Μουντιάλ 2022: Κύριε Γιάννη, Πελέ δεν είναι, αλλά κάτι… σκαμπάζει και αυτός ο Μέσι

• Άλλο ο Πελέ, άλλο ο Μέσι
• Ανταγωνιστική με κάθε αντίπαλο

Μια συνηθισμένη μέρα στο γραφείο. Συνηθισμένη; Δεν αποδείχθηκε τέτοια. Χτυπάει το τηλέφωνο και στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ακούω την πιο χαρακτηριστική φωνή στην ιστορία της αθλητικής δημοσιογραφίας.

«Γιάννης Διακογιάννης στο τηλέφωνο». Παγώνω, γιατί καταλαβαίνω ότι όντως είναι αυτός. «Τι γκάφα έκανα;» αναρωτήθηκα από μέσα μου, μετά τις εκατέρωθεν καλησπέρες. Πάντα ευγενικός, μου εξηγεί ποια είναι και έκτοτε δεν την ξαναέκανα. Και έχουν περάσει καμιά 20αριά χρόνια.

«Δεν επιτρέπεται εσύ (σ.σ. ποιος είμαι εγώ;) να γράφεις Ντεσάμπ ε; Ντεσάν είναι, Ντεσάν» μου εξηγεί η γλυκιά φωνή στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής. Είχε πάντα την εμμονή με τη σωστή προφορά των ονομάτων ο κύριος Γιάννης, αλλά όταν αφορούσαν την αγαπημένη του Γαλλία, ο βαθμός αυτής μεγάλωνε… επικίνδυνα.

Ο Ντεσάμπ που είναι Ντεσάν ήταν τότε ο αρχηγός της Εθνικής Γαλλίας, με την οποία σήκωσε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο που πήρε και ως προπονητής και θέλει να το επαναλάβει και πάλι από την άκρη του πάγκου.

Ο μοναδικός που μπορεί να τον σταματήσει, αν δεν το κάνει απόψε (χλωμό…) το Μαρόκο; Ένας ιδιοφυής κοντούλης, που στα 35 του χρόνια τρέχει όσο χρειάζεται, δεν εκβιάζει προσπάθειες, αλλά μπορεί με μια κίνηση, μια πάσα, να φέρει τα πάνω – κάτω.

Το έκανε στον προημιτελικό με την Ολλανδία και την ασύλληπτη κάθετη πάσα στον Ναουέλ Μολίνα, για να ανοίξει τον δρόμο προς την τετράδα. Το επανέλαβε στον ημιτελικό με την Κροατία, χορεύοντας τον κορυφαίο στόπερ του Μουντιάλ (Γιόσκο Γκβάρντιολ), για να σφραγίσει το εισιτήριο για τον τελικό.

Άλλο ο Πελέ, άλλο ο Μέσι

Ο Λιονέλ Μέσι δεν είναι Πελέ, τον οποίο λάτρευε ο κύριος Γιάννης. Μου είχε μιλήσει επανειλημμένως με θαυμασμό για το Μαύρο Διαμάντι, τον οποίο έζησε στα (ασύλληπτα) μεγαλεία του και ήταν καλοί φίλοι.

Εκτιμούσε ιδιαιτέρως την διάρκειά του, το μεγάλο του συν σε σχέση με έναν άλλο καλλιτέχνη της μπάλας όπως ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Ο Μέσι, βεβαίως, από διάρκεια άλλο τίποτα, έστω και αν σε επίπεδο Μουντιάλ δεν έχει κατακτήσει κανένα.

Την Κυριακή (18/12, 17:00) έχει την τελευταία του ευκαιρία, όπως άλλωστε επιβεβαίωσε και ο ίδιος, ξεκαθαρίζοντας ότι αυτό θα είναι και το τελευταίο του ματς στην κορυφαία διοργάνωση του πλανήτη σε επίπεδο εθνικών ομάδων.

Και σε ένα Μουντιάλ γεμάτο σκιές, έστω και αν οργανωτικά ήταν άρτιο και από πλευράς θεάματος και αγωνίας καθόλου κακό, το ιδανικό φινάλε θα ήταν αυτός ο τεράστιος ποδοσφαιριστής να σηκώσει, ως αρχηγός, το Άγιο Δισκοπότηρο του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.

Είναι πιο ώριμος από ποτέ. Και δεν τρέχει γιατί δεν μπορεί αλλά και γιατί δεν χρειάζεται. Όπως έλεγε, άλλωστε, στους ποδοσφαιριστές του ο μεγάλος Γιόχαν Κρόιφ, «η μπάλα είναι αυτή που πρέπει να τρέχει, όχι εσείς».

