Αυτός ο ΠΑΟΚ είναι για μεγάλα πράγματα και για (ψυχ)ανάλυση…

Βλέπεις και ξαναβλέπεις την κεντρική φωτογραφία του θέματος, τις σφιγμένες γροθιές του Ραζβάν Λουτσέσκου και την τρέλα των γύρω του και αντιλαμβάνεσαι ότι όλο αυτό είναι πολύ… ΠΑΟΚ.

Εξάλλου, ο καθρέφτης του ΠΑΟΚ είναι για την (ψυχ)ανάλυση. Εγώ, για να 'μαι ειλικρινής, δεν ξέρω καμία ομάδα να είναι πιο όμορφη σε τούτο το άκρως ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Γούστα είναι αυτά. Κάποιος άλλος μπορεί να πει ότι είναι η ΑΕΚ, άλλοι επιμένουν ότι η βελτιωμένη έκδοση του Ολυμπιακού μπορεί να είναι αυτός, αντικειμενικά πάντως, η αξία του φετινού ΠΑΟΚ είναι αξιοσέβαστη και για (ψυχ)ανάλυση. Φτάνει να τον έχεις ζήσει και να μπορείς να τον ξέρεις.

Η ισοπαλία στη Νέα Φιλαδέλφεια ήταν κάτι πολύ περισσότερο από το 2-2 και τον ένα βαθμό που τον κρατάει στην κορυφή. Οι ποδοσφαιριστές, από μέσα, βλέπουν τα πάντα αλλιώς. Για τον έξω κόσμο, την κερκίδα και τον Τύπο, ήταν το έλα-μωρέ-τυχεροί ήταν ισοφάρισαν από… καραμπόλες. Όμως χθες το βράδυ οι παίκτες του ΠΑΟΚ (απ)έδειξαν ότι στα χέρια του Λουτσέσκου έχουν αλλάξει νοοτροπία, χαρακτήρα, ξέρουν, νιώθουν και δείχνουν πως... τους μεγάλωσε.

Ο τωρινός ΠΑΟΚ δεν είχε καμία απολύτως σχέση, με την ομάδα που στις προηγούμενες τρεις επισκέψεις στην Opap Arena, γνώρισε τρεις ήττες με κάτω τα χέρια και δίχως να σκοράρει, καλά-καλά δεν είχε πάνω από τρεις τελικές σε 270 λεπτά. Το έβλεπες ακόμα και στο ημίχρονο, με το σκορ στο 1-0 υπέρ της ΑΕΚ. Το αντιλαμβανόσουν από τις αντιδράσεις ακόμα και μετά το «κρύο» δεύτερο γκολ-δώρο του Κοτάρσκι στον Αμραμπατ. Πώς το είπε ο Αντρίγια Ζίβκοβιτς μετά το τέλος του ματς; «Βγήκαμε στο γήπεδο για να πεθάνουμε ο ένας δίπλα στον άλλον». Ε, αυτό έγινε! Και, στο πρόσωπο του συγκλονιστικού Οζντόεφ ήταν ολοφάνερο το αντίκρισμα της συνολικής προσπάθειας.

Ο Λουτσέσκου αυτό δεν πρέπει να μας διαφεύγει ποτέ, πασχίζει να φέρει στα συγκαλά του ολόκληρο τον «ασπρόμαυρο» οργανισμό. Πρωταγωνιστώντας, όχι απλώς παίζοντας, όλη τη χρονιά σε διπλό ταμπλό. Κυριακή-Πέμπτη-Κυριακή. Δεν διαχειρίζεται έναν εύκολο οργανισμό. Αλλωστε, εάν ήταν (εύκολος), δεν θα τον καλούσαν πριν από τρία χρόνια να επέμβει. Η ευεργεσία του Ρουμάνου αποδεικνύεται σημαντική, το παραδέχονται όλοι οι ποδοσφαιριστές, το αποκάλυψε «φόρα παρτίδα» μπροστά στην κάμερα ο Οζντόεφ μιλώντας για την στήριξη που είχε από Λουτσέσκου και Σαββίδη όταν ψυχολογικά ήταν στα πολύ κάτω του. Είναι ευνόητο ότι ο Λουτσέσκου, ο τέλειος χειρουργός να 'ναι, δεν γίνεται να καταφέρει κάτι μονάχος. Θέλει, γύρω γύρω, και συμβατά μυαλά. Σωστούς συνεργάτες, έστω κι αν αυτοί είναι λίγοι, αλλά είναι εκεί δίπλα στην ομάδα.

