Ο Παναθηναϊκός “μοσχοπούλησε” έναν ποδοσφαιριστή που δεν κατάφερε να βελτιώσει

Δεν χρειάζεται να σκεφτείς πολύ και να κάνεις ανάλυση μεγάλου βάθους για να αντιληφθείς ότι η πώληση του Σωτήρη Αλεξανδρόπουλου στην Σπόρτινγκ Λισαβόνας είναι μια επιτυχημένη επιχειρηματική κίνηση για τον Παναθηναϊκό. Πουλά ακριβά έναν σχεδόν 21χρονο Έλληνα κεντρικό μέσο που δεν έχει πολλές ευρωπαϊκές συμμετοχές και δεν έχει καθιερωθεί στην Εθνική. Στα μάτια κάποιου που έχει επίγνωση των metrics που χρησιμοποιεί η ευρωπαϊκή αγορά του ποδοσφαίρου για να ζυγίσει την υπεραξία ενός ποδοσφαιριστή, η κίνηση μοιάζει εξ ορισμού επιτυχημένη - συνεπώς κανείς πρέπει να πιστώσει τόσο στον Παναθηναϊκό όσο και στον ατζέντη του Αλεξανδρόπουλου ότι έκλεισαν μια συμφέρουσα, για τον ελληνικό σύλλογο και για τον ποδοσφαιριστή, συμφωνία. Και τα οφέλη του Παναθηναϊκού δεν περιορίζονται στο ύψος του ποσού που θα μπει “σήμερα” και “αύριο” στο ταμείο της ΠΑΕ, διότι κανείς πρέπει να συνυπολογίσει και την αξία μάρκετινγκ: ο Παναθηναϊκός δημιουργεί τη φήμη ότι βγάζει ποδοσφαιριστές υψηλών προδιαγραφών από τις υποδομές του. Και αυτή τη φήμη την έχει ανάγκη μια ελληνική ομάδα που οραματίζεται να μπει σε μια εποχή λειτουργίας κατά την οποία θα δημιουργγεί υπεραξίες και θα πουλά ποδοσφαιριστές προκειμένου να μεγαλώνει αυτή την πηγή εσόδων ώστε να μπορεί να χρηματοδοτεί την ανάπτυξή της. Ο Παναθηναϊκός κάνει δουλειά για να εξελίξει τα ταλέντα που συγκεντρώνει στα αναπτυξιακά τμήματά του και η πώληση του Αλεξανδρόπουλου θα δώσει κουράγιο σε αυτούς που δουλεύουν στις υποδομές και θα ενθαρρύνει όσους παίρνουν αποφάσεις για την προώθηση παικτών από αυτά τα τμήματα.

Το ερώτημα της επόμενης ημέρας είναι σχετικό με το αν μπορούσε ή όχι ο Παναθηναϊκός να κρατήσει και να εξελίξει περισσότερο τον Αλεξανδρόπουλο ώστε να κερδίσει περισσότερα, με όρους αγωνιστικούς, από εκείνον στο τερέν και έπειτα να τον πουλήσει με μεγαλύτερο αντίτιμο. Μια ματιά στα δεδομένα της απόδοσης του Αλεξανδρόπουλου στην διάρκεια της τελευταίας 3ετίας μέσα από το Wyscout οδηγεί στην διαπίστωση ότι ο Έλληνας μέσος δεν εξελίχθηκε στα στοιχεία του παιχνιδιού του. Οι 70 ενέργειες ανά ματς με 60,3% επιτυχία της περιόδου 2019 -’20 έγιναν 68,6 με 60,5% επιτυχία στη σεζόν 2021-’22. Το 85,6% της ακρίβειας στις μεταβιβάσεις του ’19-’20 έγινε 85,5% το ’21-’22. Οι 6 πάσες στο επιθετικό τρίτο με 73% ακρίβεια έγιναν 4,6 πάσες με 73% ακρίβεια. Τα 0.39 σουτ ανά ματς έγιναν 0.32 σουτ ανά ματς. Οι 0.2 ασίστ για σουτ ανά ματς έγιναν 0.3 ασίστ για σουτ ανά ματς. Αξιολογώντας την πρόοδο μένεις με την αίσθηση ότι ο Αλεξανδρόπουλος δεν έγινε καλύτερος στην φάση της επίθεσης και παρέμεινε στα ίδια επίπεδα. Στο ίδιο συμπέρασμα φτάνεις όταν κοιτάζεις την αποτελεσματικότητά του στην φάση άμυνας. Λιγότερα κλεψίματα στη τελευταία σεζόν (4,9) συγκριτικά με αυτά της σεζόν ’19-’ (6,8 ανά ματς) . Λιγότερες αμυντικές μονομαχίες (6,5 ανά ματς) συγκριτικά με την σεζόν ’19-’20 (8.4) και δίχως να ανεβάσει θεαματικά την αποτελεσματικότητα (.51,4% - 55,9%).

