Η “Ομικρον” κάνει πιο απρόβλεπτη την Superleague

Στις σχολές προπονητικής, όταν σε διδάσκουν το αντικείμενο της τακτικής, ακούς τους εκπαιδευτές, τους θεωρητικούς να μιλούν για την ανάγκη να χτίζεις ένα ρόστερ με την νοοτροπία ότι πρέπει να δημιουργήσεις για την ομάδα το προνόμιο να μην αλλοιώνεται η αγωνιστική ταυτότητά της από τις αλλαγές. Σου λένε ότι προκειμένου να διαχειρίζεσαι τις δυνάμεις και τις εντάσεις και να έχεις μια “φρέσκια” ομάδα στο τερέν, πρέπει αυτοί που έρχονται από τον πάγκο ή αυτοί που ξεκινούν το ματς αντί των “βασικών” να έχουν παρόμοια χαρακτηριστικά με τους παίκτες που αντικαθιστούν. Σου λένε ότι προκειμένου στην ομάδα σου να μην δημιουργείται έλλειμα στα βασικά στοιχεία της αγωνιστικής ταυτότητάς της πρέπει εσύ ο προπονητής να επιλέγεις τους κατάλληλους συνδυασμούς ποδοσφαιριστών ώστε τελικά να αναδύονται από την ομάδα, με όποια σύνθεση, τα βασικά στοιχεία που θέλεις να έχει η ομάδα στο παιχνίδι της.

Ακούς λόγια σαν τα παραπάνω και νομίζεις ότι οι εκπαιδευτές περιγράφουν ένα ιδανικό, κλινικό περιβάλλον. Στην πραγματικότητα δεν θεωρητικολογούν, αλλά όντως περιγράφουν μια ιδανική κατάσταση: αυτή που δημιουργείται σήμερα στην Σίτι, στην Λίβερπουλ, στην Τσέλσι, στην Παρί, στην Μπάγερν, στην Παρί, δηλαδή στις διεκδικήτριες της Premier League και του Champions League. Μόνο τέτοιου μεγέθους ποδοσφαιρικές εταιρείες έχουν τους πόρους για να σχηματίζουν ρόστερ που να δίνει πραγματικά αυτό το προνόμιο στον προπονητή - να μπορεί να “ζει” χωρίς 4-5 βασικούς ποδοσφαιριστές και να απαιτεί από τον εαυτό του και από την ομάδα του να διατηρεί την αγωνιστική ταυτότητά της και να αποδίδει τα προσδοκόμενα όποιοι και αν λείπουν. Μπορεί να το απαιτεί, επειδή πράγματι έχει περισσότερους από 15 "βασικούς" σε ποιότητα και χαρακτηριστικά που τροφοδοτούν την ομάδα με τα στοιχεία που της είναι απαραίτητα για να μη χάνει την ταυτότητά της.

Όλα αυτά μου ήρθαν στο μυαλό αυτές τις μέρες που βλέπω τους προπονητές της Superleague να επιχειρούν να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις που δημιουργεί η “Ομικρον” και να προσπαθούν να παρουσιάσουν ομάδες με την ίδια αγωνιστική ταυτότητα που είχαν προτού τις χτυπήσει το κύμα αυτού του κορονοϊού. Άκουγα τον Ηρακλή Μεταξά να μιλά μετά το ΠΑΣ Γιάννινα - Ιωνικός για τις συνθήκες προετοιμασίας της ομάδας του, άκουγα τον Νίκο Νιόπλια να περιγράφει τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι προπονητές τώρα που προσπαθούν να σχηματίσουν ομάδα με το λειψό ρόστερ και σκεφτόμουν ότι η δουλειά που κάνουν σήμερα είναι ένα πολύτιμο μεταπτυχιακό στην προπονητική. Αν καταφέρουν να αντιμετωπίσουν αυτές τις προκλήσεις και να παρουσιάζουν ομάδα με αναλοίωτη ταυτότητα, θα έχουν γίνει καλύτεροι προπονητές. Η σημερινή κατάσταση τους δοκιμάζει σε όλα τα επίπεδα, και φυσικά προκαλεί την δημιουργικότητά τους.

Θα είναι πολύ διαφορετική η συνέχεια του πρωταθλήματος, εφόσον αυτό συνεχιστεί στη διάρκεια του προσεχούς διμήνου. Δεν θα είναι ίδιες οι ομάδες με αυτές που παρακολουθήσαμε στις πρώτες 15 αγωνιστικές. Γι’ αυτό και δίνω μεγάλη σημασία στην εκτίμηση που έκανε ο Νιόπλιας μετά το παιχνίδι του ΟΦΗ στην Τρίπολη απέναντι στον Αστέρα: μόνο τον πρώτο γνωρίζουμε, διότι η λογική λέει ότι δεν θα υπάρξει ομάδα που θα καταφέρει να μειώσει τόσο την απόσταση που να προβληματίσει τον Ολυμπιακό. Για όλα τα άλλα, δεν ξέρουμε ακόμη τίποτα. Η “Ομικρον” κάνει την Superleague 2022 πιο απρόβλεπτη από όσο ήταν στο 2021. Διότι οι ελληνικές ομάδες δεν έχουν το βάθος για να στηρίξουν προσδοκίες σαν αυτές που έχουν σήμερα οι κολλοσοί της ευρωπαϊκής βιομηχανίας του ποδοσφαίρου από τους προπονητές τους. Καμιά ομάδα δεν μπορεί να πείσει τον εαυτό της ότι δεν αλλοιώνεται η αγωνιστική ταυτότητα της όταν απουσιάζουν πέντε βασικοί ποδοσφαιριστές. Και φαίνεται ότι αυτή, με τις πολλές απουσίες, θα είναι για καιρό η νέα ρουτίνα στη δουλειά των προπονητών και των ομάδων.