Ολημερίς και αν το χτίζει, συνέχεια... γκρεμίζεται

• Ένα φάουλ, ένα φάουλ!
• Θα ζει και θα πεθαίνει με τον Νέντοβιτς

Εκεί που λες «κάτι πάει να κάνει» μετά το μεγάλο «διπλό» στο Μιλάνο έχοντας πραγματοποιήσει μεγάλη ανατροπή, έρχεται η Ζάλγκιρις στο ΟΑΚΑ για να υπενθυμίσει στον Παναθηναϊκό τους στόχους του και ενδεχομένως και τις πραγματικές του δυνατότητες.

Ποιες είναι αυτές και μέχρι που μπορούν να φτάσουν; Κανείς δεν μπορεί να το πει με σιγουριά εάν και εφόσον στο ένα ματς βγάζει περίσσια αυταπάρνηση και θέληση για τη νίκη και μία εβδομάδα αργότερα η άμυνα θυμίζει... Βιλερμπάν, Μπασκόνια και Βαλένθια.

Το «πόσα θες να μας τρελάνεις» φαίνεται να ταιριάζει απόλυτα στον φετινό Παναθηναϊκό, αφού στα 12 ματς που έχει δώσει για την EuroLeague, είναι ικανός για το καλύτερο, αλλά και για το... πολύ χειρότερο. Δεν γίνεται τη μία να κερδίζεις στο Μιλάνο την σαφώς ανώτερη, πιο ακριβή και πιο ποιοτική Αρμάνι και την άλλη να χάνεις στην έδρα σου από μια ομάδα που εκπέμπει στο ίδιο μήκος κύματος, πάνω-κάτω έχει τους ίδιους στόχους και στην τελική το ρόστερ σου δεν έχει να ζηλέψει κάτι από το δικό της.

Και όσο ο Παναθηναϊκός θα εμφανίζει στο παρκέ το ένα βράδυ τον «Δόκτορ Τζέκιλ» και το επόμενο τον «Μίστερ Χάιντ» άλλο τόσο θα αντιμετωπίζει προβλήματα. Τόσο αγωνιστικά, όσο και ψυχολογικά και αυτό διότι, ναι μεν έχει δείξει αντίδραση τη φετινή σεζόν ύστερα από ένα κακό ματς (όπως με την Μπάγερν μετά τα ματς στην Ισπανία ή με την Αρμάνι μετά τη συντριβή στη Λιόν), αλλά αυτό που δεν έχει δείξει και είναι απαραίτητο, είναι η διάρκεια.

Θέλετε να ενστερνιστούμε το «αυτό μπορεί, αυτό κάνει;» Δεκτόν. Όμως δεν γίνεται να μην υπογραμμίζονται τα κακώς κείμενα, τα οποία θα έπρεπε να απουσιάζουν βάσει των όσων θέλουν (και έχουν πει πολλάκις εντός των «πράσινων» τειχών) να παρουσιάσουν οι «πράσινοι» στο παρκέ τη φετινή σεζόν. Εχω ξαναγράψει ότι δεν είναι τόσο οι νίκες το ζητούμενο τη φετινή σεζόν (αν και ο Παναθηναϊκός, σε οποιοδήποτε κατάσταση και αν βρίσκεται και απέναντι σε οποιονδήποτε αντίπαλο, πρέπει να έχει στόχο τη νίκη σε όλα τα ματς) αλλά το καλό, ανταγωνιστικό και επιτρέψτε μου την έκφραση, «ταλιμπάν» πρόσωπο που πρέπει να δείχνουν σε κάθε παιχνίδι, ξεκινώντας από την άμυνα.

Εξάλλου αποτελεί άγραφο κανόνα του μπάσκετμπολ, ότι οι ομάδες που υστερούν σε ταλέντο, ποιότητα, βάθος, λύσεις κ.ο.κ. πρέπει να «μασάνε σίδερα» στην άμυνα αν θέλουν να παρουσιάσουν ανταγωνιστική εικόνα στο παρκέ. Το έχουμε δει φέτος από τον Παναθηναϊκό σε κάποια ματς και κακώς που δεν το έχουμε δει σε όλα τα ματς. Μπες, πίεσε, κάνε φάουλ, ρίξε «ξύλο», μην αφήσεις τον άλλον να πάρει ψυχολογία και να πιστέψει ότι «σ' έχει εύκολα» όπως το πίστεψαν οι παίκτες της Ζάλγκιρις από το πρώτο λεπτό. Και οι οποίοι, στην τελική, δεν είναι δα επιπέδου ΤΣΣΚΑ ή Μπαρτσελόνα ή Ρεάλ ή ακόμα και Αρμάνι!

Ένα φάουλ, ένα φάουλ!

