Μολών λαβέ, Μάικλ!

Ένα «Μολών λαβέ» είπε ο Λεωνίδας στις αρχές Σεπτεμβρίου του 48^ο προ Χριστού στις Θερμοπύλες κι άλλο ένα ο Παναγιώτης Γιαννάκης στις 21 Οκτωβρίου του 1983 (μετά Χριστόν, εννοείται) στα Πατήσια…

Ο ένας το είπε στον Ξέρξη, ο άλλος στον Τζόρνταν! Και οι δυο αντιστάθηκαν, αλλά ηττήθηκαν. Η μάλλον, να το πάρω αλλιώς: και οι δυο ηττήθηκαν, αλλά αντιστάθηκαν!

Τον Λεωνίδα τον έκαναν άγαλμα, το ίδιο και τον Τζόρνταν. Ο δόλιος ο Γιαννάκης το καρτεράει. Προς το παρόν τον έχουν κάνει σχολείο, προσεχώς θα δει το όνομα του να γίνεται γήπεδο και έχει ο θεός για τα αγάλματα…

Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά και στο Σολτ Λέικ Σίτι, έξω από το Delta Center υπάρχει ένα άγαλμα, στο οποίο απεικονίζεται το κλασικό και κωδικοποιημένο «Stockton to Malone»: ένα pick n’ roll των Διόσκουρων της Γιούτα, σαν αυτό που πήγαν οι δόλιοι να σκαρώσουν δέκα δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη του έκτου τελικού του ΝΒΑ, στις 14 Ιουνίου του 1998, αλλά τζίφος!

Αυτός όντως ήταν ο τελευταίος χορός των Μπουλς. Το τελευταίο ζάλο του τελευταίου χορού, για την ακρίβεια...

Σε μια από τις μνημειωδέστερες φάσεις στα χρονικά του ΝΒΑ ο Στόκτον (που νωρίτερα με τρίποντο είχε γράψει το 86-83, για να ακολουθήσει το δια χειρός Τζόρνταν 86-85) «ψήνει» το pick n’ roll για να το σερβίρει στον Μαλόουν, όμως άλλαι μεν βουλαί ανθρώπων, άλλα δε Θεός κελεύει…

Στην προκειμένη περίπτωση ο Θεός (μεταμφιεσμένος σε παίκτη του μπάσκετ, όπως είχε πει κάποτε ο Λάρι Μπερντ) λεγόταν Τζόρνταν: έκλεψε την μπάλα, ξεχύθηκε στην επίθεση, έκανε μια πιρουέτα (την οποία πολλοί θεώρησαν επιθετικό φάουλ) μπροστά στον Μπράιον Ράσελ και… φιλάκια!

Μ’ αυτά και μ’ αυτά ενώ απέμεναν πέντε δευτερόλεπτα για τη λήξει ο έκτος τελικός, έγινε το 86-87. Ακολούθησε ένα άστοχο σουτ τριών πόντων του Στόκτον και όταν ακούσθηκε η κόρνα της λήξης, ο Τζόρνταν δεν βρισκόταν πια στο γήπεδο, αλλά στον έβδομο ουρανό, μαζί με τους συγχορευτές του…

Όταν οι Τζαζ εγκατέστησαν το άγαλμα, κάποιος …κακεντρεχής δημοσιογράφος έγραψε το εξής σχόλιο: «Μπράβο στον γλύπτη που το έφτιαξε. Ωραία σύλληψη. Θα ήταν τέλεια, εάν ανάμεσα στον Στόκτον και στον Μαλόουν, έβαζε και τον Τζόρνταν να τους κλέβει την μπάλα».

