«Δεκαπέντε ασίστ σε κάθε αγώνα»

• ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Τον αποχαιρετιστήριο επίσημο αγώνα της σεζόν για τον Ολυμπιακό (82-75 την Χίμκι), ο Γιώργος Μπαρτζώκας τον χειρίστηκε σαν τελετουργικό για την αποχώρηση του Βασίλη Σπανούλη: τον έβαλε στην αρχική πεντάδα, του παρέδωσε τα ηνία της ομάδας, τον απέσυρε για να είναι φρέσκος στο φινάλε, τον ξανάβαλε λίγο πριν το τέλος για να παίξει τα τελευταία λεπτά. Κοντολογίς, έστησε το σκηνικό για να κλείσει ο ηγέτης την αυλαία με ένα από τα τρίποντα που έγιναν σήμα κατατεθέν του.

«Just in case», είναι ο αστερίσκος που θα πρέπει να προστεθεί στην παραπάνω παράγραφο. «Για την περίπτωση», που ο Σπανούλης θα πάρει τη μεγάλη απόφαση.

«Δεν έχω ιδέα τι θα αποφασίσει», ομολόγησε ο Μπαρτζώκας λίγα λεπτά μετά την κόρνα. Aργότερα, βέβαια, υπονόησε ότι η δική του εισήγηση θα είναι αρνητική. Ρεαλιστική, για να χρησιμοποιήσω τη δική του λέξη.

Ο ίδιος ο Σπανούλης έφυγε τροχάδην στα αποδυτήρια για να αποφύγει τις συνεντεύξεις.Δεν πρόκειται να ανακοινώσει την αποστρατεία του κάποιου τυχαίου ρεπόρτερ (όπως έκανε ο Διαμαντίδης όταν αποχαιρέτησε την Εθνική) ούτε θέλει να κατεβάσει τους διακόπτες έτσι άδοξα, σε άδειο γήπεδο, σε αδιάφορο αγώνα, δωδέκατος εναντίον δέκατου όγδοου, με ανθυπομονοψήφια τηλεθέαση.

Ο αριθμός 1 ταιριάζει απόλυτα να συνοδεύσει το όνομά του, αλλά όχι όπως απόψε, 1 μονάκριβος πόντος. Στον άνθρωπο που σάρωσε τις πρωτιές, του αξίζει κάτι πολύ καλύτερο. Αλλά αυτό το πολύ καλύτερο μπορεί να έχει μπλε σειρήτι, όχι κόκκινο.

Αυτά θα τα δούμε από αύριο. Το μόνο βέβαιο, είναι ότι τη μεγάλη απόφαση ο Σπανούλης θα την πάρει μπροστά στον καθρέφτη του, με την οικογένειά του στο πλάι του. Όχι σκυμμένος πάνω από το τάμπλετ, με την οθόνη ανοιχτή στο Twitter της ασχετοσύνης, της αμετροέπειας και της ασέβειας.

Οι φανατικοί πήραν τόσες και τόσες σημαντικές αποφάσεις για τον Ολυμπιακό της τελευταίας διετίας. Ας μη πάρουν και αυτή.

‘Εβλεπα απόψε τον Σπανούλη και θυμόμουν τον …Γκάλη. Όχι τον «γκάνγκστερ» της ένδοξης εποχής, αλλά τον γκριζαρισμένο σαραντάρη τον οποίο ο Ιωαννίδης ήθελε να κατεβάσει από την Καλαμαριά στο ΟΑΚΑ, τον καιρό που ήταν προπονητής της ΑΕΚ.

«Έτσι όπως είναι σήμερα, με τζιν και αθλητικά, ο Νικ θα δίνει 15 ασίστ σε κάθε αγώνα», θυμάμαι να μου λέει ο «ξανθός» σε μία πριβέ συζήτηση στο Βερολίνο. Ακολουθούσε το φάιναλ-φορ της Βαρκελώνης, το 1998. Ο γεννημένος τον Ιούλιο του 1957 Γκάλης μετρούσε ήδη 3,5 χρόνια απόμαχος.

Προσπαθώ να πω, ότι το μέλλον του Σπανούλη στο παρκέ του Φαλήρου μπορεί να είναι συνυφασμένο με την προσαρμογή του στις απαιτήσεις του πανδαμάτορα και με τη σαφή περιχαράκωση του νέου ρόλου του.

Ναι, μηδέν στα πέντε σουτ απόψε, αλλά και 9 ασίστ σε 18 σκάρτα λεπτά. Τι σόι εγκέφαλος γεννάει εννέα ασίστ σε δεκαοχτώ λεπτά; Χρειάζεται ειδικού τύπου τύφλωση για να μη βλέπει κανείς ότι η μηχανή έχει ακόμη καύσιμο.

