Ο Ουόλτερ Ταβάρες χαλάει την πιάτσα
Αυτό που συμβαίνει φέτος στη Ρεάλ Μαδρίτης ξεπερνάει τα όρια του ασυνήθιστου και καταρρίπτει τους κανόνες του σύγχρονου μπάσκετ. Ο Πάμπλο Λάσο γνωρίζει αν είναι προϊόν επιλογής ή ανάγκης καθώς πρέπει να συνυπολογιστούν οι τραυματισμοί που προέκυψαν, η αναγκαιότητα διαχείρισης των απουσιών και κατ’ επέκταση η διαμόρφωση του παιχνιδιού της ομάδας βάσει των χαρακτηριστικών των παικτών που είναι διαθέσιμοι. Σε κάθε περίπτωση όμως, σπανίως θα συναντήσει κανείς έναν γίγαντα (2.20μ.) σαν τον Ουόλτερ Ταβάρες στην πρώτη θέση στη λίστα των σκόρερ μιας ομάδας. Αυτό έχει καταφέρει ο σέντερ από το Πράσινο Ακρωτήρι και είναι αλήθεια ότι πρόκειται για έναν από τους παίκτες που συνεχίζουν να κρατούν ψηλά τη σημαία της Ρεάλ Μαδρίτης, παρά την πληθώρα των προβλημάτων που αντιμετωπίζει.
Η φετινή σεζόν εξελίσσεται στην πιο παραγωγική της καριέρας του καθώς είναι η πρώτη φορά που έχει διψήφιο αριθμό πόντων (κατά μέσο όρο) με τους 11.7 που σκοράρει, έχει αξία όμως να σημειωθεί ότι α) είναι ο παίκτης με τις περισσότερες προσπάθειες (208) της Ρεάλ Μαδρίτης και β) πρόκειται για τον έναν από τους μόλις τρεις αθλητές που φέτος δεν έχασαν παιχνίδι. Το πρώτο αποδεικνύει ότι η παραγωγικότητα του δεν είναι ζήτημα συγκυριών αλλά στόχευσης από το τεχνικό επιτελείο. Ο Πάμπλο Λάσο δεν είναι εξάλλου από αυτούς που στηρίζονται στην τύχη, έχει αποδείξει ότι διαθέτει την ικανότητα αξιοποίησης των στοιχείων που διαθέτει κάθε παίκτης του.
Ο Ουόλτερ Ταβάρες χαλάει την πιάτσα γιατί οι επιδόσεις του έρχονται σε μια εποχή κατά την οποία ο ρόλος των σέντερ, σαν και του λόγου του, είναι ιδιαιτέρως παρεξηγημένος. Είναι η εξέλιξη του αθλήματος, η ταχύτητα που απέκτησε και ο ρυθμός στον οποίον δυσκολεύονται να ακολουθήσουν αθλητές με τόσο «βαριά» κορμιά, σαν τον 29χρονο σέντερ. Κάποτε οι «δεινόσαυροι» είχαν ρόλο ακρογωνιαίων λίθων σε μια ομάδα, αλλά στην τελευταία 10ετία λειτουργούν περισσότερο σαν «χαμάληδες», είναι οι «σκλάβοι» των κοντών διότι χρησιμοποιούνται για να δημιουργούν χώρους εκτέλεσης για τους τελευταίους. Για τον ίδιο λόγο, προϊόντος του χρόνου, αντικαταστάθηκαν από τους λεγόμενους undersized σέντερ καθώς η αθλητικότητα εξελίχθηκε σε βασικό ζητούμενο και οι περισσότεροι από δαύτους δεν τη διαθέτουν.
Ο σέντερ από το Πράσινο Ακρωτήρι δεν δημιουργεί δική του σχολή, έχει όμως το δικαίωμα να καυχιέται ότι εδώ και τέσσερα χρόνια έχει πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια από τις πιο πετυχημένες ομάδες της Euroleague. Αποδεικνύει παράλληλα ακόμη και οι «ψηλοί» των δικών του χαρακτηριστικών παραμένουν χρήσιμοι, αρκεί να υπάρχει η γνώση και η πρόθεση αξιοποίησης των πλεονεκτημάτων τους.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΣΕΝΤΕΡ
Έχει αξία η καταγραφή των επιδόσεων των άλλων σέντερ με τη σημείωση όμως ότι δεν είναι όλοι ίδιοι. Για παράδειγμα, άλλη είναι η «κοψιά» του Ταβάρες σε σχέση με αυτή των Μπράντον Ντέιβις (Μπαρτσελόνα), Μπράιαντ Ντάνστον (Αναντολού Εφές), Γιαν Βέσελι (Φενέρμπαχτσε) οι οποίοι ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις του σύγχρονου μπάσκετ, τούτο αποδεικνύεται από τον τρόπο χρησιμοποίησης τους και το γεγονός ότι πολλές φορές βάσει σχεδίου καλούνται να παίξουν άμυνα σε κοντούς παίκτες.
Σέντερ σαν τον Ταβάρες είναι για παράδειγμα οι Σερτάτς Σανλί, Τίμπορ Πλαίς που διαθέτει η Αναντολού Εφές. Είναι δύο από τους παίκτες που αναβάθμισαν τον ρόλο του ψηλού στη διάρκεια της φετινής χρονιάς και ειδικά ο πρώτος καθώς πραγματοποιεί την καλύτερη χρονιά του στη διοργάνωση με κύριο χαρακτηριστικό του 12.8 πόντους που έχει κατά μέσο όρο στους τελευταίους δέκα αγώνες. Ο έμπειρος Τούρκος σέντερ έφτασε στο σημείο να θεωρείται το ίδιο απαραίτητος με τους Βασίλιε Μίτσιτς, Σέιν Λάρκιν πάνω στους οποίους βασίζεται το παιχνίδι της τουρκικής ομάδας.
