Η απαγωγή του στρατηγού… Μπαρτζώκα!

Την περασμένη εβδομάδα είχαν πέσει μαζεμένες οι επέτειοι της… υπερκούπωσης του Παναθηναϊκού στη Εuroleague (2002, 2007, 2009, 2011), σήμερα και αύριο βγαίνει στο σεργιάνι ο Ολυμπιακός με τις δυο απανωτές δικές του (2012, 2013) και το ρετρό καλά κρατεί!

«Φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο», που λέει κι η παροιμία, η οποία ταιριάζει γάντι στην περίσταση και μάλιστα εις διπλούν: αφενός το μαγαζί έχει στα κατεβασμένα ρολά του μια ταμπέλα που γράφει «κλειστόν μέχρι νεωτέρας» και αφετέρου εμείς οι οποίοι κάποτε διαφεντεύαμε τη διοργάνωση (με εννέα τρόπαια σε 17 χρόνια και πλείστες όσες συμμετοχές σε Final 4 και τελικούς) τώρα δυστυχώς κάνουμε μόκο!

Τον Παναθηναϊκό τον καταδιώκουν οι δαίμονες της επιστροφής του στην ελίτ από το 2012, ο Ολυμπιακός επέστρεψε άλλες δυο φορές σε τελικούς (2015, 2017), αλλά οι σαμπάνιες μένουν στην κατάψυξη εδώ και μια επταετία…

Επτά χρόνια φαγούρα, κατά πως ήταν και ο τίτλος της κωμωδίας που γύρισε το 1955 ο Μπιλ Γουάιλντερ με τη Μέριλιν Μονρόε και τον Τομ Ιγουελ!

Η μάλλον-για να μην παρεκκλίνω από το πνεύμα της πανδημίας- δεν υποφέρουμε από φαγούρα, αλλά από ένα από τα συμπτώματα τα οποία εκδηλώνουν όσοι προσβάλλονται από τον Covid 19…

Τη… δυσγευσία, εννοώ!

Έχει αλλοιωθεί, δηλαδή, η αίσθηση της γεύσης των τίτλων, καθόσον ο μεν Παναθηναϊκός έχει να ρουφήξει το νέκταρ του θριάμβου από το 2011, ο δε Ολυμπιακός από μια βραδιά, σαν σήμερα πριν από επτά χρόνια!

Μια βραδιά που του πήγε κιόλας σχοινί κορδόνι, διότι μέσα σε έναν χρόνο και με απόσταση 24 ωρών και 2.502 χιλιομέτρων ανέβηκε δυο φορές στο θρόνο, απλώς άλλαξε φορεσιά και αξίωμα…

Στις 13 Μαΐου του 2012 στέφθηκε Σουλτάνος στην Κωνσταντινούπολη και στις 12 Μαΐου του 2013 αναγορεύθηκε Σερ στο Λονδίνο!

Είχε προηγηθεί κιόλας, στις 24 Απριλίου του 1997, η ενθρόνιση του ως Ρωμαίου αυτοκράτορος και σαν σήμερα στην 02 Arena του τρίτωσε το καλό!

Στις 12 Μαΐου του 2013, λοιπόν, στο Λονδίνο οι Πειραιώτες πέτυχαν το repeat του τίτλου τον οποίο είχαν κατακτήσει σαν αύριο στην Κωνσταντινούπολη, ένα επίτευγμα που σπανίζει στην ιστορία του Κυπέλλου Πρωταθλητριών: από το 1958, όταν άνοιξε η αυλαία της Ευρωλίγκας έχει σημειωθεί έντεκα φορές, ενώ με τη φόρμουλα των Final 4 μόλις τρεις, με δράστες τη Γιουγκοπλάστικα Σπλιτ, η οποία μάλιστα κατάφερε το three-peat, τη Μακάμπι Τελ Αβίβ και τον Ολυμπιακό.

To 2012 στον πάγκο καθόταν ο Ντούσαν Ιβκοβιτς, που είχε οδηγήσει τον Ολυμπιακό και στην κατάκτηση του τίτλου το 1997, ενώ έναν χρόνο μόστραρε την αφεντομουτσουνάρα του ο…Mr Bean!

