Όλα τα κακά της μοίρας του

• Οι αδυναμίες βγήκαν από την ίδια μήτρα
• Ο Φαμπιάνο άλλαξε την άμυνα
• Το ρόστερ ήταν ελλιπές
• Όφειλε να είχε πάρει φορ

Στην πραγματικότητα, κατάρα θέλουμε εμείς να λέμε καθώς οι… επαναλαμβανόμενες συμπτώσεις εμπεριέχουν και ζήτημα ικανότητας. Είναι κουραστικό και εξόχως ενοχλητικό να γράφεις για άδικους αποκλεισμούς αντί για περήφανες προκρίσεις, αλλά αυτό προσφέρει η τελευταία τριετία. Λες και συναντιούνται όλα τα κακά της μοίρας αυτής της ομάδας. Από τη Μόλντε του 2019, στη χθεσινή ψυχρολουσία με την Αστάνα, μεσολάβησαν φυσικά οι αγώνες του Κυπέλλου. Κι έτσι αυτή δεν μπορεί να ανασάνει, να βάλει μια βάση πιο ισχυρή από αυτή που κατάφερε στην τελευταία τριετία. Γιατί βάση έχει αποκτήσει, βήματα προόδου έχει κάνει αλλά όταν πλησιάζει στη ζώνη της καθιέρωσης πάντα κάτι συμβαίνει και δεν μετουσιώνει την προσπάθεια της.

Αυτό έγινε (και) χθες. Ο αποκλεισμός έχει δύο αναγνώσεις. Στη μία πλευρά της ζυγαριάς ακουμπάει μια τρομερή προσπάθεια των υπαρχόντων ή μάλλον, αυτών στους οποίους πραγματικά υπολογίζει ο Άκης Μάντζιος. Μια ποδοσφαιρική κυριαρχία, η αυταπάρνηση αυτών που άρχισαν το παιχνίδι, ακόμη και στα τελειώματα όταν τα αποθέματα ενέργειας ήταν ελάχιστα και έπαιρναν 5-6 ανάσες πριν από ένα σπριντ. Το επίπεδο φυσικής κατάστασης των παικτών που ξεκίνησαν στο παιχνίδι ήταν εξωπραγματικό για τα δεδομένα της εποχής, πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που είχαν να διαχειριστούν και την αφόρητη ζέστη. Και την κακή διαιτησία του Ιταλού διαιτητή ο οποίος ξεκάθαρα έπαιξε Αστάνα. Δεν είναι αυτή η αιτία του αποκλεισμού, ήταν όμως ένας παράγοντας του παιχνιδιού. Από το πισώπλατο χτύπημα στον Μάνο στο ξεκίνημα του αγώνα, την πρώτη κίτρινη κάρτα, την υπερβολική ανοχή στις καθυστερήσεις έως την επίμαχη φάση του Μπερτόγλιο.

Οι αδυναμίες βγήκαν από την ίδια μήτρα

Μόνο που στον επαγγελματικό αθλητισμό η προσπάθεια δεν είναι πάντα αρκετή. Χρειάζεται ουσία, αποτελεσματικότητα, ένας κυνισμός με την αθλητική έννοια. Οι αδυναμίες που παρουσίασε ο Άρης με την Αστάνα βγήκαν από την ίδια (περσινή) μήτρα. Μια ομάδα με τρομερή αδυναμία στο γκολ η οποία βασίστηκε περισσότερο στην ικανότητα που απέκτησε στις στημένες μπάλες παρόντος του Φαμπιάνο. Η στατιστική υπηρεσία κατέγραψε 40 τελικές προσπάθειες. Ακόμη κι αν συμφωνήσουμε ότι οι ευκαιρίες για γκολ ήταν 10-12, τα μόλις δύο τέρματα που πέτυχαν οι «κίτρινοι» στοιχειοθετούν κάκιστο απολογισμό. Αυτή η επίδοση δεν είναι προϊόν τύχης και αδικίας, αλλά ικανότητας. Ήταν ένα πρόβλημα που ένιωσε ο Άρης από την περασμένη αγωνιστική περίοδο καθώς διαθέτει δημιουργικούς, πεισματάρηδες, ομαδικούς και αξιόπιστους παίκτες για την εκτέλεση του τακτικού πλάνου. Κανείς τους δεν είναι αξιόπιστος στο γκολ. Ο Άρης όφειλε να είχε ξεκινήσει την ενίσχυσή του από αυτόν τον τομέα. Δεν το έκανε και το τίμημα είναι βαρύ.

