Στην Αμερική! (vid)
Ο Γιάννης και ο Θανάσης στον Λευκό Οίκο, ο Γιάννης και ο Θανάσης ζουν το όνειρο που έφτιαξαν, ο Γιάννης και ο Θανάσης από τα Σεπόλια στο οβάλ γραφείο. Ναι, τα κατάφεραν και ήταν το ταλέντο και η δουλειά που τους οδήγησε μέχρι εκεί. Τα αδέρφια όμως δεν πρέπει να ξεχνάνε ότι στη λαϊκή γειτονιά που μεγάλωσαν υπάρχουν πολλοί σαν κι αυτούς που δούλεψαν, δουλεύουν, αλλά δεν τα έχουν καταφέρει. Με το ζόρι επιβιώνουν, αγωνιούν για την επόμενη μέρα και κάθε που ξημερώνει είναι μια νίκη. Είτε είναι Έλληνες είτε μετανάστες-πρόσφυγες.
Οι Αντετοκούνμπο δεν πρέπει να μένουν στο προσωπικό τους θαύμα, αλλά να συνεχίσουν να μιλάνε γι’ αυτούς που είναι ακόμη αόρατοι και πασχίζουν να βρουν τη δική τους Αμερική. Έχουν πια τη δύναμη να μιλήσουν και να τους ακούσουν κι αν δυσκολεύονται να μεγαλώσουν το ακροατήριο τους, ας ακούσουν τον… Σωκράτη Μάλαμα και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου! Ο ένας στα λόγια και τη μουσική και ο άλλος στο τραγούδι αποτύπωσαν αυτό το ταξίδι που δεν τελειώνει ποτέ, γιατί οι αυτοί που ταξιδεύουν γεμάτοι ελπίδα δεν τελειώνουν ποτέ, γιατί όλοι ψάχνουν να πάνε «Στην Αμερική», εκεί που ζει και πεθαίνει το όνειρο τους, εκεί που κάποτε πολλά τέτοια διαψεύστηκαν πικρά.
Τυχαίες ζωές, αληθινές ζωές
Ο Γιάννης και ο Θανάσης, η Μαρίκα, ο Δούσιας, ο Κωστής. Τυχαία ονόματα, αληθινά ονόματα. Τυχαίες ζωές, αληθινές ζωές, δοκιμασμένες, πληγωμένες και το τραύμα πάντα ανοιχτό, για όλους, ακόμη και για τα αδέρφια Αντετοκούνμπο. Αν οι δυο τους είναι σύμβολο για όσους παλεύουν, ελπίζουν, υπομένουν, τότε πρέπει να ακολουθήσουν (και) τον δρόμο της «Αμερικής» του Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Η φωνή του Σωκράτη άδει λέγοντας: Ο τόπος που μεγάλωσα κρυφό παράπονο έχει/που η θάλασσα δε δέχτηκε το χώμα του να βρέχει. Τα αδέλφια μπορεί να είδαν θάλασσα και να την ένιωσαν, όμως ο τόπος τους πάντα άνυδρος ήταν, μόνο δίψα και πείνα στον διάβα τους. Και όπως συνεχίζει το τραγούδι Παρόλα αυτά του ωκεανού ξέρω το μαύρο κύμα/σε πάει ίσα στο βυθό σε πάει και στην Κίνα, οι Αντετοκούνμπο δεν χάθηκαν στο βυθό του περιθωρίου, της δίωξης, του πόνου. Αυτοί όμως ήταν η εξαίρεση και πρέπει να το θυμούνται για όσους ακόμη παλεύουν με τον βυθό και με το μαύρο κύμα, για όσους ακόμη θαλασσοδέρνονται, για τη Μαρίκα, τον Δούσια, τον Κωστή. Η σκληρή δουλειά μόνη της δεν αρκεί για να κερδίσει ένα εκμεταλλευτικό σύστημα και αυτό θα πρεπε να μπει στην «Αμερική» τους, αυτό θα πρέπει με κάθε ευκαιρία να προσθέτουν στις λαμπερές γιορτές προς τιμήν τους.
Αυτή η ριμάδα η δίψα
Το άκομψο συγγραφικό άλμα μας πάει στην τελευταία στροφή και στη φωνή-αναστεναγμό του Σωκράτη Μάλαμα. Και σαν το κουρελόβαρκο αδειάσει στο λιμάνι/θα τους στοιβάξουν στη σειρά οι ξένοι πολισμάνοι. Τα λόγια και η εικόνα που δημιουργούν «μιλάνε» από μόνα τους. Ο Γιάννης και ο Θανάσης ευτυχώς δεν είχαν τέτοια υποδοχή. Άλλοι όμως, φίλοι, γνωστοί, με κοινή αφετηρία ακόμη την έχουν. Λίγο πριν το φινάλε το δίστιχο: Άλλοι θαχουν τον τρόπο τους και θα ευδοκιμήσουν/και άλλοι ως να πεθάνουνε τη δίψα δε θα σβήσουν. Αυτή η ριμάδα η δίψα δεν φεύγει ποτέ και ακόμη πρέπει να υπάρχει στο μυαλό των αδελφών. Το φινάλε είναι η αρχή που δεν σταματά. Α! στην Αμερική Ελλάδα σαν αγριόχορτο φύτρωσες και κει/Τους βλέπω μες τα μάτια μου μες το παλιό βαπόρι/σα στρείδια στο κατάστρωμα οι μετανάστες όλοι. Ο Γιάννης και ο Θανάσης είναι το αγριόχορτο που φύτρωσε εκεί, στην αγέλαστο πέτρα, στο χέρι τους όμως είναι να καθαρίσουν τις επώδυνες διαδρομές από βράχους και αγκάθια, να συμβάλλουν στην άνθηση κι άλλων σαν κι αυτούς, για να μπορούν να λένε ότι κάποτε στην Αμερική ταξίδεψε η Μαρίκα, ο Δούσιας και ο Κωστής και τα κατάφεραν!