Ο τότε και ο νυν προπονητής του, ντε, ο Γιώργος ο Μπαρτζώκας…

Αυτή η υπόθεση είναι γνωστή, ευτράπελη και σημειολογικώς ενδιαφέρουσα: υπενθυμίζω ότι αργά το βράδυ της 12ης Μαΐου του 2013, στο επινίκιο γλέντι που στήθηκε στο ξενοδοχείο, ο Πέρο Αντιτς εμφανίστηκε φορώντας μια μπλούζα στην οποία εικονιζόταν ο Ρόουαν Ατκινσον!

Το υπονοούμενο ήταν σαφώς ειρωνικό, αλλά ξα του. Το επόμενο πρωινό, προτού αναχωρήσει η αποστολή για να επιστρέψει στην Αθήνα, ο Μπαρτζώκας βγήκε μια βόλτα στα μαγαζιά και αγόρασε κι ελόγου του την ίδια μπλούζα, μάλιστα τη φόρεσε σε μια μεταγενέστερη εκδήλωση, προς δόξαν του αυτοσαρκασμού του!

Ο Ολυμπιακός πάλι μέσα σε έναν χρόνο στέφθηκε δυο φορές πρωταθλητής Ευρώπης προς δόξαν του ανατρεπτικού χαρακτήρα του!

Στην Πόλη γύρισε από το -19 (34-53) στο 28ο λεπτό και ξέρανε την ΤΣΣΚΑ στην εκπνοή με το πεταχτάρι του Γιώργου Πρίντεζη, ενώ την επόμενη χρονιά στο Λονδίνο το come back του είχε ως αφετηρία το -17 στη λήξη της πρώτης περιόδου (10-27).

«E pur si muove» (και όμως κινείται) όπως φώναζε ο δόλιος ο Γαλιλαίος βγαίνοντας καταδικασμένος από την Ιερά εξέταση!

Και ο Ολυμπιακός κινήθηκε, δεν κάθισε στα αυγά του και κατάφερε να ανακάμψει, να αντεπιτεθεί και να στεφθεί πρωταθλητής Ευρώπης…

Πέραν του μάστερ και του διδακτορικού που απέκτησε εκείνη την εποχή ο Ολυμπιακός στις ανατροπές, το Final 4 του Λονδίνου ανέδειξε και τον χαμαιλεοντισμό του: πάει να πει την ικανότητα του να προσαρμόζεται στις καταστάσεις, καθότι όπως μου έλεγε χθες το απόγευμα ο Γιώργος Μπαρτζώκας, «δεν επιβάλαμε εμείς βάσει σχεδίου και τακτικής το στιλ των δυο αγώνων, αλλά το βρήκαμε μπροστά μας, προσαρμοσθήκαμε καταλλήλως και διαχειριστήκαμε όπως έπρεπε τις συνθήκες».

Ουδέν αληθέστερον τούτου…

Στον μεν ημιτελικό του Λονδίνου οι Πειραιώτες στραγγάλισαν την ΤΣΣΚΑ Μόσχας με 69-52, στον δε τελικό έπαιξαν άλλο μπάσκετ και επιβλήθηκαν της Ρεάλ Μαδρίτης με 100-88, εκκινώντας την αντεπίθεση τους από το -17 της πρώτης περιόδου (10-27) και σκοράροντας 90 πόντους σε τριάντα λεπτά!

