Ολυμπιακός: Το όνειρο του ενός, εφιάλτης του άλλου

• Η άμυνα ζώνης κι η τιμωρία της
• Από την άμυνα βρήκαν ρυθμό στην επίθεση
• Οι διεκδικούμενες μπάλες ήταν όλες κόκκινες
• Ο Φαλ ήταν παντού και πάντα
• Κυριαρχία Μπαρτζώκα
• Λίγα λόγια για τον Παναθηναϊκό
• Ηρεμία και ταπεινότητα

Τα παιχνίδια του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό είναι πάντα ιδιαίτερα και θα είναι και τα επόμενα παρά το χθεσινό που το κοντέρ δεν σταμάτησε να γράφει. Εξέλιξη σαν και του χθεσινού αγώνα αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα και όχι τον κανόνα. Εννοείται και υπάρχει διαφορά ποιότητας, διαφορά λύσεων στο ρόστερ, διαφορά στόχων, αλλά χθες είδαμε μία καταιγίδα.

Κάποια στιγμή αισθάνθηκα πως ξεπεράστηκαν τα όρια, πως παρακολουθούσα μία μπασκετική «αιχμαλωσία».

Το όνειρο του ενός κάθε λεπτό που κυλούσε εξελισσόταν σε εφιάλτη για τον άλλο. Το απόλυτο μπάσκετ απέναντι στο σχεδόν... απόλυτο τίποτα. Το βαθμολογικό κίνητρο παίζει πολύ μικρό ρόλο στα ντέρμπι «αιωνίων». Ο Ολυμπιακός ήταν όγδοος και είχε πάει στα Πατήσια σε ματς πρώτης φάσης playoffs και του είχε βγάλει την ψυχή του Παναθηναϊκού. Τα ντέρμπι είναι ένα κίνητρο από μόνα τους.

Οι Πειραιώτες κατατρόπωσαν τον αντίπαλό τους, αλλά στο τέλος της βραδιάς πρόσθεσαν απλά μία νίκη που τους φέρνει πιο κοντά στο πλεονέκτημα έδρας. Δεν τους χάρισε κάποιον τίτλο. Σίγουρα φόρτωσε τους «πράσινους» με αμφισβήτηση, έντονη (και δίκαιη κακά τα ψέμματα) κριτική και πρόσθεσε ένα τσουνάμι εσωστρέφειας.

Στο χθεσινό παιχνίδι η μία ομάδα έπαιζε μπάσκετ σεμιναριακού επιπέδου κι η άλλη ψαχνόταν μέσα στο παρκέ. Οι παίκτες της μίας ομάδας ήταν απόλυτα συγκεντρωμένοι στο αγωνιστικό πλάνο και οι αντίπαλοι τους έψαχναν «μανούρες» προκειμένου να αλλάξουν κάπως τον ρυθμό.

Ακόμη και από βαθμολογική άποψη να το δει κανείς, σπάνια ένα παιχνίδι μεταξύ του 4ου της κατάταξης με τον τελευταίο, παρουσιάζει μία τόσο επιβλητική εικόνα και στα 40 (σχεδόν) λεπτά της αναμέτρησης. Πόσω δε μάλλον, όταν αναφερόμαστε σε αγώνα μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού.

Το εύκολο είναι να πεις πως ένα παιχνίδι 30 πόντων από το τζάμπολ μέχρι την κόρνα της λήξης με εξαίρεση τέσσερα λεπτά, δε χωρά αγωνιστική ανάλυση. Λάθος για μένα. Κάτι έκανε πολύ καλά η μία ομάδα για να προηγηθεί με 35 πόντους στο 36' και κάτι έκανε πολύ άσχημα η άλλη ομάδα για να βρεθεί πίσω με 35 πόντους.

