Επιτέλους, ένας προπονητής μακροημερεύει!

Αν δεν τα έχω αναλύσει όλα, έχω αναλύσει την συντριπτική πλειονότητα των αγώνων του Ολυμπιακού στην Superleague 2022, σε μικρό ή μεγαλύτερο βάθος. Εχω συγκρίνει τις επιδόσεις του με όλους τους ανταγωνιστές του, όπως και την απόδοσή του με αυτές των αντιπάλων του σε μεγάλα ή “μικρότερα” παιχνίδια. Το γενικό συμπέρασμα της αίσθησης που δημιουργεί στον παρατηρητή ο Ολυμπιακός είναι ότι μέχρι εδώ πραγματοποιεί μια σεζόν “στο ρελαντί”, δηλαδή με χαμηλότερες επιδόσεις συγκριτικά με τον περσινό εαυτό του σε βασικές φάσεις του παιχνιδιού. Αποδίδοντας στο “ρελαντί” (υστερεί έναντι της περσινής ομάδας σε επιθετικές επιδόσεις και στην ποιότητα της κυκλοφορίας της μπάλας - υπερτερεί σημαντικά στην αμυντική απόδοση και ελαφρώς και στις μονομαχίες) ο Ολυμπιακός φτάνει στην 20η αγωνιστική με έναν “+9” βαθμολογικό αέρα. Αν βάζαμε μια άνω τελεία και αξιολογούσαμε την πορεία του στην διάρκεια αυτής της σεζόν, θα οδηγούμασταν στο συμπέρασμα ότι έχει διαχειριστεί καλά το σοκ του αποκλεισμού από το Champions League και έχει αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις προκλήσεις που έβαλε και φέτος στις ομάδες ο COVID 19.

Πώς και γιατί τα κατάφερε μέχρι εδώ ο Ολυμπιακός; Επειδή στα μέτρια απογεύματα και τις μέτριες βραδιές ακουμπούσε στην ομαδική ποιότητα και την καλή αμυντική λειτουργία. Επειδή η δική του ομάδα υπερέχει σε ωριμότητα έναντι οποιασδήποτε άλλης. Επειδή ο Ολυμπιακός έχει τον ίδιο προπονητή εδώ και 3,5 χρόνια. Επειδή εδώ και 3,5 χρόνια έχει στον πάγκο του έναν από τους καλύτερους προπονητές που πέρασαν από την Ελλάδα.

Δεν χρειάζεται μεγάλη ανάλυση και τεκμηρίωση η κρίση ότι ο Ολυμπιακός έπραξε σοφά που επέκτεινε το συμβόλαιο της συνεργασίας του με τον Πέδρο Μαρτίνς. Παρ’ όλα αυτά, μολονότι έμοιαζε σε όλους μας με αυτονόητο, αυτό το συμβόλαιο δημιουργεί πραγματική, ρεαλιστική προοπτική να εξελιχθεί ο Πορτογάλος στον μακροβιότερο προπονητή του Ολυμπιακού. Δεν είναι καθόλου απλό για τον Ολυμπιακό να κλείσει 6ετία με τον ίδιο προπονητή. Θα είναι ιστορικό. Και δεν είναι απλό ούτε για τη σημερινή διοίκησή του, η οποία είχε κάνει πολύ μεγάλο αριθμό αλλαγών προπονητή στην περίπου 8ετία που προηγήθηκε της πρόσληψης του Μαρτίνς.

Δεν θα κουραστώ να σημειώνω ότι είναι ευχή για το ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο η παραμονή του Πορτογάλου στην Superleague, διότι κάνει καλύτερους τους Ελληνες προπονητές, οι οποίοι δέχονται μέσα από την μελέτη της δουλειάς του ερεθίσματα όμοια με αυτά που λαμβάνουν αυτοί που μελετούν τα κορυφαία πρωταθλήματα. Είναι ευχή για την νοοτροπία του επαγγελματικού ποδοσφαίρου να μακροημερεύει ένας προπονητής σε έναν από τους δυσκολότερους, αν όχι στον δυσκολότερο ελληνικό πάγκο. Όπως είναι ευχή για το επαγγελματικό ποδόσφαιρο η σημερινή επικρατούσα κατάσταση: ο ΠΑΟΚ έχει δεσμευτεί με πολυετέες συμβόλαιο με έναν προπονητή που κατέκτησε το πρωτάθλημα στην Ελλάδα και γνώρισε επιτυχίες μακριά από αυτήν, η ΑΕΚ δεσμεύτηκε με πολυετέες συμβόλαιο με έναν νεαρό Έλληνα προπονητή, ο Παναθηναϊκός έχει δώσει τα κλειδιά του σε έναν προπονητή που κοσμεί το ελληνικό πρωτάθλημα με την δουλειά και την προσωπικότητά του, ο Άρης έχει κλείσει 16 μήνες συνεργασίας με έναν αξιόλογο Έλληνα προπονητή, ο Αστέρας Τρίπολης έκλεισε 2ετία με έναν αξιόλογο ξένο προπονητή.

Φυσικά στην κατηγορία κυκλοφορούν και περιπτώσεις σαν τον Απόλλωνα, που αλλάζει προπονητή και ποδοσφαιριστές κάθε δεύτερη εβδομάδα, αλλά ας είμαστε ρεαλιστές. Για να αλλάξουν νοοτροπία όλοι πρέπει πρώτα να αλλάξουν νοοτροπία οι πολλοί, και κυρίως οι μεγάλοι, αυτοί που δημιουργούν παράδειγμα και ρεύμα.

Βρίσκω πολύ σημαντική τη στιγμή της ανακοίνωσης του Ολυμπιακού, δηλαδή το ότι δεν ένιωσε την ανάγκη να περιμένει την ολοκλήρωση της σεζόν για να κρίνει. Και αυτό το γεγονός είναι ένα δείγμα αλλαγής νοοτροπίας στην διοίκηση του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το ίδιο σκεφτόμουν και την στιγμή που η ΑΕΚ ανακοίνωσε την επέκταση του συμβολαίου με τον Αργύρη Γιαννίκη. Είτε αξιολογεί κανείς ως σωστές τις αποφάσεις είτε όχι, αναγνωρίζει ότι οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται υπό την πίεση ενός αρνητικού αποτελέσματος ή την χαρά ενός θετικού αποτελέσματος. Και αυτή είναι μια αίσθηση προόδου.

Δεν θυμάμαι την προηγούμενη φορά που στο οικοσύστημα της Superleague κυκλοφορούσαν συγχρόνως τόσοι αξιόλογοι προπονητές. Στην συντριπτική πλειονότητα των ομάδων σήμερα εργάζονται “κανονικοί” προπονητές, δηλαδή κάποιοι που είναι αποδεδειγμένα ικανοί να βελτιώσουν τις ομάδες και να παράξουν πολυεπίπεδο έργο. Του βρίσκω ένα σωρό κακά του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά αυτή είναι μια πολύ αισιόδοξη συγκυρία. Και μόνο που σκέφτομαι ότι επιτέλους βλέπω μια μεγάλη ομάδα να βαδίζει για να συμπληρώσει 6ετία με τον ίδιο προπονητή χαίρομαι πολύ, επειδή σκέφτομαι ότι τα παιδιά που σήμερα μεγαλώνουν αποκτούν μια τέτοια παράσταση. Στο μυαλό των επόμενων από εμάς ο προπονητής δεν είναι κάποιος που τον αποθεώνουν στην πρώτη νίκη και τον “καθαρίζουν” στην πρώτη ήττα.