Το κουμπί της αυτοκαταστροφής

Oι επόμενες παράγραφοι είναι πασπαλισμένες με ισχυρή δόση υπερβολής, ώστε να καταλαβαινόμαστε καλύτερα. Υπερβάλλω επειδή γεννήθηκα προβοκάτορας και μου αρέσει να ανάβω φυτίλια. Μακάρι να εκτεθώ σε όλα, δεν θα είναι ούτε η πρώτη ούτε η δεύτερη ούτε η τελευταία φορά. Λοιπόν, έχουμε και λέμε. Μέσα στις τελευταίες εβδομάδες συνέβησαν τα εξής συνταρακτικά:

• Ο Βασίλης Τολιόπουλος, πλήρες και βασικότατο στέλεχος της Εθνικής Ανδρών, αποφάσισε να καταστρέψει την καριέρα του στα 29 του χρόνια.
• Ο Όμηρος Νετζήπογλου, εν ενεργεία μέλος της Εθνικής Ανδρών, αποφάσισε να καταστρέψει την καριέρα του σε ηλικία 22 ετών.
• Ο Αντώνης Καραγιαννίδης, εν ενεργεία μέλος της Εθνικής Ανδρών, αποφάσισε να καταστρέψει την καριέρα του σε ηλικία 23 ετών.
• Ο Γιάννης Κουζέλογλου, εν ενεργεία μέλος της Εθνικής Ανδρών, αποφάσισε να καταστρέψει την καριέρα του σε ηλικία 30 ετών.
• Ο Νίκος Ρογκαβόπουλος, κορυφαίος παίκτης της γενιάς του και εν ενεργεία μέλος της Εθνικής Ανδρών, σκέπτεται να καταστρέψει την καριέρα του σε ηλικία 24 ετών.

Πώς ακριβώς θα βρει χρόνο συμμετοχής ο Νετζήπογλου σε έναν Ολυμπιακό όπου περισσεύουν ακόμα και μπαρουτοκαπνισμένοι διεθνείς όπως ο Λαρεντζάκης, ο Ντόρσεϊ και ο Μήτρου-Λονγκ; Πού ακριβώς θα βρει χώρο ο Τολιόπουλος σε μία περιφέρεια όπου θα συνυπάρχουν ο Σορτς, ο Σλούκας, ο Γκραντ, ο Ναν και όπου ήδη αγκομαχάει για σκόρπια πεντάλεπτα ο Καλαϊτζάκης;

Είναι καλύτερος σήμερα ο Ρογκαβόπουλος, από τον Παπαπέτρου που πέρυσι έμενε συχνά ανενεργός στον Παναθηναϊκό χωρίς να υπάρχει καν υπερπληθυσμός στη θέση «3»; Πώς θα χωρέσουν στο rotation των «αιωνίων» ο Κουζέλογλου και μεθαύριο ο Καραγιαννίδης, όταν καλά καλά δεν βρίσκουν σειρά σε ομάδες επιπέδου ΑΕΚ και Προμηθέα;

Το ιδανικό σενάριο σε έναν φανταστικό κόσμο θα ήταν να ενσωματωθούν όλοι αυτοί στο εκκολαπτόμενο project του Άρη, με επικεφαλής φυσικά τον Τολιόπουλο. Θα έπαιρνε έτσι μια ανάσα και το δύσμοιρο ελληνικό πρωτάθλημα, που έχει πιάσει πάτο και μολαταύτα συνεχίζει την κατηφόρα…

Σέβομαι απόλυτα τη φιλοδοξία του παίκτη που πιστεύει ότι θα κερδίσει τη θέση με το σπαθί του και ότι θα ξεχωρίσει ανάμεσα στους χρυσοπληρωμένους και στους πολυπαινεμένους. Η πραγματικότητα, όμως, είναι αμείλικτη. Για κάθε Σλούκα υπάρχουν δεκάδες Αρσενόπουλων και για κάθε Παπανικολάου ντουζίνες Χαραλαμπόπουλων.

Στον δρόμο που καλείται να ακροβατήσει ο κάθε Νετζήπογλου τον περπάτησαν στο πρόσφατο παρελθόν ο Λούντζης, ο Μωραΐτης, ο Μαντζούκας, ο Τανούλης, ο Χουγκάζ, ο Μουράτος, ο Μποχωρίδης, ο Κατσίβελης, ο Γιώργος Καλαϊτζάκης, ο ίδιος ο Τολιόπουλος όταν στα 19 του άφησε τη Ρόδο για τον Ολυμπιακό. Σχεδόν όλοι έχασαν τον δρόμο τους ή έμειναν στάσιμοι ή απέδρασαν όταν βρήκαν ευκαιρία.

Και δεν είναι τίποτε τυχαίοι ούτε «αιώνια ταλέντα». Ο Μιχάλης Λούντζης, δεν κουράζομαι να υπενθυμίζω, ήταν πενταδάτος στην Εθνική Ανδρών στο Μουντομπάσκετ του 2023. Ο Δημήτρης Μωραΐτης έπαιξε όχι μόνο στη Μανίλα, αλλά και στους Ολυμπιακούς Αγώνες, υπό τις οδηγίες του προπονητή που τον γαλούχησε στο Περιστέρι. Ο Χουγκάζ και ο Χαραλαμπόπουλος, παρόντες και αυτοί στη Λιλ και στο Παρίσι, έχουν στα πόδια τους εξαιρετικές χρονιές σε κορυφαία ξένα πρωταθλήματα.