Η άμυνα ζώνης κι η τιμωρία της

Αν θυμάμαι καλά το είχα αναφέρει σε σχόλιό μου είτε μετά το ματς πρωταθλήματος στο ΣΕΦ είτε μετά από αυτό για τον πρώτο γύρο της Euroleague. Να ξεκινάς ένα παιχνίδι με άμυνα ζώνης στο δικό μου μυαλό βγάζει ηττοπάθεια. Η σκέψη μου είναι «παλιακιά», συμφωνώ. Η προπονητική είναι επιστήμη, αλλά...

Ξέρετε τι μου έκανε κακή εντύπωση κι ας είναι λεπτομέρεια. Το ματς ξεκινά και στο 3ο δευτερόλεπτο υπάρχει περίπου δίλεπτη διακοπή για να αποφασίσουν οι διαιτητές για την επαναφορά της μπάλας. Στην διάρκεια της διακοπής αυτής οι πέντε παίκτες του Παναθηναϊκού είχαν βιδωθεί στις θέσεις τους περιμένοντας και κυρίως δείχνοντας στον αντίπαλο τι θα παίξουν. Δεν προσπάθησαν καν να τον μπερδέψουν για λίγο.

Ο Ολυμπιακός από την πρώτη κιόλας κατοχή «τιμώρησε» την άμυνα ζώνης των αντιπάλων του. Με καλή κυκλοφορία της μπάλας και με τον Φαλ να σκοράρει σε διαδοχικές κατοχές, οι Πειραιώτες βρήκαν ρυθμό. Μαζί με τον ρυθμό απέκτησαν τεράστιο ψυχολογικό πλεονέκτημα και φυσικά έβαλαν τον κόσμο τους από νωρίς στην εξίσωση του αγώνα.

Οσο κυλούσε ο χρόνος η μία ομάδα παρουσίαζε το μέγιστο δυνατό όριο αυτοπεποίθησης και η άλλη προσπαθούσε να επιστρέψει στο ματς μέσα από την επίθεσή της κι όχι από τα μετόπισθεν. Κι ας γύρισε γρήγορα σε man to man ο Πρίφτης. Κακά τα ψέματα όταν το σκορ είναι 35-10, η ψυχολογία επηρεάζει.

Από την άμυνα βρήκαν ρυθμό στην επίθεση

Ο Ολυμπιακός από την άλλη πλευρά ξεκίνησε όπως θα ήθελε ο κάθε προπονητής. Η αμυντική λειτουργία η οποία είναι και το ατού του, ήταν αυτή που του έδωσε ώθηση και στην μπροστινή πλευρά του παρκέ. Η αλήθεια είναι πως ο Πρίφτης τους το έκανε κάπως πιο εύκολο με την απόφασή του να μην ξεκινήσει τον καλύτερο παίκτη της ομάδας του. Όταν μπήκε ο Νέντοβιτς αφενός είχαν προλάβει να βρουν ρυθμό οι «ερυθρόλευκοι» και αφετέρου πήγαν πάνω του οι δύο καλύτεροι αμυντικοί του Ολυμπιακού. Ουόκαπ αρχικά και Παπανικολάου στη συνέχεια έκαναν δύσκολη τη ζωή του Σέρβου.

Οι διεκδικούμενες μπάλες ήταν όλες κόκκινες

Ριμπάουντ, κλεψίματα, τάπες και στην επίθεση τα πάντα πιο απλά με ελεύθερα σουτ. Η άμυνα ήταν αυτή που χάρισε τον ρυθμό στον Ολυμπιακό. Δεν υπήρχε διεκδικούμενη μπάλα που να μην κατέληγε σε χέρια παίκτη με ερυθρόλευκη φανέλα. Σε όλες τις hustle καταστάσεις ο Ολυμπιακός βγήκε νικητής. Πολλές φορές κάλυπταν φάσεις συμπαίκτη τους με αποτελεσματικότητα. Βρίσκονταν εκεί που έπρεπε κι ας μην έπρεπε. Γενικά οι παίκτες του Μπαρτζώκα έβγαλαν μπόλικη ενέργεια και διάθεση στα αμυντικά τους καθήκοντα.

