Ο Χεζόνια χάρηκε περισσότερο από τους φίλους του Παναθηναϊκού!

Δύο, περίπου, ώρες πριν από την προγραμματισμένη άφιξη του Μάριο Χεζόνια δεν πίστευα επ' ουδενί τα όσα θα έβλεπαν τα μάτια μας λίγο αργότερα. Και αυτό διότι οι άνθρωποι της αστυνομίας ήταν ιδιαίτερα αυστηροί στους ελέγχους τους θέλοντας να αποφύγουν τον συνωστισμό από τον κόσμο που είχε προγραμματίσει να πάει στο «Ελευθέριος Βενιζέλος» προκειμένου να υποδεχθεί τον Κροάτη γκαρντ/φόργουορντ.

Τελικά φτάσαμε στο σημείο να αναβιώνουν μέρες από το καλοκαίρι του '95 όταν ο Ντομινίκ Ουίλκινς βρέθηκε στο -τότε- Ανατολικό Αεροδρόμιο, μέρες από το καλοκαίρι του '97 με την άφιξη του Μπάιρον Σκοτ ή και μέρες από τον Σεπτέμβριο του 2007 με τον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Τολμώ να πω ότι αν δεν υπήρχε το θέμα του κορονοϊού, όχι 1.000 άτομα θα είχαν βρεθεί στην υποδοχή, αλλά 5.000 και περισσότερα! Αυτό που έγινε με τον Χεζόνια και δη την εποχή που βιώνουμε ήταν ασύλληπτο και πέρα από κάθε λογική.

Βλέποντας, μάλιστα, τον Κροάτη και τις αντιδράσεις του λίγο μετά την άφιξή του, ένα ερώτημα μου ήρθε στο μυαλό. Άραγε ποιος χάρηκε περισσότερο; Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού ή ο ίδιος ο Χεζόνια; Ναι, γνωρίζαμε εδώ και πολύ καιρό ότι εκφράζει έντονα την αγάπη του για τον Παναθηναϊκό. Γνωρίζαμε πόσο πολύ παρακολουθούσε την ομάδα και πόσο «δεμένος» ήταν με τους φιλάθλους. Όμως δεν φανταζόμασταν ποτέ τον βαθμό! Ο ίδιος φρόντισε να αποδείξει με τον πλέον εμφατικό τρόπο ότι «είναι τρελός, φανατικός, Παναθηναϊκός» όπως λέει και το γνωστό σύνθημα της «πράσινης» κερκίδας.

Το να ανυπομονεί να βρεθεί μπροστά τους και να... τραγουδήσει μαζί τους (σ.σ. το είχε πει μεταξύ άλλων στην συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο gazzetta.gr πριν από έναν χρόνο, ότι θέλει να βρεθεί στην εξέδρα των οργανωμένων) ήταν κάτι το πρωτόγνωρο. Πολλώ δε μάλλον όταν μιλάμε για έναν ξένο αθλητή, ο οποίος ούτε έχει μεγαλώσει στην Ελλάδα, αλλά ούτε και είχε ζήσει δια ζώσης την καθημερινότητα της ομάδας. Έστω και ως φίλαθλος. Η εικόνα του Χεζόνια να τραγουδάει στο αεροδρόμιο και να... χτυπάει το καπό του αυτοκινήτου στον ρυθμό του συνθήματος, αν μη τι άλλο, δείχνει έναν παίκτη που «γουστάρει» να βρίσκεται στην ομάδα. Και ξέρετε, αυτό μερικές φορές ίσως να είναι και καλύτερο από έναν απλά... καλό παίκτη που έχει ως πρώτο και κύριο μέλημα να γεμίζει κάθε 1η του μήνα ο τραπεζικός του λογαριασμός.

Σημαίνει αυτό ότι δεν νοιάζει τον Κροάτη; Φυσικά τον νοιάζει. Όμως υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος έχοντας απορρίψει πολύ καλύτερες προτάσεις (ακόμα και από το ΝΒΑ) περιμένοντας... καρτερικά τον Παναθηναϊκό. Και αυτό κάτι δείχνει. Ειδικά για έναν μπασκετμπολίστα που βρίσκεται στην καλύτερη ηλικία της καριέρας του και ο οποίος κάλλιστα θα μπορούσε να βρει πολύ περισσότερα χρήματα βάσει του ταλέντου και του ονόματός του. Ακόμα και στις πρώτες του δηλώσεις έκανε λόγο για «όνειρο που έγινε πραγματικότητα» και ότι «ο Παναθηναϊκός είναι θρησκεία».

Φυσικά αμέσως έπεσε στο τραπέζι το ερώτημα για το καλοκαίρι. Θα μείνει ή θα φύγει; Πραγματικά με την εικόνα που αντίκρισα στο αεροδρόμιο, δεν ξέρω πώς... μπορεί να φύγει. Αν δεν πέσει στο τραπέζι πρωτίστως το οικονομικό και ο παίκτης έχει την τρέλα να παίξει σε γεμάτο ΟΑΚΑ, κάτι μου λέει ότι θα βρεθεί η «χρυσή τομή» με την Μπαρτσελόνα και ότι ο παίκτης θα συνεχίσει να φοράει τη φανέλα με το «τριφύλλι». Όμως όπως ανέφερα και στο προηγούμενο blog όλα αυτά είναι πρόωρα. Αυτό που έχει σημασία αφορά το «τώρα» και το να απολαύσουν οι φίλοι του Παναθηναϊκού τον Μάριο Χεζόνια έως το τέλος της σεζόν. Μέχρι το καλοκαίρι, υπάρχει χρόνος. Βλέποντας και κάνοντας. Και οι δύο πλευρές.

Βέβαια δεν γίνεται να μην σταθώ και στην παρουσία του κόσμου. Ναι, ίσως να αυξηθούν (ακόμη περισσότερο) τα κρούσματα τις επόμενες ημέρες λόγω του συνωστισμού στο αεροδρόμιο. Αν θα μπορούσε να αποφευχθεί; Σίγουρα θα μπορούσε εάν και εφόσον τα μέτρα ήταν πιο αυστηρά ώστε να μην ήταν ο... ένας πάνω στον άλλον. Όμως δε γίνεται να μην κοιτάξουμε και την άλλη πλευρά. Είδαμε ξεκάθαρα την ανάγκη του κόσμου να βγει. Να ξεδώσει. Να φωνάξει. Να πάει στο γήπεδο. Να εκτονωθεί. Σίγουρα ήταν λανθασμένος ο τρόπος και ειδικά σε μια εποχή όπου υπάρχει κατακόρυφη άνοδος των κρουσμάτων με αποτέλεσμα να βαδίζουμε από lockdown σε lockdown (ασχέτως εάν και εφόσον δεν τηρείται) και σίγουρα δεν επικροτώ τη μαζική επίσκεψη στο αεροδρόμιο. Εν μέρει ωστόσο υπάρχει δικαιολογία για αυτή τη «δίψα» του κόσμου...