Ο Ρότζερ Φέντερερ μιλάει για το ταξίδι της ζωής του (vid)
- «Στον πρώτο μου αγώνα έχασα 6-0, 6-0»
- «Τον πρώτο καιρό νοσταλγούσα το σπίτι μου»
- «Με σόκαρε ο θάνατος »
- «Δεν ήθελα να γίνω ένα χαμένο ταλέντο»
- «Δεν είμαι σίγουρος γιατί πέτυχα όσα πέτυχα»
- «Να είσαι παθιασμένος και να στοχεύεις στα αστέρια»
Την συνέντευξη της ζωής του παραχώρησε στο BecomingX ο Ρότζερ Φέντερερ.
Ο 39χρονος Ελβετός τενίστας με τους 103 τίτλους καριέρας, με τα 20 Grand Slam, με το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο, με τις 1242 νίκες, με τα 6 ATP Finals και τις 310 εβδομάδες στο Νο1 του κόσμου ξετύλιξε το κουβάρι της ζωής του από τα παιδικά του χρόνια έως σήμερα και δίνει σ' όλους ένα μάθημα.
Παράλληλα είναι ένα φωτεινό παράδειγμα για όλους τους αθλητές και τους καλεί να κυνηγούν με πάθος τα όνειρα τους.
Η συνέντευξη του Ρότζερ Φέντερερ:
«Στον δικό μου κόσμο και στη χώρα όπου μεγάλωσα, την Ελβετία, η εκπαίδευση έρχεται πάντα πρώτη. Ο αθλητισμός δεν ήταν τρόπος ζωής, αλλά με θυμάμαι να παίζω μπάντμιντον ή πινγκ πονγκ ή τένις στον κήπο του σπιτιού ενός φίλου μου και να ονειρεύομαι από τότε ότι κερδίζω το Wimbledon.
Έπαιζα με τον τοίχο, με τους γονείς μου, με τους φίλους μου και συνειδητοποίησα ότι το τένις ήταν πολλά παραπάνω από το να χτυπάς μια μπάλα. Έπαιζα και ποδόσφαιρο, πάντα το απολάμβανα, αλλά όταν χρειάστηκε να πάρω μια απόφαση ευτυχώς διάλεξα το τένις.
«Στον πρώτο μου αγώνα έχασα 6-0, 6-0»
Στον πρώτο μου αγώνα ever είχα χάσει 6-0, 6-0 και είχα ακούσει φήμες ότι στην ομοσπονδία λεγόταν ότι ίσως δεν ήμουν τόσο καλός όσο νόμιζαν. Συνέχισα να προπονούμαι σκληρά και ξεκίνησα να παίζω σε περισσότερα τουρνουά. Μετά άρχισα να έχω επιτυχίες στα junior, τουλάχιστον στη δική μου περιοχή, έγινα πρωταθλητής Ελβετίας για 1η φορά όταν ήμουν 12 ετών.
Είχα βάλει μια ταμπέλα έξω από το δωμάτιο μου που έγραφε ότι εδώ ζει ο παγκόσμιος πρωταθλητής junior και τα υπόλοιπα μέλη της εθνικής Ελβετίας στα junior το είδαν και γέλαγαν.
«Τον πρώτο καιρό νοσταλγούσα το σπίτι μου»
Μετά ήρθε ένα εθνικό τουρνουά όπου έδωσε την πρώτη μου μικρή συνέντευξη σε ένα ελβετικό περιοδικό για τένις. Με ρώτησαν αν θα πάω στο National Tennis Centre και σκέφτηκα ότι μπορεί να μου έκανε καλό να βρεθώ σε ένα γκρουπ με τους καλύτερους junior παίκτες.
Αν ήταν να γίνω επαγγελματίας, ήταν ίσως ο δρόμος που έπρεπε να πάρω. Οπότε πήγα εκεί όταν ήμουν 14 και ήμουν σε μια υπέροχη οικογένεια από τη Δευτέρα ως την Παρασκευή, γιατί μπορούσα να πηγαίνω στο σπίτι μου μόνο τα Σαββατοκύριακα.
Τους πρώτους 9 μήνες νοσταλγούσα το σπίτι μου, τα αποτελέσματά μου ήταν άσχημα, είχα χάσει την αυτοπεποίθησή μου, δεν ήξερα καλά τη γλώσσα, περνούσα άσχημα. Τελικά τα αποτελέσματα άρχισαν να φτιάχνουν και η αυτοπεποίθησή μου επέστρεψε, οπότε ήταν ένα δύσκολο ταξίδι.
