Τα μαλλιά που ασπρίζουν

Άλλη μία βραδιά στο γραφείο με τα περασμένα μεγαλεία, άλλη μία βραδιά διηγώντας τα να κλαις. Ασταμάτητος στην κατηφόρα του, ο φετινός Παναθηναϊκός κάνει ό,τι μπορεί για να σαμποτάρει το καλό του όνομα και το λούστρο των έξι τροπαίων.

Δικαιολογίες φυσικά υπάρχουν, με πρώτη και τρανότερη το δόγμα «ό,τι πληρώνεις αυτό παίρνεις», αλλά το μίνιμουμ που περιμένει κανείς όταν ψηλαφίζει τον τύπον των ήλων είναι: προσπάθεια, επιθυμία, ομοψυχία, οργάνωση.

Μηδέν στα τέσσερα. Και βγάλε.

Όπως έγραφα και την προηγούμενη εβδομάδα, και φοβάμαι ότι θα ξαναγράψω και στο κοντινό μέλλον, ο Παναθηναϊκός του Νοεμβρίου 2021 θυμίζει ομάδα επιλέκτων του παλαιού CBA, που περιόδευαν ανά την υφήλιο σε αναζήτηση μεροκάματου ή έστω οίκτου.

Κατά πάσα βεβαιότητα, το τέλος του πρώτου γύρου θα τον βρει στο υπόγειο της βαθμολογίας, να ευγνωμονεί τους θεούς του μπάσκετ, που φρόντισαν ώστε να μην υπάρχει σε τούτη τη διοργάνωση υποβιβασμός.

Οι πιο κυνικοί βλέπουν το εγχώριο ντέρμπι της Δευτέρας ως σανίδα σωτηρίας ή και τραμπολίνο εκτόξευσης, αλλά δυσκολεύομαι να καταλάβω πώς αυτός ο Παναθηναϊκός θα επιπλεύσει στην αρένα του Φαλήρου. Όσο και αν τέτοια ματς έχουν αλλιώτικους κανόνες.

Εάν πάθει και εκεί νίλα παρόμοια με τις τέσσερις τελευταίες της Ευρώπης (Βιλερμπάν, Βελιγράδι, Ούνιξ, Ζαλγκίρις, παιχνίδια που οι καλές ομάδες το υπολογίζουν για 4/4), οι μετασεισμοί θα είναι πολύ πιο ισχυροί από τους ασήμαντους των τελευταίων εβδομάδων.

Ο καλομαθημένος οπαδός δείχνει κατανόηση όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με το τέλος ευρωπαϊκής εποχής, έχει μαζέψει αναμνήσεις για έξι ζωές, αλλά στραπατσάρισμα από τον προαιώνιο οχτρό δεν καταπίνει εύκολα.

Το ρεπερτόριο του Παναθηναϊκού, στο αποψινό 69-76 από τη Ζαλγκίρις, ήταν ίδιο και απαράλλαχτο με των προηγούμενων αγώνων: πάσες που έστελναν τη μπάλα 2 μέτρα μακριά από τον στόχο τους, σουτ αέρος-αέρος που έμοιαζαν περισσότερο με σέντρες, άμυνες που έκαναν τον αντίπαλο να σκοράρει γελώντας, χαμένα λέι-απ προ κενής εστίας, eurostep από τον Τζεχάιβ Φλόιντ.

Οι σκόρπιες εκλάμψεις ήταν λιγότερες από άλλες φορές και πάντως δεν ξεγελούσαν κανέναν. Ιδίως απέναντι σε αντίπαλο τόσο αδύναμο.

Ο Παπαπέτρου είχε το ύφος του ανθρώπου που θα ήθελε να γυρίσει τον χρόνο πίσω για να πλαστογραφήσει την καλοκαιρινή υπογραφή του, ενώ ο Παπαγιάννης ανεβοκατέβαινε σαν πράσινο λεωφορείο Σύνταγμα-Πειραιάς επί 14 λεπτά, πριν ακουμπήσει για πρώτη φορά τη μπάλα.

Ο Δημήτρης Πρίφτης; Με λίγη αυτοσυγκέντρωση και με τον κατάλληλο φωτισμό, μπορεί να δει κανείς τα μαλλιά του να ασπρίζουν.

«Δεν υπάρχει χρόνος για συναισθήματα», δήλωσε μετά, ο προπονητής του Παναθηναϊκού.

Φοβάμαι ότι εδώ κάνει λάθος. Ακριβώς αυτό είναι που λείπει από τον Παναθηναϊκό των μέτριων λεγεωνάριων: τα συναισθήματα.

