Μο Φάρα: Τρέξε για τη ζωή σου

Υπάρχουν πραγματικές ιστορίες που είναι φτιαγμένες για να γίνονται ταινία. Δεν θα στοιχημάτιζα ούτε ένα ευρώ ότι δεν θα συμβεί το ίδιο με την απίστευτη αποκάλυψη για τη ζωή του Μο Φάρα σε ντοκιμαντέρ του BBC με τίτλο “Η αληθινή ζωή του Μο Φάρα¨. Γιατί αν δεν είναι καθόλου απίστευτο (δυστυχώς) ότι το traffikcing ζει και βασιλεύει, η συνειδητοποίηση ότι αυτό μπορεί να αφορά και ανθρώπους που έχουν φτάσει να τους απονεμηθεί ο τίτλος του Sir, είναι -πέρα από ιδανικό κινηματογραφικό σενάριο- ένα ευθύ χτύπημα από την ωμή πραγματικότητα.

Ο Μο Φάρα δεν παίζει μπάλα, αλλά είναι ο κάτοχος τεσσάρων χρυσών Ολυμπιακών μεταλλίων στις μεγάλες αποστάσεις, ενώ έχει και έξι παγκόσμιους τίτλους στα ίδια αγωνίσματα. Δεν μετράμε άλλα μετάλλια και επιτυχίες σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Είναι αυτός που σήκωσε τους Άγγλους στο πόδι, που τόνωσε το εγώ τους με τα χρυσά του το 2012 στο Λονδίνο, που στάθηκε μπροστά τη Βασίλισσα για να αποσπάσει και τελετουργικά και έμπρακτα ο “ευχαριστώ” του Ηνωμένου Βασιλείου για τις αθλητικές μάχες που κέρδισε με τη σημαία του.

Η ιστορία θα ήταν σημαντική ακόμα και ίσχυε ότι ξέραμε για τον Φάρα μέχρι τις 12/7/2022. Ότι, δηλαδή έφτασε στην Αγγλία σε μικρή ηλικία, από τη Σομαλία, με τους γονείς του ως πρόσφυγας. Η αναρρίχησή του στην κορυφή του κόσμου, ακόμα και έτσι είναι μια ιστορία δύναμης. Τώρα αποκαλύπτεται ότι είναι και ιστορία πόνου. Ο πατέρας νεκρός στον εμφύλιο στη Σομαλία, η οικογένεια διαλυμένη και αυτός “ταξιδιωτικό πακέτο” με την πρόφαση ότι πάει σε συγγενείς στην Αγγλία, για να καταλήξει τελικά δούλος σε μια οικογένεια και να πάει πρώτη φορά σχολείο στα 12 του χρόνια, με αποτέλεσμα να έχει τεράστια δυσκολία να ενταχθεί σε αυτό.

Η βοήθεια ενός δασκάλου που δεν τον προσπέρασε και ο στίβος του άλλαξαν τη ζωή. Ήταν προφανώς θέμα συγκυριών. Κάπου το κουμπί της ζωή του δεν γύρισε και άλλο προς το χειρότερο αλλά πήρε άλλη καμπή. “Το τρέξιμο με έσωσε” λέει ο Μο στο ντοκιμαντέρ και είναι πραγματικά εντυπωσιακό ότι στην περίπτωση του είναι ακριβώς το γεγονός ότι έτρεξε πολύ και με επιτυχία, που τον έσωσε. Το γεγονός ότι θέλησε να τρέξει μακριά από τα προβλήματά του και ένα σάπιο μέλλον και κατάφερε να φτάσει κάπου που δεν είχε φανταστεί.

Μπορεί να ακουστεί/διαβαστεί υπερβολικό αλλά όσα χρόνια βλέπω τον Μο Φάρα να μιλάει, μετά τους αγώνες του και πέριξ αυτών είχα την αίσθηση ότι κάτι κουβαλάει μέσα του. Σα να μην έβλεπες ποτέ πραγματική χαρά και ενθουσιασμό στο πρόσωπο ενός ανθρώπου που έγραφε τον δικό του μύθο στους στίβους. Ίσως απλά να ήταν...cool και απλά η τελευταία αποκάλυψη να με κάνει (εκ των υστέρων) να σκέφτομαι ότι πάντα είχε μέσα του ένα φράγμα που μπλόκαρε τα συναισθήματά του.

Αν δεν ήταν Ολυμπιονίκης o Μο Φάρα τι;

Η ταινία λοιπόν (μετά το ντοκιμαντέρ) πιθανότατα θα γίνει, δεν ξέρω αν ο Μο θα βρει κάποια σύνδεση με την πραγματική του οικογένεια στην διαλυμένη από τον εμφύλιο Σομαλία. Ίσως να το έχει ψάξει ήδη. Είναι σχεδόν σίγουρο πάντως ότι θα παραμείνει Sir. Γιατί ακόμα και σε μια χώρα όπου οι παραδόσεις και οι τίτλοι ευγενείας είναι ιδιαίτερα σοβαρή υπόθεση, το ενδεχόμενο να του αφαιρεθεί η ιθαγένεια αφού αποδεικνύεται ότι μπήκε στη χώρα παράνομα και με πλαστά πιστοποιητικά (το πραγματικό του όνομα όπως αποκάλυψε είναι Χουσείν Αμπντί Καχίμ) είναι σχεδόν ανύπαρκτο. Το “σχεδόν” μπαίνει στη φράση επειδή μιλάμε για το Ηνωμένο Βασίλειο, όπου όλο και κάποιος μπορεί να έχει αντίθετη άποψη.

Δεν πιστεύω πάντως ότι δεν ήταν ο Μο Φάρα, αν δεν ήταν ένας σταρ του αθλητισμού (ή σταρ γενικότερα) το βρετανικό κράτος θα είχε την ίδια στάση απέναντί του. Ακόμα και αν δεν ήταν απλώς ένα φτωχοδιάβολος σε κάποια γειτονιά του Λονδίνου, αλλά ακόμα και ένας επιτυχημένος (σε άλλο τομέα) επαγγελματίας, χρήσιμος στην κοινωνία, αμφιβάλλω αν θα του τη χάριζαν σε ανάλογη αποκάλυψη. Και ο Φάρα αποφάσισε να την κάνει γιατί πείστηκε πια ότι είναι τόσο δυνατός ώστε να μην καταστραφεί η ζωή του από αυτή.

Στην ουσία, όπως ο Γιάννης έπαιζε μπάσκετ για τη ζωή του και κάποια στιγμή έπαψε να είναι αόρατος και για το ελληνικό κράτος, έτσι και ο Μό Φάρα έτρεχε για τη ζωή του πολύ περισσότερο απ' όσο πίστευε όταν είχε βρει έναν τρόπο να ξεφύγει από μια κακή ζωή. Και, εντέλει, δεν κατάφερε να κερδίσει μόνο ένα βουνό μετάλλια αλλά ένα μέλλον. Σαν τον τυχερό της κλήρωσης ενός λαχείου, που οι περισσότεροι σαν κι αυτόν, δεν θα είναι καν υποψήφιοι να κερδίσουν.