• Το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ του Gazzetta για τη Θύρα 7
• Το χρονικό της τραγωδίας

Πάει πλέον ένας χρόνος μετά τη δολοφονία του 19χρονου Άλκη Καμπανού που έχει συγκλονίσει / συνταράξει το πανελλήνιο και έχει δημιουργήσει ένα μεγάλο κύμα συμπαράστασης προς την οικογένειά του και τους δικούς του ανθρώπους αλλά και πολλές δράσεις στη μνήμη αυτού του παιδιού. Την 1η Φλεβάρη συμπληρώθηκε ένας χρόνος από τη δολοφονία του Άλκη. Μία δολοφονία που σαν να έκανε τον χρόνο στην Ελλάδα να σταματήσει όπως έχετε ήδη διαβάσει στο σχετικό κείμενο του Gazzetta.

Πριν από 42 χρόνια ήταν άλλα νέα παιδιά που είχαν χάσει τη ζωή τους. Μία ημέρα που δεν θα ξεχάσει ποτέ και κανείς. Είναι κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Αυτή η ημέρα τιμής για αυτά τα παιδιά που έφυγαν από τη ζωή: ημέρα τιμής αλλά και και μνήμης. Είναι και αυτός ο κόμπος στον λαιμό που δεν φεύγει ποτέ. Τα δάκρυα που τρέχουν ακόμα στα μάτια. Ο πόνος και η οδύνη... Όλα αυτά μαζί. Είναι αυτή η δύσκολη και... μαύρη σελίδα.

Είκοσι ένα ήταν τα παιδιά που χάθηκαν τόσο άδικα και τόσο πρόωρα στις 8 Φλεβάρη του 1981. Ήταν η ιστορία που κλόνισε τον Ολυμπιακό, συγκλόνισε όλη την Ελλάδα και αποτέλεσε μία ημέρα θρήνου και μνήμης. Η τραγωδία της Θύρας 7 στις 8/2/1981 που έγινε σε ένα ματς της 20ής αγωνιστικής με αντίπαλο τότε την ΑΕΚ.

Ο Ολυμπιακός είχε τότε στη βασική του 11άδα τους Σαργκάνη, Κυράστα, Βαμβακούλα, Παπαδόπουλο, Νοβοσέλατς, Κουσουλάκη, Περσία, Νικολούδη, Αναστόπουλο, Ορφανό και Γαλάκο. Επικράτησε με το επιβλητικό και ευρύ 6-0 της ΑΕΚ, όμως εκείνο που έγινε μετά δεν θα το χωρούσε ανθρώπινος νους. Δεν το περίμενε κανείς.

Κανείς δεν φανταζόταν έναν τέτοιο εφιάλτη. Ο κόσμος του Ολυμπιακού άρχισε να τρέχει (να φεύγει βιαστικά) πριν τελειώσει ο αγώνας για να βγει από το γήπεδο. Προορισμό είχε την έξοδο της Θύρα 1, απ' όπου οι παίκτες θα αποχωρούσαν μετά το παιχνίδι για τα σπίτια τους. Είχε τη χαρά και την προσμονή για να πανηγυρίσει. Κάποιοι ενδεχομένως να ήθελαν να δουν και από κοντά τους παίκτες. Η πόρτα της Θύρα 7 όμως ήταν μισάνοιχτη.

• Το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ του Gazzetta για τη Θύρα 7

Κάποιος γλίστρησε και μετά όλοι άρχισαν να πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλο. Πολλοί τραυματίες και είκοσι ένας νεκροί. Ένας τραγικός απολογισμός. Άνθρωποι που δεν θα λησμονηθούν / ξεχαστούν ποτέ και είναι πάντα στο Καραϊσκάκη «στεκούμενοι» στα 21 μαύρα καθίσματα που έχουν τοποθετηθεί στο νέο στάδιο.

Οι 21 αδικοχαμένες ψυχές ήταν οι: Παναγιώτης Τουμανίδης, 14 ετών, Κώστας Σκλαβούνης, 16, Ηλίας Παναγούλης, 17, Γεράσιμος Αμίτσης, 18 - οπαδός της ΑΕΚ, Γιάννης Κανελλόπουλος, 18, Σπύρος Λεωνιδάκης, 18, Γιάννης Σπηλιόπουλος, 19, Νίκος Φίλος, 19, Γιάννης Διαλυνάς, 20, Βασίλης Μάχας, 20, Ευστράτιος Λούπος, 20, Μιχάλης Κωστόπουλος, 21, Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου, 23, Σπύρος Ανδριώτης, 24, Κώστας Καρανικόλας, 26, Μιχάλης Μάρκου, 27, Κώστας Μπίλας, 28, Αναστάσιος Πιτσόλης, 30, Αντώνης Κουρουπάκης, 34, Χρήστος Χατζηγεωργίου, 34 και Δημήτριος Αδαμόπουλος, 41.

