Έχω ήδη ομάδα στον τελικό του Euro, εσείς;

Το παραδέχομαι, κατά καιρούς έχω υπάρξει «pechofrio» (πετσοφρίο). Είναι μια έκφραση που χρησιμοποιούν στη Νότιο Αμερική, κυριολεκτικά μεταφράζεται ως «κρύο στήθος» και σημαίνει «λιγόψυχος».

Κατά καιρούς, λοιπόν, για να μην ζήσω την αγωνία ενός 90λεπτου στην προσπάθεια μιας αγαπημένης ομάδας μου, έχω φτάσει στο σημείο να πάω σινεμά για να μην δω το ματς (!). Αστείο έως τραγικό θα πείτε, αλλά ναι, το έχω κάνει (και) αυτό.

Υπήρξαν, βεβαίως, και περιπτώσεις όπου οπλίστηκα με θάρρος (σιγά ρε μεγάλε…) και είδα όχι μόνο τα 90 λεπτά, αλλά τα 120 και τα πέναλτι. Αυτό το «θαύμα» συνέβη το καλοκαίρι του 2008, στον προημιτελικό του Euro μεταξύ της Ισπανίας και της Ιταλίας.

Εκείνο το βράδυ, οι Φούριας Ρόχας απέκλεισαν στα πέναλτι την παγκόσμια πρωταθλήτρια Σκουάντρα Ατζούρα, αποτίναξαν την στάμπα του «λούζερ» που δικαίως τους ακολουθούσε για δεκαετίες και, για μια τετραετία, σάρωσαν τα πάντα στο διάβα τους (Euro – Μουντιάλ – Euro).

Είχα μόλις επιστρέψει από την Αυστρία όπου ήμουν απεσταλμένος της εφημερίδας μου για να καλύψω την (αποτυχημένη) προσπάθεια της Εθνικής Ελλάδας και, με δικά μου έξοδα (άλλες εποχές τότε…), αποφάσισα να κλείσω αεροπορικά εισιτήρια – ξενοδοχείο για να επιστρέψω για ημιτελικά και τελικό.

Εκείνη η σπουδαία Ισπανία δεν με διέψευσε, κατέκτησε με εμφατικό τρόπο το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα (μην στέκεστε στο 1-0 επί της Γερμανίας στον τελικό) και μπήκε σε μια άλλη εποχή με τελείως διαφορετική δυναμική, η οποία επιβεβαιώθηκε και το βράδυ της Παρασκευής (02/07).

Μετά τη νίκη – θρίλερ επί της Κροατίας, η ομάδα του Λουίς Ενρίκε φλέρταρε με το «κάζο» και κόντρα στην Ελβετία, αλλά εντέλει πήρε την πρόκριση, χάρη σε έναν τερματοφύλακα (Ουνάι Σιμόν) που είχε ακούσει τα… ανήκουστα τις προηγούμενες ημέρες και δεν είχε (δεν έχει ακόμα) την πλήρη εμπιστοσύνη Τύπου και κοινής γνώμης στην Ισπανία.

Η τωρινή ομάδα δεν έχει καμία, μα απολύτως καμία σχέση με την παρέα των Κασίγιας, Πουγιόλ, Τσάβι, Ινιέστα, Βίγια και πάει λέγοντας. Στην άμυνα είναι ευάλωτη και τα στόπερ ενίοτε… κουτουλάνε, όταν δέχεται πίεση τα βρίσκει σκούρα και στην επίθεση, αν τις κλείσεις καλά τους διαδρόμους, επιδίδεται σε ένα ατέρμονο και αναποτελεσματικό γύρω γύρω (όχι «τίκι τάκα», αυτό ήταν άλλο).

Και όμως, ακόμα και έτσι κατάφερε να βρεθεί στα ημιτελικά του Euro, όπου αξίζει να σημειωθεί ότι δεν έχει χάσει ΠΟΤΕ. Για όλα, βεβαίως, υπάρχει η πρώτη φορά και, ενόψει της μεσογειακής μονομαχίας της Τρίτης στο «Γουέμπλεϊ» (06/07, 22:00), είναι το αουτσάιντερ, χωρίς καμία αμφιβολία.