Νομίζω πως αυτά ήταν τα 2 πιο σημαντικά χρόνια της ζωής μου, από τα 14 έως τα 16. Ήμουν μακριά από το σπίτι αλλά ήμουν επίμονος και είχα την υπευθυνότητα να καταλάβω ότι πρέπει να είμαι μόνος μου κάποιες φορές.
«Με σόκαρε ο θάνατος »
Θυμάμαι που πήγα στον οδοντίατρο μια φορά και με ρώτησε με τι ασχολούμαι. Του είπα ότι είμαι τενίστας και με ρώτησε τι άλλο κάνω. Του απάντησα μόνο αυτό. Συνειδητοποίησα ότι παίζω μόνο τένις και αναρωτήθηκα αν αυτό ήταν αρκετό, είχα αμφιβολίες αλλά σκεφτόμουν και ότι μπορεί να είμαι το επόμενο αστέρι της χώρας.
Όταν ήμουν 16 ήρθε στο National Tennis Centre o Peter Carter, με τον οποίο είχα δουλέψει και παλιότερα στο τοπικό club της Βασιλείας. Ήταν πολύ σημαντικός μέντορας και πιθανότατα στον Peter οφείλω το στυλ παιχνιδιού μου.
«Δεν ήθελα να γίνω ένα χαμένο ταλέντο»
Ήταν φριχτό που ο Peter πέθανε σε τροχαίο στο ταξίδι του μέλiτος στη Νότια Αφρική. Προφανώς τα νέα με είχαν σοκάρει, ταρακούνησαν όλο μου τον κόσμο. Κατά κάποιο τρόπο με αφύπνiσε, γιατί τότε ήταν που ανέβασα ταχύτητα και αποφάσισα να είμαι πολύ σοβαρός με το τένις και να μεγιστοποιήσω τις δυνατότητές μου. Δεν ήθελα να γίνω ένα χαμένο ταλέντο. Δε θα ξεχάσω ποτέ τι έγινε και πάντα θα μου λείπει.
Το να γίνω Νο.1 στον κόσμο και να κατακτώ το Wimbledon, οπότε το να είμαι κατά μια έννοια ηγέτης του παιχνιδιού, δεν είναι κάτι που έχω για δεδομένο. Το εκτιμώ πολύ, γιατί για μένα είναι πολύ σημαντικοί οι ήρωες, ο Στέφαν Έντμπεργκ, o Σάμπρας, o Μπέκερ, o Mάικλ Τζόρνταν. Είχα την ευκαιρία να δώσω πίσω, να εμπνεύσω.
«Δεν είμαι σίγουρος γιατί πέτυχα όσα πέτυχα»
Δεν ξέρω αν θα έκανα κάτι διαφορετικά, το μόνο που ξέρω είναι πως έχω χρόνο. Όλα μοιάζουν να κυλούν σε γρήγορη κίνηση, πρέπει να κερδίσεις τώρα, πρέπει να κερδίσεις αύριο, θες να μάθεις κάτι καινούργιο, που μπορεί να είναι κάτι στο οποίο δεν είσαι καλός.
Ίσως θες να περάσεις λίγο παραπάνω χρόνο με τους φίλους σου ή με την οικογένειά σου, να κοιτάξεις πίσω και να σκεφτείς ότι έχασες πολλά ή ότι θυσίασες υπερβολικά πολλά. Πιστεύω στην ισορροπία.
Δεν είμαι σίγουρος γιατί πέτυχα όσα πέτυχα. Δεν βάζεις στόχο τα 20 Grand Slams, δε βάζεις στόχο το Νο.1, όχι στον δικό μου κόσμο, όχι με τον τρόπο που μεγάλωσα στην Ελβετία.
«Να είσαι παθιασμένος και να στοχεύεις στα αστέρια»
Δεν κάνουμε τόσο μεγάλα όνειρα. Δεν είναι κάτι που συμβαίνει εύκολα, ή γρήγορα. Αν είσαι παθιασμένος με αυτό που κάνεις, συνέχισε να πιστεύεις, συνέχισε να προχωράς, να στοχεύεις τα αστέρια.
Αν είσαι θετικός και γύρω σου βρίσκονται οι σωστοί άνθρωποι, πρέπει να τo τολμήσεις! Ένα πράγμα στο οποίο πιστεύω, είναι στο να μη σπαταλάς το ταλέντο σου. Μπορείς πάντα να έχεις τον έλεγχο του μυαλού σου και της φυσικής σου κατάστασης, για να κάνεις την καλύτερή σου προσπάθεια. Αν το κάνεις, τουλάχιστον δε θα κοιτάζεις πίσω με μετάνοια και μπορείς να είσαι υπερήφανος γι' αυτό που κατάφερες».
