Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός: Εν αρχή ην το (υπέροχο) μπάσκετ

• Το μόνιμο “αγκάθι” της υγείας
• Το φαινόμενο του κλειστού rotation
• Οταν και οι σταρ γίνονται συνειδητά εργάτες

Με το χέρι στην καρδιά θα πω ότι θα ήταν ευχής έργο να μην ζει αυτή η χώρα μέσα στην οπαδική βλακεία ώστε να μπορεί να χαίρεται ότι βλέπει σε υψηλό επίπεδο, όπου και όσο το βλέπει, στα αθλήματα όπου οι διάφορες κόντρες “αιωνίων” και μη αντιπάλων μας τρώνε τοξικά την ψυχούλα σαν το συκώτι του Προμηθέα (όχι αυτού του Λιόλιου του άλλου της μυθολογίας). Να μη χαιρόμαστε δηλαδή μόνο με Τεντόγλου, Καραλή, Στεφανίδη, Χρήστου κλπ. Αλλά αφού δεν μπορεί να μη ζει τα πάθη του σε βαθμό ακραίας ηλιθιότητας (όχι μόνο στον αθλητισμό) αυτός ο τόπος πάμε παρακάτω...

• Ολυμπιακός: Μία μπασκετική ροκ μπάντα

• Τα δάχτυλα στη μπάλα, το ρολόι στον εγκέφαλο

Αυτή τη βδομάδα έγιναν απίθανα πράγματα και για τις δύο ελληνικές ομάδες στην Euroleague. Για να το θέσω καλύτερα, έγιναν απίθανα πράγματα από τους παίκτες και τους προπονητές τους. Δεν τους τα χάρισε κανένας. Άρπαξαν τον αντίπαλο τους από τον λαιμό, τη στιγμή που χρειάστηκε και εύκολα ή δύσκολα, ακόμα και με το βάρος της φανέλας, της εμπειρίας και της ποιότητας του ρόστερ έριξαν στο καναβάτσο ομάδες με κίνητρο και επιθυμία. Είχα δηλώσει ότι έβλεπα τα πράγματα σκούρα και φοβόμουν ότι μπορούσε ο απολογισμός να είναι μια νίκη σε αυτά τα τέσσερα ματς. Και ναι, χαίρομαι ιδιαίτερα να διαψεύδομαι έτσι!

Το μόνιμο “αγκάθι” της υγείας

Προς υποστήριξή μου απλά να υπενθυμίσω ότι η απαισιοδοξία μου δεν είχε να κάνει με την αξία του ρόστερ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού, αλλά με τις συνθήκες που διαμορφώθηκαν από τις απουσίες λόγω τραυματισμών. Και, ανεξάρτητα από το τι πέτυχαν ακόμα και υπό αυτό το βάρος οι δυο τους, το συγκεκριμένο “αγκάθι” θα υπάρχει μέχρι τέλους στο μυαλό μου. Γιατί όσο και αν τα καταφέρνουν και οι δύο να είναι σε τροχιά πρώτης θέσης (ο Ολυμπιακός) και τετράδας (ο Παναθηναϊκός), άρα να ψάχνουν την επικύρωση του εισιτηρίου για το Αμπου Ντάμπι μέσα στο σπίτι τους, η ανησυχία ότι μπορεί να λείψει ανά πάσα στιγμή ένα σημαντικό γρανάζι της μηχανής, θα παραμένει ζωντανή. Έχει συμβεί και εξακολουθεί να συμβαίνει, σε όλες τις ομάδες της Euroleague. Ασφαλώς και αυτό το δεδομένο μεγιστοποιεί αυτά που πετυχαίνουν οι “αιώνιοι” χωρίς κομβικούς παίκτες, αλλά ανάμεσα στις επιτυχίες, υπήρξαν και οι λακκούβες που δεν πρέπει να ξεχνάμε. Η αδυναμία του Παναθηναϊκού να είναι ο πληθωρικός εαυτός του και (κατ εξακολούθηση) εκτός έδρας και ήττες όπως αυτή με τη Φενέρ στο ΣΕΦ για τον Ολυμπιακό, όταν ο αντίπαλος έχει την ποιότητα και ακολουθεί στο 100% το πλάνο για να εκμεταλλευθεί τις απουσίες σου και να σε μπλοκάρει.

