Παναθηναϊκός: Ο κανόνας, η εξαίρεση και το... «τι θα γινόταν εάν»
Είπαμε, ξαναείπαμε και θα ξαναπούμε. Έτσι θα κυλάει η φετινή χρονιά του Παναθηναϊκού στην EuroLeague. Μία ζέστη, δύο κρύο. Μπορεί και... τρεις κρύο.
Ειδικά όταν καλείται να βγει από τα ελληνικά σύνορα. Τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα στην... ήδη πολύ δύσκολη χρονιά που διανύει η ομάδα στην EuroLeague. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, θα κλείσει το 2021 ο Παναθηναϊκός χωρίς να έχει «γευτεί» τη χαρά της νίκης μακριά από τη χώρα.
Ένα «διπλό» θα έχει να θυμάται στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση και αυτό μερικά χιλιόμετρα νοτιότερα του ΟΑΚΑ και δη στο ΣΕΦ εναντίον του Ολυμπιακού.
Μέχρι εκεί μπορούσε, μέχρι εκεί το πάλεψε
Εκτος Ελλάδας... «μηδέν εις το πηλίκον»! Βέβαια στην αναμέτρηση με την Αρμάνι στο Μιλάνο υπήρχε μια διαφορά σε σχέση με την τελευταία έξοδο της ομάδας στη Μόσχα. Εκεί πήγε με τη νοοτροπία «γνωρίζω ότι θα χάσω, άρα δεν χρειάζεται και να προσπαθήσω» ενώ το βράδυ της περασμένης Τρίτης (14/12) ο «πράσινοι» προσπάθησαν να φανούν (και ήταν) ανταγωνιστικοί για ένα ημίχρονο, αλλά όταν το ματς άρχισε να... στραβώνει δεν υπήρξε ποτέ ο γυρισμός. Έστω και αν υπήρχαν τα χρονικά περιθώρια για να μπει και πάλι στην διεκδίκηση της νίκης.
Δεν θα έλεγα ότι «παραδόθηκε στις ορέξεις της Αρμάνι» όπως θα μπορούσε να αποτυπωθεί μέσα από ένα δημοσιογραφικό κλισέ. Απλά έχω την αίσθηση ότι μέχρι εκεί μπορούσε και μέχρι εκεί το πάλεψε. Και στην τελική αυτή είναι και η ωμή πραγματικότητα. Το πρώτο μισό του αγώνα στο Μιλάνο ήταν η εξαίρεση του κανόνα καθώς ο... φετινός κανόνας του Παναθηναϊκού απέναντι σε πιο ποιοτικές και σαφέστατα καλύτερες και πιο «γεμάτες» ομάδες ήταν η εικόνα του δευτέρου ημιχρόνου.
Ναι, σαφέστατα έχει κάνει βήματα προόδου η ομάδα, παρουσιάζεται καλύτερη σε σχέση με το ξεκίνημα της σεζόν, προσπαθεί να παίξει καλύτερο μπάσκετ (ενίοτε το καταφέρνει κιόλας) αλλά όταν βρίσκει απέναντί του ομάδες όπως η Αρμάνι των 10 νικών σε 15 αγώνες στην EuroLeague και όντας αήττητη με 11/11 στην Ιταλία, είναι εκ των πραγμάτων δύσκολη να την «χτυπήσει» στα ίσια και δη μέσα στην έδρα της. Καλώς ή κακώς αυτή είναι η ρεαλιστική εικόνα της φετινής κατάστασης. Αν και εφόσον έμενε ανταγωνιστικός έως το τέλος θα ήταν και ένα μεγάλο credit στην προσπάθεια που κάνουν όλοι τις τελευταίες εβδομάδες. Αλλά θα... παρέμενε η εξαίρεση.
Άλλωστε τι περισσότερο θα μπορούσε να κάνει ο Παναθηναϊκός όταν ο Παπαπέτρου παραμένει μακριά από τον καλό του εαυτό και ακόμα προσπαθεί να βρει τα πατήματά του ύστερα από την βαριά ίωση που τον ταλαιπώρησε τις περασμένες ημέρες. Το ίδιο ισχύει και για τον Οκάρο Ουάιτ ο οποίος πέρασε τα ίδια. Βάλτε στην εξίσωση και την απουσία του (φορμαρισμένου) Νέντοβιτς και εύκολα μπορεί να προκύψει το -21 από την Αρμάνι στο Μιλάνο. Ειδικά αν προσθέσετε ότι μόλις ένας παίκτης (σ.σ. Μέικον) ήταν διψήφιος σε πόντους, ότι οι πράσινοι είχαν 4/14 τρίποντα από το 10' και μετά και ότι υπέπεσαν σε 16 λάθη έναντι τριών της Αρμάνι...
Βέβαια υπάρχει ένας αστερίσκος. Το ότι έχασε με 21 πόντους διαφορά, δεν σημαίνει κιόλας ότι «εντάξει δεν έγινε και τίποτα» μένοντας στην δικαιολογία της μεγάλης διαφοράς των δύο ομάδων. Όμως ήταν διαφορετικό το -21 του Μιλάνου από το -33 στο Βελιγράδι ή το -23 στη Μαδρίτη ή το -20 στη Μόσχα ή ακόμα και από το -7 στο Κάουνας. Στα υπόλοιπα ματς δεν υπήρχε καν το... ίχνος της προσπάθειας. Παρά μόνο παράδοση στην... μοίρα. Αν το υλικό ήταν διαφορετικό να ήταν διαφορετικά και τα αποτελέσματα; Πολύ πιθανόν. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι, το οποίο πρέπει να γνωρίζουμε και να αποδεχόμαστε όλοι. Όσα ξέρει ένας προπονητής, δεν τα γνωρίζει κανείς έξω από τις τέσσερις γραμμές του παρκέ. Από τον... Λάρι Κινγκ του μπάσκετ έως και τον τελευταίο φίλαθλο που ακολουθεί πιστά την ομάδα του.
