Αποτυχία κι από νωρίς στο σπίτι...

• Τρικυμία στην άμυνα, ένας Στεκέλενμπουργκ αλλού για αλλού και αποτυχία...

Δυστυχώς ήρθε το πλήρωμα του χρόνου που οι Ολλανδοί πάνε νωρίς... σπίτι τους. Που αφήνουν τη συνέχεια του Euro μετά το 2-0 από την Τσεχία. Κάτι που γίνεται λογικά και απόλυτα δικαιολογημένα και απλά πιστοποίησε όλα όσα γράφαμε προ ημερών. Τι γράφαμε λοιπόν τότε και μετά το παιχνίδι με τους Αυστριακούς;

Η Ολλανδία με τα μέχρι στιγμής δείγματά της δεν σε πείθει πως μπορεί να φτάσει πολύ ψηλά. Η εικόνα της μπορεί να αλλάξει και να βελτιωθεί, αρκεί τα αγωνιστικά αυτά... καμπανάκια να τα αξιολογήσει ανάλογα. Ο στόχος πάντως επετεύχθη.

Οι Ολλανδοί έχουν ήδη προκριθεί για τη συνέχεια και πλέον μένει να φανεί τι βαθμούς θα μαζέψουν στο σύνολο στον όμιλό τους και ποιος θα είναι ο επόμενος αντίπαλος.

Αυτά πάνω κάτω γράφτηκαν μετά τον αγώνα με την Αυστρία. Και δυστυχώς για την Ολλανδία επιβεβαιώθηκαν.

Τρικυμία στην άμυνα, ένας Στεκέλενμπουργκ αλλού για αλλού και αποτυχία...

Απέναντι στους σκλητροτράχηλους Τσέχους οι Ολλανδοί εκτέθηκαν αμυντικά. Ανοησία του Ντε Λιχτ με το χέρι που έφερε την αποβολή του και άφησε με 10 την ομάδα του από τις αρχές της επανάληψης, αδράνεια στο 1-0 και αμυντική... παρωδία στο 2-0. Μαζι με έναν Στεκέλενμπουργκ που θα τον είδε ο Φαν Ντε Σαρ και θα τραβούσε τα μαλλιά του...

Μία αφελέστατη ομάδα λοιπόν με σοβαρά αμυντικά ζητήματα και χωρίς σημείο αναφοράς κάτω από το τέρμα. Μία μεγάλη απογοήτευση την οποία χρεώνονται και οι παίκτες και ο προπονητής Ντε Μπουρ. Σε μία διοργάνωση όπου οι Ολλανδοί απέτυχαν παταγωδώς. Διότι προφανώς και δεν είναι επιτυχία απλά να περνάς τον όμιλό σου. Ειδικά όταν αυτός ο όμιλος έχει Αυστρία, Ουκρανία και Βόρεια Μακεδονία.

Δηλαδή με λίγα λόγια σε όμιλο που είναι «υποχρεωτική η πρώτη θέση».

Από την άλλη χίλια μπράβο στους Τσέχους για την επιθετική μαγκιά τους και την ουσία τους. Από τον όμιλο μας έδειξαν ότι κάτι καλό έχουν και τώρα κόντρα στην Δανία (όχι σε όνομα-φόβητρο δηλαδή) έχουν την δυνατότητα να επαναλάβουν την πορεία του 2004 προς τα ημιτελικά. Όσο για εμάς τους φίλους των Οράνιε; Μένουμε ξανά με ένα μεγάλο γιατί και μία απογοήτευση. Μέχρι την επόμενη φορά...