Για τον Παναθηναϊκό τα είπαμε και την Πέμπτη και η εμφάνιση κόντρα στην Εφές ήρθε απλά να επιβεβαιώσει τη δύναμη του ΟΑΚΑ. Το μοναδικό που βάζω ξανά στην κουβέντα είναι ότι ο Ναν δεν μπορεί να μην είναι επιδραστικός όποτε τον κερδίζει το ίδιος του το μυαλό. Οκ όλοι άνθρωποι και δικαιούνται μια κακή (και δυο) μέρα στη δουλειά. Αλλά...τα είπαμε. Ξύλο τρώνε όλοι στον Παναθηναϊκό. Δεν υπάρχει καμία ασυλία αν είσαι παραπάνω σταρ από τους άλλους. Το αντίθετο ακριβώς είναι αυτό που σκέφτεται ο αντίπαλος. Για να πάει μέχρι το τέλος του δρόμου το Τριφύλλι θέλει Ναν στο 90-100% του!

• Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός: Μόνο με αυτοχειρία δεν θα είναι στο Άμπου Ντάμπι οι «αιώνιοι»!

Ο Ολυμπιακός με εντυπωσίασε ακόμα και για τα δικά του δεδομένα και στα δύο ματς της εβδομάδας. Είναι δεδομένο πως είναι η ομάδα που παίζει το πιο “αυτοματοποιημένο” μπάσκετ στη διοργάνωση και όταν το κάνει στον ρυθμό που θέλει μπορεί να σε σμπαραλιάσει. Το έδειξε κόντρα στην Παρί και μάλιστα ήθελε να το κάνει ακριβώς εκεί! Σαφέστατα υπήρχε ζήτημα ρεβάνς για την ήττα στο ΣΕΦ και γενικότερα οι...παλιές καραβάνες της διοργάνωσης, μετά τον πρώτο γύρο που η ομάδα του Σπλίτερ τους έπιασε όλους στον ύπνο και έκανε...κρουαζιέρα, έχουν πράγματα να αποδείξουν. Για παράδειγμα, είχαμε χρόνια να δούμε τέτοιο πανηγυρισμό του Ζοτς όπως εκείνον όταν “κλείδωσε” η νίκη επί των Γάλλων στο Βελιγράδι. Έτσι και οι Ερυθρόλευκοι ήταν 200% διαβασμένοι και αποφασισμένοι να ακολουθήσουν απόλυτα το πλάνο του Μπαρτζώκα (και) σε αυτό το ματς.

Το φαινόμενο του κλειστού rotation

Στη Βαρκελώνη τα πράγματα ήταν διαφορετικά, αλλά δεν πίστεψα ποτέ ότι οι Ερυθρόλευκοι θα πήγαιναν και με ένα “δεν βαριέσαι” σε περίπτωση ήττας. Όταν είσαι καλά και έχεις βρει ρυθμό παίρνεις ότι περισσότερο μπορείς. Αλλά αν με ρωτήσετε, όχι δεν πίστευα ότι ο Γκος θα μπορούσε να βγάλει δεύτερο συνεχόμενο αγώνα σε τόσο υψηλά στάνταρ, με τόσο μεγάλο χρόνο συμμετοχής. Επαναλαμβάνω δεν είναι θέμα ποιότητας. Η ακραία κριτική σε παίκτες που έχουν αποδείξει χρόνια την αξία τους παίζοντας σε υψηλό επίπεδο είναι για τους άμπαλους του “έχω δελτίο σε ομάδα”. Στο μυαλό μου είναι πάντα οι δυνάμεις, η αντοχή. Επαναλαμβάνω ότι τα ρόστερ των περισσότερων ομάδων στην Euroleague, άρα και των ελληνικών μεγαλώνουν και ηλικιακά, για αυτό τον ρυθμό και τη συχνότητα αγώνων. Από την άλλη όμως αποδεικνύεται κάτι που μας το έδειξε περίτρανα ο Παναθηναϊκός την προηγούμενη (εκκωφαντική) σεζόν του. Ότι το κλειστό rotation, όταν αυτοί οι 7-9 παίκτες είναι υγιείς, μπορεί να είναι η λύση καθώς υπάρχει αυτή η κατηγορία παικτών-πρωταγωνιστών που θέλουν μπόλικο χρόνο στο παρκέ για να υπάρξει σωματική και πνευματική “σύγκλιση”. Στην τελική και οι παίκτες...μεγάλα (αλλά) παιδιά είναι και θέλουν να παίζουν όσο περισσότερο μπορούν.

