Τα κάρβουνα και το μαγκάλι

Η εικόνα ενός Παναθηναϊκού χωρίς Καλάθη μου φάνηκε τόσο περίεργη, όσο και η εικόνα ενός Παναθηναϊκού χωρίς Διαμαντίδη το φθινόπωρο του 2016. Τότε, βέβαια, υπήρχε Καλάθης και η μπάλα έφτανε στα χέρια των συμπαικτών του σαν τηλεκατευθυνόμενη.

Το βλέμμα απόγνωσης του Ιωάννη Παπαπέτρου όσο έπαιρνε μάταια καίριες θέσεις για τρίποντο ή του Γιώργου Παπαγιάννη όταν οι λόμπες των συμπαικτών του πήγαιναν μισό μέτρο παράκεντρα ήταν η εικόνα του νέου Παναθηναϊκού σε ένα ενσταντανέ.

Καλά θα κάνουν να τη συνηθίσουν όλοι, την αναζήτηση νέας ταυτότητας, με πρώτους αυτούς που φοράνε την πράσινη φανέλα.

Καλάθης δεν υπάρχει πια για να βγάζει τα κάρβουνα από το μαγκάλι. Στον Παναθηναϊκό της επόμενης ημέρας, η δημιουργία είναι είδος εν ανεπαρκεία.

Επιτρέψτε μου να αλλάξω διατύπωση για να γίνω πιο ακριβής. Οι δύο γκαρντ που παρέλαβαν τη σκυτάλη από τον Καλάθη δημιουργούν πολύ καλά, αλλά μόνο για τον εαυτό τους.

Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό και μάλιστα ταιριάζει γάντι στο μπάσκετ του 2020, όσο και αν ενοχλεί τους πιουρίστες.

Ο Νέντοβιτς και κατά δεύτερο λόγο ο Τζάκσον μπορεί να πλασαριστούν, αμφότεροι, στη λίστα με τους κορυφαίους σκόρερ της Euroleague, με μέσους όρους που θα ξεπεράσουν τους 15 πόντους. Αυτό, πάλι, δεν είναι απαραίτητα καλό.

Η εικόνα τόσο του Νέντοβιτς, όσο και του Τζάκσον στο Κάουνας ξάφνιασε μόνο όσους δεν γνωρίζουν την αγωνιστική ταυτότητα και τις προδιαγραφές των δύο παικτών.

Ειδικά για τον Σέρβο, έγραφα εδώ στις 14 Ιουλίου κιόλας ότι υπό κανονικές συνθήκες θα ήταν παίκτης του 1 εκατομμυρίου και όχι των 550 χιλιάδων. Επιστρατεύω το ευλογημένο copy/paste και αντιγράφω:

Ο υγιής Νέντοβιτς θυμίζει περισσότερο τους Τσάτσο, τους Τεόντοσιτς και τους Καλάθηδες του στερεώματος, παρά τους Ντένμον, τους Μπλουμς και τους Φελντίν.

Όταν ο Νέντοβιτς νιώθει τα πόδια του γερά, θα σκοράρει πολύ, θα μοιράσει παιχνίδι, θα κλέψει μπάλες, θα τρέξει στον αιφνιδιασμό και θα πάρει τα κρίσιμα σουτ, ακόμα και αν δίπλα του έχει τον Τζέιμς.

Προφανώς τα δεδομένα αλλάζουν εάν στο πλευρό του στέκεται ο Μποχωρίδης ή ο Φόστερ, αλλά ο Νέντοβιτς έχει νοοτροπία μπροστάρη και δυνατότητες που την αντικατοπτρίζουν.

Επίσης, διαθέτει την κωλοπαιδοσύνη που είναι ίδιον όλων των σπουδαίων γκαρντ της ευρύτερης γιουγκοσλαβικής σχολής. Ο Νέντοβιτς δεν είναι σε καμία περίπτωση στρατιωτάκι.

Εάν πιάσουν τόπο οι προσευχές των «πρασίνων», θα έχουν στον παρκέ έναν combo γκαρντ όχι πολύ χειρότερο από τον Καλάθη. Και με το 1/3 του κόστους.

Ο Γιώργος Βόβορας φαίνεται να ζευγαρώνει τον Τζάκσον με τον Μάρκους Φόστερ, ο οποίος έχει φαρμακερό σουτ και δυνατό κορμί, αλλά δεν μπορεί ούτε να δημιουργήσει ούτε να κατεβάσει τη μπάλα στο παρκέ.

Το υβρίδιο του γκαρντ που υστερεί στο playmaking δεν ευδοκιμεί πλέον στο μπάσκετ πρώτης γραμμής.

Προσωπικά πιστεύω ότι το περιφερειακό δίδυμο που θα επωμιστεί το μεγαλύτερο βάρος περιλαμβάνει οπωσδήποτε τον Σαντ-Ρόος, αφού ο Κουβανός είναι ο μοναδικός που γεμίζει την άμυνα και προσφέρει σκληράδα και «μέγεθος».

Βεβαίως, η παρουσία του κάνει ακόμα πιο αδύναμη την πεντάδα στον τομέα της δημιουργίας (και του σουτ), εκτός αν κατεβεί στη θέση «3». Αλλά τότε θα μείνει εκτός ο επίσης αναντικατάστατος Παπαπέτρου, οπότε το ντόμινο γίνεται αντιπαραγωγικό.

