Ευτυχώς κάποιος διάβασε το ματς σωστά!

• Τα σουτ
• Οι αποκρούσεις
• Οι νέοι
• Ο προπονητής

Ούτε θυμάμαι πόσο καιρό είχα να παρακολουθήσω ποδοσφαιρικό αγώνα του Παναθηναϊκού ολόκληρο. Είτε με έπιανε νύστα και αποκοιμιόμουν είτε μου δημιουργούσε εκνευρισμό το ποδόσφαιρο που έπαιζε (ή μάλλον το αντιποδόσφαιρο) οπότε άλλαζα κανάλι συστηματικά.

Κάθε πρεμιέρα είναι ενδιαφέρουσα γιατί γεννάει κάτι καινούργιο και μια που ήμουν μόνος στο σπίτι, «συνδέθηκα» με την Λεωφόρο Αλεξάνδρας για το ματς με τον Απόλλωνα. Πριν ο φωτεινός πίνακας δείξει 4-0, σκορ που αν κάποιος το έβλεπε εκ των υστέρων, θα υπέθετε βάσιμα μια κατά κράτος επικράτηση, έγινε κι ένα τελείως διαφορετικό παιχνίδι.

Η «Ελαφρά Ταξιαρχία» δεν κλείστηκε, πίεσε στα τρία τέταρτα του γηπέδου, ανάγκασε τον Παναθηναϊκό σε πολλά λάθη και τον Διούδη σε μεγάλη συμμετοχή στο παιχνίδι. Η μεσοαμυντική λειτουργία των Πρασίνων ήταν προβληματική και υστερούσε σε ταχύτητα και σωματικά προσόντα στις μονομαχίες. Όλα αυτά για 25 λεπτά περίπου. Μέχρι ο Ρούμπεν Πέρεθ να εκτοξεύσει το πρώτο σουτ, που μετά από κόντρα τράνταξε το δοκάρι.

Τα σουτ

Ο Παναθηναϊκός ειδικότερα αλλά και το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι σαν να έχουν τσακωθεί με τα εκτός περιοχής σουτ. Υπάρχουν περιπτώσεις που πραγματικά λες και προσπαθούν να μπουν με την μπάλα στα δίχτυα και χωρίς να έχω κρατήσει στατιστικά νομίζω ότι είναι πενιχρά τα νούμερα στις προσπάθειες για γκολ από θέση εκτός περιοχής. Κι όμως στο ματς του Παναθηναϊκού το Σάββατο, τα σουτ ήταν που ξεκλείδωσαν την ψυχολογία κι έπειτα τη νίκη. Το αρχικό δοκάρι δημιούργησε επιτέλους μια απειλή και το επόμενο σουτ που επιχείρησε ο Βιτάλ οδήγησε σε ασταθή απόκρουση και στο ριμπάουντ – γκολ του Μαουρίσιο. Η οβίδα του Αλεξανδρόπουλου για το 4-0 δεν έδωσε τη νίκη στο Τριφύλλι, έδωσε όμως θάρρος και ψυχολογία στον ίδιο κι ένα ραντεβού για το επόμενο ματς, που τώρα οι φίλοι του Παναθηναϊκού περιμένουν με άλλη διάθεση.

Οι αποκρούσεις

Πιθανώς κάποιοι περίμεναν τον Ιταλό νέο γκολκίπερ να ξεκινήσει κάτω από τα δοκάρια, κάποιοι μπορεί να ήθελαν να δουν τον Διούδη να ζορίζεται για να ξανακερδίσει τη θέση του. Γιατί όμως; Κρίνεται προβληματική η περσινή σεζόν του; Δεν ήταν στα περισσότερα παιχνίδια ο MVP πίσω από μια μεσοαμυντική γραμμή που έδινε πρώτες, δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες στον αντίπαλο; Ασφαλώς χρειαζόταν κι άλλον ενδεκαδάτο τερματοφύλακα ο Παναθηναϊκός, θα άξιζε όμως στον Σωκράτη Διούδη να μην ξεκινήσει ως βασικός στο φετινό πρωτάθλημα;