Ο Φαλ ήταν παντού και πάντα

Ο Σλούκας με 16 πόντους και 9 ασίστ ήταν τρομερός. Βεζένκοβ, Παπανικολάου, ΜακΚίσικ, και Μάρτιν πραγματικά σπουδαίοι. Ο Φαλ ήταν κάτι περισσότερο. Ο Γάλλος πύργος του Ολυμπιακού είχε την μεγαλύτερη επιρροή στο παιχνίδι από οποιονδήποτε άλλο. Στα καλά δεκάλεπτα των «ερυθρόλευκων» πρωταγωνιστής ήταν ο Φαλ. Καλοί οι 13 πόντοι και τα 6 ριμπάουντ, αλλά ακόμη καλύτερες οι 5 ασίστ και η τρομερή του άμυνα. Απλωνε τα «πλοκάμια» και έκρυβε το καλάθι.

Δεν ήταν τυχαίο που οι συμπαίκτες του στις δηλώσεις τους στάθηκαν στη δική του παρουσία κυρίως. Ο πιο σημαντικός από τους σημαντικούς χθες στο ΣΕΦ.

Κυριαρχία Μπαρτζώκα

Ο Ελληνας προπονητής του Ολυμπιακού είχε προετοιμάσει την ομάδα του ιδανικά τόσο σε αγωνιστικό επίπεδο όσο και σε πνευματικό κάτι που φάνηκε από την πρώτη κατοχή. Ο Παναθηναϊκός είχε σταματήσει μετά το ματς του πρώτου γύρου στο ΟΑΚΑ να παίζει αυτή την περίφημη άμυνα ζώνης, την είχε εξαφανίσει. Μετά τον τελικό Κυπέλλου την παρουσίασε ξανά σε ορισμένα παιχνίδια προφανώς θέλοντας να την προετοιμάσει όσο το δυνατόν καλύτερα.

Ο Γιώργος Μπαρτζώκας και οι συνεργάτες του (Παππάς, Μποζίκας, Τριαντάφυλλος, Καλαβρός) ήταν απόλυτα διαβασμένοι, την περίμεναν και την εξουδετέρωσαν χάρη φυσικά στην πιστή ακολουθία των παικτών στο πλάνο τακτικής. Οι παίκτες που ήταν απόλυτα συγκεντρωμένοι στο παιχνίδι τους.

Λίγα λόγια για τον Παναθηναϊκό

Ο Παναθηναϊκός φέτος είναι κακός, αλλά σίγουρα όχι τόσο όσο δείχνει η χθεσινή διαφορά στο σκορ. Προσωπικά μου έκανε εντύπωση ο σχεδιασμός του. Πέρυσι έβλεπε και η «κουτσή Μαρία» πως δεν υπήρχε point γκαρντ και φέτος δημιούργησαν πάλι ένα ρόστερ χωρίς κλασικό «άσο». Αναγκάστηκαν να αποκτήσουν τον Γιόβιτς ο οποίος εκτός από την κακή αγωνιστική του κατάσταση (δεν έχει βοηθήσει το παραμικρό μέχρι τώρα), έχει να παίξει πάνω από ένα μήνα μπάσκετ (τελικό κυπέλλου) και κανείς δεν ξέρει πότε θα επιστρέψει.

Η απουσία του Παπαπέτρου φυσικά και είναι ένα σημαντικό ζήτημα, ωστόσο η επιλογή να χειρουργηθεί το συγκεκριμένο διάστημα ήταν δική του και της ομάδας. Ο Πρίφτης όλη την εβδομάδα δεν μπορούσε να κάνει προπόνηση. Συμμετείχαν «δεμένοι» οι Σίμτσακ και Χαραλαμπίδης και θυμήθηκα τα χρόνια που έπαιζαν. Αυτό από τη μία αναδεικνύει τα προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζουν, από την άλλη όμως δεν είναι εικόνα σοβαρής ομάδας να προπονούνται οι προπονητές. Δείχνει κακό σχεδιασμό. Δείχνει πως κάτι πήγε πολύ στραβά.

