Μία σημαία γεμάτη τρύπες

Η εικόνα του αγώνα από το πρώτο δεκάλεπτο και μετά δεν αφήνει περιθώρια για εναλλακτικές ερμηνείες και επιείκεια. Να στηθούν τα ικριώματα τώρα!

Και να παίρνουν σειρά οι μελλοθάνατοι, κατά σειρά ηλικίας: ο Μπαρτζώκας, ο Σπανούλης, ο Πρίντεζης και κατόπιν οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις.

Στην καλύτερη περίπτωση, να παραιτηθούν. Ή έστω να παραιτηθούν, για να εισπράξουν και αποζημίωση, μέρες που είναι. Η πανδημία πρέπει να συνοδεύεται από φιλανθρωπική διάθεση.

Είναι έτσι, όμως; Πρέπει όντως να πέσουν κεφάλια; Μπορεί ο σημερινός Ολυμπιακός να παραδώσει κάτι καλύτερο από το χάλι των αγώνων με Παναθηναϊκό και Εφές;

Υπάρχουν στην ομάδα παίκτες και προπονητές που οφείλουν εξηγήσεις για το underachieving της φετινής ομάδας, που χτίστηκε με φιλοδοξίες και όνειρα;

Φοβάμαι ότι τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ότι το καλύτερο που έχει να κάνει ο Ολυμπιακός είναι να μπει στο ντους και να ανοίξει την κρύα βρύση για να συνέλθει με τη μέθοδο της ψυχρολουσίας, τώρα που τη συνήθισε.

Στον Φλεβάρη της βαρυχειμωνιάς, ο ρεαλισμός είναι ο καλύτερος σύμβουλός του. Ίσως και ο μοναδικός.

Προσπαθώ να πω, ότι η πραγματική διαφορά ανάμεσα στον ελλιπή Ολυμπιακό και την πλήρη Εφές είναι αυτή ακριβώς που παρουσιάστηκε απόψε στο «Σινάν Ερντέμ», το ίδιο γήπεδο όπου οι «ερυθρόλευκοι» έζησαν μία από τις λαμπρότερες μέρες της ιστορίας τους.

Για να χτυπήσει ομάδες πρώτης γραμμής, ο Ολυμπιακός του 2021 πρέπει να εμφανιστεί πάνοπλος και αντάρτης, να πλησιάσει το ταβάνι του και να βρει και τον αντίπαλο μπόσικο, όπως έγινε πριν από μερικές εβδομάδες στη Βαρκελώνη.

Κάθε αστερίσκος στην παραπάνω συνθήκη αλλάζει τις ισορροπίες προς το χειρότερο.

Η Εφές μπορεί να έχει έμφυτη και πατροπαράδοτη την τάση προς τον χαβαλέ (όπως αποδείχθηκε στην α’ περίοδο του αποψινού αγώνα), αλλά η μηχανή της είναι τούρμπο και μπορεί να κάνει τον μέτριο αντίπαλο να μοιάζει με σπασμένο ποδήλατο.

Η στατιστική των τελευταίων 30 λεπτών μοιάζει με ταινία τρόμου:

65 πόντοι έναντι 27.

17/24 δίποντα έναντι 8/19.

7/21 τρίποντα έναντι 2/13.

10/12 βολές έναντι 5/8.

26 ριμπάουντ έναντι 15.

13 λάθη έναντι 19.

14 ασίστ έναντι 8.

12 κλεψίματα έναντι 9.

Ακόμα και αν ο Ολυμπιακός σήκωνε λευκή σημαία πριν το τέλος, το λάβαρό του θα ήταν γεμάτο τρύπες…

Ο καλύτερος παίκτης του Ολυμπιακού ήταν χειρότερος από τον χειρότερο της Εφές. Οι τελευταίοι παγκίτες της Εφές (Πλάις, Μούσα, Άντερσον) θα έπαιζαν 30 λεπτά στον Ολυμπιακό.