Οι νέοι

Παίκτης σαν τον Ρούμπεν Πέρεθ, με την καριέρα και τις παραστάσεις του δεν νομίζω ότι γίνεται να μην «διαβάσει» σωστά το ελληνικό πρωτάθλημα, αυτό όμως δεν θα τον κάνει πιο γρήγορο. Παίκτης σαν τον Βιτάλ δεν γίνεται να μην ξέρει ποδόσφαιρο (ούτε θυμάμαι από πότε έχω να δω κλειστή ντρίπλα στο χορτάρι της Λεωφόρου) αλλά θα έχει ενδιαφέρον το πως θα αντιδράσει σε σκληρά μαρκαρίσματα, στον πρώτο τραυματισμό, στο πρώτο κακό του ματς. Παίκτης σαν τον Σάρλια δεν γεννά υποσχέσεις ασφάλειας περισσότερες από τον Πούγγουρα κι απορώ γιατί έπρεπε να αποκτηθεί ένας ακόμα ξένος ποδοσφαιριστής δεύτερης γραμμής. Μακάρι να κάνω τόσο λάθος. Ο Κώτσιρας λίγο με μπέρδεψε για να είμαι ειλικρινής. Ενώ είδα πολύ καλές πρωτοβουλίες μεσοεπιθετικά, δέχθηκε πολλές ολοκληρωμένες επιθέσεις από την πλευρά του. Αυτό δεν είναι όμως το πρώτο μέλημα ενός πλάγιου μπακ; Να μην επιτρέπει να ολοκληρώνονται οι ενέργειες των εξτρέμ του αντιπάλου;

Ο προπονητής

Νιώθω πολύ πιο αισιόδοξος για τη σεζόν του Παναθηναϊκού μετά τις δηλώσεις του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Πράγματι το ματς κρίθηκε στις λεπτομέρειες, όντως θα μπορούσε να γίνει ροντέο, αν σκόραρε πρώτος ο Απόλλωνας, χρειάζεται πολλή δουλειά μεσοεπιθετικά και πολλή τύχη για να μην στερηθεί παίκτες όπως ο Σένκεφελντ, ο Κουρμπέλης, ο Πέρεθ και ο Βέλεθ για πολλές αγωνιστικές. Οι λύσεις που διαθέτει είναι περισσότερες από πέρσι αλλά πολύ συγκεκριμένες σε ό,τι αφορά στην αμυντική λειτουργία.

Το μεγαλύτερο όφελος; Εκτός από τους απολύτως απαραίτητους τρεις βαθμούς και την επιστροφή της τύχης στην οποία βασίστηκαν πολλές πράσινες επιτυχίες του παρελθόντος, ως μεγαλύτερο κέρδος βλέπω τη διάθεση να έρθει το επόμενο παιχνίδι. Προσωπικά είχα να το νιώσω από την εποχή της συνύπαρξης Σεμπάστιαν Λέτο και Κλέιτον Σίλβα υπό τις οδηγίες του Φερέιρα.

Αλλά να είμαστε έτοιμοι για ένα πολύ δύσκολο ματς με τον ΠΑΣ, μια πολύ έξυπνη τακτικά ομάδα που μάλλον θα επιλέξει άλλο στυλ κλείνοντας χώρους πίσω και χτυπώντας σε αργές επιστροφές του Παναθηναϊκού. Μετά το χθεσινό πάθημα του ΠΑΟΚ σίγουρα δεν δικαιολογείται να πιαστεί ο Παναθηναϊκός αδιάβαστος. Θυμίζω τις τρεις περσινές διαδοχικές οδυνηρές ήττες.

Υ.Γ. Την φωνή του Γιάννη Ματζουράνη που σίγησε, την είχα ακούσει περισσότερες φορές έξω από τα χειρουργεία του Ευαγγελισμού όπου εργαζόταν για να καλέσει συγγενείς που έπρεπε να ενημερωθούν από χειρουργούς. Η φωνή του ήταν και η ψυχή του. Δυνατή, παθιασμένη και ειλικρινής. Διάβασα πολλούς συγκινητικούς αποχαιρετισμούς στην φωνή του Εθνικάρα, όμως όλες αυτές τις φωνές το ελληνικό ποδόσφαιρο τις έχει προ πολλού εξορίσει ως ανεπιθύμητες από τα γήπεδα. Ας θρηνήσουμε καλύτερα για τις υγιείς φωνές αυτών που δεν μπορούν να ακουστούν παρά για έναν πλήρη ημερών ευτυχισμένο Φίλαθλο.