Και εδώ έχει κάνει ένα μεγάλο λάθος ο Παναθηναϊκός. Μπήκε στο ματς με τον αέρα της νίκης από το Μιλάνο, χωρίς συγκέντρωση, χωρίς καθαρό μυαλό και μέχρι να καταλάβουν οι «πράσινοι» τι είχε συμβεί, το πουλάκι είχε πετάξει για το... Κάουνας. Η Ζάλγκιρις μιμήθηκε την Βιλερμπάν και οι παίκτες του Μάρτιν Σίλερ άρχισαν να ρίχνουν με τη σειρά τους βότσαλα στον ωκεανό διατηρώντας σταθερά μια διαφορά 10+ πόντων. Ε, και ξέρετε πώς πάει σε αυτές τις περιπτώσεις. Δεν θέλει και πολύ. Αν μπουν τα δύο πρώτα, μετά... καληνύχτα και καλή τύχη. Πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που οι γηπεδούχοι δεν έκαναν κάποιο δυνατό φάουλ για να στείλουν... μήνυμα από την αρχή του ματς. Και αν δεν πέφτει «ξύλο» (μπασκετικό, έτσι; μην παρεξηγηθούμε) από πλευράς Παναθηναϊκού, όλα τα ματς θα έχουν την ίδια κατάληξη. Και όσο και αν προσπαθούν να «χτίσουν» οι «πράσινοι» σε μια μεγάλη νίκη, άλλο τόσο θα την «γκρεμίζουν» με ανάλογες εμφανίσεις.

Θα φέρω ένα παράδειγμα. Τον περσινό Ολυμπιακό. Προσέξτε: ΔΕΝ κάνω σύγκριση των δύο ομάδων, έτσι; Θεωρώ ότι (ακόμη και) ο φετινός Παναθηναϊκός έχει πολύ καλύτερο ρόστερ. Όμως κοιτάξτε τι έγινε πέρυσι. Από τη στιγμή που πήγε ο Γιώργος Μπαρτζώκας στην ομάδα και θέλησε να αλλάξει τον τρόπο παιχνιδιού βάσει του υλικού που είχε, οι «ερυθρόλευκοι» έγιναν ανταγωνιστικοί και από εκεί που ήταν ξεγραμμένοι από τον χάρτη έκαναν την δική τους προσπάθεια για την οκτάδα. Δεν λέω ότι θα έμπαιναν στα playoffs εάν και εφόσον τελείωνε κανονικά η χρονιά ωστόσο κατάφεραν να αλλάξουν την εικόνα τους ξεκινώντας ΠΑΝΤΑ από την άμυνα. Πιο χαρακτηριστικό απ' όλα τα ματς η αναμέτρηση με την ΤΣΣΚΑ.

Ο Παναθηναϊκός εάν και εφόσον δεν ξεκινάει φέτος από την άμυνα, δεν κάνει τον αντίπαλο να τον «νιώσει» από το πρώτο λεπτό, δεν έχει συγκέντρωση και στα 40 λεπτά του αγώνα, δεν «βιάζεται» στην επίθεση και δεν διαθέτει καθαρό μυαλό, όχι μόνο οκτάδα δεν πρόκειται να «κοιτάξει» αλλά δεν ξέρω εάν και εφόσον καταφέρει να φτάσει στο τέλος και σε διψήφιο αριθμό νικών. Σε αυτό πρέπει να πάρει μέτρα τόσο ο προπονητής, όσο και οι παίκτες.

Και δεν συμφωνώ σε αυτό που είπε ο Γιώργος Βόβορας μετά το τέλος του αγώνα ότι «δεν υπάρχουν παιχνίδια που κυκλώνεις για νίκη στη φετινή EuroLeague». Πολλώ δε μάλλον όταν την παραμονή υπογράμμισε ότι απέναντι στην Ζάλγκιρις υπάρχει το «πρέπει» σε αντίθεση με την αναμέτρηση που είχε προηγηθεί στο Μιλάνο. Προσωπικά θεωρώ ότι υπάρχουν και παραϋπάρχουν τέτοια παιχνίδια. Και αυτό κόντρα στους Λιθουανούς ήταν.. καρακυκλωμένο. Όχι μόνο αν θέλουμε να μιλάμε για πιθανή είσοδο στην οκτάδα (που στην παρούσα φάση μοιάζει με απατηλό όνειρο βάσει βαθμολογικής θέσης, ρεκόρ και συνολικής εικόνας) αλλά για να «χτιστεί» ψυχολογικό μομέντουμ μετά από... εκτός προγράμματος νίκες.

Θα ζει και θα πεθαίνει με τον Νέντοβιτς

Όσο για το αγωνιστικό κομμάτι του αγώνα με την Ζάλγκιρις:

Με το σκορ στο 41-43 στο 22' ο Παναθηναϊκός «βιάστηκε» να πάρει προβάδισμα. Είχε πέντε ευκαιρίες και με εξαίρεση ένα άστοχο δίποντο του Παπαγιάννη, επιχείρησε τέσσερα τρίποντα (δύο ο Σαντ-Ρος, ένα ο Νέντοβιτς, ένα ο Ουάιτ) τα οποία δεν βρήκαν στόχο. Αυτό επικρατούσε δυόμιση λεπτά. Αντί να επιδιώξουν οι παίκτες το φάουλ (4 ομαδικά είχε η Ζάλγκιρις) και να μετουσιώσουν σε πράξη τις καλές άμυνες σ' αυτό το διάστημα, επέμεναν λανθασμένα σε μακρινά σουτ. Ε, στο τέλος ο Γκριγκόνις ευστόχησε για το 41-46.