«Υπερβολές του κιτρίνου τύπου», όπως έλεγε και ο Δημήτρης Νικολαϊδης, στο ρόλο του ναυάρχου Γελεβουρδέζου, στην κωμωδία «Δεσποινίς διευθυντής»…

Εκείνος ο έκτος τελικός υπήρξε μια… τραγωδία ένθεν και ένθεν: και για τους Τζαζ που δεν αξιώθηκαν να κάνουν το 3-3 και να τραβήξουν τη σειρά στο Seven Heaven και για τους Μπους, που σε πείσμα του δεύτερου three-peat διελύθησαν εις τα εξ ων συνετέθησαν…

Τότε είχαν περάσει κιόλας 15 χρόνια από τότε που ο Γιαννάκης όρθωσε το ανάστημα του ώστε ο Τζόρνταν να μην τον πιάσει κορόιδο, όπως τον Ράσελ…

Στους τελικούς του ’98 ο Τζέρι Σλόαν έπαιζε man to man, ενώ στο δεύτερο φιλικό ματς της Εθνικής με το Νορθ Καρολάινα ο Κώστας Πολίτης διάλεξε τον λεγόμενο «σταυρό», δηλαδή μια άμυνα ζώνης 1-3-1, την οποία θα επικαλούνταν μετά από έντεκα χρόνια στο Τορόντο ο Μάκης Δενδρινός…

Ήταν τότε που, παραμονή του ημιτελικού του Μουντομπάσκετ με τη Dream Team-2 τον ρώτησα τι άμυνα θα παίζαμε…

«Σταυρό» μου απάντησε μονολεκτικά. «Αχά, 1-3-1 δηλαδή;» του έκανα τον έξυπνο. Τότε ο «Βούδας» έβαλε τα γέλια και απάντησε: «Όχι ρε. Απλώς θα κάνουμε τον σταυρό μας και θα μπούμε να παίξουμε»!

Στη ζώνη 1-3-1 ο Πολίτης έβαλε τον Γιαννάκη τελευταίο παίκτη, βαθιά στη ρακέτα, για να φυλάει τις Θερμοπύλες. «Οποτε προσπαθούσε να διεισδύσει ο Τζόρνταν έβαζα δυνατά το σώμα μου και αυτό δεν του άρεσε» θυμάται ο Παναγιώτης. «Τζαρτζαριστήκαμε κάμποσες φορές και σε μια από αυτές άναψαν λίγο τα αίματα. Δεν ανταλλάξαμε λόγια, ούτε χτύπησε ο ένας τον άλλον, κανείς μας, νομίζω, δεν θα έκανε κάτι τέτοιο. Απλώς σε τέτοιες περιπτώσεις αθλητικής έντασης, μιλάνε τα κορμιά. Οι υπόλοιποι παίκτες κι από τις δυο πλευρές φοβήθηκαν ότι θα παίζαμε ξύλο και μπήκαν στη μέση, αλλά δεν δόθηκε συνέχεια. Απλώς ήθελε να του δείξω ότι δεν δείλιαζα και δεν θα υποχωρούσαμε…»

Εδώ χρειάζεται ν’ ανοίξω μια μικρή παρένθεση, διότι αυτό που ο Γιαννάκης έκανε πάνω στη φάση, έναν χρόνο αργότερα ο Τζόρνταν το υπέστη με πολύ πιο δόλιο και τραυματικό τρόπο…

Το βράδυ της 26^ης Οκτωβρίου του 1984, στο ντεμπούτο του στο ΝΒΑ (Μπουλς-Μπούλετς 109-93, με 16π., 6ρ., 7ασ., 2κλ.) πηγαινοερχόταν από τη Σκύλα στη Χάρυβδη, κατά κόσμον Ρίκι Μαχόρν και Τζεφ Ρούλαντ! Σε μια φάση στην οποία διείσδυσε στη ρακέτα και απογειώθηκε για να καρφώσει ο λευκός σέντερ των Μπουλετς τον κατεδάφισε με βίαιο τρόπο!

Ο Τζόρνταν σωριάστηκε στο παρκέ και ο Ρούλαντ πήγε από πάνω του. Έσκυψε, τον χάιδεψε στην πλάτη και τον ρώτησε πώς αισθάνεται, αλλά (θρυλείται ότι) του είπε κιόλας «καλώς όρισες στον κόσμο μας, μεγάλε»!