Το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά μετά από αυτή τη διαβολοβδομάδα και πέρα από την επικύρωση της ποιότητας, είναι ότι μακάρι να μπορούσαν όλοι να χαίρονται αυτή τη “μέρα, μέρα” πορεία της ομάδας τους. Πλησιάζουμε προς το τέλος της κανονικής περιόδου, αλλά ο δρόμος δεν είναι λίγος και (γίνομαι γραφικός αλλά δεν πειράζει) οι παγίδες παραμονεύουν σε κάθε γωνιά. Πέρα από την καλύτερη δυνατή pole position για την τελική ευθεία η οποία δεν εγγυάται κάτι αλλά μεγαλώνει τις πιθανότητές σου, αυτό που κερδίζουν οι ομάδες μας είναι η καλύτερη γνώση του εαυτού τους, μέσα από συνθήκες που τις κάνουν πολύ πιο...προλεταριακές.

Οταν και οι σταρ γίνονται συνειδητά εργάτες

Γιατί αν πχ εστιάσουμε στον Ολυμπιακό, πέρα από όσο είδαμε από τον Γκος σε αυτά τα δύο ματς, πέρα από την (κλασικά) σημαντική προσφορά του ΜακΚίσικ ή την μπόλικη βρώμικη, αλλά και έξυπνη (όπως το υπέροχο “Gortat screen” του Μιλουτίνοφ που άνοιξε τον δρόμο στον Φουρνιέ για το καλάθι της νίκης στη Βαρκελώνη), υπήρξαν και άλλα δείγματα που δεν δικαιολογούν μόνο αισιοδοξία για το μέλλον του Ολυμπιακού στην φετινή Euroleague αλλά έχουν σημασία για όποιον αγαπάει το μπάσκετ. Όπως η τρέλα του Φουρνιέ και στην άμυνα στον (δικό του) Παρίσι, όπου ήθελε να δείξει το (ακόμα περισσότερο) κάτι παραπάνω, αλλά και το πόσο βελτιώθηκε σε αυτό το κομμάτι και ο Βεζένκοβ. Ο παίκτης που σημάδεψε κατ' επανάληψη η Φενέρ στο ΣΕΦ, στην επίθεσή της και έκανε μεγάλη ζημιά στους Ερυθρόλευκους σε εκείνη την ήττα, ήταν φανερό ότι δούλεψε πολύ στο μυαλό του εκείνη τη βραδιά και έκανε step up στην άμυνα και στα δύο ματς αυτής της εβδομάδας. Για κάποιον που θα μπορούσε να βγάζει το...παντεσπάνι του μόνο από την επίθεση και να αποθεώνεται από τους 20+ πόντους, αφού οι περισσότεροι εκεί εστιάζουν, έδειξε ότι όταν είσαι 30 λεπτά στο παρκέ δεν γίνεται να μην δουλεύεις και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Και όταν αυτό το αντιλαμβάνονται οι σταρ σε μια ομάδα, θα μένει πάντα η απορία γιατί δεν μπορούν να το συνειδητοποιήσουν αυτοί που είναι σταρ μόνο στο μυαλό τους.

Άρα, απλά εύχομαι όλος αυτός ο κόσμος που πάει με συνέπεια στο γήπεδο (ευλογία!) και μας δίνει ωραίες εικόνες να μπορεί να χαίρεται αυτά που βλέπει και τα οποία προέρχονται από μπόλικη δουλειά, κόπο και μέσα από αρκετές στραβές. Αν το μάθουμε το ρημάδι το μπάσκετ μπορεί να είμαστε και λιγότερο... κατσαπλιάδες στη συμπεριφορά μας. Κατά τα λοιπά...παιχνίδι με παιχνίδι και οι δύο. Άλλωστε με την απαίτηση γεννήθηκαν. Δεν περιμένουν τους γύρω γύρω να τους πουν ότι το μόνο που θέλει η πλειοψηφία είναι τίτλοι.