Η φαιά ουσία που κρύβεται ανάμεσα στα αυτιά του φαλακράκια αρχηγού μπορεί στα κατάλληλα χέρια να αξιοποιηθεί, όπως και το βλέμμα που γυαλίζει.

Υπάρχουν και αλλού κατάλληλα χέρια, αλλά ο Σπανούλης δεν πρόκειται να ξεσπιτωθεί στα 38-39 του. Το πολύ πολύ να πεταχτεί μέχρι τον Ειρηνικό Ωκεανό, να δει αν φαίνεται από το Βανκούβερ το Τόκιο.

Αριθμολάγνος δεν είμαι, αλλά γνωρίζω ότι ο Σπανούλης χρειάζεται καμιά 30αριά πόντους για να ξεπεράσει τα ευρωπαϊκά ρεκόρ του Γκάλη στο σκοράρισμα.

«Μακάρι να τους βάλει απόψε να ησυχάσουμε», θα είπαν αυτοί που τον ονειρεύονται συνταξιούχο, όταν τον είδαν πενταδάτο απέναντι σε ομάδα ναυάγιο.

Αλλά ο Σπανούλης έπαιξε σαν να μην ήθελε να τους δώσει δικαίωμα. Απέφευγε τα σουτ, σαν να φοβόταν ότι κάποιο από αυτά θα πήγαινε μέσα και θα μετρούσε για …σαραντάποντο! Και άντε, μετά, να τους μαζέψεις, τους «μη σε κρατάμε άλλο».

Ήταν και ο ντεμοντέ αντίπαλος, αυτός που χάλαγε απόψε το κέφι. Η Χίμκι, μισοδιαλυμένη, αποδεκατισμένη, χωρίς ξένους (πλην ενός) και χωρίς τον Σβεντ, έμοιαζε με παλαιομοδίτικο κλιμάκιο της Εθνικής Ρωσίας, χωρίς τον Σβεντ.

Έπαιξε καλούτσικο μπάσκετ τηρουμένων των αναλογιών, ίσα ίσα για να μας κρατήσει ξύπνιους και για να τροφοδοτήσει κάποιου είδους κίνητρο στον ανώτερο αντίπαλο: «Ε, όχι να χάσουμε από αυτούς»!

Από την ομάδα του 4-30, πάει να πει. Μία νίκη για κάθε επτάμισυ ήττες, μετά πολλών επαίνων. Μόνο η Ρεάλ βρήκε τρόπο να χάσει από δαύτους και λίγο έλειψε να το πληρώσει ακριβά.

Ο Ολυμπιακός φορτσάρισε όσο χρειαζόταν για να φτάσει στο τελικό 82-75, κάποιου παίκτες του (Έλις, Κουφός, ακόμα και Χαραλαμπόπουλος) έπαιξαν για το επόμενο συμβόλαιό τους, ο Βεζένκοφ υπενθύμισε ότι είναι το μοναδικό πραγματικό κέρδος των μηνών που προηγήθηκαν και η αποτυχημένη σεζόν ολοκληρώθηκε με χασμουρητά και μουστρουφιά.

Αν μη τι άλλο, με νίκη. Το κοντέρ έγραψε 16-18, κάτω και από το 50%, με σκόρπια πυροτεχνήματα που άφηναν να εννοηθεί ότι υπήρχαν δυνατότητες για κάτι καλύτερο. Πόσες ομάδες έφυγαν νικήτριες από τη Βαρκελώνη;

Φοβάμαι ότι ο σοβαρός τραυματισμός του Κώστα Παπανικολάου τον Δεκέμβριο ξεχαρβάλωσε μία ομάδα που δεν είχε την πολυτέλεια να χάσει κάποιον από τους 3-4 αναντικατάστατους.

Αλλά τον απολογισμό θα τον κάνουμε σε ειδικό σχόλιο μία από τις επόμενες ημέρες. Να βγάλουμε πρώτα τα εκδρομικά κοντομάνικα από τη ναφθαλίνη, γιατί πέρασαν δεκαετίες από την τελευταία φορά που τα χρειαστήκαμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

* Mπαρτζώκας: "Eίμαι υποχρεωμένος να δω ρεαλιστικά το θέμα Σπανούλη"

* Πρίντεζης: "Αν με θέλει η ομάδα, θα είμαι παρών"

* Tα ζευγαρώματα στα πλέι-οφ: Αρμάνι - Μπάγερν κ.α.

* H μεγάλη επιστροφή του Πάου Γκασόλ

* Koυφός: "Όνειρο να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες με την Εθνική"

* Ένας χυμός που ξίνισε

* Από δω και κάτω έχει δράκους