Και χαμαιλέων και αντάρτης λοιπόν, για να αποδειχθεί ότι όλα για κάποιο λόγο συμβαίνουν…

Για κάποιο λόγο βρέθηκε ο Ολυμπιακός το 2012 στο -19, για τον ίδιο, αλλά διαφορετικό λόγο κυνήγαγε μετά από έναν χρόνο τους Μαδριλένους από το -17…

Και στις δυο περιπτώσεις πέρα από το ταλέντο και τον αδάμαστο χαρακτήρα των παικτών, έχουν παίξει καταλυτικό ρόλο και οι παρεμβάσεις των προπονητών, τόσο σε αγωνιστικό, όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο: δεν ενεργοποίησαν, εννοώ, μονάχα τα νεκρωμένα για κάμποση ώρα κύτταρα της μπασκετοσύνης των παικτών, αλλά τσίγκλησαν και τους εγωισμούς τους…

Πριν από δυο μήνες σε μια συνέντευξη του σε ρωσική ιστοσελίδα ο Ιβκοβιτς αναφέρθηκε στον τελικό της Πόλης και είπε ότι «στο ημίχρονο έκανα πλύση εγκεφάλου στον Σπανούλη»

Και λίγα είπε, διότι το επεισόδιο που εκτυλίχθηκε μέσα στα αποδυτήρια στην ανάπαυλα, αλλά και οι διάλογοι οι οποίοι διημείφθησαν αξίζουν πράγματι να γίνουν ντοκιμαντέρ!

Σε αυτή τη συνέντευξη του ο Ντούντα δεν προχώρησε σε πολλές λεπτομέρειες και πέρασε ξώφαλτσα τα γεγονότα που υπήρξαν πολύ πιο δραματικά: τόσο δραματικά ώστε (λέγεται πως) ο Σπανούλης απείλησε θεούς και δαίμονες και χρειάσθηκε να κάνει μεγάλη προσπάθεια για να συγκρατήσει τον εαυτό του...

Εχουν ακουστεί διάφορες εκδοχές για την υπόθεση, αλλά προφανώς ο μόνος που μπορεί να εκφράσει την αλήθεια είναι ο ίδιος ο αρχηγός του Ολυμπιακού. Πλάκα πλάκα, μια με αυτή την ιστορία και μια με το τι είχε γίνει δυο χρόνια νωρίτερα με τον Ομπράντοβιτς (και την αποχώρηση του το 2010 από τον Παναθηναϊκό), να πώς θα γίνει best seller η αυτοβιογραφία του!

Ο Ιβκοβιτς, λοιπόν, μούνταρε για τα καλά στον Σπανούλη και εκείνη τη στιγμή του μίλησε τόσο υποτιμητικά, όσο κανείς άλλος στην καριέρα του, αλλά το κόλπο έπιασε. Αυτή η πλύση εγκεφάλου, όσο βίαιη κι αν ήταν, δικαιώθηκε εκ του αποτελέσματος…

Αργότερα σε ένα τάιμ άουτ, όταν η διαφορά έφτασε στους 19 πόντους, ο Ντουντα εξεμάνη και πάλι. Είδε κι απόειδε εκείνη τη στιγμή και το γύρισε στο… καλαματιανό: «Ε αφού δεν μπορείτε να παίξετε, τουλάχιστον χαλαρώστε και διασκεδάστε το»!

Είπε όμως και κάτι άλλο, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στα δρώμενα του τελικού: ζήτησε από τους παίκτες να σημαδέψουν τον Αντρέι Κιριλένκο και να επιτεθούν εναντίον του, στη δυνατή πλευρά της άμυνας, διότι ορθώς έκρινε ότι στη weak side o Ρώσος φόργουορντ είχε μεγάλο πλεονέκτημα λόγω των αθλητικών προσόντων του.

Αυτό ζήτησε, αυτό έγινε. Ακόμη και στην τελευταία επίθεση ο Σπανούλης προτού πασάρει την μπάλα στον Πρίντεζη, κινείται στην πλευρά του Κιριλένκο, με ό,τι αυτό θα συνεπαγόταν…

Έναν χρόνο αργότερα, σαν σήμερα, στην O2 Arena του Λονδίνου ο Μπαρτζώκας ο οποίος ούτως ή άλλως φουρκιζόταν εύκολα εκείνη την εποχή, είδε τη Ρεάλ να προηγείται με 27-10 και θα ήθελε να καρυδώσει τους παίκτες του ή να βαρέσει το δικό του κεφάλι στον πάγκο!