Είκοσι ένα παιδιά. Ένα από αυτά ήταν υποστηρικτής της ΑΕΚ και μέσα στις αδικοχαμένες αυτές ψυχές υπήρχε και ένα νεαρό κορίτσι. Η Ζωγραφούλα. Αυτά τα ονόματα που διαβάζονταν με λυγμούς και πνιχτή από τη συγκινησιακή φόρτιση φωνή. Μία στιγμή που σε κάνει να λυγίζεις. Μία στιγμή που κάνει τους πάντες να λυγίζουν.

Ο Νίκος Σαργκάνης, ο «Φάντομ» του ελληνικού ποδοσφαίρου, όταν είχε μιλήσει στο Gazzetta είχε κάνει λόγο για το «πιο θλιβέρο γεγονός στον ελληνικό αθλητισμό. Το μόνο που θυμάμαι αρχικά είναι ότι ακούγαμε και ακούσαμε ότι έπεσε η κερκίδα στην Θύρα 7. Υπήρχε παραπληροφόρηση αρχικά. Βλέπαμε μία κινητικότητα αλλά δεν ήμασταν σίγουροι. Δεν είχαμε σιγουριά για το τι είχε συμβεί. Δεν υπάρχαν κινητά για να μιλήσουμε. Δεν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε με τις οικογένειές μας να πούμε ότι είμαστε καλά. Ακούγανε τι είχε γίνει και δεν ξέρανε.

Εμείς είχαμε πάει στα αποδυτήρια. Μετά ξαφνικά ακούμε ότι έπεσαν οι κερκίδες. Όχι ότι ποδοπατήθηκαν οι φίλαθλοι. Μετά μάθαμε την αλήθεια. Δεν νομίζω να υπάρχει πιο άδικη στιγμή για τον ελληνικό αθλητισμό. Ήταν και η μεγάλη απώλεια των παιδιών αλλά και ο τρόπος που φύγανε. Ήταν πολύ άσχημο.

Χαθήκανε και τα παιδιά στα Τέμπη και ο φίλαθλος στη Λάρισα. Να φύγουν έτσι 21 παιδιά όμως είναι εντελώς διαφορετικό. Ένα πανηγύρι χαράς έγινε λύπη, θλίψη, απογοήτευση και ερωτηματικά. Είναι αυτό το γιατί. Ήταν ένα μάθημα ζωής για όλους μας. Πως και τη χαρά εάν δεν τη διαχειριστείς σωστά μπορεί να καταλήξει σε θλιβερό γεγονός».

Το χρονικό της τραγωδίας

17:03: Ορισμένοι αστυνομικοί καταφέρνουν να βγάλουν ένα από τα τουρνικέ και να απεγκλωβίσουν έτσι αρκετό κόσμο.

17:15: Νεκροί και τραυματίες μεταφέρονται με περιπολικά με πάνω από 10 ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ στο Τζάνειο στον Πειραιά και ενώ έχει σημάνει γενική κινητοποίηση στην αστυνομία και τα νοσοκομεία.

17:29: Αρκετοί φίλαθλοι συγκεντρώνονται έξω από το Τζάνειο γεμάτοι αγωνία.

17:49: Τα τηλεοπτικά δίκτυα εκείνης της εποχής (ΕΡΤ και ΥΕΝΕΔ) μεταδίδουν το γεγονός (τα πρώτα δελτία μιλούσαν αρχικά για 19 νεκρούς και μετά αναφέρθηκε ο αριθμός των 21), κάνοντας έκκληση σε γιατρούς να προσέλθουν στο Τζάνειο, προκειμένου να βοηθήσουν τους εφημερεύοντες αλλά και για αιμοδότες. Κινητοποιείται επιπλέον προσωπικό και στο Κρατικό Πειραιώς όπου μεταφέρονται κάποιοι βαριά τραυματισμένοι.

18:19: Φτάνουν στο Τζάνειο ο Υπουργός Κοινωνικών Υπηρεσιών κ. Δοξιάδης και οι Υφυπουργοί κ. Τσουκαντάς και κ. Αποστολάτος. Υπάρχουν εντολές για ακόμα πιο μεγάλη κινητοποίηση γιατρών και αιμοδοτών.

18:29: Το Κέντρο Άμεσης Δράσεως ζητάει από τα πληρώματα των περιπολικών και τους αστυνομικούς εθελοντές αιμοδότες να σπεύσουν στα δύο νοσοκομεία. Πάρα πολλοί είναι οι αστυνομικοί που επίσης προσφέρουν αίμα.

