Ο Ιβάν την ξέρει τη δουλειά, αλλά έχει απέναντί του το βουνό αρνητικής ενέργειας

Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν είναι ένας προπονητής που θα προκαλέσει ρίγη συγκίνησης και αλαλαγμούς στα πράσινα πλήθη. Σ’ αυτό το συγκεκριμένο timing και τον ελεύθερο Φλικ από τη Μπάγερν ή τον Ζιντάν που τελειώνει από τη Ρεάλ να έπαιρνε ο Παναθηναϊκός, «παγωμένος», απογοητευμένος, πικραμένος και κυρίως απαισιόδοξος θα παρέμενε ο φίλος της ομάδας.

Ο ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ «ΠΗΓΕ» ΣΤΟΝ ΙΒΑΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΧΕΙ ΤΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ

Στην πραγματικότητα, βέβαια, οι Πράσινοι πολλά περιθώρια δεν είχαν. Ηθελαν προπονητή γρήγορα, διότι ο Αλαφούζος έχει αποφασίσει να δώσει αυτή τη σεζόν στον κόουτς τα «κλειδιά», με την «επιτήρηση» των στελεχών της ΠΑΕ και του ιδίου προσωπικά. Μπάτζετ διέθετε πολύ δυνατό για το προπονητικό τιμ (άνω των 800.000 ευρώ), όμως κόουτς ξένο, στα ντουζένια του, δεν θα μπορούσε εύκολα να προσελκύσει. Και επιπρόσθετα, δεδομένης της απόφασης του Αλαφούζου για δικό του «casting» με προσωπικές συζητήσεις που θα είχε με τους βασικούς υποψήφιους, το πράγμα ήδη ήταν αρκετά περίπλοκο εξ’ αρχής.

Από τη στιγμή που αποφασίστηκε να μην εξεταστούν καθόλου οι περιπτώσεις από την εσωτερική αγορά (Γιαννίκης, Αναστασίου), ο Αλαφούζος κλήθηκε να επιλέξει μεταξύ προτεινόμενων. Τελικά, όμως, στον Ιβάν «πήγε» ο Παναθηναϊκός! Δεν είχε «ψαχτεί» ο ίδιος ο Γιοβάνοβιτς για το Τριφύλλι. Είχε «πάει» σ' εκείνον ο Παναθηναϊκός και μετά την απόλυση του Πογιάτος, όταν ο 59χρονος Σερβος είχε απαντήσει αρνητικά. Προφανώς, τώρα αφουγκράστηκε πιο θετικές προϋποθέσεις εκκίνησης στο Τριφύλλι. Και ξεκινά έχοντας μπροστά του ένα «βουνό» αρνητικής ενέργειας, η οποία δεν θα αλλάξει μέχρι την έναρξη του πρωταθλήματος, είτε ο Παναθηναϊκός πάρει τον Αλάμπα και τον Αγουέρο που αποχώρησαν από τη Μπάγερν και τη Μάντσεστερ Σίτι, είτε πάρει τον Ουές από τον ΟΦΗ και τον Νίκα από τον Λεβαδειακό (λέμε τώρα…).

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΕΜΠΟΔΙΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟ

Ο Γιοβάνοβιτς τη δουλειά την ξέρει. Και την Ελλάδα την ξέρει καλά. Και τις ιδιαιτερότητες τις γνωρίζει και το ειδικό βάρος και τα εμπόδια του Παναθηναϊκού μπορεί να τα καταλάβει χωρίς πολλά – πολλά, γιατί είναι πανέξυπνος. Ισως να μην έχει εργαστεί στο παρελθόν σε ομάδα με τόση πίεση σε τόσο κακό timing, όμως στη θητεία του στον ΑΠΟΕΛ (διότι από τα έξι χρόνια του στο Ντουμπάι εικόνα δεν έχουμε) τα έζησε όλα: χαρές, τίτλους, κούπες, επιτυχίες, δόξες και πίκρες, ήττες, απώλειες τίτλων, διαζύγια. «Χαμαιλέων» τότε ο ΑΠΟΕΛ, με επιθετικό ταμπεραμέντο, με... σκορ και θέαμα στο πρωτάθλημα, πολύ πιο «τακτικιστής» στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, όπου έφτασε εκεί όπου δεν θα ξαναφτάσει κυπριακή ομάδα (πιθανώς ούτε και ελληνική), δηλαδή στον προημιτελικό του Champions League.