Για να το αντιληφθείτε λίγο καλύτερα, αρκεί να ρίξετε μια ματιά στα σχόλια των ποδοσφαιριστών του ΠΑΟΚ κάτω από την ανάρτηση του Ρώσου χαφ.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Magomed Ozdoev (@om.27)

Δεν ξέρω αν η UEFA έχει… ερωτευτεί τον Κωνσταντίνο Κουλιεράκη για τα όσα έχει πετύχει με την «ασπρόμαυρη» φανέλα, αυτό που ξέρω είναι πως αυτός ο 20χρονος παλίκαρος από την Κρήτη, που έσβησε τα σέντερ φορ της ΑΕΚ, έχει μέσα του τον χαρακτήρα του ΠΑΟΚ. «Έχουμε δείξει ότι είμαστε μεγάλη ομάδα και δεν τα παρατάμε ποτέ. Μέχρι να τελειώσει το ματς κανείς αντίπαλος δεν πρέπει να μας ξεγράφει. Είμαστε πολύ δυνατοί πνευματικά, έχουμε ψυχικά αποθέματα», έλεγε στα αποδυτήρια της Opap Arena.

Είναι, άραγε, τόσο συντριπτική η υπεροχή του ΠΑΟΚ έναντι του ανταγωνισμού ώστε να ανήκει στη σφαίρα του αδιανόητου το ενδεχόμενο να πάρει το πρωτάθλημα; Οχι, φυσικά. Πρόκειται, μονάχα, για ένδειξη της (μη συνειδητής, ενδεχομένως) υποβολής να-το-κάνουμε-με τον δικό μας τρόπο.

Οι παρεμβάσεις του Λουτσέσκου από τον πάγκο βοήθησαν σημαντικά ώστε να αλλάξει η εικόνα του αγώνα. Ο Σαμάτα δεν σταμάτησε να δίνει μάχες απέναντι στο δίδυμο Βίντα-Μουκουντί, ο Ντεσπόντοφ να βάζει τον ΠΑΟΚ με τις ενέργειες του και τα ποιοτικά χτυπήματά του στην περιοχή της ΑΕΚ.

Και κάτι περί διαιτησίας. Οχι για το χθεσινό ματς, στην πραγματικότητα για καμία ομάδα και για κανέναν αγώνα, δεν θα βρει ο αναγνώστης, κάμποσα χρόνια τώρα, δικό μου άρθρο να εστιάζει στη διαιτησία. Ο πειρασμός, ενίοτε, είναι ισχυρός. Καμιά φορά, πανίσχυρος. Δεν ενδίδω. Δεν βγάζει, η περιπτωσιολογία, πουθενά. Εκείνο που στ' αλήθεια ξένισε, με τον Στίλερ, δεν ήταν ούτε οι φάσεις ούτε τα σφυρίγματά του. Εξάλλου δεν επηρέασαν το αποτέλεσμα. Ήταν μια διαιτησία χωρίς το μεγάλο λάθος, αλλά με όλα τα… μικρά σφυρίγματα να ταιριάζουν και να κουμπώνουν στο παιχνίδι της ΑΕΚ, για όσους βλέπουν χωρίς οπαδικά γυαλιά άφηνε σφυρίγματα και σκληρά μαρκαρίσματα, που επηρέαζαν το ρυθμό και ήταν σε όφελος της ΑΕΚ. Ως εκεί.

Ο ΠΑΟΚ αφήνει πίσω του το πρωτάθλημα και στρέφει όλη την προσοχή του στην Ευρώπη, άλλωστε φεύγοντας χθες από το γήπεδο άκουσα από πολλά «ασπρόμαυρα» χείλη το πόσο ωραίο θα είναι να (ξανά)επιστρέψουμε στις 29 του Μάη, «στης Φιλαδέλφειας τα μέρη», για τον τελικό του Europa Conference League!

Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να γίνει το πρώτο από τα τέσσερα εναπομείναντα βήματα το βράδυ της Πέμπτης στο Μπριζ. Εκεί όπου θα πάει ο «Δικέφαλος του Βορρά» με 1.500 πιστούς οπαδούς του, οι οποίοι εξασφάλισαν ένα «μαγικό χαρτάκι», κι άλλους τόσους, ίσως και παραπάνω, Έλληνες από κάθε γωνιά της Ευρώπης, που θα είναι εκεί ελπίζοντας ότι στο τέλος θα βρουν τον τρόπο για να μπουν στο «Γιαν Μπρέιντελ».