Η ώθηση στο Φάληρο, ο Βοτανικός και η υποχρέωση του Ερασιτέχνη

• Ο Ερασιτέχνης έχει υποχρέωση να είναι ξεκάθαρος

Εβδομάδα ντέρμπι. Κάποτε πριν από αυτά τα παιχνίδια, το άγχος, η αγωνία, η προσμονή, η... τρέλα χτυπούσαν πράσινο, τώρα είναι σχεδόν σαν ένα παιχνίδι όπως όλα τα άλλα και έτσι θα είναι όσο ο Παναθηναϊκός δεν διεκδικεί τους παραδοσιακούς του στόχους, όσο το Τριφύλλι δεν κάνει πρωταθλητισμό και είναι υποχρεωμένο από την διοίκηση του να παλεύει για την τέταρτη θέση και μια καλή πορεία στο... Κύπελλο.

Για την φετινή ομάδα, πάντως, αυτό το παιχνίδι, η αναμέτρηση του Σαββάτου στο Φάληρο, μπορεί να αποτελέσει κομβικό σημείο για την αντεπίθεση που πρέπει να κάνει το σύνολο του Λάζλο Μπόλονι για να προλάβει το τρένο της τετράδας. Είναι μία από τις λίγες ευκαιρίες που θα έχει από εδώ και πέρα ο Παναθηναϊκός μέχρι το τέλος του πρώτου γύρου, όπου πρέπει τουλάχιστον να πάρει ένα δεκάποντο για να παραμείνει ζωντανός στον στόχο.

Αυτή η ομάδα ψάχνει απεγνωσμένα ένα κλειδί που θα ανεβάσει τα επίπεδα της αυτοπεποίθησης, της ψυχολογίας, της πίστης στις ικανότητες ενός συνόλου, το οποίο διαθέτει καλύτερες μονάδες σε σχέση με την προηγούμενη διετία αλλά δεν έχει άλλα απαραίτητα συστατικά για να γίνει καλή ομάδα. Δεν είχε κανονικό προπονητή, δεν έχει συναισθηματικό δέσιμο μεταξύ της και αυτά είναι πράγματα που θέλουν χρόνο για να δημιουργηθούν και φυσικά, νίκες.

Αν καταφέρει να μείνει όρθιος στο Καραϊσκάκη ο Παναθηναϊκός εκτός από τους βαθμούς για τους οποίους... καίγεται, μπορεί να βρει την ώθηση που του λείπει. Όχι επειδή δεν θα έχει χάσει στο αιώνιο ντέρμπι αλλά επειδή θα έχει καταφέρει να είναι ανταγωνιστικός απέναντι στην κατά γενική ομολογία, καλύτερη, πιο δουλεμένη ομάδα του πρωταθλήματος...

Σε ένα παιχνίδι, όπου αυτά που πρέπει να κάνει ο Παναθηναϊκός φαντάζουν πιο εύκολα από όσα έπρεπε να πράξει κόντρα στον Ατρόμητο.

Το να παίζεις πίσω από την μπάλα, να καταστρέφεις το παιχνίδι και να ψάχνεις στην κόντρα το γκολ, είναι πάντα πιο εύκολο από το να πρέπει να δημιουργείς και να φτιάχνεις ρήγματα στο αμυντικό τρίτου ενός αντιπάλου που παίζει μαζική άμυνα, ειδικά όταν Νοέμβρη μήνα δεν έχεις αυτοματισμούς, συνεργασίες και ένταση για να το κάνεις με επιτυχία.

Περισσότερα για το αγωνιστικό κομμάτι θα πούμε εντός της εβδομάδας...

Ο Ερασιτέχνης έχει υποχρέωση να είναι ξεκάθαρος

Να αφήσουμε λίγο το αγωνιστικό. Να πάμε στο γηπεδικό, το οποίο είναι ένα ζωτικής σημασίας ζήτημα για τον σύλλογο, το δεύτερο πιο σημαντικό, καθώς το πρώτο ήταν, είναι και θα είναι το διοικητικό. Οι άνθρωποι αλλάζουν την μοίρα των ποδοσφαιρικών ομάδων και όχι τα γήπεδα από μόνα τους.

Το πάθος, το όραμα, η ελπίδα που δημιουργούν εκείνοι που διοικούν σε συνδυασμό με τα σύνολα πάνω στο χορτάρι είναι αυτά που γεμίζουν τις κερκίδες και φέρνουν τα έσοδα. Όχι οι... από ατύχημα ιδιοκτήτες και οι στόχοι της τέταρτης θέσης. Όποιος νομίζει πως ένα γήπεδο χωρίς φοβερές και τρομερές εμπορικές χρήσεις, ένα γήπεδο άδειο μπορεί να κάνει τους επενδυτές να δημιουργούν... ουρά για να πάρουν την ΠΑΕ, κοιμάται τον ύπνο του δικαίου και μάλιστα πολύ βαθιά.