Σε αυτή την τριετία ο Αλεξανδρόπουλος προφανώς έγινε καλύτερος χάρη στις παραστάσεις, τις εμπειρίες. Κέρδισε και στο γνωστικό επίπεδο και στο ψυχικό και στο πνευματικό. Όμως δεν κατάφερε να βελτιωθεί θεαματικά, και αυτό προφανώς οφείλεται και στο γεγονός της ταλαιπωρίας του Παναθηναϊκού με τις συνεχείς αλλαγές προπονητών - σε μια τριετία άλλαξε 4 “μόνιμους” προπονητές και δούλεψε 2 φορές με προσωρινό. Προκειμένου να εξελίσσεται, ένας ποδοσφαιριστής πρέπει να δουλεύει με πλάνο βελτίωσης. Και αυτό το πλάνο πρέπει να το παρακολουθεί ένας προπονητής, που βάζει στόχους σαφείς και “μετρήσιμους” ώστε να ελέγχει κατά διαστήματα την εξέλιξη της δουλειάς και να συμπεραίνει αν υπάρχει πρόοδος ή παραμένει στάσιμος ένας ποδοσφαιριστής. Μόνο έτσι γίνεται.

Κι εδώ βρίσκεται η ουσία: ένας προπονητής που αισθάνεται τέτοια πίεση για να “φέρει” τα αποτελέσματα που θα τον “κρατήσουν”, πού να βρει μυαλό, χρόνο, διάθεση και “άνεση” για να εστιάσει στη δουλειά για την βελτίωση των νεαρών ποδοσφαιριστών; Το είχε επαναλάβει αρκετές φορές στην διάρκεια της προηγούμενης σεζόν, ότι η ομάδα έχει ανάγκη από αποτελέσματα και γι’ αυτό έχει ανάγκη από “έτοιμους” παίκτες. Ο Παναθηναϊκός έκανε καλά που πούλησε, με μια τόσο καλή συμφωνία, έναν ποδοσφαιριστή που δεν μπορούσε να εξελίξει. Το όραμα της επόμενης ημέρας είναι το να δημιουργήσει ένα πλάνο που θα του επιτρέψει να φτάσει στην ημέρα που δεν θα “καίγεται” μόνο ή κυρίως για το αποτέλεσμα της Κυριακής και θα μπορεί, επειδή θα έχει σταθερό προπονητικό επιτελείο, να δουλεύει για την εξέλιξη των νεαρών ποδοσφαιριστών του.

Μου έτυχε να βρεθώ αρκετές φορές στην Λεωφόρο στην διάρκεια του τελευταίου έτους. Ακόμη και με μια μόνο επίσκεψη κάποιος μπορούσε εύκολα να αντιληφθεί το δέσιμο των φίλων του Παναθηναϊκού με ένα “δικό τους παιδί” που το έβλεπαν στο τερέν. Το δέσιμο του Έλληνα ποδοσφαιρόφιλου με τον Έλληνα ποδοσφαιριστή, όταν ισχυροποιείται, έχει ανεκτίμητη αξία για έναν σύλλογο διότι ισχυροποιεί τον δεσμό ανάμεσα στην ομάδα και τον οπαδό της. Ποιος δεν το ξέρει αυτό; Ο Παναθηναϊκός έκανε προφανώς καλά που έδωσε σε ένα δικό του παιδί την ευκαιρία να γευτεί το ποδόσφαιρο και να βελτιωθεί λαμβάνοντας διεθνείς παραστάσεις. Και αυτό πρέπει να κάνει, αν θέλει να ζει καλά και με όρους οικονομικούς. Ο επόμενος στόχους του όμως πρέπει να είναι το να προλαβαίνει να “χαίρεται” περισσότερο, με όρους αγωνιστικούς, τα παιδιά που θα βγάζει από τις υποδομές του. Διότι έτσι θα δένεται καλύτερα με τον κόσμο του και ενδεχομένως θα προλαβαίνει να παίρνει περισσότερες αγωνιστικές χαρές από τα “παιδιά” του.

Αν κάποιος έχει την απορία σχετικά με το “γιατί” να αγοράζει η Σπόρτινγκ τον Αλεξανδρόπουλο, αρκεί η πληροφορία ότι αυτός είναι συμβατός με τα στοιχεία που θέλει ο προπονητής της να διαθέτει ο κεντρικός μέσος. Με την “περσινή” απόδοσή του, ο Αλεξανδρόπουλος θα ήταν ένας από τους καλύτερους αμυντικούς μέσους του πορτογαλικού πρωταθλήματος στις επιθετικές μονομαχίες, στις ντρίμπλες και στις επιθετικές ενέργειες (πηγή στοιχείων σύγκρισης της απόδοσης: Comparisonator).

Η Σπόρτινγκ τον αγοράζει προκειμένου να δουλέψει πάνω στην βελτίωσή του και προκειμένου να εκμεταλλευτεί τα βασικά προτερήματά του ώστε αφενός να “πάρει” από εκείνον την αγωνιστική συνεισφορά του και αφετέρου να τον εμφανίσει “γυαλισμένο” στην ευρωπαϊκή αγορά και να βγάλει κέρδος από την μεταπώλησή του.

ΥΓ. Αυτή η μεταγραφή αποτελεί και μια δικαίωση για τον “αθόρυβο” Βασίλη Λάκη για όλη αυτή τη δουλειά που κάνει εδώ και περίπου 20 χρόνια στην ακαδημία του. Δεν είναι λίγο για μια ιδιωτική ακαδημία να “βγάζει” ένα παιδί το οποίο σήμερα θα ανήκει σε έναν ευρωπαϊκό σύλλογο του Champions League επιπέδου.