Το χειρότερο είναι πως δεν υπάρχει προοπτική να διαφοροποιηθεί κάπως η κατάσταση στο μέλλον. Δεν υπάρχει κάπου να πιαστείς. Ο Παναθηναϊκός προχώρησε σε μία σπουδαία κίνηση και απέκτησε τον Σαμοντούροβ. Παικταράς, αλλά 16 χρονών. Του έταξαν χρόνο συμμετοχής και τον έπεισαν. Αν ο 17χρονος του χρόνου Σαμοντούροβ μένει 10 λεπτά στο παρκέ θα σημαίνει πως η ομάδα θα κινείται ξανά σε παρόμοια αγωνιστικά μονοπάτια. Γιατί πολύ απλά αν θες να είσαι ανταγωνιστικός, δεν γίνεται να παίζει ένα πιτσιρίκι. Μόνο η Ρεάλ με τον Ντόντσιτς το έκανε και ο Σαμοντούροβ δεν είναι Ντόντσιτς. Το παιδί σε 2-3 χρόνια θα πάει στο ΝΒΑ, είναι σπουδαίο ταλέντο. Ο Παναθηναϊκός θα βγάλει χρήματα από αυτόν, αλλά αγωνιστικά η ομάδα (όχι ο μικρός) θα έχει μείνει πίσω.

Και για να το ξεκαθαρίσω. Εννοείται και τον ήθελα στον Ολυμπιακό.

Και κάτι άσχετο. Ο Νέντοβιτς είναι παικταράς και σε μπάσκετ και σε νοοτροπία.

Ηρεμία και ταπεινότητα

Η διοίκηση κάθε ομάδας είναι αυτή η οποία καθορίζει τη νοοτροπία της, αυτή που θέτει τους κανόνες και τον κώδικα συμπεριφοράς. Η διοίκηση είναι αυτή που δίνει και το παράδειγμα. Παναγιώτης και Γιώργος Αγγελόπουλος πανηγύρισαν το αποτέλεσμα με ζέση, αλλά 10 λεπτά αργότερα ήταν απόλυτα ήρεμοι και σκέφτονταν την «διαβολοβδομάδα» στη Γαλλία.

Κάπως έτσι να ξέρετε λειτούργησαν παίκτες και προπονητές. Εντάξει οι παίκτες λογικό ήταν να ενθουσιάστηκαν περισσότερο, ωστόσο από σήμερα κιόλας οφείλουν να ηρεμήσουν, να δείξουν την ταπεινότητα που τους έχει φέρει μέχρι εδώ και να δουλέψουν. Τρία παιχνίδια έμειναν. Με δύο νίκες θα έχουν πλεονέκτημα έδρας, μπορεί και μία να τους είναι αρκετή. Ηρεμία λοιπόν και προσήλωση στον στόχο.

ΥΓ: Το πλεονέκτημα έδρας στην Euroleague δε σε στέλνει στο Final 4. Το 2018 ο Ολυμπιακός είχε πλεονέκτημα με την Ζαλγκίρις και αποκλείστηκε με δύο πανεύκολες ήττες. Είναι σημαντικό, αλλά όχι το παν.

ΥΓ 2: Ο Ολυμπιακός για να πάρει το πρωτάθλημα που είναι κι ο βασικός στόχος οφείλει να κάνει ένα «διπλό» στο ΟΑΚΑ. Ενα μόνο. Θα έχει τρεις ευκαιρίες για ένα «διπλό». Αν χάσει στην regular season, πάλι ένα «διπλό» θα του είναι αρκετό.