Δεν βλάπτει να κοιτάζουμε τον καθρέφτη χωρίς μυωπικά γυαλιά ούτε ωφελεί να τρέφουμε αυταπάτες.

Η ψαλίδα ανάμεσα στις ομάδες μας και τους μνηστήρες του στέμματος έχει ανοίξει σε εξωφρενικό βαθμό και ανοίγει ακόμα περισσότερο όσο τα καλοκαιρινά στοιχήματα των ομάδων μας αποδεικνύονται τζούφια.

Ο Ολυμπιακός αναζήτησε τον νέο Χάινς στο πρόσωπο του Χασάν Μάρτιν, αλλά ο ίδιος Ολυμπιακός αναζήτησε κάποτε τον διάδοχο του ίδιου Χάινς στο πρόσωπο του Μπράιαντ Ντάνστον. Καταλαβαίνετε, ελπίζω, τη διαφορά.

Ο Ολυμπιακός ήταν καταπληκτικός στο πρώτο δεκάλεπτο, όταν βρήκε απρόσμενη δεύτερη πηγή δημιουργίας (και σκοραρίσματος) στα χέρια του Γιαννούλη Λαρεντζάκη, με τους 8 γρήγορους πόντους και τις 8 ασίστ.

Ο Σλούκας απελευθερώθηκε χάρη στον οίστρο του παρτενέρ του, ο ΜακΚίσικ πόνταρε όλη του την ενέργεια σε άμυνες και αιφνιδιασμούς, ο Έλις κρατούσε το οχυρό απέναντι στον άχρωμο Σανλί.

Αλλά ο Μπαρτζώκας έφερνε από τον πάγκο φαντάσματα, ενώ ο Αταμάν είχε τον Λάρκιν και τον Ντάνστον, που έμοιαζε βγαλμένοι από διαφορετικό πλανήτη.

Όταν οι φορτσάτοι βασικοί του Ολυμπιακού έδωσαν τη θέση τους σε σχήμα όπου συνυπήρχαν οι Σπανούλης, Τζένκινς, Πρίντεζης (και ο ήδη αποκαμωμένος ΜακΚίσικ), το χάσμα ανάμεσα στις δύο γενιές της ομάδες έμοιαζε κραυγαλέο, μεγαλύτερο από κάθε άλλη φορά.

Το +15 έγινε -9 σε ένα σκάρτο δεκάλεπτο και -20 πριν την εκπνοή της τρίτης περιόδου. Αθλητική, γρήγορη και πλουραλιστική, η Εφές έμοιαζε να παίζει με τρεις παίκτες παραπάνω, απέναντι σε αντίπαλο κολλημένο στη λάσπη.

Η εικόνα του Ολυμπιακού μετά 13-28 κυμαινόταν από το οικτρό στο αξιοθρήνητο, χωρίς εκλάμψεις και χωρίς πηγές παρηγοριάς. «Φταίει ο Μπαρτζώκας», ξεσπάθωναν οι ασυμβίβαστοι στα οπαδικά φόρα. «Φταίει ο Σπανούλης». «Φταίει ο Σλούκας».

Όχι. Φταίει ο Ολυμπιακός. Που αναλώθηκε ως σύλλογος στην εσωστρέφεια, που έκανε καθοριστικά διοικητικά λάθη και που αφέθηκε στη μοιρολατρία, την ίδια ώρα που οι ανταγωνιστές του ξόδευαν πακτωλούς για να βελτιωθούν.

Σε τελική ανάλυση, μπορεί να μη φταίει ούτε ο ίδιος ο Ολυμπιακός, που ακολούθησε τη συνολική πορεία της χώρας προς τη χρεοκοπία. Ήταν μοιραίο και νομοτελειακό. Πολύ απλά, κόντυναν τα πόδια όλων μας και παρέσυραν μαζί και το μπάσκετ.