Ταβάρες στον Αρλάουκας: «Οι προπονητές γελούσαν μαζί μου» (pod)
Ο Τζο Αρλάουκας επιστρέφει και φιλοξενεί στο podcast του τον Έντι Ταβάρες. Ο ψηλός της Ρεάλ Μαδρίτης «ανοίγει» την καρδιά του, όπως όλοι οι καλεσμένοι του, θυμάται τα ταξίδι του και εξηγεί όλες τις δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει για να φτάσει μέχρι εδώ.
Περίπου 10 χρόνια πριν και όντας στα 17 του ο Ταβάρες δεν είχε ακουμπήσει ποτέ μπάλα μπάσκετ και ούτε καν είχε δει αγώνα, ακόμα και στην τηλεόραση. Δούλευε στο πλευρό της μητέρας του, ενώ ο πατέρας του ταξίδευε, ενώ έμενε στο νησί, Maio, στο οποίο δεν υπήρχε καν γήπεδο.
«Ήμουν στο μαγαζί κάθε μέρα ή ήμουν στην παραλία, γιατί δεν υπήρχε τίποτα να κάνεις», παραδέχεται ο Ταβάρες.
Ένας ταξιδιώτης πρόσεξε ότι είναι ένας νεαρός στα 2.15μ. και τον έφερε σε επαφή με έναν προπονητή της Γκραν Κανάρια στην Ισπανία. Τελικά, ο προπονητής ταξίδεψε 1.600 χιλιόμετρα να δει αν ο Ταβάρες άξιζε κάτι. Το πρώτο πρόβλημα που έπρεπε να λυθεί είναι ότι δεν υπήρχαν αθλητικά παπούτσια στο μέγεθος του και έπρεπε να δοκιμάσει με μικρότερα.
«Δεν είχα ιδέα τι να κάνω. Δεν ήξερα αν θα σουτάρω την μπάλα με τα χέρια ή τα πόδια... Απλά ήθελα να κάνω το καλύτερο που μπορούσα, να τους δείξω πόσο ήθελα την ευκαιρία να μάθω να παίζω μπάσκετ».
Μια δεκαετία μετά είναι 2.21 και έχει γίνει ένας από τους καλύτερους αμυντικούς της λίγκας. Βοήθησε την Ρεάλ Μαδρίτης να κατακτήσει τον τίτλο του 2018, ενώ βγήκε καλύτερος αμυντικός της λίγκας, ενώ μπήκε και στην δεύτερη καλύτερη ομάδα. Πρόσφατα ανανέωσε και το συμβόλαιο του μέχρι το 2024.
Όταν έφτασε στα 17 του στην Γκραν Κανάρια όλα ήταν δύσκολα...
«Στο τέλος κάθε προπόνησης που κάναμε, για τρεις, έξι μήνες ή ακόμα και όλη την χρονιά, σκεφτόμουν ότι θέλω να τα παρατήσω. Κάθε μέρα. Χωρίς οικογένεια, φίλους, δεν είχα τίποτα. Προσπαθούσα να μάθω να παίζω μπάσκετ, αυτό. Όλοι μου έλεγαν, ''σε έφεραν μόνο επειδή είσαι ψηλός, δεν θα πετύχεις''. Είχα προβλήματα. Είχα πρόβλημα με το αίμα μου. Δεν είχα συντονισμό. Δεν είχα δύναμη στο σώμα μου γιατί ήμουν υπερβολικά αδύνατος».
Τα βράδια στο τηλέφωνο η μητέρα του προσπαθούσε να του δώσει θάρρος, αλλά η πρόοδος του ήταν αργή. «Προσπαθείς, προσπαθείς και δεν έχεις αποτέλεσμα. Σκέφτεσαι, ''τι πρέπει να κάνω για να τους κάνω υπερήφανους;'' Μερικοί προπονητές γελούσαν με εμένα, με έβλεπαν στο παρκέ και έλεγαν, ''δεν μπορεί να παίξει μπάσκετ''».
