Στον καιρό των κλόουν

Δεν έχω καταλάβει αν ζούμε στην εποχή των ηλιθίων ή των ασεβών. Πιθανότατα και των δύο μαζί. Καθότι οι ασεβείς σε πολλές περιπτώσεις είναι και ηλίθιοι. Το αν το πληρώνουν ή όχι τελικά είναι μεγάλη κουβέντα. Γιατί δεν πιστεύω και πολύ στο “όλα εδώ πληρώνονται”.

Η ουσία είναι ότι και στο χώρο του αθλητισμού βομβαρδιζόμαστε όλο και περισσότερο από κουβέντες , δηλώσεις, ποσταρίσματα στα σόσιαλ και γενικότερα συμπεριφορές, που μπορεί να κάνουν αίσθηση στα 15χρονα αλλά προκαλούν από γέλια μέχρι αφόρητη κούραση. Και άντε πες ότι περιπτώσεις σαν του Ζλάταν μπορείς να τις αποδεχθείς γιατί αυτός έχει κάνει και δέκα πράγματα στην καριέρα του και σε λίγο θα μας αφήσει και (ποδοσφαιρικούς) χρόνους. Οπότε όλες αυτές τις, κατά καιρούς γραφικότητες του, θα τις θυμόμαστε με νοσταλγία. Με την επισήμανση βέβαια ότι αν δεν είχε το ταλέντο και το impact που μας έδωσε όλα αυτά τα χρόνια, θα μπορούσε και να χαρακτηριστεί κλόουν σε πολλές περιπτώσεις (εκτός γηπέδου).

Οι επιτυχημένοι όμως άντε να έχουν και δικαίωμα να έχουν τα τερτίπια τους και να πουν και μια κουβέντα παραπάνω. Τα τρυφερούδια όμως που μόλις βγήκαν από το αυγό τους, είναι φορές που παρακαλάς να μπορούσε να τους δοθεί μια απάντηση στην πράξη. Χθες αναρωτήθηκα αν ο Temetrius Jamel "Ja" Morant (το πλήρες όνομα) είναι απλά προκλητικός ή και χαζός. Δεν έχει να κάνει μόνο με το ότι στην ηλικία που είμαι δεν μπορώ να αποδεχθώ εύκολα έναν 23χρονο να δηλώνει ότι θα...μαγείρευε (“βίδωνε” για να μιλήσουμε στη δικιά μας γλώσσα) τον Μάϊκλ Τζόρνταν αν έπαιζαν την ίδια εποχή. Δεν έχει να κάνει μόνο με τον μύθο (που στην περίπτωση του Air δεν είναι μόνο μύθος αλλά μια λαμπρή πραγματικότητα). Αφορά το ότι αν ένας 23χρονος τα έλεγε αυτά μπαίνοντας στην 3η σεζόν του στο ΝΒΑ, την εποχή του Τζόρνταν, τότε θα ήταν ακόμα ένα κεφάλαιο...τιμωρίας στο Last Dance.

Θα πείτε ότι ο Μοράντ πάλι, στις ίδιες δηλώσεις, προκάλεσε ακόμα και τον Μέσι, γιατί νιώθει λέει ανίκητος σε οποιοδήποτε σπορ. Μάλλον ομαδικό, γιατί με τη φόρα που πήρε μπορεί να προκαλούσε και τον Τάϊσον και εκεί θα είχαμε θέμα. Άρα είναι σαφές ότι όπως συμβαίνει στις μέρες μας, είτε είσαι ο Μοράντ και θέλεις να... πατήσεις σε μονό τον Τζόρνταν, είτε ο Τσιτσιπάς και θέλεις Χάροντς στην Αθήνα και ντοματιές στο Σύνταγμα, υπάρχει μια σοσιαλμιντιακή υπερβολή λες και δεν μπορούν αυτά τα παιδιά να μείνουν στον αφρό μόνο με την αθλητική τους δραστηριότητα και το (αναμφισβήτητο) ταλέντο τους.

Και αυτό είναι το πρόβλημα. Η απίστευτα κουραστική και αδιέξοδη πρόκληση, στο όνομα των fans αλλά ακόμα και των haters. Γιατί η δεξαμενή της των σόσιαλ μιιντια τους χωράει όλους και προφανώς οι σταρ τους χρειάζονται όλους. Και μάλλον αυτοί που τσιμπάνε σε όλο αυτό είναι περισσότεροι από εμάς τους...γέρους που βλέπουμε την, μέχρι εκνευρισμού, κωμωδία σε όλο αυτό.

Πέρα όμως από το κομμάτι του εκνευρισμού που είναι καθαρά υποκειμενικό, υπάρχει και κάτι ακόμα ειδικά στα ομαδικά αθλήματα. Η μετατροπή τους, σε...ατομική υπόθεση λες και είναι είναι απλά μια προσωπική διαμάχη. Κάτι που μεταφέρεται πολύ και μέσα στο γήπεδο, με την ομάδα πολλές φορές να μην καρπώνεται όσα μπορεί να δώσει το ταλέντο ενός παίκτη, γατί αυτό που προτάσσεται από τον ίδιο, τους μάνατζερ, το περιβάλλον του είναι η προσωπική προβολή, τα δικά του νούμερα, οι ατομικοί (σε πολλές περιπτώσεις) τίτλοι. Και κάπως έτσι φτάσαμε, όχι τώρα αλλά την τελευταία δεκαετία, τα πρόσωπα να είναι πάνω από ομάδες με τη δύναμη των fan τους και ο κάθε Μοράντ να συγκρίνει τον εαυτό του με τον Τζόρνταν, ενώ ανάμεσα σε αυτόν και τον Air θα βρεις ένα ολόκληρο βουνό παίκτες που έχουν καταφέρει περισσότερα πράγματα από αυτόν στην καριέρα τους. Αλλά, οκ, με λιγότερους followers...