Γιατί; Επειδή απέναντί της θα βρει την ομάδα που έχει δείξει το πιο σταθερά καλό πρόσωπο στην διοργάνωση, μαζί με την Δανία (μετά, εννοείται, το σοκ της πρεμιέρας με τον Κρίστιαν Έρικσεν).

Αυτή η Ιταλία δεν φείδεται προσπάθειας, διάθεσης για δημιουργικό ποδόσφαιρο, το οποίο συνδυάζει με μια φανταστική τριάδα στην μεσαία γραμμή (Μπαρέλα – Ζορζίνιο – Βεράτι), η οποία δίνει ισορροπία, πιέζει, κλέβει, τρέχει και, όπως είδαμε και στη νίκη επί του Βελγίου, σκοράρει κιόλας (Νικολό Μπαρέλα, είσαι μεγάλη παικτάρα).

Αυτή τη στιγμή, καθαρά αγωνιστικά μιλώντας, δεν βλέπω πως μπορεί αυτή η Ισπανία να αποκλείσει αυτή την Ιταλία. Βάσει αριθμών, τρέχει τα περισσότερα χιλιόμετρα, έχει αντέξει υποδειγματικά δύο παρατάσεις, αλλά δεν έχει δεχθεί σοβαρή πίεση από κανέναν αντίπαλο. Και, όταν αυτό έγινε για λίγα λεπτά, δέχθηκε δύο μαζεμένα γκολ από την Κροατία.

Είμαι Ισπανός και θα ήθελα να δω τη χώρα μου σε έναν ακόμα τελικό, αλλά σε αυτή την γωνιά έχω επισημάνει στο (πρόσφατο) παρελθόν τον θαυμασμό μου για την Ιταλία, το γεγονός ότι πλέον χαίρεσαι να την βλέπεις και δεν… σιχτιρίζεις και, με την άδειά σας, θεωρώ πως έχω ήδη ομάδα στον τελικό του φετινού Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος

Δεν αποκλείω, μάλιστα, να έχω και δεύτερη! Ξέρω, πλεονεκτώ, αλλά δηλώνω «Λοθάνοσεν» για την αξιοθαύμαστη πορεία της Δανίας που βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού και έφτασε στην οκτάδα με δύο διαδοχικές τεσσάρες.

Η Τσεχία είναι «μπετόν» στην άμυνα, ο Γιάροσλαβ Σίλχαβι δεν θέλει να την… πατήσει όπως το 2004 με την Ελλάδα (ήταν βοηθός του τότε προπονητή, Κάρελ Μπρίκνερ), αλλά η δυναμική των Δανών θεωρώ πως τους δίνει ένα (πολύτιμο) «κλικ» για να βρεθούν στην τετράδα.

Αντίπαλος, λογικά, η Αγγλία. Τα Τρία Λιοντάρια ξεπέρασαν με πειστικό τρόπο την Γερμανία (παρά την απίστευτη ευκαιρία του Τόμας Μίλερ…), δεν έχουν δεχθεί ούτε γκολ και ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ αποδεικνύεται ο κατάλληλος άνθρωπος, την κατάλληλη στιγμή στην κατάλληλη θέση.

Για πρώτη φορά σε αυτό το τουρνουά, βεβαίως, η Αγγλία θα παίξει μακριά από το «Γουέμπλεϊ» και το κοινό της. Διαθέτει, όμως, την ποιότητα για να επιβληθεί της Ουκρανίας και, κυρίως, τη νοοτροπία που αποτινάσσει τα κόμπλεξ του παρελθόντος. Και αυτό, στην περίπτωση της, είναι πιθανότατα το πιο σημαντικό, στην προσπάθειά της να κατακτήσει το παρθενικό Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της ιστορίας της.