Και, σαν να μην έφτανε που κάνει λίγα και (πάρα πολύ) καλά, έχει παρτενέρ που τον βοηθούν με την βρώμικη δουλειά: Ο σταθερός Εμιλιάνο Μαρτίνες κάτω από τα δοκάρια, ο συγκλονιστικός Νικολάς Οταμέντι στο κέντρο της άμυνας, ο γεμάτος ενέργεια Έντσο Φερνάντες στη μεσαία γραμμή και, βεβαίως, ο Χουλιάν Άλβαρες στο πλευρό του στην επιθετική γραμμή.

Τις τελευταίες ώρες, έχει γίνει viral στο Διαδίκτυο μια φωτογραφία του νυν επιθετικού της Μάντσεστερ Σίτι όταν ήταν έντεκα ετών, με φίλους στο πλευρό του και τον Μέσι στο βάθος, όταν ως (πιο) πιτσιρικάς έτρεχε στα ξενοδοχεία όπου κατέλυε η Εθνική Αργεντινής, ελπίζοντας να βγάλει φωτογραφία με το μεγάλο του ίνδαλμα.

2011: Julián Álvarez se sacó una foto con su ídolo Lionel Messi

2022: Julián Álvarez y Lionel Messi marcaron goles en el triunfo de la Selección Argentina y clasificaron a la final del Mundial de Qatar. pic.twitter.com/eMUFthEqmc

— Javier Panzardo (@Javier_Panzardo) December 14, 2022

Το 2011 χαμογελούσε μπροστά του, το 2022 χαμογελάει δίπλα του, όντας ένας εξαιρετικός συνεργάτης στο χτίσιμο του ονείρου για μια Αργεντινή που ανέβασε σταδιακά και σημαντικά την απόδοσή της, με το πέρας των αγώνων.

Γνώρισε ήττα – σοκ από την Σαουδική Αραβία στην πρεμιέρα, παρ’ ότι δεν της άξιζε. Νίκησε με πάρα πολύ άγχος το Μεξικό, άρχισε να λύνεται με την Πολωνία, έδειξε χαρακτήρα με Αυστραλία και Ολλανδία, νίκησε με εμφατικό τρόπο την (κακή και πολύ ριψοκίνδυνη) Κροατία.

Ανταγωνιστική με κάθε αντίπαλο

Πλέον έφτασε με το σπαθί της στον τελικό. Και, ανεξαρτήτως ποιος θα είναι ο αντίπαλος, φρονώ ότι θα είναι πλήρως ανταγωνιστική, κάτι που δεν πίστευα για πιθανό αντάμωμα με την Γαλλία, στο ξεκίνημα τουλάχιστον του τουρνουά.

Ο Λιονέλ Σκαλόνι, παρά την απειρία του, αποδεικνύεται ιδανικός οδηγός γι’ αυτή την ομάδα, έδειξε ευελιξία καθιερώνοντας Έντσο Φερνάντες και Χουλιάν Άλβαρες στην ενδεκάδα αντί άλλων λύσεων που δεν ανταποκρίθηκαν (βλέπε Πάπου Γκόμες και Λαουτάρο Μαρτίνες) και θα είναι έτοιμος και για τον τελικό.

Η παρέα του Κιλιάν Μπαπέ, εφόσον ξεπεράσει το σκληρό εμπόδιο του Μαρόκου, θα είναι κατ’ εμέ το φαβορί του κυριακάτικου τελικού. Αυτή η Αργεντινή, όμως, και με την στήριξη των απίθανων φιλάθλων της που κατακλύζουν τις εξέδρες σε κάθε ματς, έχει πολλά να πει στο τελευταίο ματς του Λιονέλ Μέσι στη διοργάνωση.

Κύριε Γιάννη, αν με διαβάζετε από εκεί ψηλά, να ξέρετε ότι συμφωνώ ότι ο Μέσι δεν είναι Πελέ, ούτε ενδεχομένως Μαραντόνα. (Προσ)εύχομαι, όμως, να πάρει αυτό που του αξίζει το απόγευμα της Κυριακής. Ο Μπαπέ των αγαπημένων σας Μπλε (και ουχί Τρικολόρ...) είναι 23 ακόμα και έχει ήδη πάρει ένα, μπορεί να διεκδικήσει τα επόμενα…

Υ. Γ. : Βλέπεις τον 37χρονο Λούκα Μόντριτς να τρέχει σαν 18άρης, να καταπίνει χιλιόμετρα σαν να μην υπάρχει αύριο και θλίβεσαι με εκπροσώπους της νέας γενιάς, ανεξαρτήτως κλάδου, που έχουν μόνιμα στο στόμα τους τη λέξη «βαριέμαι». Πότε πρόλαβες να βαρεθείς βρε άνθρωπε;