Παναθηναϊκός: Για μια αξιοπρέπεια ζούμε...

• Αν φταίνε οι παίκτες να το αλλάξουν, αν δεν μπορούν να το πουν
• Οι πάσες στον... γάμο του Καραγκιόζη και το «ως εδώ και μη παρέκει»

Η αλήθεια είναι ότι προβληματίστηκα μετά το τέλος του αγώνα με την Ζάλγκιρις. Και σκέφτηκα. Να κάνω «copy paste» το προηγούμενο κείμενο μετά την ήττα από την Ούνικς Καζάν ή μήπως αυτό μετά την ήττα από τον Ερυθρό Αστέρα; Ή αυτό μετά τη Βιλερμπάν; Ο λόγος απλός. Τι είχαμε στο Κάουνας; Μια από τα ίδια... Και πολύ φοβάμαι ότι θα συνεχίσουμε να έχουμε «μια από τα ίδια» και στα επόμενα παιχνίδια εάν και εφόσον δεν αλλάξει κάτι δραστικά.

Τα ερωτήματα ωστόσο που πηγάζουν είναι πολλά: Μπορεί να αλλάξει κάτι δραστικά; Υπάρχει αυτή η δυνατότητα; Και πότε θα αλλάξει; Και απέναντι σε ποιες ομάδες; Γιατί αν ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να νικήσει την ουραγό της EuroLeague η οποία είχε 0-9 ρεκόρ ή ακόμα την (βάσει απόδοσης και εικόνας) μέτρια Ούνικς στο ΟΑΚΑ και την Βιλερμπάν (ανεβασμένη μεν, αλλά... σιγά το φόβητρο δε) επίσης στην έδρα του, τότε... ποια ματς θα «χτυπήσει» ώστε να παρουσιάσει μια καλύτερη εικόνα και να έχει και καλύτερα αποτελέσματα; Λίγο ακόμα και η ψυχολογία θα φτάσει στα Τάρταρα. Και μετά... πώς θα υπάρξει γυρισμός;

Το λέμε, το ξαναλέμε, το γράφουμε, το ξαναγράφουμε. Το πρόβλημα δεν έχει να κάνει τόσο με τις ήττες, όσο με το μπάσκετ που παρουσιάζει (ή που δεν... παρουσιάζει να το θέσω καλύτερα και πιο σωστά) η ομάδα. Ο Ιωάννης Παπαπέτρου είπε μετά και το τέλος του αγώνα στο Κάουνας ότι η ευθύνη βαραίνει τον ίδιο και κατ' επέκταση τους παίκτες και σε καμία περίπτωση τον προπονητή, Δημήτρη Πρίφτη. Αν μη τι άλλο ήταν κάτι που μου άρεσε. Και μπράβο του που βγήκε και το είπε θέλοντας να υπερασπιστεί τον προπονητή του, ο οποίος -όπως και στις περισσότερες ανάλογες περιπτώσεις σε όλες τις ομάδες- θα «ακούσει» τα περισσότερα. Όμως δεν είναι και αρκετό. Έργα χρειάζονται και όχι λόγια...

Αν φταίνε οι παίκτες να το αλλάξουν, αν δεν μπορούν να το πουν

Φταίνε οι παίκτες; Ας το αλλάξουν. Δεν μπορούν να το αλλάξουν γιατί δεν υπάρχει η ποιότητα; Ας το πουν. Απλούστατα εάν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση με «συγγνώμες» και υποσχέσεις για «καλύτερο πρόσωπο» ύστερα από τις ήττες στην EuroLeague και αυτό δεν θα έρχεται ποτέ, τότε όλα τα λόγια και όλες οι δικαιολογίες που θα ακολουθήσουν, αν μη τι άλλο, θα αποτελούν παρηγοριά στον άρρωστο και μόνο για να κρύβονται τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι.

Η εικόνα του Παναθηναϊκού στην EuroLeague είναι κάτι παραπάνω από αποκαρδιωτική στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση. Και αυτό είναι κάτι που το βλέπει όλος ο κόσμος. Η πρώτη εντύπωση που παίρνει κάποιος, είναι ότι στον φετινό Παναθηναϊκό δεν υπάρχει το «ένας για όλους και όλοι για έναν» αλλά... «ένας για έναν». Λείπει το ομαδικό πνεύμα. Δεν υπάρχουν συνεργασίες. Δεν φαίνεται να υπερτερεί το «εμείς» πάνω από το «εγώ» και το γεγονός αυτό βγάζει από την εξίσωση κάποιους παίκτες (σ.σ. λέγε με Παπαγιάννη) ή αναγκάζει κάποιους άλλους να παίζουν περισσότερο για τα προσωπικά τους στατιστικά και λιγότερο για τις νίκες. Μπορεί και να κάνω λάθος. Όμως η εικόνα της ομάδας αυτό δείχνει.

Ό,τι καλό προσπαθεί να κάνει ο Παναθηναϊκός στα παιχνίδια της EuroLeague το κάνει μέσα από το προσωπικό ταλέντο μερικών (πιο) ποιοτικών παικτών και λιγότερο μέσα από την ομαδική εικόνα. Άλλωστε οι τρεις ασίστ του α' ημιχρόνου στο Κάουνας, εκ των οποίων μόλις μία στα πρώτα 18 λεπτά «μιλούν» από μόνες τους. Δεν λένε ότι το «πολύ Κύριε Ελέησον το βαριέται και ο παπάς»; Ε, το πολύ «ντάπα ντούπα ball» του Παναθηναϊκού, θαρρώ ότι έχει κουράσει. Και έχει κουράσει πολύ. Έχει γίνει μονότονο και εύκολα αντιμετωπίσιμο.