Ο δε Τολιόπουλος τρύπησε το ταβάνι και έφτασε να βάζει 20άρες στο Προολυμπιακό και στους Ολυμπιακούς Αγώνες, απέναντι σε παιχταράδες παγκόσμιας κλάσης όπως ο Ντόντσιτς, ο Γκίντεϊ ή ο Σάι Γκίλτζιους-Αλεξάντερ. Ωστόσο, η εκτόξευση του Τολιόπουλου, που έλαβε τη δική μου ψήφο για MVP της Basket League δύο χρόνια σερί, δρομολογήθηκε από το κιτρινόμαυρο εφαλτήριο της Θεσσαλονίκης. Ο 29χρονος άσος απέκτησε αυτή την τυφλή αυτοπεποίθηση όχι στα τέσσερα χρόνια που κουβαλούσε την τσάντα του Σπανούλη και του Σλούκα, αλλά στην τριετία του στον Άρη, όπου είχε στην τσέπη τα κλειδιά της ομάδας και 30-35 λεπτά βέβαιης συμμετοχής.

Δεν είναι καινούριο αυτό το trend. Ο Διαμαντίδης ανδρώθηκε όχι στον Παναθηναϊκό, αλλά στον Ηρακλή, όπως και ο Σχορτσανίτης. Ο Παπαλουκάς, όχι στον Ολυμπιακό, ούτε στην ΤΣΣΚΑ, αλλά στον Πανιώνιο. Ο Σπανούλης έπεισε τον «δράκο» ότι άξιζε μία θέση στην Εθνική ομάδα όσο αγωνιζόταν υπό τις εντολές του στο Μαρούσι. Ο Πρίντεζης πάτησε γκάζι όταν δόθηκε «για να παίξει» από τον Ολυμπιακό στην Ολύμπια Λάρισας. Ο Σλούκας όταν παραχωρήθηκε δανεικός στον Άρη. Ο Μάντζαρης έδειξε στόφα ηγέτη στο Περιστέρι. Ο Μήτογλου και ο Παπαπέτρου έγιναν μπασκετμπολίστες στην Αμερική. Ο Βεζένκοφ στον Άρη και στη Βαρκελώνη.

Θα έφτανε ο Νεοκλής Αβδάλας στο κατώφλι του ΝΒΑ στα 19 του χρόνια, εάν σπαταλούσε τη σεζόν 2024-25 θαμμένος στον πάγκο του Παναθηναϊκού; Σε τι ακριβώς χρησιμεύει στην ανδρική ομάδα των «πρασίνων» ο Αλέξανδρος Σαμοντούροφ, που νομίζουμε ότι είναι ακόμη 16 χρονών αλλά έχει ήδη κλείσει τα 20; Γιατί να μη πάει και αυτός σε κολέγιο, όπως επέλεξαν να κάνουν (τώρα που υπάρχει και αμοιβή…) ο Ζούγρης, ο Μαντζούκας, ο Αβδάλας, ο Σπάρταλης, ο Λιοτόπουλος, ο Αμπόσι και κάμποσοι άλλοι;

Προφανώς δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες, ούτε καν συγκρίσιμες. Στα χρόνια που προηγήθηκαν, οι «αιώνιοι» απέκτησαν φερέλπιδες Έλληνες μπασκετμπολίστες μόνο και μόνο για να μη προλάβουν και τους αρπάξουν οι απέναντι. Πλέον, το κριτήριο είναι διαφορετικό και πιο ρεαλιστικό. Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός συγκροτούν κακήν κακώς κάποιου είδους ελληνικό πυρήνα, για να ντριμπλάρουν τους περιορισμούς και για να μπορούν να ξεκουράζουν τη στρατιά των ξένων παικτών στους ανούσιους αγώνες του εγχώριου πρωταθλήματος, τώρα που η Euroleague προσπαθεί να τους εξοντώσει.

Οι πρωτοκλασάτοι Έλληνες μπασκετμπολίστες είναι δυσεύρετοι και κατά κανόνα δεσμευμένοι, οπότε στρατολογούνται (και καλοπληρώνονται με τρελές υπεραξίες) οι λίγοι που έχουν απομείνει. Το παράδειγμα της Τουρκίας και της Ρωσίας, που καταστράφηκαν όταν βρέθηκαν στην ίδια στενωπό, δεν φαίνεται να συγκινεί κανέναν.Ποιοι θα παίξουν στην Εθνική ομάδα, την επόμενη φορά που κάποιο «παράθυρο» θα συμπέσει με αγωνιστική Euroleague; Από τις εφεδρείες που μέχρι πρόσφατα ήταν μια κάποια λύσις, οι μισοί σκόρπισαν στα αμερικάνικα κολέγια και οι άλλοι μισοί πήγαν στους «αιωνίους» για να πιάσουν την καλή.

Είναι άκυρο να κατηγορηθεί για τις επιλογές του ένας πιτσιρικάς (ή ο πατέρας του) που διαλέγει την κουρτίνα με τις εξαψήφιες επιταγές από εκείνη που γράφει «τριάντα λεπτά συμμετοχής σε μικρή ομάδα για αμοιβή πείνας». Όλοι έχουν δίκαιο σε αυτή την ιστορία, εκτός από το ελληνικό μπάσκετ, που λίγο λίγο διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη. Και τα εξ ων συνετέθη δεν είναι φυσικά τα βαθιά πορτοφόλια των Αγγελόπουλων και Γιαννακόπουλων, ούτε η κούρσα των εξοπλισμών, αλλά το πρωτάθλημα που κάποτε ήταν ανταγωνιστικό και ελκυστικό. Όπως μάλλιασε η γλώσσα μας να λέμε στο Old School, σήμερα δεν προσφέρει ούτε άρτον ούτε θεάματα.

* Στην ένθετη φωτο, Τολιόπουλος και Χαραλαμπόπουλος προ δεκαετίας στην Εθνική Κ19.