Σ' αυτόν τον Παναθηναϊκό καλείται να είναι και μαχητής. Πολεμιστής! Και πολύ - πολύ υπομονετικός. Είναι οργανωτικός. Υπεραναλυτικός. Συγκεντρωτικός. Σοβαρός. Με πολλούς συνεργάτες σε όλα τα πεδία, δηλαδή «εκσυγχρονισμένος». Οχι… Μπόλονι που του έλεγε το ιατρικό τιμ «μέχρι 30 λεπτά μπορεί ο Μαουρίσιο» και ο Ρουμάνος τον άφηνε μέχρι… λιποθυμίας στο γήπεδο. Θέλει να έχει τον πρώτο λόγο σε όλα: καλό και κακό ταυτόχρονα. Στις μεταγραφές θα έχει το κουμάντο, αλλά ταυτόχρονα και την άνωθεν επιτήρηση. Ομως τις περισσότερες επιλογές θα τις κάνει εκείνος. Ούτε ο Ρόκα, ούτε ο Ντρεοσί: το μοντέλο αλλάζει. Και το μεγαλύτερο εμπόδιο του Ιβάν δεν είναι η ευθύνη, αλλά αυτοί οι τόνοι αρνητικής ενέργειας που περικλείουν τον παναθηναϊκό πλανήτη που ασφυκτιά μετά την εφετινή αποτυχία.

Ο ΚΟΤΣΟΛΗΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ

Μετά τη συμφωνία με τον Γιοβάνοβιτς, ο Παναθηναϊκός πάει παρακάτω. Γυρίζει σελίδα. Κάποιοι θα φύγουν, κάποιοι θα αλλάξουν πόστα. Δυσαναπλήρωτο το κενό του δικηγόρου Αλκη Παπαντωνίου. Από τους αφανείς πολύτιμους παίκτες που έβαλαν πλάτη για να κρατήσουν τον Παναθηναϊκό όρθιο σε πολύ δύσκολα χρόνια, σε πολύ δύσκολες (οικονομικά) καταστάσεις. Στέλεχος το οποίο «δημιούργησε» ο Παναθηναϊκός και τελικά το… απέλυσε την προηγούμενη εβδομάδα. Στέλεχος δυσεύρετο. Ξέρετε γιατί; Διότι όταν βρίσκεις επαγγελματίες τρομερής αφοσίωσης και πίστης, που δεν κάνουν προσωπική πολιτική, δεν «χρησιμοποιούν» τον Παναθηναϊκό για την προσωπική τους προβολή και ανέλιξη, αναλαμβάνουν ευθύνες, αλλά ταυτόχρονα είναι και teamplayers, συμβάλλουν στη συσπείρωση των «αποδυτηρίων» στα γραφεία έχοντας παρουσιάσει ταυτόχρονα εκπληκτική πρόοδο ασχολούμενοι με… χίλια tasks (αδειοδοτήσεις, προσφυγές, εκδικάσεις, επικοινωνία με ξένα clubs και UEFA/FIFA) είναι αυτοκτονικό να τους διώχνεις!