Δέχομαι ότι ο Παπαπέτρου δεν βρέθηκε σε καλό βράδυ. Συμβαίνει. Σε οποιονδήποτε αθλητή μπορεί να συμβεί αυτό και σε οποιοδήποτε σπορ. Αν επηρέασαν την εξέλιξη του αγώνα τα 2/13 εντός παιδιάς του αρχηγού της ομάδας; Φυσικά και την επηρέασαν. Κάλλιστα θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Όμως ένας Μέικον ο οποίος έπαιζε -αναγκαστικά- μόνος του θέλοντας να σώσει ότι... σωζόταν, δεν μπορούσε να αλλάξει μόνος του την κατάσταση. Και πάλι καλά που έφτασε ο Παναθηναϊκός στο σημείο να πλησιάσει στο καλάθι (67-65 στο 37') και να διεκδικήσει τη νίκη.

Οι πάσες στον... γάμο του Καραγκιόζη και το «ως εδώ και μη παρέκει»

Βέβαια απέναντι σε μια ομάδα που δεν είχε νίκη στην EuroLeague μέχρι να υποδεχθεί τον Παναθηναϊκό και ούτε που ήταν κάτι το ιδιαίτερο (πάντα σε σύγκριση με τα 3/4 των υπολοίπων ομάδων της EuroLeague). Χωρίς να παίξει ιδιαίτερα καλό μπάσκετ, έκανε τα βασικά και απλά κατάφερε να νικήσει. Όμως το πρόβλημα των «πρασίνων» ήταν (και φάνηκε) ποιοτικό αν βάλουμε στην εξίσωση το ατομικό ταλέντο.

Μα είναι δυνατόν παίκτης της EuroLeague (να το θέσω καλύτερα που αγωνίζεται στην EuroLeague) με τα αθλητικά προσόντα του Φλόιντ, να μην μπορεί να εκμεταλλευτεί alley oop πάσα για να καρφώσει; Και να κάνει μια... ποικιλία την οποία ούτε που ο ίδιος θα κατάλαβε πώς την έκανε; Να μην μπορεί να σκοράρει κάτω από το καλάθι χωρίς να έχει ιδιαίτερη πίεση πετώντας τη μπάλα με δύναμη στο ταμπλό λες και ήθελε να το σπάσει; Δεν λέω. Είναι άπειρος και άγουρος. Βγήκε και από το ρόστερ της Basket League και... άντε να βρει ρυθμό.

Για να μην σταθώ στις πάσες των Μέικον και Οκάρο Ουάιτ στους ψηλούς και δη στον Παπαγιάννη ο οποίος είχε βάλει πλάτη τον προσωπικό του αντίπαλο και είχε πάρει θέση για να σκοράρει. Όμως αντί να φτάσει η μπάλα στα χέρια του Έλληνα σέντερ, έφτασε κάπου στην δεύτερη σειρά των θεατών στην Zalgirio Arena. Ουσιαστικά 3-4 φορές πήρε (ή επιχειρήθηκε να πάρει) πάσα ο Παπαγιάννης, οι τρεις ήταν στον... γάμο του Καραγκιόζη και η μία (από τον Σαντ-Ρος η οποία ήταν εξαιρετική σε έμπνευση και εκτέλεση) έφερε το κάρφωμά του στον αιφνιδιασμό.

Αντιλαμβάνεται ο οποιοσδήποτε ότι αν μια ομάδα EuroLeague και δη ο Παναθηναϊκός έχει μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού 4-5 καλές στιγμές ανά 50 κατοχές σε κάθε παιχνίδι, τότε υπάρχει πρόβλημα. Και μάλιστα μεγάλο. Ξαναλέω. Δεν γνωρίζω εάν τελικά μπορεί να λυθεί ή όχι. Εάν μπορεί ο Παναθηναϊκός να παρουσιάσει ένα αξιοπρεπές πρόσωπο στην EuroLeague. Όμως οφείλει να προσπαθήσει. Άλλωστε βρισκόμαστε ακόμα στα μέσα Νοεμβρίου. Η χρονιά είναι μεγάλη. Τα ματς πολλά. Σίγουρα υπάρχει περιθώριο βελτίωσης...

Όμως πρέπει να επισπεύσουν τις ενέργειες. Όχι τίποτε άλλο αλλά ακολουθεί και δεύτερο ματς την Πέμπτη (18/11) κόντρα στην Μπάγερν στο Μόναχο, όπως επίσης και το μεγάλο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ. Δύο ματς όπου οι παίκτες (μιας και είναι εκείνοι που ευθύνονται όπως είπε ο Ιωάννης Παπαπέτρου) οφείλουν και πρέπει να δείξουν ένα καλό, ορθολογικό και ανταγωνιστικό πρόσωπο. Να βγάλουν πείσμα και εγωισμό. Να μπουν στο παρκέ έχοντας στο μυαλό τους το «ως εδώ και μη παρέκει».

Εύκολο να το λέμε... Γίνεται;