18:49: Στο Τζάνειο πηγαίνει ο Υπουργός Δημόσιας Τάξης κ. Δαβάκης. Το ίδιο κάνει και ο Υφυπουργός Προεδρίας Κυβερνήσεως κ. Αχιλλέας Καραμανλής, ανώτεροι αξιωματικοί της Αστυνομίας και παράγοντες του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ.

19:00: Με εντολή του διευθυντή του ΚΑΒ κ. Καραβά ζητείται να τεθεί σε επιφυλακή και το ΚΑΤ, για να δεχτεί τραυματίες που έχουν ανάγκη νευροχειρουργικής επεμβάσεως.

19:14: Εκατοντάδες άτομα συγκεντρώνονται έξω από το Τζάνειο. Θέλουν να μάθουν τα ονόματα των νεκρών παιδιών και των τραυματιών. Ψάχνουν τους δικούς τους ανθρώπους.

19:30: Πολύ μεγάλη είναι η προσέλευση γιατρών και αιμοδοτών και ενώ δεκάδες γυναίκες και γονείς λιποθυμούν από την αγωνία.

19:40: Ο Υπουργός κ. Δοξιάδης ενημερώνει τον Πρωθυπουργό κ. Ράλλη, ο οποίος με τη σειρά του δίνει εντολή να ληφθούν τα αναγκαία μέτρα και ενημερώνει τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κ. Καραμανλή.

19:45: Χρειάζεται να... μπλοκάρουν το Τζάνειο δυνάμεις των ΜΑΤ προκειμένου να απομακρύνουν τον κόσμο από την κεντρική είσοδο για να γίνει πιο εύκολη η πρόσβαση στους γιατρούς και στους αιμοδότες.

20:00: Σκηνές αλλοφροσύνης διαδραματίζονται στο Τζάνειο από τους συγγενείς. Αναγνωρίζονται τα τρία πρώτα θύματα. Πρόκειται για τους Γιάννη Κανελλόπουλο, Γιάννη Διαλυνά και Βασίλη Μάχα. Δυστυχώς ακολούθησαν και άλλοι και ο αριθμός των νεκρών φτάνει τους 21.

20:15: Οι αστυνομικοί του 7ου αστυνομικού τμήματος αρχίζουν την πραγματογνωμοσύνη στη Θύρα 7, αναζητώντας τις αιτίες του τραγικού συμβάντος.

20:29: Στο Τζάνειο μεταβαίνει ο Πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης.

20:30: Οι σοβαρά τραυματίες μεταφέρονται στο Γενικό Κρατικό Πειραιώς και το ΚΑΤ. Γιατροί και νοσοκόμες βγαίνουν με καταματωμένες τις μπλούζες στους διαδρόμους και φωνάζουν ονόματα τραυματιών. Αρκετοί από τους συγγενείς λιποθυμούν.

20:49: Τα ραδιοτηλεοπτικά δίκτυα αρχίζουν να μεταδίδουν πένθιμη μουσική & ενώ παράλληλα σε ένδειξη πένθους έχουν διακόψει το πρόγραμμά τους.

21:00: Γύρω στα 300 με 400 άτομα με άγριες διαθέσεις προσπαθούν να μπουν στο στάδιο Καραϊσκάκη και να βρουν τους υπεύθυνους. Απομακρύνονται από μια διμοιρία των ΜΑΤ.

21:15: Ο διοικητής του Τζανείου κ. Απέργης βγαίνει στον διάδρομο και κάνει έκκληση στον κόσμο να απομακρυνθεί από την είσοδο του νοσοκομείου γιατί εμποδίζουν με την παρουσία τους την κυκλοφορία περιπολικών και ασθενοφόρων & ενώ εκκλήσεις για τον ίδιο λόγο γίνονται και από τα τηλεοπτικά και τα ραδιοφωνικά δίκτυα.

22:00: Ο κόσμος αρχίζει να απομακρύνεται σιγά - σιγά από τα δύο νοσοκομεία.

22:07: Οι μαρτυρίες που συγκλονίζουν και είναι... ανατριχιαστικές είναι πολλές και θα προκύψουν και άλλες μέσα στα επόμενα χρόνια. Μαρτυρίες όπως τα λόγια του 18χρονου τότε, Ηλία Λύτρα, ο οποίος ήταν από τους πρώτους που έπεσαν στα σκαλοπάτια της Θύρας 7 και ως εκ τούτου χτύπησε: «Η πόρτα ήταν μισάνοιχτη. Όταν έφτασα όμως στα τελευταία σκαλοπάτια, γλίστρησα και έπεσα. Πριν καταλάβω καλά-καλά τι έγινε, άρχισαν να πέφτουν από πάνω μας ένας, δύο, τρεις, δέκα... εκατό»...