Όταν μετά από λίγα δευτερόλεπτα ο «Air» σηκώθηκε από το παρκέ, ο Κέβιν Λάφερι τον απέσυρε στον πάγκο, όπου μεταξύ άλλων βρισκόταν ο μετέπειτα παίκτης του Ολυμπιακού Ροντ Χίγκινς, τον γιο του οποίου ( νυν παίκτη της Μπαρτσελόνα και πρώην της ΤΣΣΚΑ), Κόρει βάφτισε ο Τζόρνταν .

Πίσω στα Πατήσια, ξανά με τον Γιαννάκη να συνεχίζει τη διήγηση του και να θυμάται όχι πολλά, αλλά τα πάντα!

«Ο Ντιν Σμιθ έδωσε εντολή να μας πρεσάρουν, αλλά αντέξαμε κι αν δεν κυριευόμασταν από τόση συστολή θα μπορούσαμε να νικήσουμε. Συν τοις άλλοις παίζαμε με ελλείψεις. Εγώ ήμουν απών από το ματς στη Θεσσαλονίκη, ενώ ο Νικ δεν ήρθε στην Αθήνα και ο Φασούλας έλειψε και από τα δυο. Μετά από αρκετά χρόνια, συναντήθηκα στην Αμερική με έναν από τους τότε βοηθούς του Ντιν Σμιθ, τον Μπιλ Γκάθριτζ, που θυμόταν ότι τους κοντράραμε…»

Ζήτησα από τον «Δράκο» να μου περιγράψει με μία, αυστηρώς μία, λέξη και δεν δυσκολεύτηκε να τη βρει…

Αίλουρος!

«Τα αθλητικά προσόντα του ήταν όντως τρομερά, αλλά δεν έπαιζε για την πάρτη του, ούτε έκανε ό,τι του κάπνιζε. Ήταν πολύ πειθαρχημένος και υπάκουος στα συστήματα του Ντιν Σμιθ».

Ρώτησα τον Γιαννάκη εάν εκείνο το βράδυ του(ς) φάνηκε ότι ο Τζόρνταν θα γινόταν αυτός που έγινε. Ιδού η απάντηση του, δίκην ενός ετεροχρονισμένου scouting report: «Είχε όλο το πακέτο, όλα τα συστατικά σε υπερθετικό βαθμό και συνδύαζε την αθλητικότητα με την τεχνική, χωρίς να παραμελεί καμιά από τις δυο αρετές. Ηταν πολύ νευρώδης και μπορούσε να κινηθεί προς πάσα κατεύθυνση και να κάνει τα πάντα τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση. Πήγαινε δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω, μπροστά και πίσω, χρησιμοποιούσε και τα δυο χέρια, δεν κώλωνε στις επαφές. Το στοιχείο όμως που νομίζω ότι τον έκανε πολύ ξεχωριστό και ανυπέρβλητο ήταν η ικανότητα του στις αλλαγές ταχύτητας και στα ζιγκ ζαγκ. Τι εννοώ; Στην ίδια φάση, με την μπάλα στα χέρια, σταμάταγε, ξεκίναγε, ξανασταμάταγε, ξαναξεκίναγε, σούταρε και το έβαζε»!

Τρία χρόνια αργότερα, όταν ο «Air» διήγε τη δεύτερη σεζόν του στο ΝΒΑ, ο Γιαννάκης ξαναβρέθηκε απέναντι στο Νορθ Καρολάινα στο Τσάπελ Χιλ. Τον Οκτώβριο του 1985 η Εθνική ομάδα ταξίδεψε στις ΗΠΑ, όπου αντιμετώπισε σε φιλικούς αγώνες τους Tar Heels και άλλες ισχυρές κολεγιακές ομάδες. «Δεν μπορούσαμε να περάσουμε τη σέντρα και μας διέλυσαν, αλλά αυτές οι δοκιμασίες μας ατσάλωσαν και μας βοήθησαν πολύ να νικήσουμε τη Γαλλία στο θρίλερ των τριών παρατάσεων στο Εκεντρεβίλ και να προκριθούμε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του ‘86».