Μήπως πρόκειται να δούμε χαμηλές πεντάδες και ελληνικού τύπου small ball, με έναν μόνο (ευέλικτο) ψηλό; Χμμμ…

Το πιο βασανιστικό από τα ουκ ολίγα προβλήματα του Παναθηναϊκού δεν είναι η περιφερειακή άμυνα ούτε το απογοητευτικό κλάσμα ασίστ/λαθών, αλλά η απρόσωπη μπροστινή γραμμή.

Υπάρχει έστω ένας από από τους ψηλούς που να προσφέρει με σιγουριά κάτι συγκεκριμένο, οτιδήποτε; Όχι, με εξαίρεση ίσως την αμυνούλα του Μπεντίλ.

Στα δύο φιλικά του Κάουνας (απέναντι σε ομάδες που δύσκολα θα ξεφύγουν από το ισόγειο της βαθμολογίας), δεν είδαμε από την «πράσινη» frontline ούτε ποστάρισμα ούτε ριμπάουντ ούτε σουτ ούτε προστασία του καλαθιού ούτε αλληλοκάλυψη ούτε έκρηξη.

Το κενό του ΝτεΣόν Τόμας ίσως αποδειχθεί πιο μεγάλο από όσο θα ήλπιζαν οι ιθύνοντες της ομάδας όταν του άνοιξαν την εξώπορτα. Κάπου μέσα στο εντυπωσιακό κορμί του Ουάιτ κρύβεται ένας καλός παίκτης, αλλά η εικόνα του Αμερικανού δεν είναι καθόλου ενθαρρυντική.

Επειδή πρωτοκλασάτοι ψηλοί σε τιμή ευκαιρίας ούτε υπήρχαν ούτε υπάρχουν στην αγορά, ο Γιώργος Βόβορας καλείται να φτιάξει ένα δίδυμο που θα προσφέρει μία κάποια ασφάλεια και θα κουμπώσει καλά με τις ιδιαιτερότητες των περιφερειακών.

Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι πρώτος ψηλός της ομάδας σε λεπτά συμμετοχής θα είναι ο πολυσύνθετος και εξελίξιμος Ντίνος Μήτογλου. Και αυτό είναι το σωστό.

Είναι χρήσιμο να θυμόμαστε ότι ο Παναθηναϊκός κινήθηκε με προϋπολογισμό αισθητά χαμηλωμένο και αναζήτησε λαβράκια στις μισοσκότεινες γωνίες που οι μεγάλες ομάδες προσπερνούν.

Δεν είχε καν τη δυνατότητα να δώσει γη και ουρανό για τον δικό του Καλάθη ή να επιστρέψει με φιλοδοξίες στη μάταιη διεκδίκηση του Σλούκα.

Υπό αυτές τις δυσμενείς συνθήκες, έφτιαξε ένα σύνολο συμπαθητικό έως καλούτσικο, αρκεί να υπάρχει ρεαλισμός στην οριοθέτηση των στόχων και υπομονή στις αναποδιές.

Ομάδα που δέχεται 90 πόντους και δεν έχει δυνατούς ψηλούς δεν μπορεί να μιλάει για πλέι-οφ και διακρίσεις, εφ’ όσον μάλιστα καλείται να μπουσουλήσει χωρίς τον παραδοσιακό ηγέτη της.

Πιστεύω ότι ο Παναθηναϊκός έχει ελπίδες για κάτι καλό, εάν λάβει θετικές απαντήσεις σε όσο το δυνατόν περισσότερα από τα παρακάτω ερωτήματα:

1. Θα μπορέσει ο Σαντ-Ρόος να πλησιάσει τα 30-35 λεπτά συμμετοχής;

2. Θα μείνει υγιής ο Νεμάνια Νέντοβιτς όλη τη χρονιά;

3. Θα εντάξει ηγετικά χαρακτηριστικά στο παιχνίδι του ο Παπαπέτρου;

4. Θα αποκτήσει οντότητα η γραμμή των ψηλών;

5. Θα φορέσει με άνεση τα παπούτσια του Ράις ο Πιερ Τζάκσον;

6. Θα γίνει κάτι παραπάνω από νέος Ντένμον ο Μάρκους Φόστερ;

7. Θα μπορέσει αυτό το κάπως χλιαρό σύνολο να παίξει κάποιου είδους άμυνα;

Μπορεί οτιδήποτε από τα παραπάνω να πραγματωθεί πάνω στο παρκέ, αλλά μου φαίνεται κάπως δύσκολο να συμβούν όλα ταυτόχρονα. Δεν συστοιχίζονται τόσο εύκολα οι πλανήτες.

Επιπρόσθετα, τα έρημα λόγω πανδημίας γήπεδα στερούν από τον Παναθηναϊκό το σημαντικότερο εφόδιό του, δηλαδή τον παράγοντα έδρα που του έδινε 3-4 έξτρα νίκες κάθε χρόνο στο ΟΑΚΑ.

Η εξίσωση που περιλαμβάνει άδειο γήπεδο και άδειο πορτοφόλι μπορεί να γίνει βρόχος σε όλα τα επίπεδα, μολονότι αντισταθμίζεται εν μέρει από την τεχνογνωσία και πείρα που έφεραν μαζί τους οι Αλβέρτης, Διαμαντίδης.

Για τον Ολυμπιακό, που ασφαλώς κοιτάζει ψηλότερα μετά τις κινήσεις των τελευταίων μηνών, θα τα πούμε μόλις λάβουμε ιδίοις όμμασι αξιόπιστο δείγμα γραφής.