Dead Hand: Η «μηχανή της συντέλειας» της Σοβιετικής Ένωσης που μπορεί να καταστρέψει τον κόσμο μόνη της (vid)
Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ΗΠΑ και Σοβιετική Ένωση δεν πολέμησαν ποτέ άμεσα, αλλά ήταν συνεχώς σε έναν αγώνα δύναμης με πυρηνικά, τεχνολογία, κατασκοπεία και προπαγάνδα. Οι μνήμες από τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι είχαν δείξει σε όλους τι μπορεί να προκαλέσει μια ατομική βόμβα.
Μέσα σε αυτόν τον φόβο, οι Σοβιετικοί άρχισαν να φτιάχνουν ένα σύστημα που θα μπορούσε να απαντήσει με πυρηνικά ακόμα κι αν η χώρα είχε ήδη καταστραφεί. Το ονόμασαν Perimeter, ενώ οι περισσότεροι το ξέρουν ως Dead Hand.
Η λογική του «fail-deadly»
Σε αντίθεση με το «fail-safe», όπου μια βλάβη οδηγεί σε ασφαλή κατάσταση, το Dead Hand βασίστηκε στο «fail-deadly», δηλαδή ακόμη και αν το σύστημα δεχθεί πλήγμα, θα μπορούσε να εξαπολύσει αμέσως αντεπίθεση. Πρόκειται για κομμάτι της στρατηγικής της αμοιβαίας εξασφαλισμένης καταστροφής.
Παρά τον τρομακτικό χαρακτήρα του, το Dead Hand θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως «αναβολή» στη λήψη αποφάσεων, δίνοντας χρόνο για να επιβεβαιωθεί αν μια απειλή ήταν αληθινή ή ψευδής συναγερμός, όπως συνέβη με το περιστατικό του 1983 που απέτρεψε ο αξιωματικός Στανισλάβ Πετρόφ.
Το σύστημα ενεργοποιούνταν σε περίοδο κρίσης και περίμενε ενδείξεις πραγματικής επίθεσης (φως, ραδιενέργεια, υπερπίεση). Αν δεν υπήρχε επικοινωνία με τη Μόσχα, θεωρούσε πως η Σοβιετική Ένωση είχε δεχθεί πλήγμα και μετέφερε την εξουσία σε προσωπικό μέσα σε υπόγεια κέντρα.
Παρότι αυτοματοποιημένο σε μεγάλο βαθμό, το Dead Hand απαιτούσε την ανθρώπινη παρέμβαση. Κάποιος το ενεργοποιούσε αρχικά και η τελική απόφαση για εκτόξευση έμενε σε ανθρώπους μέσα στο καταφύγιο.
Δεν ήταν μόνιμα ενεργό: Η μυστική τοποθεσία του
Το Dead Hand ενεργοποιούνταν μόνο σε κρίση, αλλά δεν είναι σαφές πόσες φορές χρησιμοποιήθηκε. Επίσης, παραμένει άγνωστο ποιοι αξιωματικοί θα είχαν την τελική ευθύνη λήψης απόφασης.
Η ακριβής θέση του κέντρου ελέγχου δεν έχει αποκαλυφθεί. Υποψήφιες περιοχές θεωρούνται ορεινά συγκροτήματα στα Ουράλια, όπως το Kosvinsky, που διαθέτει δυνατότητα επικοινωνίας με πολύ χαμηλές συχνότητες.
Δεν σχεδιάστηκε για αιφνιδιαστική επίθεση, αλλά μόνο ως μέσο αντεπίθεσης. Μάλιστα, σε περίπτωση συμβατικής επίθεσης, υπήρχαν σχέδια καταστροφής των σοβιετικών σιλό αντί για χρήση των πυραύλων.
