«Fight racism» ή δείξε περισσότερη ανθρωπιά;

Αν και δηλώνω λάτρης της τεχνολογίας, που πλέον διευκολύνει εντυπωσιακά την καθημερινότητα όλων μας και έχει τεράστια επίδραση στη δουλειά μας, είναι φορές που η εξάρτηση που έχει προκαλέσει η αναπόφευκτη χρήση της από την συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών μας, μας φέρνει συχνά-πυκνά σε δύσκολη θέση.

Γιατί η αλήθεια είναι ότι ως ενήλικοι, έχουμε διαφορετική κρίση και προσλαμβάνουσες για να αξιολογήσουμε και να διαχειριστούμε συναισθηματικά το συγκλονιστικό video των New York Times, γύρω από τον τραγικό θάνατο του Τζόρτζ Φλόϊντ.

Τα παιδιά μας, όμως, που έστω και με περιορισμένη πρόσβαση στο διαδίκτυο, όλο και κάπως θα πέσουν πάνω σ' αυτά τα οκτώ λεπτά και 46 δευτερόλεπτα, από τι συναισθήματα θα κυριευτούν, βλέποντας έναν ανέκφραστο μπάτσο να πνίγει έναν συνάνθρωπό μας και άλλους τρεις να κοιτούν χωρίς να δείχνουν το παραμικρό έλεος στα ουρλιαχτά του θύματος;

Νομίζω ότι το μοναδικό συναίσθημα που μπορεί να αισθανθεί ένα έφηβος που βράζει το αίμα του, παρακολουθώντας τις συγκεκριμένες εικόνες είναι μίσος και διάθεση εκδίκησης. Δηλαδή διατήρηση της βίας και διαιώνιση της κοινωνικής αδικίας! Δεν το βρίσκω καθόλου παράλογο γιατί όλα τα παιδιά που σταδιακά αρχίζουν να πιάνουν τη ζωή στα χέρια τους και νιώθουν ότι μπορούν να λειτουργήσουν και έξω από το προστατευμένο οικογενειακό περιβάλλον, για αρκετά χρόνια νομίζουν ότι όλα τα προβλήματα λύνονται με τον πλέον αρχέγονο τρόπο...

«Θα τον σαπίσουν στο ξύλο στη φυλακή, θα τον λιντσάρουν, θα τον σκοτώσουν», είναι μερικές από τις αντιδράσεις των σημερινών νέων, που είναι σίγουρο ότι θα έχουν «ρουφήξει» δεκάδες ταινίες ανάλογου περιεχομένου, οι οποίες φυσικά δεν απευθύνονται στην ηλικία τους.

Εκεί είναι όμως, που πρέπει να παρέμβουν οι γονείς και να εξηγήσουν και την άλλη όψη του νομίσματος (αρχικά κανένας δεν θα τους ακούσει) και να ενημερώσουν για τις συνέπειες των βίαιων πράξεων στην ζωή μας.

Το ξύλο, άλλωστε, μπορεί να βγήκε από τον... παράδεισο, ωστόσο είναι αποδεδειγμένο ότι πάντα φέρνει το ίδιο και χειρότερο αποτέλεσμα και αποτελεί την σημαντικότερη αιτία (ειδικότερα στις χώρες που βασιλεύει η ατιμωρησία) για την ασταμάτητη έξαρση της βίας στη σύγχρονη ανθρωπότητα.

Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, ότι η βία φέρνει βία και η κάθετη αντίθεσή σ' αυτήν, πολλές φορές φέρνει ακόμη περισσότερη. Γιατί συνήθως όταν τα κοινωνικά πρότυπα μας στρέφουν αντίθετα σε κάτι, το αποτέλεσμα είναι μάλλον αρνητικό. Το ίδιο συμβαίνει με τον ρατσισμό, τον οποίο υποτίθεται ότι καταπολεμάμε από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και φτάνουμε, σχεδόν μισό αιώνα αργότερα να βλέπουμε την φρικιαστική αυτή εικόνα που εκτυλίχτηκε πριν από δέκα μέρες σε κεντρικό δρόμο της Μινεάπολις.

Πήγαμε σχολείο και πανεπιστήμιο, μεγαλώσαμε σε γήπεδα κι αλάνες, κάναμε οικογένειες και είδαμε τα παιδιά μας να κάθονται στα θρανία κι ακόμη μας απασχολεί το τεράστιο πρόβλημα των φυλλετικών διακρίσεων. Της έλλειψης ισότητας, του διαχωρισμού των ανθρώπων σε ανώτερους και κατώτερους ή της διάκρισής τους είτε από το χρώμα του δέρματος, την εθνικότητα, τη θρησκεία και το φύλο τους, είτε από τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό...