Απέμεναν ωστόσο τριάντα λεπτά για τη λήξη του τελικού και ο Μαρουσιώτης προπονητής ήξερε τι δεν πήγαινε καλά και έπρεπε να το αλλάξει αμέσως, άλλωστε το παραδέχθηκε επί τόπου. Στο πρώτο δεκάλεπτο ο Ολυμπιακός εφάρμοσε έναν συγκεκριμένο τρόπο αντιμετώπισης του Σέρχιο Γιουλ ο οποίος έκανε όργια που από στατιστικής πλευράς αποτυπώνονταν στους οκτώ πόντους , στις δυο ασίστ και στα δυο ριμπάουντ, χώρια ο δαιμονισμένος ρυθμός τον οποίο έδωσε στους Μαδριλένους.

«Ρισκάραμε με τον Γιουλ και δεν μας βγήκε αυτό η επιλογή. Τώρα πάμε στο plan B» είπε ο Μπαρτζώκας και εξήγησε τι θα άλλαζε στο μαρκάρισμα του Ισπανού γκαρντ και στη γενικότερη αμυντική λογική του Ολυμπιακού που μεταμορφώθηκε επί τα βελτίω και όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία…

Α, έχω και μια προσωπική ανάμνηση από εκείνο τον τελικό, σαν σήμερα πριν από επτά χρόνια και θα μπορούσε κιόλας να επισύρει την καταδίκη μου!

Στην καριέρα μου, εδώ και 42 χρόνια έχω κάνει δυο… απαγωγές ζητώντας για λύτρα όχι λεφτά ή απελευθέρωση κρατουμένων, αλλά αποκλειστικές συνεντεύξεις!

Η πρώτη σημειώθηκε στις 26 Aυγούστου του 2004 όταν τράβηξα από το χέρι τη μισή εθνική ομάδα γουότερ πόλο γυναικών, μετά την ήττα στον τελικό από την Ιταλία και την κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου. Τις έβγαλα από το κολυμβητήριο, διασχίσαμε την οδό Σπύρου Λούη, περάσαμε απέναντι και ανεβήκαμε σε ένα ταρατσάκι απ’ όπου βγάζαμε τα ζωντανά ρεπορτάζ για την τηλεόραση του Alpha!

Η δεύτερη έγινε εκείνο το βράδυ στην Ο2 Αrena, ούτε που κατάλαβαν οι Εγγλέζοι τι ακριβώς έκανα. Ενώ λοιπόν ο Μπαρτζώκας ήταν λουσμένος από τα κομφετί και τις σαμπάνιες, μην τον είδατε, μην τον απαντήσατε…

Τον είχα ενημερώσει από την προηγούμενη ημέρα ότι ήθελα, εάν νικήσει ο Ολυμπιακός να βγούμε ζωντανά στην εκπομπή του OTE TV (νυν Cosmote TV) και από τη στιγμή που δεν μου έριξε χυλόπιτα, αμαρτίαν ουκ είχα. Με θράσος (που πάντως δεν με χαρακτηρίζει ως άνθρωπο, ούτε ως δημοσιογράφο) κατέβηκα από την εξέδρα Τύπου στον αγωνιστικό χώρο και του είπα: «Ελα, πάμε τώρα. Εχουμε βρει μια καβάντζα εδώ απ’ έξω και μας περιμένει το συνεργείο. Σε ένα τέταρτο το πολύ θα είμαστε πισω».

Ο Μπαρτζώκας δεν τσίνισε και με ακολούθησε. Φορέσαμε τα ακουστικά, οι κάμερες ήταν ήδη ανοικτές, στο στούντιο βρισκόταν ο Αντρέα Παλομπαρίνι, είπαμε τα καθέκαστα και μετά από ένα τεταρτάκι είχαμε γυρίσει πίσω και ούτε γάτα, ούτε ζημιά…

Χθες που μιλήσαμε για τον τελικό και του ζήτησα να ανακαλέσει μερικές από εκείνες τις στιγμές, ο Μπαρτζώκας με τρόλαρε κανονικά. «Καλά, πλάκα μου κάνεις ε; Δεν θυμάσαι που με απήγαγες;»