Ο Φαμπιάνο άλλαξε την άμυνα

Αυτό αποδείχθηκε μέσα από την καταλυτική παρουσία του Φαμπιάνο. Υπόθεση εργασίας, θαρρώ όμως ότι παρόντος του Βραζιλιάνου η εξέλιξη του πρώτου αγώνα στο Καζακστάν θα είχε διαφορετική εξέλιξη καθώς ήταν τρομερός κουμανταδόρος στην άμυνα. Κι έχει σημασία να αναφερθεί γιατί η πρόκριση κατά 60%-70% χάθηκε στον πρώτο αγώνα. Ήρεμος κι έξυπνος παίκτης, με αντίληψη του χώρου αλλά και του παιχνιδιού με… όσο πρέπει κουβάλημα μπάλας και καίριες αμυντικές αντιδράσεις. Κυρίως όμως, έδωσε αξία στα στημένα που κερδίζει ο Άρης. Πέρυσι απλά περιμέναμε να περάσουν, φέτος το βλέμμα επικεντρώνει στις κινήσεις του Βραζιλιάνου. Εν τέλει, η αγωνιστική παρουσία του έδειξε πόσο μεγάλο ήταν το κενό στο κέντρο της άμυνας στον πρώτο αγώνα.

Το ρόστερ ήταν ελλιπές

Αυτή η διαπίστωση ακουμπάει στη άλλη πλευρά της ζυγαριάς που αναφέραμε παραπάνω. Ενδεχομένως στον Άρη να πίστεψαν ότι με το υπάρχον ρόστερ θα προκρίνονταν έναντι της Αστανα, σίγουρα όμως δεν είχε την επάρκεια που χρειαζόταν. Με πάσα ειλικρίνεια κι εγώ αναρωτιόμουν, στη διάρκεια του αγώνα, για τη διαχείριση του παιχνιδιού από τον Άκη Μάντζιο. Γιατί απέφευγε να προχωρήσει σε αλλαγές. Οι απαντήσεις ήρθαν στην παράταση. Μετά από 2-3 σπριντ, ο Μπρούνο δυσκολευόταν να πάρει ανάσες. Ο Χαΐροβιτς αν και φρέσκος έδωσε την τελευταία (και οδυνηρή) στημένη μπάλα στην Αστάνα σε μία φάση που δεν χρειαζόταν. Ο Γκάνεα ξεκάθαρα έχει χάσει την εμπιστοσύνη του, ενώ ο Κώστας Μήτρογλου δεν προβλεπόταν να εκτελέσει ούτε πέναλτι. Ο δε Ματέο Γκαρσία στο πρώτο λεπτό παρουσία του πήγε να εκμαιεύσει πέναλτι, δείχνοντας ότι ακόμη δεν έχει αντιληφθεί τον ρόλο που θα έπρεπε να είχε σ’ αυτή την ομάδα, εκτός κι αν με την αντίδρασή του έδειξε ότι δεν μπορεί να τον αναλάβει.

Όφειλε να είχε πάρει φορ

Ο Άρης άργησε πολύ να ενισχυθεί. Δεν τίθεται θέμα έλλειψης σχεδιασμού γιατί αυτός υπήρχε όπως και ξεκάθαροι στόχοι. Λειτούργησε όμως σαν έναν αναποφάσιστο νέο στο νυφοπάζαρο. Εκεί που περπατά βλέπει κάτι καλύτερο, πιο όμορφο από αυτό που είχε δει νωρίτερα και αλλάζει στόχους. Προσδοκώντας στο καλύτερο και ποιοτικότερο χάνει στόχους, προσανατολισμό και χρόνο. Έτσι φτάσαμε στις 30 Ιουλίου και δεν κάλυψε καμία από τις δύο βασικές αγωνιστικές αδυναμίες του. Παραμένει σε διαπραγματεύσεις για την έλευση φορ, ενώ ο Λούμορ είναι η επιλογή για το αριστερό άκρο της άμυνας. Αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι τόσο εύκολο να έχεις ήδη «φορτώσει» 900.000 ευρώ για τη θέση του φορ αλλά οφείλεις να είσαι ρεαλιστής γιατί ο ένας φορ δεν έχει την εμπιστοσύνη του προπονητή και ο άλλος (σ. σ. Λόπεθ) είναι τραυματίας. Είναι κρίμα για σένα, για την προσπάθειά σου. Αδικείς τον εαυτό σου.

Εν τέλει, για τα προκριματικά του Conference League ο Άρης χρειαζόταν δύο κινήσεις και δεν είχε ανάγκη κανέναν Χαΐροβιτς. Έναν φορ κι έναν αριστερό μπακ και φυσικά στόπερ από τη στιγμή που παραχωρήθηκε ο Λίντσεϊ Ροζ. Μαζί με την περσινή μαγιά, δεν θα είχε το παραμικρό πρόβλημα απέναντι σ’ αυτή την Αστάνα. Με τις κινήσεις ενίσχυσης που θα γίνουν προφανώς θα εμφανιστεί πιο ισχυρός, ωστόσο χάθηκε μια ακόμη ευρωπαϊκή χρονιά, η δυνατότητα αγωνιστικής καθιέρωσης αλλά και εισροής στα ταμεία κάποιων εκατομμυρίων ευρώ.

Υγ: Η στεναχώρια παράγει ισχυρές εικόνες. Σαν αυτή του Άκη Μάντζιου, της συγκέντρωσης όλων στο κέντρο του γηπέδου, της ομιλίας και της προτροπής για ένα «ευχαριστώ», ίσως κι ένα συγνώμη προς τον κόσμο. Όπως η αντίδραση του τελευταίου με το θερμό χειροκρότημα πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.