Ο «διαχειριστής» και το άθλημα των «κοντών»!

Λένε ότι «κάθε εμπόδιο είναι για καλό» και ότι «όλα γίνονται για κάποιο λόγο»! Στην περίπτωση της διαστημικής περυσινής πορείας της Εφές (πριν την οριστική διακοπή των αγώνων, έφτασε να έχει ρεκόρ 24-4), το κίνητρο που δημιουργήθηκε από την αδίκως – ελέω πανδημίας – χαμένη χρονιά, αποδείχτηκε τεράστιο!

Για την ευόδωση του εγχειρήματος, βέβαια, οι Τούρκοι χρειάστηκε να τινάξουν την μπάνκα στον αέρα με το ηγεμονικό συμβόλαιο που έδωσαν στον Λάρκιν (οι απολαβές του αγγίζουν τα 4 εκατομμύρια δολάρια ετησίως)! Η επένδυση, όμως, αποδείχτηκε κάτι περισσότερο από λογική, γιατί τέτοια «χημεία» στην συνεργασία του point-guard (Μίτσιτς) με τον Αμερικανό shooting guard, έχουμε χρόνια να δούμε στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.

Από την στιγμή που το ρόστερ διατηρήθηκε σχεδόν απαράλλαχτο και το κορυφαίο δίδυμο «κοντών» στην Euroleague παρέμεινε στην Πόλη, όλα τα υπόλοιπα ήταν απλά θέμα λεπτομερειών και επανασυγκόλησης των κομματιών του παζλ. Αλήθεια, υπήρχαν πολλοί που ξέγραφαν οριστικά την τουρκική ομάδα, όταν στο τέλος του 1^ου γύρου βολόδερνε μεταξύ 8^ης και 10^ης θέσης, έχοντας φτάσει στο σημείο να έχει μέχρι και αρνητικό ρεκόρ (8 νίκες και 9 ήττες);

Προσωπικά, δεν «φοβήθηκα» καθόλου την ομάδα του Αταμάν, όχι επειδή είχα εμπιστοσύνη στον 55χρονο προπονητή της, αλλά κυρίως γιατί ξεχείλιζε τόσο πολύ από ποιότητα και ταλέντο, που ήταν πραγματικά θέμα χρόνου να βρει τους περυσινούς της αυτοματισμούς.

Αυτό για το οποίο αμφέβαλλα και μάλιστα αρκετά έντονα τελευταία, ήταν το επίπεδο της πνευματικής ικανότητας στα δύσκολα και στην πίεση, ειδικότερα μετά το παρ’ ολίγον στραπάτσο στα playoffs από την Ρεάλ (από ένα σχεδόν διαφαινόμενο “sweep”, η σειρά πήγε στα 5 ματς και κρίθηκε από ένα σουτ του Σίμον) και μετά από μία ακόμη… μπανανόφλουδα την οποία πάτησε χωρίς να γλιστρήσει και να πέσει, στον ημιτελικό με την κατώτερη ΤΣΣΚΑ.

Λίγο-πολύ το ίδιο συνέβη και στο ξεκίνημα του τελικού, όταν ο Γιασικεβίτσιους ρίσκαρε πιέζοντας υπερβολικά την περιφέρεια της Εφές, θεωρώντας ότι δεν μπορεί να χάσει από τον Σανλί. Έστω κι αν ο Τούρκος σέντερ έφτασε να έχει 8 πόντους στο πρώτο 4λεπτο. Με αυτά και με εκείνα, η Μπαρτσελόνα ξέφυγε με +10 (25-15 στο 11’), η περιφερειακή τετράδα του Αταμάν είχε κλείσει το πρώτο δεκάλεπτο 1/7 σουτ και μόλις πέντε πόντους και όλα έδειχναν ότι το ματσάκι άρχισε να φεύγει από τον έλεγχό της.

Στο κρίσιμο σημείο, όμως, ο κατά πολλούς «ταβερνιάρης» του τουρκικού μπάσκετ, όχι απλά δεν τα έχασε, αλλά βρήκε το σχήμα με το οποίο έτρεξε ένα σερί 21-4, μέσα από το οποίο όχι απλά προσπέρασε με +7, αλλά έχτισε την πίστη των παικτών στο πλάνο.