Το πείσμα και το πάθος. Η θέληση για τη νίκη. Η σκασίλα της ήττας. Το «γαμώτο».

Ο Παναθηναϊκός έμεινε μισοζώντανος μέχρι τα τελευταία λεπτά, με μοναδικό εφόδιο την πανουργία του Ντάριλ Μέικον, ο οποίος κέρδισε 7 ελεύθερες βολές χάρη στην ικανότητά του να μυρίζεται έγκαιρα τα λεγόμενα «take» φάουλ, ώστε να σηκώνεται για τρίποντο τη στιγμή της σύγκρουσης.

Βεβαίως, η επίδοση του Αμερικανού στον οργανωτικό τομέα ήταν κωμικά κακή και το μπάσκετ του βγαλμένο απ’ ευθείας από τους αφώτιστους δρόμους.

Τα καλάθια του, δέκα τον αριθμό αν συνυπολογίσουμε τις κερδισμένες βολές, σημειώθηκαν με τη γνωστή τακτική ένας εναντίον όσων έρθουν, βολική όταν ο Μέικον είναι ζεστός και οι συμπαίκτες του σουτάρουν 2 στα 13 (Παπαπέτρου), αλλά τελείως αντιπαραγωγική όταν απαιτείται οργανωμένο μπάσκετ και αξιοποίηση των συμπαικτών.

Όσο ο καημένος ο Παπαγιάννης περίμενε να του έρθει μία πάσα από τη Βαρκελώνη όπου πλέον περιφέρει τη φαιά ουσία του ο Νικ Καλάθης, ο Μέικον έπαιζε μόνος του για να κατεβάσει ό,τι βρέξει.

Απελπισμένος από την αφλογιστία των υπολοίπων (48 πόντους όλοι μαζί με 13/46 σουτ και 11/18 βολές), και από την αδυναμία οποιουδήποτε να δημιουργήσει οτιδήποτε, ο Πρίφτης άφησε τον Μέικον μέσα σε ολόκληρο το δεύτερο μέρος.

Τα analytics δεν είναι στην Ευρώπη τόσο αναλυτικά όσο στο ΝΒΑ, αλλά θα είχε ενδιαφέρον μία στατιστική ανάλυση για να καταδείξει το ποσοστό των πόντων του Μέικον που σημειώνονται μετά από ασίστ. Κάτι μου λέει ότι θα πλησιάζει επικίνδυνα το μονοψήφιο.

Υπάρχει ένα άλλο κραυγαλέο στατιστικό που μαρτυράει κάμποσες από τις αλήθειες του φετινού Παναθηναϊκού, χωρίς να χρειαστούν διαιρέσεις, πολλαπλασιασμοί και αλγόριθμοι: 130 ασίστ και 133 λάθη σε 10 αγώνες.

Ναι, η κληρονομιά του Δημήτρη Διαμαντίδη βρίσκεται σε χέρια διαδόχων που σημαδεύουν συχνότερα τους φωτογράφους παρά τον ελεύθερο συμπαίκτη τους.

Η Ζαλγκίρις του Γιούρε Ζντοβιτς, που κι αυτός Διαμαντίδης ήταν στα νιάτα του, μπορεί να υστερεί σε δυναμικότητα έναντι άλλων μνηστήρων της μετριότητας, αλλά δεν είναι και Λόντον Τάουερς.

Μπροστά στο ένθερμο κοινό της, κυκλοφόρησε ωραία τη μπάλα (με πόιντ-γκαρντ τον Καλνιέτις πολυετίας, τον Στρέλνιεκς που ζει για να σουτάρει και τον Λεκάβιτσιους που σήμερα υστέρησε), μοίρασε 19 τελικές πάσες έναντι 8 λαθών και επιβραβεύτηκε με την πρώτη νίκη.

Ακόμα και όταν βρέθηκε φάτσα με τα φαντάσματα, στο 67-65, αντέδρασε υπομονή και μεθοδικότητα και έβγαλε χωρίς δυσκολία το σουτ που την ξανάκανε αφεντικό (το ελεύθερο τρίποντο του Κάβανο).

Αλήθεια, πόσο κόσμο θα μάζευε ελληνική ομάδα εάν είχε ξεκινήσει τη σεζόν με ρεκόρ 0-9;

Θα το μάθουμε την επόμενη Πέμπτη, στο ματς Παναθηναϊκού-Ζενίτ, εάν στο μεταξύ ο Παναθηναϊκός γνωρίσει δύο ήττες, από τη Μπάγερν και τον Ολυμπιακό.