Τον Τσιτσιπά θα έπρεπε να τον εφεύρουμε

Οι εβδομάδες που πέρασαν ήταν πραγματικά ένα τρενάκι του λούνα παρκ για τους Έλληνες φίλους των σπορ, του ποδοσφαίρου, του μπάσκετ των αθλητικών διοργανώσεων γενικότερα. Από το ακραίο σασπένς, τις ακραίες χαρές και τις ακραίες απογοητεύσεις του Champions League, του NBA, της Premier League, των ATP Open, στην ελληνική εσωστρέφεια, στις επεισοδιακές συνεδριάσεις επιτροπών, στον κεκλεισμένων των θυρών τελικό, στα ΑΣΕΑΔ, ΔΕΑΒ, ΕΠΟ, ΕΟΚ και άλλα κενά περιεχομένου αρχικά γράμματα.

Προσωπικά περισσότερο και από τα ανδραγαθήματα του Giannis, που μοιάζουν βγαλμένα από σελίδες της Marvel, εστίασα λόγω προσωπικού ενδιαφέροντος για το τένις (και λόγω νορμάλ ωρών τηλεθέασης) στην καταπληκτική και συνεπή πορεία του Στέφανου Τσιτσιπά. Τα πράγματα που πετυχαίνει ο Στέφανος, δεν έχουν καμιά σχέση με το ελληνικό τενιστικό στερέωμα, ενώ ο Γιάννης Αντετοκούνμπο παρά το ότι ελάχιστη βοήθεια και σχέση είχε ποτέ με το ελληνικό μπάσκετ, τουλάχιστον μεγαλουργεί σε ένα άθλημα επιτυχημένο στη χώρα μας.

Το ενδιαφέρον στην περίπτωση του Στέφανου Τσιτσιπά είναι, ότι όλοι περιμέναμε αυτή τη δεύτερη χρονιά του στο Tour, για να δούμε πως θα υπερασπιστεί τους πόντους της πρώτης πολύ επιτυχημένης του σεζόν. Πως δηλαδή ένας 20χρονος αθλητής που γνώρισε ξαφνικά την επιτυχία μεταξύ μπαρουτοκαπνισμένων της παγκόσμιας κατάταξης, την οικονομική ευμάρεια μετά από πολλούς οικογενειακούς κόπους, το βάρος της επένδυσης ολόκληρης της ATP και των χορηγών εταιρειών στις πλάτες του και τη μόνιμη πια διαβίωσή του στο εξωτερικό και τη μετακίνησή του από ήπειρο σε ήπειρο , θα αντιδρούσε στη δική του season 2. Το αποτέλεσμα και τα αριθμητικά μεγέθη όπως μπορείτε να διαβάζετε σχεδόν καθημερινά στα ρεπορτάζ του Αντώνη Πατσούρα για τον κόσμο του τένις είναι απόλυτα επιτυχημένα.

Κάτω λοιπόν από αυτά τα ρεπορτάζ μπορείτε να διαβάσετε σχόλια νεοελληνικού μεγαλείου αποθέωσης και στο καπάκι απαξίωσης, επιβράβευσης και αμέσως μετά ειρωνείας, αποδοχής και μετά την πρώτη φυσιολογική ήττα δηκτικού περιεχομένου. Απολύτως φυσιολογικό το φαινόμενο. Στην Ελλάδα κατοικούμε, ανάμεσά τους ζούμε, με αυτούς συναντιόμαστε κάθε μέρα στους δρόμους οδηγώντας, δίπλα μας «διασκεδάζουν», οπότε αναμενόμενο ό,τι συμβαίνει.

Η πρώτη και μεγαλύτερη ελληνική αποτυχία είναι των διοργανωτριών αρχών. Ο Giannis μεγαλουργεί στο ΝΒΑ, ο Στέφανος στις διοργανώσεις της ATP, η Μαρία Σάκαρη της WTA, οι θρυλικές ομάδες στην Premier, στην Primera, στη Serie A, πλησιάζει το συναρπαστικό Final 4 της Euroleague και στην Ελλάδα μεσούσης της σεζόν δεν ξέρουμε στα σίγουρα, πόσες ομάδες θα πέσουν και πόσες θα ανέβουν! Επίσης τα τηλεοπτικά συμβόλαια είναι χωριστά, οι τελικοί διεξάγονται με προσκλήσεις και πάλι πέφτει ξύλο με τα ΜΑΤ κι έπειτα ενώ «τρέχουν» τα play off, συστήνονται και επιτροπές εργασίας για την αναβάθμιση του όποιου αθλήματος!

Σε διοργανώσεις που δεν έχουν δομή, κανόνες και άρα ομαλή διεξαγωγή, δε θα συναντήσουμε ποτέ κάτι ενδιαφέρον και συναρπαστικό να ασχοληθούμε, εκτός αν η καρδιά μας χτυπάει μόνο για τη νίκη και ποτέ για τα σπορ. Αυτό από μόνο του είναι πρόβλημα.

Σε όλα τα παραπάνω ο Τύπος αντιδρά ως επί το πλείστον οπαδικά με την ελπίδα να πουλήσει παραπάνω φύλλα ή κλικ, φιλοξενώντας ευτυχώς δημοσιογραφικές εξαιρέσεις για σκεπτόμενους αναγνώστες.

Επειδή είμαι ο ίδιος τακτικός αναγνώστης και τηλεθεατής αθλητικού περιεχομένου, οφείλω να σας πω, ότι όπως και πολλοί άλλοι φαντάζομαι, αν μου στερούσαν τη δυνατότητα παρακολούθησης ξένων διοργανώσεων, μάλλον θα ασχολούμουν με το ψάρεμα ή το πλέξιμο. Δεν μισώ κανέναν ιδιαίτερα βλέπετε, ώστε να κυνηγιέμαι και να δέρνομαι μαζί του φορώντας το όποιο δίχρωμο κασκόλ.

Τον κάθε Τσιτσιπά, τον κάθε Αντετοκούνμπο, τον κάθε Πετρούνια θα έπρεπε να τον εφεύρουμε, αν, όπως θα ήταν ελληνικά φυσιολογικότερο, δεν υπήρχαν ποτέ στη ζωή μας. Κυρίως θα έπρεπε να τον εφεύρουμε, για να τον δείχνουμε στα παιδιά μας και να τους αγοράζουμε μπλούζες και αθλητικά αξεσουάρ με το όνομά του. Σκεφτείτε το επίπεδο της εκπαίδευσης που υπάρχει στη χώρα, τα αθλητικά σχολεία, τον σχολικό αθλητισμό, τα πρωταθλήματα τμημάτων υποδομών και την κερκίδα τους και μετά πείτε μου. Τι έχουμε κάνει για να έχουμε παγκόσμιες πρωτιές με την ελληνική σημαία δίπλα; Μη μου πείτε για ελληνική ψυχή, ηρωισμούς κι ένδοξα παρελθόντα γιατί θα βάλω τα κλάματα.

Θα έπρεπε να εφεύρουμε τον Τσιτσιπά, για να φύγουμε κάποτε κι από τη λογική τού να παίξουμε «σκεπτόμενα», να «κλέψουμε» το αποτέλεσμα, να κάνουμε την έκπληξη. Επιτέλους κι ένας ακόμα Έλληνας μαζί με Πετρούνια και Αντετοκούνμπο που μπορεί να παίξει ίσος προς ίσον τον οποιοδήποτε, να παίξει κυριαρχικά και να νικήσει στο top επίπεδο. Την αριστεία εξάλλου την έχουμε συνολικά ανάγκη και την αναγνώρισή της ακόμα περισσότερο.