Έκτοτε, αν εξαιρέσουμε το ξέσπασμα των Καταλανών στο πρώτο 5λεπτο της 4^ης περιόδου και την προσωρινή ισοφάριση του σκορ, οι πρωταθλητές Ευρώπης δεν ξανάχασαν τον έλεγχο του αγώνα. Ο Λάρκιν αξιοποίησε την έκρηξη και την ταχύτητά του στο να κερδίζει φάουλ με την σέσουλα και να είναι αλάνθαστος από την γραμμή, ενώ ο Μίτσιτς «προγραμμάτισε» την δική του επίδραση στον τελικό, στο 2^ο μέρος, στην διάρκεια του οποίου σκόραρε του 21 από τους 25 πόντους και υπέγραψε το τελικό 81-86.

Απ’ αυτό εδώ το βήμα, είχα γράψει ότι η Εφές θα στεφθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης για πρώτη φορά αν οι τέσσερις «κοντοί» της (Μίτσιτς, Λάρκιν, Μπομπουά και Σίμον) τελειώσουν το ματς με 50 πόντους και 10 ασίστ και ότι η Μπάρτσα θα έχει τύχη αν κατεβάσει την αντίπαλό της κοντά στους 75 πόντους. Το φύλλο της στατιστικής έδειξε ότι οι «τέσσερις σωματοφύλακες» σκόραραν 53 πόντους και μοίρασαν 10 ασίστ και η συνολική παραγωγικότητας της τουρκικής ομάδας ξεπέρασε το φράγμα των 85 πόντων.

Ο τελικός του 33^ου Final 4 δίδαξε ότι και το ευρωπαϊκό μπάσκετ οδεύει προς το μοντέλο που επικρατεί στο ΝΒΑ και θέλει τον επιτυχημένο προπονητή να είναι περισσότερο καλός manager και λιγότερο ιδιοφυής coach και τις προσωπικότητες που συνδυάζουν δημιουργία, ηγετικό χάρισμα και εκτελεστική δεινότητα (συνήθως αυτοί που αγωνίζονται στις περιφερειακές θέσεις), να είναι οι πλέον οι επιδραστικές στο παιχνίδι.

Το πετυχημένο μοντέλο των Τούρκων δίδαξε την τεράστια σημασία της σωστής κατανομής ρόλων και της θυσίας στην οποία υποβάλλουν το εγώ τους ποιοτικοί παίκτες (Ντάνστον, Σίνγκλετον, Άντερσον), που στον βωμό της επιτυχίας, αποδέχονται τους συμπληρωματικούς ρόλους.

Βλέποντας τον Καλάθη να περνάει από την μικτή ζώνη με απαρηγόρητη έκφραση και ακούγοντας τον Γιασικεβίτσιους στην συνέντευξη Τύπου, δεν μπορώ να μην συμμεριστώ την απογοήτευσή τους. Όχι μόνο γιατί έφτασαν μία ανάσα από την πηγή και δεν δροσίστηκαν, αλλά γιατί ήταν άτυχοι στο πιο κρίσιμο ματς της χρονιάς.

Ο υγιής Νικ (άποντος σε 17’) θα είχε δώσει άλλη κατεύθυνση στον τελικό και δεν θα δεχόταν δύο κολλητά καλάθια στα ίσα από τον Μίτσιτς (25π., 5ασ. & 3κλ.) στις αρχές της τελευταίας περιόδου. Κατά συνέπεια, η Μπάρτσα θα είχε περισσότερη τύχη για το «απαγορευτικό» στο come back της Εφές. Που να μην της είχε συμβεί και η ολική καθίζηση του Μίροτιτς από τα playoffs και μετά (μ.ο. 10,7π. & 4,7ρ. με 36,1% στα σουτ)! Αλλά το έχουμε πει πολλές φορές, η ιστορία δεν γράφεται με τα «αν»…