Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Γεννηθείς στην Βαρκελώνη πριν από σαράντα και κάτι χρόνια και λάτρης του αθλητισμού από μικρός, θα μπορούσα να γίνω συμπαθών την Εσπανιόλ, ακόμα και Ρεάλ Μαδρίτης. Ο μεγαλύτερος σύνδεσμος φιλάθλων της Ρεάλ εκτός Μαδρίτης, άλλωστε, βρίσκεται στην Βαρκελώνη (για όσους τυχόν δεν το ξέρουν).

Η μοίρα μου, όμως, θέλησε να με τραβήξουν περισσότερο τα... κυανέρυθρα χρώματα (και ας με λένε ρεαλάκια κάποιοι φίλοι στα σχόλια κατά την διάρκεια περιγραφής αγώνων της Ρεάλ ή της Μπαρτσελόνα).

Η Μπάρτσα, την εποχή που μεγάλωνα και πήγαινα σε σχολείο με παπάδες στην Βαρκελώνη, δεν ήταν η ομάδα της μόδας, ούτε βεβαίως έπαιρνε τους τίτλους με την συχνότητα που το έκανε την τελευταία 15ετία.

Αυτό το στάτους άρχισε να το αποκτά για τα καλά όταν προσγειώθηκε στην καταλανική πρωτεύουσα ένα ασχημόπαπο που έγινε (ποδοσφαιρικός) κύκνος στο «Καμπ Νόου». Επιτρέψτε μου, μέρες που είναι και όλοι νιώθουμε την ανάγκη να εκφράζουμε πιο ανοιχτά και με ειλικρίνεια τα συναισθήματά μας, να κάνω (σε πρώτο πρόσωπο) μια... ερωτική (ποδοσφαιρική) εξομολόγηση στον Ροναλντίνιο, ο οποίος έκλεισε μια εβδομάδα σε φυλακή της Ασουνσιόν, όπου συνεχίζει να διδάσκει ποδόσφαιρο.

Ρόνι, το παραδέχομαι. Σε αγαπώ και θα σε αγαπώ για όσο ζω. Και θα σου εξηγήσω με λόγια (και με τα ανάλογα βίντεο) αυτά τα ειλικρινή μου συναισθήματα.

Ροναλντίνιο, σε αγαπώ... γιατί ήρθες σε μια ομάδα που διέρχονταν βαθύτατη αγωνιστική και διοικητική κρίση, της έδωσες όραμα και άλλαξες την σύγχρονη ιστορία της με τα γκολ σου, τις εμπνεύσεις σου και, κυρίως, το χαμόγελό σου.

Ροναλντίνιο, σε αγαπώ... γιατί επέλεξες (γιατί είμαι σίγουρος ότι το επέλεξες) να πετύχεις το πρώτο, καταπληκτικό σου γκολ με την Μπάρτσα, σε έναν αγώνα που διεξήχθη δώδεκα το βράδυ (ώρα Ισπανίας) λόγω κόντρας των Μπλαουγκράνα με την Λίγκα, επειδή δεν την άφηναν να χρησιμοποιήσει τους πολλούς διεθνείς ποδοσφαιριστές της, λόγω αγώνων εθνικών ομάδων. Αν η αρχή είναι όντως το ήμισυ του παντός, εσύ κόντρα στην Σεβίλλη έστειλες με εκείνο το γκολ το ξεκάθαρο μήνυμα για το τι επρόκειτο να ακολουθήσει.

Ροναλντίνιο, σε αγαπώ... γιατί στο πρώτο γκολ που σε είδα από κοντά να πετυχαίνεις στο «Καμπ Νόου», χόρεψες δύο αμυντικούς παγκόσμιας κλάσης όπως ο Πάολο Μαλντίνι και ο Αλεσάντρο Νέστα, για να σκοράρεις με το αριστερό (το κακό σου πόδι;), στο τελευταίο λεπτό ενός αγώνα με την Μίλαν στο Champions League. Ήμουν στο δεύτερο διάζωμα, πίσω από το τέρμα που έβαλες εκείνο το έργο τέχνης.

Ροναλντίνιο, σε αγαπώ... γιατί με το γκολ – σβήνω το τσιγάρο κόντρα στην Τσέλσι, δημιούργησες ένα ασύλληπτο (ποδοσφαιρικό) έργο τέχνης, που όμοιό του σπάνια έχουμε την τύχη να απολαύσουμε. Χωρίς ντρίμπλα, χωρίς επέλαση. Απλά με μια προσποίηση και ένα σουτ συστημένο στην γωνία. Τόσο (;) απλά.

Ροναλντίνιο, σε αγαπώ... γιατί έγινες μόλις ο δεύτερος ποδοσφαιριστής της Μπαρτσελόνα που χειροκροτήθηκε στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου» από τους φίλους της Ρεάλ Μαδρίτης, μετά τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Και το έκανες με μια επίδειξη και δύο γκολ – σλάλομ, τα οποία είχα το προνόμιο να δω από κοντά, έστω από το τέταρτο διάζωμα του αχανούς γηπέδου της Βασίλισσας. Βρε μπαγάσα, το ήξερες ότι ήμουν εκεί, έτσι;

Ροναλντίνιο, σε αγαπώ... γιατί έδωσες την έμπνευση στο καταλανικό κανάλι «TV3» για να δημιουργήσει ένα απίστευτο βίντεο με τις ενέργειές σου, το οποίο δεν βαριέμαι να το βλέπω μια και δύο και τρεις και τέσσερις φορές...

Ροναλντίνιο, σε αγαπώ... γιατί, ακόμα και όταν είχε αρχίσει η (εμφανής) πτώση σου, έβρισκες την διάθεση για να πετυχαίνεις γκολάρες όπως αυτή κόντρα στην Βιγιαρεάλ, η οποία έμελλε να είναι και η τελευταία σου με την Μπλαουγκράνα φανέλα.

Ροναλντίνιο, σε αγαπώ... γιατί, χάρη σε εσένα, μπήκα πρώτη φορά σε ελικόπτερο, βρέθηκα (έστω για λίγες ώρες) στη Μύκονο και είχα το προνόμιο, μαζί με τους καλούς συναδέλφους – δασκάλους Χρήστο Σωτηρακόπουλο και Γιάννη Καραλή, να σου πάρω την μοναδική, μεγάλη συνέντευξη που έχεις δώσει ποτέ σε ελληνικό μέσο. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ, ειλικρινά....

Ροναλντίνιο, σε αγαπώ... γιατί ακόμα και τώρα που βιώνεις την πιο άσχημη περιπέτεια της ζωής σου, βρίσκεις το κουράγιο να χαμογελάς και να διδάσκεις ποδόσφαιρο στους συγκρατούμενους σου. Πάντα, βεβαίως, με το χαμόγελο στα χείλη, έστω και αν αυτό έχει χάσει εσχάτως την λάμψη του. Είναι εκεί, όμως, δεν σβήνει...