Λες και δεν αναπνέουμε με τον ίδιο τρόπο, δεν ζούμε στον ίδιο πλανήτη και δεν έχουμε τα ίδια δικαιώματα... Μήπως τελικά θα πρέπει να αλλάξουμε ρότα; Μήπως θα πρέπει να σταματήσουμε το «κατά του ρατσισμού» και να το αντικαταστήσουμε με το «υπέρ της ανθρωπιάς»; Μήπως τα θετικά πρότυπα και η θετική προσέγγιση ενός τόσο σοβαρού φαινομένου, θα έφερνε καλύτερο αποτέλεσμα;

Aν εμβαθύνουμε λίγο περισσότερο, θα αντιληφθούμε ότι το “Fight racism” αποτελείται από δύο λέξεις με επιθετική χροιά κι αρνητική έννοια (μάχη κατά του ρατσισμού). Οι βίαιες κι αιματηρές διαδηλώσεις στην Αμερική αποτελούν το απόλυτο παράδειγμα. Από την άλλη το “Show humanity” (δείξε ανθρωπιά) μπορεί να μην θέλγει και να μην σπρώχνει αυτομάτως στην υιοθέτηση της επιθυμητής συμπεριφοράς, ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν φέρνει το αντίθετο αποτέλεσμα.

Κλείνοντας αυτό το σημείωμα και με βάση τις εμπειρίες που έχω αποκομίσει στα πολυάριθμα ταξίδια που έχω κάνει στις Ηνωμένες Πολιτείες, έχω πλέον καταλήξει ότι η Αμερική είναι μία χώρα που όχι απλά δεν κάνει τίποτε για την εξάλειψη του ρατσισμού, αλλά αντιθέτως, τον συντηρεί κι από πάνω.

Φωτεινή εξαίρεση σε αυτή την ζοφερή πραγματικότητα αποτελεί ο οργανισμός του ΝΒΑ και η σθεναρή στάση που κρατούν οι προβεβλημένοι και ακριβοπληρωμένοι αστέρες, προπονητές, ιδιοκτήτες και τα μεγαλοστελέχη της λίγκας, που κακά τα ψέματα, μερικοί εξ' αυτών έχουν βιώσει τον ρατσισμό στο πετσί τους!

Ο ΛεΜπρόν, ο Μάτζικ, ο Τζαμπάρ, ο Νοβίτσκι, ο Αντετοκούνμπο, ο Κάντερ, ο Πόποβιτς, ο Κούμπαν και όλοι οι υπόλοιποι που υψώνουν συχνά-πυκνά την φωνή τους (και όχι μόνο), ακόμη και ο μακαρίτης Ντέϊβιντ Στερν και ο διάδοχός του, Άνταμ Σίλβερ, κάνουν τον ιδιοκτήτη των Νικς (μία από τις δύο ομάδες που δεν τοποθετήθηκαν δημοσίως στα social media για τον θάνατο του Τζόρτζ Φλόιντ) να δείχνει σαν την μύγα μέσα στο γάλα για την κοινωνική αναλγησία του.

Το περιεχόμενο της εσωτερικής αλληλογραφίας του Τζέϊμς Ντόλαν προς τους υπαλλήλους της ομάδας του, πέρα από κατάπτυστο, βάζει τον 65χρονο δισεκατομμυριούχο στην ίδια μοίρα με τον Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος τηλεφώνησε στον αδερφό του αδικοχαμένου για να τον συλλυπηθεί και δεν τον άφησε να μιλήσει...

Υγ.1: Εξαιρετικά ατυχής η δήλωση του Στίβεν Τζάκσον που ζήτησε να τον κλείσουν μισή ώρα σε ένα δωμάτιο με τους εκτελεστές του Τζορτζ Φλόϊντ. Είναι αυτό που σας έλεγα πιο πάνω. Καταλαβαίνω τον πόνο του (ήταν στενός φίλος με τον θανόντα), αλλά δεν γίνεται να πρωτοστατείς σε ειρηνικές διαδηλώσεις και να έχεις στους ώμους σου την κόρη του δολοφονηθέντος (με την ίδια να λέει ότι «ο μπαμπάς μου άλλαξε τον κόσμο») και να λες κάτι τόσο εκδικητικό... Πολύ απλά γιατί δεν είσαι 15 χρονών...

Υγ.2: Αυτή τη φορά, ο Μάϊκλ Τζόρνταν μπορεί να τοποθετήθηκε για όλα όσα συμβαίνουν στην Αμερική, αλλά σκεφτείτε ποιος είναι τώρα ο αντίκτυπος από την άρνησή του να υποστηρίξει δημόσια τον μαύρο υποψήφιο γερουσιαστή Χάρβεϊ Γκαντ (του το ζήτησε η μητέρα του), που το 1990 διεκδικούσε την εκλογή του στην Πολιτεία της Βόρειας Καρολίνας, για να μην πληγεί η πώληση των παπουτσιών του...