Η τριλογία ξεκίνησε σε μαυρόασπρο φόντο

Το πρώτο σκέλος αυτής της… τριλογίας ανάμεσα σε ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκό ολοκληρώθηκε με τον ΠΑΟΚ να έχει πάρει μία νίκη με καθαρό σκορ, ένα προβάδισμα πρόκρισης για τα ημιτελικά του θεσμού και φυσικά, την ψυχολογία με το μέρος του ενόψει των δύο επόμενων αναμετρήσεων.

Όλα αυτά συνέβησαν διότι ο ΠΑΟΚ, πρώτον αποδείχτηκε ότι οι παίκτες του είχαν μεγαλύτερη ενέργεια και περισσότερες δυνάμεις από τους αντίστοιχους του Παναθηναϊκού και δεύτερον διότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει λύσεις από τον πάγκο και έχει αυτή τη στιγμή μικρότερο βάθος στο ρόστερ του από τον ΠΑΟΚ.

Οσο ο Παναθηναϊκός είχε δυνάμεις και δεν χρειάζονταν λύσεις από τον πάγκο του, στο πρώτο ημίχρονο δηλαδή, ήταν απολύτως ανταγωνιστικός και η αναμέτρηση ήταν ένα αληθινό ντέρμπι. Όταν οι δυνάμεις του Παναθηναϊκού τέλειωσαν και χρειάστηκε ποδοσφαιριστές από τον πάγκο, η πλάστιγγα έγειρε εμφανέστατα υπέρ του ΠΑΟΚ.

Ο Λουτσέσκου αξίζει να πάρει τα εύσημα για τον τρόπο με τον οποίο δουλεύει τον ΠΑΟΚ. Εχει επιλέξει τον δύσκολο δρόμο του ρίσκου και όχι αυτόν της ασφάλειας, παρά το γεγονός ότι του λείπουν αρκετά βασικά εργαλεία. Το να παίζεις 90 λεπτά απέναντι στον Παναθηναϊκό του Γιοβάνοβιτς, την άμυνα τόσο ψηλά και με ακραίους οπισθοφύλακες τον Σοάρες και τον Σάστρε που δεν σκίζουν με τις επιστροφές τους, είναι ασφαλώς ρίσκο. Ο Λουτσέσκου όμως δεν αρνείται να το πάρει, γιατί έτσι εκπαιδεύει την ομάδα του όλη την σεζόν και δεν το αλλάζει ούτε με βάση τον αντίπαλο, ούτε με βάση τις απουσίες της ομάδας του.

Ο ΠΑΟΚ βγήκε στο γήπεδο για να κυριαρχήσει, ανέβασε την άμυνα ψηλά προκειμένου να έχει κοντά τις γραμμές του και να μπορεί να φτάνει την πίεση και το πρέσινγκ μέχρι τον Λοντίγκιν. Δεν το άλλαξε ποτέ, και δεν τρόμαξε ούτε σε εκείνο το διάστημα των 20 -25 λεπτών (στο μέσο του πρώτου ημιχρόνου), όταν ο Παναθηναϊκός (ο Ιβάν έτσι κι’ αλλιώς σ' αυτό είχε στοχεύσει), έβγαζε συνεχώς παίκτες στην πλάτη των δύο ακραίων μπακ του ΠΑΟΚ (κυρίως στον Σοάρες) και επέμεινε στον τρόπο παιχνιδιού του.

Ενας τρόπος που δικαιώθηκε απόλυτα στο δεύτερο ημίχρονο. Από αυτή την αφόρητη πίεση ψηλά ήρθε το πρώτο γκολ του ΠΑΟΚ με το λάθος του Βαγιαννίδη και το γκολ του Μπράντον. Παρεμπιπτόντως είναι «έγκλημα» το… ανάθεμα να πέφτει πάνω σε αυτό το παιδί, για ένα λάθος. Ο ίδιος ο Βαγιαννίδης θα πρέπει να το αφήσει πίσω του και να μην ασχοληθεί. Κι’ αν θέλετε την άποψη μου, κανένα ζήτημα δεν υπάρχει γι’ αυτό το λάθος, συμβαίνει σε όλους αυτό το λάθος. Το μεγάλο πρόβλημα ήταν ότι αυτό το λάθος τον μικρό τον πήρε μαζί του σε όλο το υπόλοιπο ματς. Αυτό είναι που πρέπει να δουλέψει ο Βαγιαννίδης, το πώς θα μάθει να ζει με τα λάθη του και να τα ξεπερνά αμέσως. Όχι το πώς δεν θα ξανακάνει σφάλμα. Η εμφάνισή του, μέχρι το σημείο που έδωσε την μπάλα στον Μπράντον, ήταν όπως και στα Γιάννενα εξαιρετική και το μεγαλύτερο αγκάθι στα πλευρά του ΠΑΟΚ σε όλο το πρώτο ημίχρονο, ήταν αυτός και τα ανεβάσματά του.

Επιστρέφοντας όμως στον ΠΑΟΚ και στο ρίσκο του Λουτσέσκου που δικαιώθηκε, οφείλω να σημειώσω ότι δεν ξέρω αν είναι και η πλέον ενδεδειγμένη επιλογή για τη Λεωφόρο. Εκεί το ματς θα είναι διαφορετικό και την ορμή στο χορτάρι θα την βγάλει ο Παναθηναϊκός. Στο πρώτο παιχνίδι η Τούμπα έπαιξε το ρόλο της, γιατί το κοινό βοήθησε την ομάδα να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο την ορμή της και φυσικά έκανε τον Παναθηναϊκό μετά το 1-0 να μοιάζει αρκετά πελαγωμένος… Στην Λεωφόρο αυτή την βοήθεια θα την έχει ο Παναθηναϊκός και όχι ο ΠΑΟΚ…

Οσο για το βάθος στο ρόστερ νομίζω ότι ήταν σαφές στο δεύτερο ημίχρονο, πως ο Παναθηναϊκός από την ώρα που το ματς πήρε το δρόμο του ΠΑΟΚ, δεν είχε τίποτα για να αλλάξει την κατεύθυνση. Να πιστεύεις ότι μπορείς με εξτρέμ τον Βαγιανίδη και τον Χουάνκαρ και με φορ τον Βέρμπιτς ή τον Καμπετσή να γυρίσεις ματς στην Τούμπα είναι ουτοπικό. Αντίθετα ο ΠΑΟΚ είχε να ρίξει πάνω στην ορμή του στο ματς τον Ολιβέιρα και τον Τάισον, που έφτιαξαν και έβαλαν το δεύτερο γκολ, τον Σβαμπ, ο οποίος στο δεύτερο ημίχρονο ήταν ο καλύτερος παίκτης του γηπέδου, αλλά και τους Βιεϊρίνια, Μπίσεσβαρ. Ο Παναθηναϊκός έχανε και προσπαθούσε να γυρίσει το ματς βάζοντας αμυντικούς (Κώτσιρας, Πούχατς), αμυντικό χαφ (Τσόκαϊ) και σέντερ φορ που είχε να παίξει επίσημο ματς από το καλοκαίρι και τον αγώνα με την Σλάβια (Καμπετσής).

Νομίζω καταλαβαίνει ο καθένας γιατί στο δεύτερο ημίχρονο υπήρχε επί της ουσίας μία ομάδα στο χορτάρι και γιατί ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε να αντιδράσει ποτέ…