Γιαννούλης Λαρεντζάκης: Ο Αστερίξ του Ολυμπιακού (vids)
Ο Ολυμπιακός κατάφερε την περασμένη δεκαετία να ξεπεράσει πολλές φορές τις προσδοκίες, σε αρκετές περιπτώσεις στην Euroleague φρόντισε να κάνει το αδύνατο, δυνατό. Κατέκτησε διαδοχικά τρόπαια με μικρό προϋπολογισμό, με νεαρά παιδιά τα οποία έκαναν τα πρώτα τους βήματα. Πήγε σε τελικούς Final 4 όταν δεν τους υπολόγιζε κανείς και γενικά έκανε συνήθεια το να «τρυπάει το ταβάνι».
Ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης θαρρείς και έχει πιει αυτό τον μαγικό ζωμό. Αυτόν που κάνει τον Αστερίξ να τα βάζει με τους Ρωμαίους. Κάπως έτσι και ένα παιδί με λίγο ταλέντο και πολλά αποθέματα δουλειάς και καρδιάς τα βάζει με τους μεγάλους στην Euroleague.
Ο «Λάρι» ταιριάζει... γάντι με το κύτταρο αυτό της ομάδας αφού αυτός κι αν «τρυπάει το ταβάνι» του. Τίποτα όμως δεν είναι τυχαίο στην δική του περίπτωση. Ο Κύθνιος γκαρντ γεννήθηκε πεισματάρης, αλλά γεννήθηκε και για να δουλεύει. Δεν του αρέσει να του χαρίζουν πράγματα, θέλει να τα κατακτά.
Το περσινό πρώτο κεφάλαιο της «ερυθρόλευκης» ιστορίας του Λαρεντζάκη είναι γνωστό. Από τελευταίος στο rotation και εκτός 12άδας, βρέθηκε να παίρνει ματς μόνος του όπως έκανε σε Βελιγράδι και Τελ Αβίβ.
Στο δεύτερο κεφάλαιο, στο φετινό έχει ρόλο πρωταγωνιστή. Σκοράρει 6 πόντους με 37% στα τρίποντα, έχει πετύχει σε 5 παιχνίδια 8+ πόντους, δεν «μασάει» να τα βάλει με βετεράνους της Λίγκας όπως ο Ροντρίγκεθ στο Μιλάνο. Ούτε να σκοράρει στο πρόσωπο του Ταβάρες.
Το πόσο πολύτιμος είναι στην λειτουργία της ομάδας φαίνεται από την απουσία του στο δεύτερο ημίχρονο του ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό. Το «ο Μπαρτζώκας ξέχασε τον Λαρεντζάκη» δεν ισχύει. Οχι, ο coach δεν τον ξέχασε. Πήρε μία απόφαση και πορεύτηκε με αυτήν. Σίγουρα όμως δείχνει πόσο ο κόσμος πιστεύει στις δυνατότητες και στην τρέλα που κουβαλάει ο 28χρονος γκαρντ.
Η πνευματική διαχείριση των καταστάσεων
Μέσα σε διάστημα 13 μηνών ο Λαρεντζάκης απέδειξε πως ανήκει στο επίπεδο της Euroleague. Εχει αποδεχτεί τον ρόλο του, το εκρηκτικό του ταπεραμέντο που βλέπουμε στο παρκέ, το κρατάει σφραγισμένο στο ντουλάπι έξω από αυτό. Όταν δεν παίζει, σκάει από το κακό του, ωστόσο ποτέ δεν θα το εκφράσει με τρόπο που θα δείξει ασέβεια. Πικραίνεται, αλλά το ξεχνάει μετά από λίγο.
Η Euroleague είναι απαιτητική, δεν αρκεί να είσαι καλός παίκτης για να ξεχωρίσεις. Χρειάζονται πολλά στοιχεία και ένα από αυτό είναι η πνευματική ετοιμότητα. Ο «Λάρι» μπαίνει συνήθως συγκεντρωμένος στα παιχνίδια. Ξεκινάει από την άμυνα να βρει ρυθμό κι ακολουθεί η επίθεση. Πρόβλημα είναι η διαχείριση του ενθουσιασμού του κατά τη διάρκεια της παρουσίας του στο παρκέ. Μετά από ένα μαγευτικό πεντάλεπτο, «τρελαίνεται» κι ακολουθεί ένα δίλεπτο γεμάτο βιασύνη. Δεν είναι εύκολο να το κάνει. Δεν το έχουν καταφέρει βετεράνοι παίκτες με 6-7 σεζόν στην Euroleague.
Όσο πιο συχνά περιορίσει αυτά τα διαστήματα και ξεκινάει από την άμυνα να βρίσκει ρυθμό τόσο πιο συχνά θα ακούει το όνομά του να γίνεται τραγούδι στα χείλη των απαιτητικών οπαδών του Ολυμπιακού. Και τόσο πιο συχνά το χαμόγελό του θα φτάνει μέχρι τα αφτιά.
