεν έχει αλλάξει κάτι, τουλάχιστον σε ό,τι με αφορά. Από παλιά που έπαιζα περισσότερο και τώρα που παίζω λιγότερο… Αυτό που ήθελα να κάνω πάντα, είτε παίζω 2 λεπτά, 5 , 10 ή 35, είναι να δίνω ό,τι έχω. Να κάνω ότι μπορώ και να βάλω το όνομά μου δίπλα στις επιτυχίες αυτής της ομάδας».
Ένας από τους μεγαλύτερους αντιπάλους σου στην EuroLeague, ο Βασίλης Σπανούλης έχει ήδη αρχίσει καριέρα προπονητή. Σκέφτεσαι αυτή την προοπτική;
«Όχι! Βέβαια, ποτέ δεν πρέπει να αποκλείεις κάτι όμως νομίζω ότι το να είσαι προπονητής είναι πολύ-πολύ δύσκολο. Πρέπει να αφιερώνεις ατελείωτες ώρες σε αυτή τη δουλειά. Εμείς ερχόμαστε, προπονούμαστε, παίζουμε και επιστρέφουμε σπίτι. Οι προπονητές όμως βλέπουν βίντεο και αγώνες, αναλύουν αντιπάλους, επιμένουν στη λεπτομέρεια ξανά και ξανά. Είναι μια πολύ ζόρικη δουλειά όμως κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον».
Πως φαντάζεσαι το τέλειο φινάλε της καριέρας σου;
«Μακάρι να είναι με ένα "μανταρίνι" που θα κερδίσουμε τίτλο (γέλια)! Όμως το πιο σημαντικό είναι να πετύχουμε τους στόχους μας φέτος. Είναι το μόνο που σκέφτομαι».