Τις τελευταίες εβδομάδες, λοιπόν, δύο δημοσιεύματα, ένα από τον μιντιακό όμιλο Μαρινάκη και ένα από την Καθημερινή του Αλαφούζου (δύο επιχειρηματιών που έχουν άριστες σχέσεις με την υπάρχουσα κυβέρνηση) παρουσίασαν σαν τελειωμένη υπόθεση την συμφωνία ανάμεσα στις εμπλεκόμενες πλευρές, συμφωνώντας πως τον Δεκέμβριο θα πέσουν οι υπογραφές για να ξεκινήσουν τα έργα στον Βοτανικό. Αμφότερα, βέβαια, δεν κάνουν ξεκάθαρο τον τρόπο της χρηματοδότησης ενώ στις αναφορές για ευρωπαϊκά κονδύλια, μιλάμε για χρήματα που δεν έχουν εγκριθεί και κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος αν θα εγκριθούν. Τα δημοσιεύματα αυτά ήρθαν ως συνέχεια στις υποσχέσεις του δημάρχου Αθηναίων, Κώστα Μπακογιάννη, για ευχάριστα νέα εντός καλοκαιριού. Ευχάριστα που παίρνουν συνεχώς παράταση.

Μέχρι στιγμής έχουμε μόνο λόγια. Διαρροές, δημοσιεύματα, πληροφορίες που αρκετές φορές βγάζουν στον... αφρό αυτό που θέλει ως αποτέλεσμα μίας διαπραγμάτευσης η μία πλευρά και όχι την κατάληξη αυτής. Ως μοχλό πίεσης.

Αυτή την στιγμή, λοιπόν, δεν έχει νόημα να γίνεται συζήτηση για πιθανούς όρους, συμφωνίες, λεπτομέρειες με βάση δημοσιεύματα και όχι επίσημες ανακοινώσεις. Πολύ περισσότερο δεν έχει νόημα να τσακώνονται οι οπαδοί του συλλόγου στα σχόλια των sites, στα social media μεταξύ τους για χωρητικότητες, για ενοίκια που δεν θα είναι... ενοίκια αλλά ποσοστά ετησία επί των εμπορικών χρήσεων (που κανείς δεν ξέρει πόσες θα είναι και αν θα είναι ικανές να αλλάξουν επίπεδο τα οικονομικά της ομάδας), για σενάρια επί σεναρίων.

Όταν φτάσουμε σε ανακοινώσεις (όταν και αν με το καλό) θα πρέπει ο Παναθηναϊκός να έχει πετύχει την καλύτερη δυνατή συμφωνία, να πάρει πράγματα ισάξια με αυτό που παραχωρεί. Το οικόπεδο της Λεωφόρου. Αν το γήπεδο μπάσκετ μείνει στην... απέξω, προφανώς και δεν θα μιλάμε για την καλύτερη δυνατή συμφωνία. Ναι, στη Διπλή Ανάπλαση δεν υπάρχει πουθενά το κλειστό του μπάσκετ, αλλά να υπενθυμίσουμε πως το καλοκαίρι του 2019 ο Μπακογιάννης με τον Γιαννακόπουλο έκατσαν στο ίδιο τραπέζι με ακριβώς αυτή την αρχική συμφωνία. Παραχώρηση της Λεωφόρου, στέγαση όλων των τμημάτων στον Βοτανικό.

Μέχρι τις ανακοινώσεις, όμως, υπάρχει μία υποχρέωση που πρέπει ο Ερασιτέχνης να τηρήσει. Μιλάμε για το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο του Παναθηναϊκού και την παραχώρησή του.

Η τακτική της διοίκησης Μαλακατέ να μην ενημερώνει, να κρατά στο... σκοτάδι τα μέλη του Α.Ο και να υπάρχουν δημοσιεύματα που την φέρνουν να έχει δώσει τα χέρια χωρίς να έχει την έγκριση της γενικής συνέλευσης, δημιουργεί μόνο προβλήματα. Ο Ερασιτέχνης θα πρέπει να διαχειριστεί την κατάσταση με απόλυτη διαφάνεια.

Οποιαδήποτε άλλη τακτική δημιουργεί, επαναλαμβάνουμε, μόνο προβλήματα και αρνητισμό και είναι ένα θέμα που ιδανικά θα έπρεπε ο οργανισμός να είναι μια γροθιά, ενωμένος να διεκδικήσει το καλύτερο για τον Παναθηναϊκό!

Έναν Παναθηναϊκό που η μοίρα τα έφερε έτσι, ώστε αυτό το τεράστιας σημασίας θέμα να πρέπει να το διαχειριστεί μεταξύ άλλων ένας άνθρωπος που αποδεδειγμένα το καλό του συλλόγου, η υστεροφημία, το πρεστίζ, το μεγαλείο του, μπαίνουν σε τέταρτη και πέμπτη μοίρα και δεν αποτελούν προτεραιότητα, όπως θα έπρεπε. Και προφανώς δεν αναφερόμαστε στον Μαλακατέ...