Ιδρώτας, φτώχεια και φιλότιμο

Όλα όσα χρειάζεται να γνωρίζει ο ανυποψίαστος παρατηρητής για το χάσμα δυναμικότητας και λύσεων που χωρίζει τους δύο μονομάχους του τελευταίου επταημέρου μπορεί να τα μάθει με μία στιγμιαία ματιά στον αγωνιστικό χώρο στα μισά της δ’ περιόδου.

Την ίδια στιγμή που ο Παναθηναϊκός πάλευε να στραγγίξει τις τελευταίες ικμάδες ενέργειας και ταλέντου από 7-8 παίκτες εξουθενωμένους και συχνά υπερήλικες, η Ρεάλ είχε στις επάλξεις τον 10^ο, τον 11^ο και τον 12^ο παίκτη της: Τόμπκινς, Κάρολ, Αγιόν.

Οι «λευκοί» της Μαδρίτης χόρευαν ξεκούραστοι στο παρκέ, ενώ οι «πράσινοι» της Αθήνας πόνταραν αποκλειστικά σε άυλα χαρίσματα: φιλότιμο, θέληση, ένστικτο επιβίωσης. Τα πασχαλινά αυγά δεν βάφονται με ψέματα και αυταπάτες.

Όποιος επιθυμεί να μελετήσει με ψυχραιμία τη μεγάλη εικόνα και να τοιβάξει τα δεδομένα στην παλάντζα του Απρίλη, θα καταλάβει ότι ο Παναθηναϊκός έφτασε και πιο μακριά από εκεί που τον έφερναν τα χέρια και τα πόδια του.

Ο δεύτερος προημιτελικός υπήρξε καταστροφικός, αλλά ο πρώτος και ο τρίτος άφησαν πίσω τους το ίχνος μίας, ψευδεπίγραφης έστω ισοδυναμίας. Η απόσταση ανάμεσα στις δύο ομάδες είναι για ξερό 3-0, αλλά ο Ρικ Πιτίνο και οι παίκτες του έφτασαν κοντά σε 1, αν όχι 2, νίκες.

Επιτρέψτε μου να γίνω κυνικός για μία στιγμή και να αναρωτηθώ φωναχτά πόσοι από τους παίκτες του Παναθηναϊκού θα έβρισκαν θέση στη δωδεκάδα της Ρεάλ ή της Φενέρ ή της ΤΣΣΚΑ. Μοναχά ο Καλάθης και ο Παπαπέτρου. Κανένας άλλος, νομίζω.

Η πρωταθλήτρια Ευρώπης, στο μεταξύ, άντεξε να παίξει μία σειρά πλέι-οφ χωρίς τον κορυφαίο παίκτη της και την τελείωσε με πόδια στεγνά.

Βεβαίως, ο Παναθηναϊκός συμπληρώνει 7 χρόνια απουσιών από το final-4 και μοιάζει μάλλον να απομακρύνεται, παρά να πλησιάζει. Αλλά ο συνολικός απολογισμός δεν μπορεί να γίνει μαύρα μεσάνυχτα ούτε εν θερμώ.

Το αποψινό ματς με τη Ρεάλ χάθηκε στα μισά της δ’ περιόδου, όταν ο ξεκούραστος Αγιόν έπιασε αιχμάλωτους τους Βουγιούκα-Παπαγιάννη και πέτυχε (από το 60-58 μέχρι το 68-72) τους 10 πόντους που έδωσαν στην ομάδα του προβάδισμα -έστω με βραχεία κεφαλή- στο τελευταίο βιράζ.

Όταν ο Παναθηναϊκός προσπάθησε να εξουδετερώσει τον θηριώδη Μεξικανό με άμυνα καμικάζι τρεις-εναντίον-ενός, εκείνος φέρθηκε σαν έτοιμος από καιρό και έδωσε μία αριστουργηματική ασίστ από το «ποστ», για το τρίποντο (του Ράντολφ) που αποτελείωσε το «τριφύλλι»: 72-78, στα 1:51 πριν το τέλος.

Ήταν η χαριστική βολή, αφού ο τσακωμένος με το μακρινό σουτ Παναθηναϊκός δεν είχε κουράγιο να ξανασηκώσει κεφάλι.

Εάν άντεξε τόσο, το οφείλει στη συγκινητική προσπάθεια του Βουγιούκα, στην πολύπλευρη προσφορά του Παπαπέτρου, στους ξεκούραστους πόντους που πέτυχε από την περιφέρεια ο Λοτζέσκι, στις ασίστ του μπλοκαρισμένου αλλά ήρεμου και υπομονετικού Καλάθη, στα επιθετικά ριμπάουντ του Τόμας, στις εκλάμψεις του Λάνγκφορντ.

Όλοι πάσχισαν, αλλά κανένας δεν ξεπέρασε τον εαυτό του και κανένας δεν διακρίθηκε σταθερά από την αρχή μέχρι το τέλος. Tα 7-25 ριμπάουντ του β’ ημιχρόνου (από 17-14 στο πρώτο μέρος δείχνουν ότι τα καύσιμα σώθηκαν πολύ πριν εμφανιστεί στο ορίζοντα το νήμα του τρίτου προημιτελικού.

Βεβαίως, οι ισορροπίες διαμορφώθηκαν πολύ νωρίτερα, στο εναρκτήριο δεκάλεπτο, όταν η Ρεάλ έφερε το παιχνίδι στα δικά της μέτρα χωρίς ιδιαίτερο κόπο και ξεκίνησε με 7/7 δίποντα, δίχως να ενοχλείται από τις άδειες πράσινες φανέλες που μοιράζονταν το παρκέ μαζί της.

Το σύνθημα της αντεπίθεσης το έδωσε με ένα ηρωικό πλονζόν ο Ιωάννης Παπαπέτρου στο 25-34, όταν οι Καστιγιάνοι ξεμάκραιναν στον ορίζοντα. Ο διεθνής φόργουορντ έδειξε τον δρόμο και αρκετοί τον ακολούθησαν, απέναντι σε έναν αντίπαλο που δυσκολεύεται όταν «τραμπουκίζεται».

Το μομέντουμ του αγώνα έμεινε στα χέρια των πρωταθλητών Ελλάδας μέχρι το 27^ο λεπτό περίπου, όταν ο Καμπάτσο απάντησε με τρίποντο στο άστοχο σουτ του Λάνγκφορντ.

Το σκορ έγινε 54-52 και ο Πάμπλο Λάσο σήκωσε από τον πάγκο, για πρώτη φορά, τον 12^ο παίκτη του. Ήταν ο Τζέι Σι Κάρολ, ο ήρωας του τελικού του 2015 στη Μαδρίτη. Ίσως ο κορυφαίος σουτέρ της Ευρώπης. Δεν χρειάζεται, νομίζω, άλλη ανάλυση,.