Στο 27' ο Μακ ισοφαρίζει με τρίποντο σε 50-50. Πάλι εξαφανίστηκαν τα φάουλ μετά το τρίποντο του Μιλάκνις για το 50-53. Ο Μακ βγήκε στις αλλαγές πάνω στον Ρούμπιτ και αντί να κάνει φάουλ χαμηλά από τη στιγμή που υπήρχε «μις ματς» δέχθηκε γκολ-φάουλ και η διαφορά ξέφυγε πάλι. Καθόλου καθαρό μυαλό στην άμυνα και νέες βεβιασμένες ενέργειες στην επίθεση.

Ίσως ο Παπαγιάννης -που ήταν ο καλύτερος και πιο σταθερός παίκτης του Παναθηναϊκού- έπρεπε να μείνει περισσότερη ώρα στο παρκέ στην 3η περίοδο. Αποσύρθηκε με το σκορ στο 47-50 και επέστρεψε στο 50-60. Δια της απουσίας του η Ζάλγκιρις είχε 10-3 επιμέρους. Αν μη τι άλλο τις στιγμές που ο Παναθηναϊκός έψαχνε καλάθι, θα μπορούσε να περάσει τη μπάλα στο χαμηλό ποστ από τη στιγμή που ο Έλληνας σέντερ ήταν σε καλό βράδυ. Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά... άνοιξε και η διάβαση στην ρακέτα.

Ο Παναθηναϊκός είναι δεδομένο ότι θα «ζει και πεθαίνει» με τον Νέντοβιτς. Αυτός με τον Παπαπέτρου πήραν τη μπάλα στο Μιλάνο, αυτός και ο Παπαπέτρου θα την παίρνουν στα κρίσιμα. Απέναντι στην Ζάλγκιρις τα έσπασαν (2/11 τρίποντα στο σύνολο) και η ομάδα έχασε. Μπορεί με τη Ρεάλ να τα βάλουν και να είναι ξανά ήρωες. Όμως αυτός είναι ο φετινός Παναθηναϊκός.

Ο Φόστερ εξακολουθεί αλλού να πατάει και αλλού να βρίσκεται. Και οφείλει να επιστρέψει σε καλό αγωνιστικό ρυθμό. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει την πολυτέλεια των αλλαγών και των προσθαφαιρέσεων. Δεν λέω ότι κινδυνεύει ο Αμερικανός αλλά ακόμα και αν χρειάζεται ενίσχυση η ομάδα, είναι δύσκολο να γίνει. Τα κουκιά είναι μετρημένα.

Και κάτι για τον Μακ ως συνέχεια του προηγούμενου blog προς αποφυγήν παρεξηγήσεων. Ο ίδιος ο Μακ είχε ζητήσει δίμηνο συμβόλαιο. Ο Παναθηναϊκός ήθελε (και θέλει) να τον κρατήσει μέχρι το τέλος της σεζόν. Οπότε οι συζητήσεις για την ανανέωση δεν έχουν τον Παναθηναϊκό από τη θέση του οδηγού αλλά έχει να κάνει ΜΟΝΟ με την επιθυμία του παίκτη. Αν θέλει να συνεχίσει στην ομάδα ή όχι.

ΥΓ: Ρεάλ και Άλμπα τώρα στο ΟΑΚΑ. Όπως τα έκανε ο Παναθηναϊκός με την Ζάλγκιρις το 2/2 αποτελεί επιτακτική ανάγκη. Με οτιδήποτε άλλο η περίπτωση της οκτάδας θα αποτελέσει απατηλό όνειρο. Αν και με το 2/2 θα είναι πάρα πολύ δύσκολο. Παρότι είναι (σχετικά) νωρίς ακόμα.

ΥΓ2: Έχω γράψει πολλές φορές για το AST/TO Ratio και ότι αν έχει δύο θετικές μονάδες ο συσχετισμός, ο Παναθηναϊκός θα είναι απίθανο να χάνει. 19-9 το AST/TO Ratio. Δηλαδή 2,1! Φανταστείτε, λοιπόν, πόσο κακός ήταν ο Παναθηναϊκός έχοντας αστοχήσει, μάλιστα, σε 20 τρίποντα.

ΥΓ3: Το επτάλεπτο του Μπέντιλ, ήταν λίαν επιεικώς... καταστροφικό και απαράδεκτο!

ΥΓ4: Ο Παναθηναϊκός ακόμα ψάχνει δύο συνεχόμενες νίκες στην φετινή EuroLeague.

ΥΓ5: Η φετινή σεζόν θα είναι πολύ δύσκολη για τον Παναθηναϊκό. Και θα προσφέρεται μόνο για όσους έχουν τη θέληση να στηρίξουν την ομάδα. Οι εποχές Μποντιρόγκα, Αλβέρτη, Διαμαντίδη, Μπατίστ, Γιασικεβίτσιους κ.ο.κ. έχουν περάσει. Και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν όλοι, τόσο το καλύτερο. Και για εκείνους, αλλά και για τον σύλλογο.