Σίγουρα υπήρχε λογική στις επιλογές του καλοκαιριού για την στελέχωση του «πράσινου» ρόστερ. Και όταν έγιναν οι συγκεκριμένες επιλογές υπήρχαν και συγκεκριμένα πράγματα στο μυαλό του Δημήτρη Πρίφτη και των άμεσων συνεργατών του. Όμως το αποτέλεσμα σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτό που είχαν ή φαντάζονταν εκείνη τη χρονική στιγμή. Τουλάχιστον αυτό αποτυπώνεται στο παρκέ.
Τι θα γινόταν εάν...
Όπως έχουμε πει πολλές φορές με τα «εάν» και τα «εφόσον» δεν έχει γραφτεί καμία ιστορία, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να βάλουμε δύο-τρία πράγματα στην κουβέντα. Και αναφέρομαι σε τρεις θέσεις.
1. Τι θα γινόταν εάν δεν είχε αποκτηθεί ο Κέντρικ Πέρι; Κακά τα ψέματα, αλλά ο Αμερικανός γκαρντ δεν έχει ανταποκριθεί στις υψηλές απαιτήσεις. Δεν λέω ότι δεν προσπαθεί. Φυσικά και προσπαθεί. Φυσικά και δουλεύει. Όμως είναι και αρκετά εάν δεν υπάρχουν οι δυνατότητες; Όπως φαίνεται εντελώς διαφορετικό το EuroCup και εντελώς διαφορετική η EuroLeague. Δεν βλέπετε και με τον Φέρελ πώς... πετάει με την πρώην ομάδα του Πέρι; Ίσως να μπορεί να σταθεί ως δεύτερος, έχοντας μπροστά του έναν παίκτη τύπου... Γιόβιτς. Αν και εφόσον αποκτηθεί τελικά από τον Παναθηναϊκό και παραμείνει φυσικά ο Αμερικανός, τότε θα τον κρίνουμε και από πιο σωστή βάση.
2. Τι θα γινόταν αν είχε γίνει καλύτερος καταμερισμός στα «τεσσάρια»; Εδώ ο Παναθηναϊκός ατύχησε ή αν προτιμάτε απέτυχε. Οκάρο Ουάιτ και Τζερεμι Έβανς προς το παρόν δεν έχουν κάνει μαζί έναν... Μήτογλου. Ο Οκάρο που αποκτήθηκε για βασικός πάουερ φόργουορντ προσπαθεί να κάνει πολλά πράγματα αλλά τα κάνει κατώτερου του μετρίου, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που... μπουρδουκλώνει πολύ την επίθεση της ομάδας. Στην άμυνα προσπαθεί να είναι τίμιος, αλλά με 600.000 δολάρια θα έπρεπε να κάνει πολύ περισσότερα και στις δύο πλευρές του παρκέ. Το ίδιο ισχύει και για τον Έβανς. Αν και έχει τις εκλάμψεις του και το γεγονός ότι μπορεί να βοηθήσει και στο «πέντε», το συνολικό πρόσημο δεν είναι θετικό. Το αντίθετο θα μπορούσε να πει κάποιος. Και φυσικά ΑΥΤΟΣ ο Παναθηναϊκός των συγκεκριμένων οικονομικών δυνατοτήτων δεν έχει την πολυτέλεια να «σπαταλάει» ένα εκατομμύριο ευρώ για μια θέση και να μην παίρνει σχεδόν τίποτα.
3. Τι θα γινόταν εάν υπήρχε αλλος παίκτης των 230.000 δολαρίων στο «πέντε» ως «μπακ απ» του Παπαγιάννη; Ο Τζεχάιβ Φλόιντ δεν έχει δείξει ότι μπορεί να σταθεί σε αυτό το επίπεδο και το «πείραμα» με την απόκτησή του έπεσε στο κενό. Οι σκέψεις για έναν νέο... Λεντέι (σ.σ. μιας και ήταν και εκείνος από το πρωτάθλημα του Ισραήλ) ξεχάστηκαν πολύ νωρίς και πλέον έχει τεθεί εκτός ρόστερ για την Basket League και εκτός rotation στην EuroLeague.
Το ερώτημα είναι τι... γίνεται από εδώ και πέρα. Όπως θα διαβάσατε και στο Gazzetta, οι «πράσινοι» είναι κοντά στον Στέφαν Γιόβιτς με τον οποίο θα μπουν στην τελική ευθεία των συζητήσεων από την επόμενη εβδομάδα, ενώ υπάρχει ακόμα χρόνος για διορθωτικές κινήσεις. Σίγουρα δεν υπάρχει η... οικονομική δυνατότητα αλλά στον Παναθηναϊκό ούτε θα τα παρατήσουν, αλλά ούτε και δεν θα προσπαθήσουν. Και αν στην EuroLeague η χρονιά θα πρέπει να θεωρηθεί χαμένη, στην Ελλάδα έχουν μπροστά τους δύο στόχους. Και θα τους κυνηγήσουν... μέχρι τέλους.
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
