• Βαγγέλης Κουσουλάκης: «Χειρότερη τραγωδία από το Χέιζελ, δεν υπάρχει κάποιος που δεν λύγισε»
• Νίκος Σαργκάνης: «Δεν θα ξεχάσω τα πρόσωπα των παιδιών στο νοσοκομείο που είχαν άλλο χρώμα»

Γράφουν οι Δημήτρης Τομαράς και Νότης Χάλαρης

Πόσες λέξεις χωράει το πλούσιο λεξικό μας, που αφορούν τον πόνο, την στεναχώρια, τη θλίψη... Ίσως όλες μαζί να μην αρκούν για να δώσει μία απλή περιγραφή των όσων έγιναν το απόγευμα της 8ης Φεβρουαρίου του 1981 στο «Γ. Καραϊσκάκης». Εκεί όπου η χαρά βυθίστηκε στο σκοτάδι και ένας θρίαμβος του Ολυμπιακού επί της ΑΕΚ πνίγηκε στο... αίμα.

Πέρασαν 42 ολόκληρα χρόνια από τη μέρα που 21 οπαδοί άφησαν αυτόν τον κόσμο και ταξίδεψαν στους ουρανούς, με τελευταία εικόνα τον αγωνιστικό χώρο, όπου δευτερόλεπτα πριν οι Πειραιώτες είχαν διασύρει την Ένωση με το επιβλητικό 6-0 και όδευαν προς το πρωτάθλημα.

Λίγες ώρες μετά, το απόλυτο χάος στους δρόμους του Πειραιά, όπου όλα τα αμάξια είχαν έναν και μοναδικό προορισμό. Το Τζάνειο νοσοκομείο εκεί όπου ήταν όλα τα τραυματισμένα ή άψυχα σώματα των φίλων του Ολυμπιακού αλλά και της ΑΕΚ που είχαν ποδοπατηθεί στα κιγκλιδώματα.

• Το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ του Gazzetta για τη Θύρα 7

Εκείνη η μέρα έγινε από τις μαύρες στο ελληνικό ποδόσφαιρο και είναι κάτι που κανείς δεν θα ήθελε να ζήσει ξανά. Οι ποδοσφαιριστές των δύο ομάδων μπορεί να μην κατάλαβαν τίποτα την ώρα της τραγωδίας αλλά μόλις ενημερώθηκαν από τα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις, σοκαρίστηκαν. Όλοι βρέθηκαν στο πλευρό των ανθρώπων και των οικογενειών τους στο νοσοκομείο, βλέποντας από κοντά τις δραματικές στιγμές.

Ανάμεσα σε αυτούς ήταν Βαγγέλης Κουσουλάκης και ο Νίκος Σαργκάνης, οι οποίοι μίλησαν στο Gazzetta, αναφέροντας τα όσα έζησαν αλλά και τη δική τους... ευχή να μην ξανασυμβεί τίποτα τέτοιο.

Βαγγέλης Κουσουλάκης: «Χειρότερη τραγωδία από το Χέιζελ, δεν υπάρχει κάποιος που δεν λύγισε»

«Είναι ότι χειρότερο και ειδικά για εμάς. Μετά από μία πολύ μεγάλη χαρά είχαμε μία μεγάλη στεναχώρια. Εύχομαι να μην ξανασυμβεί. Με τα προβλήματα που υπάρχουν σήμερα και με το άσχημο συμβάν με τον Άλκη πρέπει να βάλουμε μυαλό.

42 χρόνια χαραγμένη στη μνήμη μας που βιώσαμε όλοι μας ειδικά οι οικογένειές μας.

Την όλη κατάσταση τη βιώσαμε μετά το παιχνίδι μετά το μπάνιο μας και όταν φύγαμε από το γήπεδο. Το κατάλαβα πάνω από τη γέφυρα. Μας ενημέρωσαν για τον κόσμο που χάθηκε.

Ήταν κάτι το άσχημο. Έβλεπες παιδιά και έλεγαν 'κ. Κουσουλάκη θα πάμε την Κυριακή στο γήπεδο'. Οι πατεράδες ήταν στον κάτω όροφο. Χαρά από τα παιδιά που μας είδανε. Ευχόμασταν να μην ξαναγίνει. Να μην το ξαναπεράσουμε.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην λύγισε. Ήταν μικρά παιδιά. Πόσο άσχημο ήταν για εμάς.

Σοκαριστήκαμε. Μαύρα μάτια από την έλλειψη οξυγόνου. Να τους δώσουμε κουράγιο. Να μάθουμε το τι είχε συμβεί. Κουράγιο να προσέχετε άλλη φορά. 'Κύριε Κουσουλάκη ότι και να ναι είμαστε Ολυμπιακός'. Καλά δεν καταλάβατε το τι είχε γίνει; Δεν είχαν καταλάβει τι είχαν περάσει. Ορισμένοι τους έσπρωχναν από πάνω. Είναι ένα σημείο σαν γάμα. Δεν έβλεπαν. Πέσανε κάτω. Έγινε μία τρέλα. Ένα κουβάρι. Αυτά τα περί πόρτας εγώ δεν μπορώ να το εξηγήσω. Μία πολύ άσχημη μέρα. Η πιο θλιβερή. Και το Χέιζελ υπήρξε αλλά αυτό ήταν χειρότερο. Να μην ξανασυμβεί. Τα θερμά μου συλλυπητήρια».

Νίκος Σαργκάνης: «Δεν θα ξεχάσω τα πρόσωπα των παιδιών στο νοσοκομείο που είχαν άλλο χρώμα»

«Επειδή έχουν περάσει χρόνια έχουν ειπωθεί τα πάντα. Το μόνο σίγουρο είναι που θα μείνει στη μνήμη μας είναι ότι χάθηκαν 21 παιδιά και είναι ίσως η μεγαλύτερη αθλητική τραγούδια της εποχής εκείνης.

Όταν πήγαμε στο νοσοκομείο να δούμε τα παιδιά ήταν ένα δράμα όταν αντίκρισα τα πρόσωπα τους είχαν άλλο χρώμα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την εικόνα.

Επειδή τότε δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα για να επικοινωνήσουμε αμέσως με τις οικογένειές μας αυτό που έλεγαν στη μετάδοση ήταν πως έπεσε η επτά θύρα (κερκίδα) και όπως ήταν λογικό είχαν την αγωνία να ακούσουν αν είμαστε καλά. Ήταν τρομερό αυτό που είχε συμβεί τότε».