Δυστυχώς για τον Παναθηναϊκό επί Αλαφούζου, έχει ξαναγίνει στο παρελθόν. Όχι μόνο με τον Νίκο Νταμπίζα και την Αθηνά Μπαλωμένου, και με άλλους. «Φτιάχνει» στελέχη, τους δίνει αρχικά χώρο να παίξουν μπάλα, να ανελιχθούν, να δείξουν έργο και μετά ξαφνικά τους αφήνει να φύγουν ή τους διώχνει! Και θα ξαναγίνει στο μέλλον. Διότι δεν αντιλαμβάνονται ορισμένοι πως στην εποχή μας τα πολύ ικανά στελέχη, με αξιοπρέπεια, ταπεινότητα και αυθεντική «παναθηναϊκή» συμπεριφορά δεν τα βρίσκεις εύκολα στην πιάτσα. Και όχι, ειδικά αυτή την περίοδο, το μοναστήρι δεν είναι καλά…

Οσο για τον Στέφανο Κοτσόλη; Είναι απ΄ αυτούς που έχουν την παλιά, αυθεντική παναθηναϊκότητα μέσα τους. Όχι επειδή ήταν από παιδάκι στην Ακαδημία του Χουάν Ραμόν Ρότσα και εν συνεχεία στην Παιανία. Αλλά επειδή είναι από τέτοια πάστα φτιαγμένος που τον πήχη τον βάζει πάντα ψηλά, έχει ευθυνο-μανία, είναι αξιοπρεπής, δοτικός και... μεταδοτικός όσο ελάχιστοι στο χώρο. Κι ας μην του φέρθηκε ο Παναθηναϊκός όπως έπρεπε σε αρκετές στιγμές (γι’ αυτό και είχε έρθει σε ανοιχτή κόντρα με διαφορετικούς ιδιοκτήτες, δύο φορές).

Δεν ήταν ποτέ ο καλύτερος τερματοφύλακας. Ηταν όμως πάντα ο καλύτερος, εκείνος με την πιο θετική και παναθηναϊκή συμπεριφορά στα αποδυτήρια. Ως «παγκίτης» συνήθως. Είτε στα μικράτα του έπαιζε στα κρίσιμα τελευταία «διπλά» του 2004 με την Προοδευτική και τον Πανηλειακό, είτε ήταν αναπληρωματικός σε δεκάδες ματς του Τσαμπιονς Λιγκ. Είτε συζητούσε με τον Τριανταφυλλόπουλο και τον Λαγό, είτε με τον Μπεργκ και τον Πέτριτς. Είτε τα έλεγε με τον Εμάνουελ Ολιζαντέμπε και τον Γκόραν Βλάοβιτς στο παρεάκι των «ξένων» του Κεφαλαρίου, στις ένδοξες εποχές των 00’s, είτε με τους συνομήλικους της Εθνικής Ελπίδων την ίδια εποχή. Είτε τον έβαζε βασικό στον τελικό Κυπέλλου με τον ΠΑΟΚ ο Αναστασίου, είτε τον είχε «τρίτο» και παραγκωνισμένο ο Ουζουνίδης. Είτε του τηλεφωνούσε ο σταρ Πάουλο Σόουζα, είτε ο αντιστάρ Ρενέ Χένρικσεν, ακόμα και τώρα, 20 χρόνια μετά.

Ο ρόλος που θέλει να του δώσει ο Παναθηναϊκός, αυτός του team manager, του ταιριάζει γι’ αυτό το μέγεθος ομάδας, σ’ αυτή τη φάση της καριέρας του. Είναι μια ωραία ιδέα από τα στελέχη της ΠΑΕ. Είναι όμως διαφορετικός απ΄ αυτόν που έχει σε μια ομάδα Γ’ Εθνικής (Κηφισιά), την οποία μπορεί να οδηγήσει μέσα σε μια σεζόν στη Superleague 2 (με… διπλή άνοδο) λόγω της αναδιάρθρωσης των κατηγοριών. Εκεί, τα κάνει σχεδόν όλα μόνος του, αλλά έχει το κεφάλι του ήσυχο, ένα σταθερό περιβάλλον προόδου και την ευθύνη για τα καλά και τα στραβά ως τεχνικός διευθυντής. Στον Παναθηναϊκό η πίεση είναι άπειρων τόνων μεγαλύτερη και τα αρνητικά vibes διάχυτα στην ατμόσφαιρα. Η απόφαση, όσο κι αν φαίνεται, δεν είναι καθόλου εύκολη…